บทที่ 8 ขูดรีดเอาเงิน

เช้าวันต่อมาอากาศดี เมื่อไป๋เหยาลงมาจากห้องนอนก็พบว่าตอนนี้กำลังมีพนักงานจากบริษัททำความสะอาดเข้ามาเก็บกวาดภายในบ้าน เมื่อถามแม่บ้านหลี่ก็ได้ความว่าอีกไม่กี่วันคุณอาของเธอซึ่งเป็นน้องชายของคุณพ่อจะมาเยี่ยมบ้าน คุณแม่จึงจ้างบริษัทมาช่วยทำความสะอาด

หญิงสาวเดินมารินน้ำใส่แก้วยกขึ้นดื่ม แล้วมองไปโดยรอบ เช้านี้เธอไม่เห็นไป๋เย่รั่วเลย

เมื่อสอบถามแม่บ้านหลี่ก็ได้ความว่าไป๋เย่รั่วออกไปแต่เช้า ไม่ได้บอกว่าจะออกไปที่ไหน ส่วนคุณพ่อคุณแม่ก็ออกไปทำงานแล้ว

ไป๋เหยากินมื้อเช้าไปเพียงไม่กี่คำเธอก็รีบขึ้นห้องไปแต่งตัว แล้วเดินออกมาบอกพ่อบ้านสวีว่าเธอต้องการจะออกไปที่คฤหาสน์ตระกูลมู่

ในระหว่างที่นั่งอยู่ในรถนั้น ไป๋เหยาก็คิดถึงแต่เรื่องของไป๋เย่รั่ว พี่สาวตัวดีของเธอออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าซ้ำยังไม่ได้ให้คนขับรถที่บ้านไปส่ง ไป๋เย่รั่วไปที่ไหนกันแน่นะ

หรือว่าจะไปหาหลัวจิ้ง

ไป๋เหยานึกเรื่องของหลัวจิ้งขึ้นมาได้ เมื่อวานนี้หลัวจิ้งถูกจับ ด้วยสภาพทางครอบครัวของเขาย่อมไม่อาจประกันตัวหลัวจิ้งออกมาได้ อย่างนั้นไป๋เย่รั่วย่อมต้องไปช่วยเขาเป็นแน่

ไป๋เหยารีบตรงไปที่สำนักงานตำรวจทันที เมื่อมาถึงก็พบว่าหลัวจิ้งถูกประกันตัวออกไปแล้ว และคนที่มาประกันตัวเขาก็คือครอบครัวตระกูลหลัว

หญิงสาวแค่นเสียงเย็นในลำคอ เดิมทีคิดจะให้คนสารเลวนั่นนอนคุกนาน ๆ หน่อย แต่ไม่คิดว่าจะรอดออกไปได้แบบนี้

ว่าแต่คนตระกูลหลัวเอาเงินที่ไหนมาประกันตัวหลัวจิ้งออกไปกันนะ

หรือว่าเป็นไป๋เย่รั่วที่เอาเงินไปให้คนพวกนั้น

เมื่อคิดได้ดังนั้นไป๋เหยาจึงมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ตระกูลมู่ทันที ก่อนหน้านี้เธอได้โทรบอกกับมู่จินเอาไว้แล้ว 

ไม่นานไป๋เหยาก็มาถึงคฤหาสน์ตระกูลมู่ หญิงสาวจำได้ว่าชาติก่อนตั้งแต่วันที่เธอทะเลาะกับมู่จินก็ไม่ได้มาที่นี่อีก ครั้งนี้เมื่อได้กลับมาอีกครั้งก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

"เหยาเหยา"

มู่จินรีบออกมารับเพื่อนรัก ไป๋เหยายิ้มให้มู่จิน ก่อนที่คนทั้งสองจะเดินเข้าไปด้านใน

สองเพื่อนรักนั่งดื่มชาและสนทนากันเรื่องต่าง ๆ ไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งมู่จินเป็นคนเอ่ยปากถามเรื่องนั้นกับเธอ

"นี่เหยาเหยาฉันรู้เรื่องที่เธอถูกลวนลามแล้วนะ น้าเล็กเล่าให้ฟัง และบอกให้ฉันช่วยดูแลเธอด้วย ฉันว่าแล้วเชียว พี่สาวของเธอไว้ใจไม่ได้ มีที่ไหนกันทิ้งน้องสาวให้เดินเล่นกับผู้ชายสองต่อสอง เธอก็หัวอ่อนเกินไป เชื่อคำของไป๋เย่รั่วไปได้อย่างไร ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นพี่สาวแต่ไม่ได้มีความเกี่ยวพันกันทางสายเลือดเสียหน่อย"

ไป๋เหยายกถ้วยชาขึ้นมาดื่มพร้อมกับยิ้มให้มู่จิน

"ฉันเข้าใจแล้ว จะไม่ไว้ใจอีกแล้วละ"

มู่จินพยักหน้าช้า ๆ ไป๋เหยาเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ในใจนึกสงสัยเหลือเกิน ไม่คิดว่ามู่เฉินจะฝากฝังให้มู่จินดูแลเธอด้วยอีกคนหนึ่ง

เพราะว่าไป๋เหยามาที่คฤหาสน์ตระกูลมู่ก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว จึงได้อยู่กินของว่าง คุณแม่ของมู่จินทำสาลี่ตุ๋นยาจีนให้พวกเธอสองคนได้ลองกิน ไป๋เหยาชื่นชอบเป็นอย่างมาก

ไม่นานนักก็ได้ยินว่ามู่เฉินกลับมาแล้ว ก่อนหน้านี้เธอสอบถามมู่จินได้ความว่าเขาออกไปประชุมตอนเช้า พักหลังมานี้น้าเล็กของมู่จินดูจะขยันขึ้น และก็ไม่ชอบออกไปเที่ยวเตร่ ผู้หญิงมาคอยยั่วยวนเขาก็ไม่สนใจ เรียกได้ว่าแทบจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยทีเดียว

ไป๋เหยารับฟังและไม่ได้ออกความเห็นอะไร เรื่องนี้เธอเข้าใจดี

เพราะเขาย้อนกลับมาก็เลยอยากทำทุกอย่างให้ดีกว่าชาติที่แล้ว

ส่วนมู่เฉินนั้นเมื่อกลับมาถึงบ้านของตนและพบว่าไป๋เหยามาหามู่จิน ชายหนุ่มก็ยกยิ้มมุมปาก รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาดื้อ ๆ

ชายหนุ่มก้าวเดินเข้ามา ก่อนที่สายตาคมจะมองเห็นไป๋เหยาที่กำลังนั่งสนทนากับมู่จิน เธอยิ้มและหัวเราะอย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มของไป๋เหยาทำให้มู่เฉินรู้สึกมีความสุขมากเหลือเกิน

เขาจะทำทุกทางเพื่อรักษารอยยิ้มนี้ของไป๋เหยาให้สดใสตลอดไป

"จินจินตัวแสบ น้าเล็กซื้อขนมอบมาฝากเธอด้วยละ อย่าลืมแบ่งให้ไป๋เหยาด้วย"

เสียงของมู่เฉินทำให้ไป๋เหยาและมู่จินหันไปมอง หญิงสาวสบสายตากับชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะยิ้มให้เขา

อาจเพราะตัวเธอเองได้ปลดล็อกความในใจกับมู่เฉินไปแล้ว ท่าทีประหม่าที่มีต่อเขาจึงหายไปจนหมดสิ้น เธอกล้าส่งยิ้มให้เขามากขึ้น 

มู่จินรับขนมมา บอกว่าเธอจะไปจัดใส่จานเองและจะไปเอาลูกท้อที่แช่เอาไว้ในตู้เย็นมาให้ไป๋เหยาด้วย ไป๋เหยาจะตามไปช่วยมู่จินก็ปฏิเสธเธอจึงไม่ได้ตามมู่จินไป

       ในยามนี้เมื่ออยู่กันตามลำพังสองคน มู่เฉินก็ทิ้งกายนั่งลงตรงข้ามกับไป๋เหยา และสอบถามเธอว่า

"พี่สาวของเธอตอนนี้คงหาทางประกันตัวหลัวจิ้งไปแล้วสิ"

ไป๋เหยาเงยหน้ามามองมู่เฉินพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย

"ใช่แล้วค่ะ ที่ผ่านมาที่บ้านของฉันก็ให้เงินกับเธอไม่น้อย ถึงกับเปิดสมุดบัญชีเป็นชื่อของเธอให้มีเงินใช้จ่ายส่วนตัว เธอคงพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง ถึงสามารถประกันตัวเดรัจฉานคนนั้นได้ แต่ชื่อของคนที่ประกันไม่ใช่ไป๋เย่รั่ว ฉันเดาได้ว่าเธอคงเอาเงินไปให้คนตระกูลหลัวมาประกันหลัวจิ้ง ออกไป ที่ไป๋เย่รั่วทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้ตัวเองเดือดร้อนทีหลังค่ะ"

เมื่อเห็นท่าทางไม่ทุกข์ร้อนของไป๋เหยา มู่เฉินก็เลิกคิ้วขึ้น

"เธอวางแผนรับมือหรือยัง ฉันเชื่อว่าพวกเขาคงไม่หยุดแค่นั้น"

ไป๋เหยาช้อนสายตามองชายหนุ่มตรงหน้า

"ก็มีอยู่นะคะ แต่ยังไม่ถึงเวลา อีกอย่างไป๋เย่รั่วก็เป็นคนที่ระวังตัวไม่น้อย คงไม่ยอมให้พวกเราจับได้ง่าย ๆ ว่าเธอคิดจะทำอะไร น่าเสียดายที่หลัวจิ้งครั้งนี้รอดไปได้ เขาควรจะนอนในคุกให้นาน ๆ หน่อย"

มู่เฉินก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม แล้วค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาพูดกับไป๋เหยา

"ไม่ต้องกังวลหรอก ก่อนหน้านี้ตอนที่มันออกมาจากสำนักงานตำรวจ ฉันได้ส่งคนไปกระทืบมันซ้ำแล้ว คาดว่าคงจะนอนเป็นผักไปอีกหลายวัน เป็นยังไง น้าเล็กของเธอน่านับถือหรือไม่"

ไป๋เหยา "..."

ด้านไป๋เย่รั่วนั้น ก่อนหน้านี้เธอนำเงินที่เธอมีเกือบจะทั้งหมดไปให้คนตระกูลหลัวประกันตัวหลัวจิ้งออกมาจากสถานีตำรวจ ที่เธอต้องทำอย่างนี้เพราะไม่อยากให้มีใครรู้ทีหลังว่าเธอเคยเกี่ยวพันกับเขา ความจริงเธอไม่อยากจะเสียเงินก้อนนี้ไปกับเขาเลย แต่เมื่อเธอได้ไปพบชายหนุ่มกลับพูดจาข่มขู่เธอ บอกว่าที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ ไป๋เหยาไม่ใช่คนโง่ อีกทั้งยังทำร้ายเขาอย่างไม่ไว้หน้า เธอจะต้องชดใช้เป็นเงินให้เขา ไม่อย่างนั้นเขาจะแฉเรื่องที่เธอหลอกน้องสาวมาให้เขาลวนลาม

ไป๋เย่รั่วกัดฟันกรอด เธอชังน้ำหน้าหลัวจิ้งเหลือเกิน ก่อนหน้านี้คิดว่าจะใช้งานได้ แต่ความจริงก็เป็นแค่พวกไร้น้ำยาคนหนึ่ง 

เธอไม่ควรดึงเขาเข้ามาร่วมแผนการนี้เลย และที่สำคัญเรื่องนี้มันทำให้เธอรู้ว่าหลัวจิ้งไม่เหมาะจะเป็นคนรักของเธอเลยด้วยซ้ำ

อีกทั้งหลังจากที่เขาออกมาจากคุกก็ถูกพวกอันธพาลที่ไหนไม่รู้ตามมากระทืบเอา เขาโทรมาหาเธอที่บ้านตระกูลไป๋ว่าให้เธอออกมาพบ หลัวจิ้งขู่เอาเงินกับเธอไปอีกหลายร้อยหยวน ตอนนี้เธอไม่มีเงินแล้ว ทำได้แค่รอคุณพ่อคุณแม่บุญธรรมฝากเงินเข้าบัญชีให้เธออีกครั้ง

ยิ่งคิดไป๋เย่รั่วก็ยิ่งโมโห ไป๋เหยานะไป๋เหยา เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าน้องสาวตัวดีจะไม่ได้อ่อนต่อโลกอย่างที่เธอคิด

หรือว่าไป๋เหยาจะรู้ว่าเธอคิดจะทำสิ่งใด

เป็นไปไม่ได้ หล่อนโง่อย่างกับอะไรดีย่อมตามไม่ทันเธออยู่แล้ว คงเพราะหลัวจิ้งทำงานพลาดเองและมาโทษคนอื่นมากกว่า

เมื่อจัดการปัญหาเรียบร้อยแล้ว ไป๋เย่รั่วก็กลับมาที่บ้านตระกูลไป๋ เมื่อมาถึงเธอก็พบว่ามีรถจี๊ปคันหนึ่งจอดอยู่ แน่นอนว่ามันไม่ใช่รถของคนในบ้านตระกูลไป๋ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็พบกับมู่เฉิน

ก่อนหน้านี้เพราะรถของไป๋เหยามีปัญหาสตาร์ตไม่ติด จึงต้องนำไปซ่อม มู่เฉินจึงอาสามาส่งเธอพร้อมกับมู่จิน และยังนำเหล้าเหมาไถมาฝากประธานไป๋อีกด้วย ชายหนุ่มอยู่พูดคุยไม่นานก็คิดจะกลับ ในขณะที่เดินออกมาก็พบกับไป๋เย่รั่วที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านพอดี

หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้เขา พร้อมกับทักทายชายหนุ่ม

"คุณมู่เฉิน คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ จะกลับแล้วเหรอ ให้ฉันเดินไปส่งดีไหมคะ"

มู่เฉินปรายตามองไป๋เย่รั่ว พลางตอบอย่างเย็นชา

"ไม่ต้อง ฉันไม่ชอบให้คนเสแสร้งเดินไปส่ง!"

เขาพูดอย่างห่างเหินและไม่เหลือบตามองเธอแม้แต่น้อย ไป๋เย่รั่วลอบกำมือแน่น เขาเหยียดหยามเธอสองครั้งแล้วนะ

มู่จินที่เห็นว่าน้าเล็กไม่ได้สนใจไป๋เย่รั่วสักนิดเดียว หญิงสาวก็รู้สึกขบขันในใจเป็นอันมาก

มีหรือที่เธอจะมองไม่เห็นสายตาที่ไป๋เย่รั่วมองน้าเล็ก ตอนแรกคิดว่าน้าเล็กจะหลงเสน่ห์ไป๋เย่รั่วเสียแล้ว แต่ผิดคาดจริง ๆ

เป็นแบบนี้ก็ดี เธอไม่อยากให้น้าเล็กไปยุ่งเกี่ยวกับไป๋เย่รั่ว เพราะเธอเองก็ไม่ถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้!

ไป๋เย่รั่วพยายามระงับโทสะในใจตน เธอไม่เชื่อหรอก ว่าเขาจะไม่หลงเสน่ห์เธอ เธอก็หน้าตาสะสวยไม่น้อยหน้าใครเลยด้วยซ้ำ

"พี่คะ ได้ยินว่าพี่ออกไปข้างนอกมา พี่ไปทำอะไรเหรอคะแล้วทำไมไม่ให้พ่อบ้านสวีขับรถพาไปล่ะ"

เสียงเรียกของไป๋เหยาทำให้ไป๋เย่รั่วละสายตาจากมู่เฉินและหันกลับมามองน้องสาว เธอเม้มริมฝีปากก่อนจะแย้มยิ้มพลางตอบ

"พี่ไปหาเพื่อนมาน่ะ ต้องปรึกษากันเรื่องเรียนนิดหน่อย"

"อ้อ"

"พี่ขอตัวก่อนนะเหนื่อยมากเลย"

พูดจบไป๋เย่รั่วก็เดินจากไปทันที แม้แต่คุณพ่อคุณแม่เธอก็ไม่ได้เข้าไปทักทาย ไป๋เหยายกยิ้มมุมปาก ดูจากสีหน้าของไป๋เย่รั่วแล้วอาจจะมีเรื่องทะเลาะกับหลัวจิ้งเป็นแน่

หลัวจิ้งชอบเงินมากกว่าอะไรทั้งนั้น เธอคิดว่าจะใช้เงินหลอกล่อให้เขาทำเรื่องบางอย่างกับไป๋เย่รั่ว

ชาตินี้คนที่จะได้แต่งกับหลัวจิ้งและใช้ชีวิตราวกับนรกบนดินก็คือไป๋เย่รั่วไม่ใช่เธอ!