มีวิญญาณติดมาไหมคะ

ป้าตงเคาะประตูหน้าห้องเรียกปลุกเจียอีให้ตื่น “คุณหนู จะสายแล้วนะคะ”

“อืม...เช้าแล้วเหรอ” เธอขยี้ตาอย่างงัวเงีย

หลังจากเมื่อคืนที่ฝันแปลกๆ จนต้องตื่นขึ้นมากลางดึก หลังจากหลับต่อเธอก็ไม่ได้ฝันอะไรอีกเลย

“ป้าตง หนูตื่นแล้วค่ะ” เธอตะโกนบอกตอบไป เพื่อให้ป้าตงหยุดเคาะห้องเธอเสียที

“คุณหนู คุณท่านกับคุณนายเดินทางไปต่างประเทศแล้วนะคะ เมื่อคืนเห็นคุณหนูเข้านอนแล้ว พวกคุณท่านเลยไม่ได้มาบอก”

“ขอบคุณค่ะป้า”

เธอคิดจะปรึกษาคุณพ่อคุณแม่เรื่องปิ่นที่ได้มาเสียหน่อย แต่ทั้งสองดันเดินทางไปตรวจดูงานเสียก่อนที่เธอจะได้เอ่ยพูด

“อาหรัน วันนี้เธอว่างไหม” เจียอีโทรหาเพื่อนสาวของเธอทันทีเมื่ออาบน้ำเสร็จ

“ว่าง เธอจะให้ฉันพาไปหาหมอเหรอ”

“ไม่ใช่ ไปวัด”

“ห๊า!!! ไปวัด ไปทำไม”

“ฉันว่าปิ่นที่ได้มาเมื่อวาน ต้องมีวิญญาณติดมาด้วยแน่” เจียอีจึงเล่าเรื่องความฝันของเธอให้อาหรันฟัง

“งั้นไปเลย”

“ได้ ถ้างั้นฉันไปรับเธอที่บ้านเลยแล้วกัน เตรียมตัวไว้เลย” เจียอีกดวางโทรศัพท์ แล้วเธอก็เดินลงไปกินมื้อเช้าที่ด้านล่าง พร้อมทั้งบอกกล่าวป้าตงไว้เรื่องที่เธอจะออกไปด้านนอกกับอาหรัน

“คุณหนูให้ลุงฟางขับรถพาไปไม่ดีกว่าเหรอคะ” ป้าตงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้หนูอยากขับเอง” เธอยิ้มหวานให้ป้าตง ก่อนจะเร่งความเร็วในหารกินอาหาร แล้วรีบร้อนออกไป

โดยไม่ลืมที่จะหยิบกล่องไม้ที่มีปิ่นอยู่ด้านในใส่ลงในกระเป๋าไปด้วย

วัดที่เจียอีเธอไปอยู่นอกตัวเมืองไปไม่ไกลมากนัก ที่บ้านของเธอมักพามาที่นี่อยู่เป็นประจำ เมื่อมาถึงสามเณรเห็นเธอก็เดินเข้ามารับ แล้วพาไปพบเจ้าอาวาสทันที

“สีกามู่ วันนี้มาด้วยเรื่องอะไร” ท่านเจ้าอาวาสยิ้มมองเจียอีอย่างเมตตา

พอเห็นว่าเธอหยิบกล่องไม้ออกมาจากกระเป๋า สีหน้าของเจ้าอาวาสก็เคร่งเครียดขึ้นทันที พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก

“นี่ค่ะ คือหนูคิดว่าปิ่นที่เพิ่งจะได้มามีวิญญาณติดมาด้วย” เจียอีเลื่อนกล่องไม้ไปตรงหน้าของเจ้าอาวาส

พอเจ้าอาวาสเปิดออกดู สองสาวก็ยืดคอขึ้นเพื่อจะดูว่าจะมีแสงสีขาวของวิญญาณพุ่งตามออกมาด้วยหรือเปล่า

“ปิ่นหยกมรกตนี่ ไม่มีวิญญาณอย่างที่สีกามู่คิด เพียงแต่เรื่องความฝันอีกไม่นานก็จะได้พบความจริง”

สองสาวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่ทั้งสองอยากรู้ก็คงมีเพียงแค่ว่ามีวิญญาณหรือไม่มีเท่านั้น เรื่องความฝันเจียอีเธอไม่ค่อยจะสนใจมากนัก ถึงยังไงก็เป็นแค่ความฝัน ไม่ใช่เรื่องจริง

“ขอบพระคุณมากค่ะ ค่อยยังชั่วหน่อย” เธอยิ้มออกมา ก่อนจะพากันกลับออกจากวัดไป

เจียอีกับอาหรันยังเที่ยวเล่นที่นอกเมืองจนเกือบเย็นถึงได้พากันกลับ พอส่งอาหรันเสร็จแล้วเธอก็มุ่งหน้ากลับบ้านทันที

กล่องไม้ยังคงอยู่ในกระเป๋าไม่ได้เอาออก พอรู้ว่าไม่มีวิญญาณแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นจะต้องกลัวอีกต่อไป จึงยังไม่ได้เอาไปเก็บที่ห้องเก็บเครื่องประดับเหมือนชิ้นอื่น เจียอีหยิบออกมาชื่นชมแล้ววางทิ้งไว้ที่ข้างหมอน ก่อนที่เธอจะหลับไป

เจียอีกลับเข้าสู่ความฝันอีกครั้งเพียงแต่ครั้งนี้ ตัวเธอไม่ได้ยืนมองดูหญิงสาวผู้นั้นแล้ว แต่เธอเป็นหญิงสาวผู้นั้นเสียอีก เรื่องราวฉายภาพตั้งแต่เธออายุยังน้อย ที่ถูกบิดามารดาเลี้ยงดูมาพร้อมกับพี่สาวฝาแฝดอย่างรักใคร่

“หย่าเออร์ อีเออร์ เจ้ามีกันเพียงแค่สองคนพี่น้องต้องรักกันให้มากเล่า” มารดาเอ่ยสั่งสอนออกมา

เจียอี แม้อยากจะเอ่ยถามว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ และมาอยู่ในร่างของสตรีนางนั้น ทั้งชื่อแช่ของเธอและหญิงสาวที่เธอเห็นในความฝันยังเป็นชื่อเดียวกันอีก แต่เธอก็ไม่อาจจะถามออกมาได้ ได้แต่ปล่อยให้ปากน้อยๆ หัวเราะพูดคุยไปตามเรื่องราวที่ความฝันพาไป

มู่เฟยหย่ากับมู่เจียอี เป็นฝาแฝดที่มีใบหน้าเหมือนกันยิ่งนัก จะต่างก็ที่ดวงตาของทั้งสอง หากผู้ใดได้พบเห็นซึ่งๆ หน้า ย่อมต้องแยกออกได้ในทันที

มู่เฟยหย่ามีดวงตาหงส์ที่เพียงแค่ชายตามองบุรุษก็แทบจะยอมสยบที่แทบเท้าของนาง ต่างกับมู่เจียอีที่ดวงตาของนางเปล่งประกายเจิดจ้า ราวกับมีดวงดาวนับพัน ดูน่าทะนุถนอมยิ่งนัก

ทั้งนิสัยก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงแม้จะถูกเลี้ยงดูมาเช่นเดียวกันก็ตาม มู่เจียอีมักยอมให้พี่สาวเช่นมู่เฟยหย่าเกือบจะทุกเรื่อง เสื้อผ้า เครื่องประดับนางมักจะให้พี่สาวเป็นคนที่เลือกก่อนและมู่เฟยหย่านางก็ต้องการเช่นนั้น

ของที่เหลือทั้งหมดจะตกเป็นของนาง บางครั้งบิดามารดาก็เห็นใจบุตรสาวคนเล็ก จึงมักจะแอบเลือกบางชิ้นเก็บไว้ให้นางในภายหลัง แต่พอมู่เฟยหย่ารู้เรื่องเข้าก็อาละวาดเสียยกใหญ่จนตอนหลังบิดามารดาไม่คิดจะทำเช่นนี้อีก

นางมักจะพูดว่าบิดามารดารักน้องมากกว่านาง เช่นนี้แล้วพ่อแม่คนใดจะทนฟังได้ จึงได้แต่เห็นใจมู่เจียอีและปลอบใจนางแทน ถึงแม้จะถูกพี่สาวเอาเปรียบแต่ความรักที่นางมีให้พี่สาวก็ไม่น้อยลงเลย

เจียอีที่เห็นเรื่องราวต่างๆ นางยังคิดเลยว่าทนไปไม่อย่างไร หรือเพราะนางเกิดมาเป็นลูกคนเดียวจึงไม่ต้องแบ่งสิ่งของให้ใคร เลยไม่อยากจะทนมองความเอาแต่ใจและเห็นแก่ตัวของมู่เฟยหย่า

บิดาของมู่เจียอี เป็นรองเจ้ากรมพิธีการ นับว่ามีหน้ามีตาอยู่ไม่น้อย ภายหลังเมื่อฮูหยินสวีอายุมากเกินกว่าที่จะมีบุตรได้ นายท่านมู่จึงรับสาวใช้ข้างกายของฮูหยินมาเป็นสาวใช้ข้างห้อง เพื่อให้กำเนิดบุตรชายสืบสกุล และยกบุตรชายให้เป็นบุตรของสวีซื่อ

แต่ด้วยน้องชายที่มีอายุต่างจากพวกนางนับสิบปี จึงมิได้ใกล้ชิดหรือสนิทสนมกันมากนัก

ภาพต่างๆ เปลี่ยนแปลงไปจนเข้าสู่วัยสาว หลังจากที่ปักปิ่นไปแล้ว มู่เฟยหย่าได้หมั้นหมายกับหวงเต๋อฟานบุตรชายท่านแม่ทัพใหญ่ ที่ตอนนั้นเป็นถึงรองแม่ทัพแล้ว

“อีอี เจ้าชอบพอผู้ใดแล้วหรือยัง” มู่เจียอีที่ทำท่าเขินอาย แม้แต่เจียอียังรับรู้ได้ว่านางคงมีคนในใจแล้ว เพียงแต่ใบหน้านั้นไม่ชัดจนเธอไม่รู้ว่ามีใบหน้าเช่นไร

“ยังเจ้าค่ะ ข้าอยากจะอยู่กับท่านพ่อท่านแม่ไปอีกสักสองปี” แต่ตัวนางก็ยังเอ่ยปฏิเสธออกมา

“ดีเลยน้องรอง พอพี่ออกเรือนไปก็ยังมีเจ้าที่อยู่ดูแลท่านพ่อท่านแม่ หากจะรอพึงซวนเออร์ก็คงอีกนาน” มู่เฟยหย่าเห็นดีกับน้องสาวทันที

“เจ้าค่ะ” นางรับคำเสียงอ่อนเช่นเคย

เจียอีที่ทนฟังอยู่อยากจะร้องแหม...ออกมาดังๆ ตัวเองแต่งได้แต่น้องสาวห้ามแต่งหรือไง

ภาพเปลี่ยนไปตอนที่มู่เจียอีรีบร้อนไปหาพี่สาวที่เรือน หลังจากที่รู้ข่าวว่านางล้มป่วยหนัก

“พี่หญิงเหตุใดท่านถึงได้เป็นเช่นนี้” ใบหน้ามู่เฟยหย่าที่ไร้สีเลือดทำให้มู่เจียอีหลั่งน้ำตาออกมาอย่างปวดใจ

“อีอี พี่คงอยู่ได้อีกไม่นาน พี่มีเรื่องจะขอให้เจ้าช่วย เจ้าต้องรับปากข้า”

“เรื่องใดเจ้าคะ” นางบีบมือพี่สาวแน่น

“ข้าอยากให้เจ้าแต่งเข้าตระกูลหวง เพื่อดูแลชุนเออร์แทนข้า”

“พี่หญิง!!! ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ขะ ข้าเลี้ยงอาชุนให้ได้ แต่จะให้แต่งเข้าตระกูลจ้าวคงไม่ดีนัก” เจียอีที่ฟังอยู่ถึงกับตกตะลึงนิ่งค้าง เธอได้แต่ภาวนาในใจ อย่ารับปากนะมู่เจียอี

“มิต้องจัดงานแต่ง เจ้าเข้ามาอยู่ในนามข้าเลย ข้ามิอยากให้ท่านพี่ แต่งสตรีอื่นเข้ามาในจวน ข้าไม่ไว้ใจผู้ใดให้มาดูแลอาชุน อีอี เจ้าต้องช่วยข้า” มู่เฟยหย่าไอจนเลือดออกมาไม่น้อย ยิ่งทำให้เจียอีตื่นตกใจจนรีบรับปากพี่สาวทันที

“ได้ ได้ ข้าจะเข้ามาอยู่ดูแลอาชุน ท่านพี่ท่านต้องรักษาตัวให้หายเล่า” นางยังคงหวังว่าเมื่อพี่สาวหายดีนางก็คงได้กลับไปใช้ชีวิตของนาง