การเปลี่ยนแปลง

อาจารย์หวังยืนรออย่างใจจดใจจ่อ ฝนยังคงตกปรอย ๆ รอบตัว ความเงียบชวนให้เกิดความหวัง แต่เมื่อนานเข้าจางเหม่ยอิงก็ยังไม่ปรากฏตัว จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เสียงของผู้แจ้งข่าวทำให้โลกทั้งใบของอาจารย์หวังถล่มลง

“อะไรนะ… เหม่ยอิง…”

เขาพึมพำด้วยเสียงสั่น ขาอ่อนแรงจนทรุดลงกับพื้น ราวกับหัวใจถูกฉีกทิ้ง น้ำตาหยดลงจากดวงตาที่เคยสงบนิ่ง เขาไม่อาจเชื่อว่าหญิงสาวผู้เปี่ยมด้วยความเข้มแข็งและมีชีวิตชีวาจะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

ขณะที่อาจารย์หวังนั่งทรุดอยู่กับพื้น ความคิดต่างๆ ก็ถาโถมเข้ามาไม่หยุดยั้ง เขาพยายามประคองสติแต่ทว่าไม่อาจทำได้ หัวใจเขาเหมือนถูกขยี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับบทเรียนที่ชีวิตบังคับให้ต้องทบทวน

“ทำไมถึงต้องเป็นเธอ... ทำไมต้องเป็นเหม่ยอิง?”

เขาครุ่นคิดอย่างเศร้าสร้อย ความทรงจำที่พวกเขาเคยมีร่วมกันตอนเธอยังเป็นนักศึกษาไหลย้อนกลับมา เขาจำได้ทุกช่วงเวลา รอยยิ้มของเธอ ความมุ่งมั่นในสายตา เสียงหัวเราะที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่น แม้ทุกครั้งเขาจะเก็บความรู้สึกไว้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขารู้ดีว่าในฐานะอาจารย์และลูกศิษย์ ความรักของพวกเขาไม่สามารถเป็นจริงได้ แต่เขาก็อดหวังไม่ได้ หวังว่าคงมีสักวันที่เขาจะได้บอกความในใจนั้น

"ถ้าเรามีโอกาสอีกสักครั้ง..." เขาคิด คำถามที่ไม่มีคำตอบวนเวียนอยู่ในจิตใจ เขาหันมองท้องฟ้า สายฝนยังคงโปรยปรายดั่งน้ำตาจากสรวงสวรรค์ เขาภาวนาขอให้ฟ้าเปิดโอกาสให้พวกเขาได้พบกันในชาติภพหน้า แม้จะรู้ดีว่าคำภาวนานี้อาจไม่มีวันเป็นจริง แต่ในห้วงลึกของหัวใจ เขายังคงยึดมั่นในความหวังที่ไม่มีวันจางหาย

ในหัวใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าและความรักที่ไม่อาจเอ่ยออก อาจารย์หวังเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าท่ามกลางฝนที่ยังโปรยปราย “หากมีชาติภพหน้าจริง… หรือชาติใดก็ตาม ขอให้เราได้มีโอกาสรักกันสักครั้ง… ได้โปรด…”

จางเหม่ยอิงค่อยๆ ลืมตาตื่นเมื่อแสงสีทองอร่ามสว่างจ้าปรากฏขึ้นตรงหน้า

“ที่นี่มันที่ไหนกันนะ…”

เธอพึมพำก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นและเริ่มเดินตามแสงนั้นไป จางเหม่ยอิงในวัย 30 ปีซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนิติวิทยาศาสตร์เองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ในสถานที่แปลกๆ นี้ได้ ยิ่งเดินไปแสงก็ยิ่งสว่างเจิดจ้าเสียจนเธอเริ่มสงสัยว่ามันจะมีที่สิ้นสุดหรือเปล่า

ทันใดนั้น แสงสีทองนั้นก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นแรงดึงดูดมหาศาล จางเหม่ยอิงเบิกตากว้างเมื่อร่างของเธอถูกดูดเข้าไปอย่างรวดเร็ว และก่อนที่หญิงสาวนั้นจะทันได้คิดอะไร ทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดลงอีกครั้ง

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกที จางเหม่ยอิงพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ทุกอย่างดูแปลกตาและเหมือนหลุดมาจากหนังจีนโบราณที่เธอเคยดูตอนสมัยที่ยังเป็นเด็ก

"เอ๊ะ! ที่นี่คือที่ไหนเนี่ย แล้ว… ฉันเป็นใคร?"

เธอพูดออกมาด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง แต่ก่อนที่จะได้ขบคิดอะไรต่อ หญิงสาวร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งก็เข้ามาอย่างเร่งรีบด้วยสีหน้าตกใจ

“คุณหนูเหม่ยอิง! ฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ?” บ่าวสาวพูดด้วยน้ำเสียงยินดีปนความโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

จางเหม่ยอิงมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างสับสน... เธอดูยังเป็นเด็กมาก ดูแล้วอายุไม่น่าจะเกิน 15 ปี

“เหม่ยอิง? คุณหนู? เดี๋ยวก่อนนะ เธอเรียกใครว่าเหม่ยอิง?” หญิงถามด้วยความประหลาดใจ จนบ่าวรับใช้สาวต้องหยุดมองหน้าเธออย่างสงสัย

“คุณหนูไม่สบายถึงขนาดจำตัวเองไม่ได้เลยหรือเจ้าคะ?”

“ก็ใช่น่ะสิ!” จางเหม่ยอิงพูดพลางยกมือขึ้นลูบหัวตัวเอง “เธอช่วยบอกฉันที ว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน แล้วเธอคือใคร?”

“บ่าวชื่อหงเอ๋อร์เจ้าค่ะ..” บ่าวสาวคนนั้นตอบเสียงสั่น พลางนึกในใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูของตน

“ที่นี่คือบ้านสกุลจาง และท่านก็คือคุณหนูจางเหม่ยอิง บุตรสาวคนที่สามของเสนาบดีกรมยุติธรรม จางซวนหลง กับฮูหยิน หวงเจียซิน”

จางเหม่ยอิงพยักหน้าหงึกหงักด้วยความงงงวย เธอเริ่มประมวลข้อมูลอันน้อยนิดที่อยู่ในหัว

“เดี๋ยวนะ... ฉันเป็นบุตรสาวคนที่สามของเสนาบดีกรมยุติธรรม? หงเอ๋อร์ นี่เธอล้อฉันเล่นหรือเปล่า?”