หมากที่ถูกซ่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น ณลินตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของปอร์เช่ เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกได้ถึงความกังวลที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในใจ ณลินเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่กำลังหลับอย่างสงบ เธอรู้สึกได้ถึงความรักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"คุณตื่นแล้วเหรอคะ?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมตื่นมานานแล้ว...ผมแค่อยากมองหน้าเธอในตอนที่เธอกำลังหลับ"

ณลินกอดเขาไว้แน่น "ฉันมีความสุขมากเลยค่ะปอร์เช่"

"ผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกันครับ...ริน" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก "ริน...ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ดี "เรื่องอะไรคะ?"

"ผมจะให้ลูกน้องของผมปล่อยข่าวออกไปว่าอาการของผมแย่ลง...และผมก็คงอยู่ได้อีกไม่นาน" ปอร์เช่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง "ผมจะใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อให้คิมหันต์กับเฮียเกาออกมาจากที่ซ่อน"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ได้

"ปอร์เช่! คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ! มันอันตรายเกินไป!" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ผมรู้ครับ...แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว...เราไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังไปตลอดชีวิตได้หรอก...เราต้องจัดการกับพวกเขาให้สิ้นซาก" ปอร์เช่พูดพร้อมกับมองหน้าณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

"แต่ถ้าคุณเป็นอะไรไปล่ะคะ? ฉันจะอยู่ยังไง?" ณลินพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ผมจะไม่มีวันเป็นอะไรไปหรอกครับ...ริน...ผมจะกลับมาหาเธอ...ผมจะกลับมาอยู่เคียงข้างเธอ...และผมก็จะรักเธอ...ตลอดไป"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับน้ำตาคลอเบ้า ณลินพยักหน้าเล็กน้อย "ก็ได้ค่ะ...แต่คุณต้องสัญญากับฉันนะ...ว่าคุณจะกลับมาหาฉันอย่างปลอดภัย"

"ผมสัญญาครับ...ริน...ผมสัญญา" ปอร์เช่พูดพร้อมกับยิ้มให้เธออีกครั้ง

---

เพียงไม่นานนัก ข่าวที่ปอร์เช่อาการแย่ลงและคงอยู่ได้อีกไม่นานก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งวงการธุรกิจและโลกใต้ดิน คิมหันต์ ที่กำลังหลบซ่อนตัวอยู่ได้ยินข่าวนี้ก็รู้สึกดีใจอย่างสุดซึ้ง

"ฮ่าๆๆๆ! เป็นไงล่ะไอ้ปอร์เช่! แกคิดว่าแกจะเก่งกว่าฉันงั้นเหรอ? แกคิดผิดแล้ว!" คิมหันต์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "ในที่สุด...ฉันก็ได้ในสิ่งที่ฉันต้องการแล้ว!"

ในขณะนั้นเอง เฮียเกา ก็เดินเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "แกจะดีใจอะไรนักหนา? แกไม่คิดว่ามันเป็นแผนของมันเหรอ?"

"แผนงั้นเหรอ?" คิมหันต์หัวเราะในลำคอ "มันจะวางแผนอะไรได้? ในเมื่อตอนนี้...มันกำลังจะตายแล้ว!"

"แกคิดผิดแล้ว! ไอ้ปอร์เช่มันไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ...ฉันรู้ดี" เฮียเกาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน "แกต้องไปจัดการณลินให้ได้...ก่อนที่มันจะกลับมาจัดการเรา!"

คำพูดของเฮียเกาทำให้คิมหันต์ถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากที่จะทำตามคำสั่งของเฮียเกา

"แล้วคุณจะให้ผมทำอะไร?" คิมหันต์ถามอย่างร้อนรน

"ฉันจะให้แกไปนัดเจอณลิน...และแกก็ต้องทำให้เธอได้เห็นว่า...แกไม่ได้อ่อนแออย่างที่พวกมันคิด" เฮียเกาพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "แต่แกต้องไปคนเดียว...ห้ามให้ใครตามแกไปเด็ดขาด!"

คำพูดของเฮียเกาทำให้คิมหันต์ถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว "ทำไมผมต้องไปคนเดียว?"

"แกก็ต้องไปคนเดียวสิ! ถ้าแกไปเป็นกลุ่ม...พวกมันก็คงรู้ตัวกันหมดแล้ว" เฮียเกาพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ "แต่ถ้าแกไปคนเดียว...แกก็จะได้เห็นว่า...ณลิน...เมียของมัน...มันจะมาหาแกเอง"

คำพูดของเฮียเกาทำให้คิมหันต์ถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากที่จะทำตามคำสั่งของเฮียเกา

---

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ณลิน กำลังนั่งอยู่กับ พ่อของปอร์เช่ ในห้องรับแขก พ่อของปอร์เช่กำลังมองไปที่ณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและไม่พอใจ

"ฉันไม่เข้าใจเลย...ว่าทำไมปอร์เช่ถึงได้รักเธอมากขนาดนี้?" พ่อของปอร์เช่ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ณลินเงยหน้าขึ้นมามองพ่อของปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจ "คุณลุงคะ...ฉันรักปอร์เช่จริงๆ นะคะ...ฉันไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเขาเลย"

คำพูดของณลินไม่ได้ทำให้พ่อของปอร์เช่รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย "ความรักงั้นเหรอ? แกคิดว่าความรักมันจะเอามาทำอะไรได้!? ถ้าไม่ใช่เพราะแก...ปอร์เช่ก็คงไม่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้!"

ณลินก้มหน้าลงด้วยความเจ็บปวด เธอไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะสิ่งที่พ่อของปอร์เช่พูดนั้นก็เป็นความจริงทุกประการ

ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของณลินก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ คิมหันต์ ณลินลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายด้วยความระมัดระวัง

"ณลิน...เธอสบายดีไหม?" คิมหันต์ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

"นายต้องการอะไร?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอหรอก...ฉันแค่ต้องการที่จะให้เธอมาหาฉัน...ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ถ้าเธอไม่มา...ฉันจะบอกตำรวจว่าปอร์เช่ยังไม่ตาย...และฉันก็จะทำให้เขาต้องถูกจับในข้อหาพยายามฆ่าฉัน"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดเรื่องแบบนี้กับเธอได้

"นายพูดอะไรของนาย!? ปอร์เช่ไม่ได้ทำแบบนั้น!" ณลินตะโกนอย่างสุดเสียง

"ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นงั้นเหรอ? แกคิดว่าฉันจะเชื่อแกงั้นเหรอ?" คิมหันต์หัวเราะในลำคอ "แกคอยดูเถอะ...ฉันจะทำให้แกต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ฉันเคยเจ็บปวด!"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ณลินถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธแค้นและความกลัว "นาย...นายต้องการอะไร?"

"ฉันต้องการให้เธอมาหาฉัน...แต่เธอต้องมาคนเดียว...ห้ามให้ใครตามเธอมาเด็ดขาด!" คิมหันต์พูดพร้อมกับวางสายไปอย่างรวดเร็ว

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ณลินถึงกับเงียบไป เธอไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะเธอก็กลัวว่าคิมหันต์จะทำอะไรกับปอร์เช่

"เธอจะไปไหน!?" พ่อของปอร์เช่ถามอย่างร้อนรน

"ฉัน...ฉันจะไปหาคิมหันต์ค่ะ...ฉันจะไปจัดการกับเขาให้สิ้นซาก" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

คำพูดของณลินทำให้พ่อของปอร์เช่ถึงกับอึ้งไป "เธอจะไปคนเดียวงั้นเหรอ? เธอคิดว่าเธอจะสู้มันได้งั้นเหรอ?"

"ฉันจะสู้ได้ค่ะ...ฉันจะต้องสู้ให้ได้...เพื่อปอร์เช่" ณลินพูดพร้อมกับเดินออกจากบ้านไปทันที

---

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ กำลังนั่งรอ ณลิน อยู่ในโกดังร้างแห่งหนึ่ง เขาได้วางแผนการที่ซับซ้อนที่สุดเพื่อที่จะทำลายณลินให้สิ้นซาก

"แก...แกคิดว่าแกจะฉลาดกว่าฉันงั้นเหรอณลิน!? แกคิดผิดแล้ว! ฉันจะทำให้แกต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ฉันเคยเจ็บปวด!" คิมหันต์พึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ในขณะนั้นเอง ณลินก็เดินเข้ามาในโกดังร้างแห่งนั้นเพียงลำพัง ณลินกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณด้วยความระมัดระวัง

"คิมหันต์! นายอยู่ไหน!? ออกมาเดี๋ยวนี้!" ณลินตะโกนอย่างสุดเสียง

เสียงหัวเราะเยาะดังมาจากมุมหนึ่งของโกดัง คิมหันต์เดินออกมาจากความมืดพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย "เป็นไงล่ะณลิน! แกคิดว่าแกจะเก่งกว่าฉันงั้นเหรอ? แกคิดผิดแล้ว!"

คิมหันต์เดินเข้ามาใกล้ณลิน แล้วก้มลงไปจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น "ฉันจะให้แกได้เห็นว่า...ความรักที่แกมีให้ปอร์เช่...มันเป็นแค่เรื่องโกหก...และฉันก็จะทำให้แกต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ฉันเคยเจ็บปวด!"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังหมายถึงอะไร

"นาย...นายพูดอะไรของนาย?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

คิมหันต์ยิ้มออกมา "ฉันไม่ได้พูดอะไรหรอก...ฉันแค่จะบอกเธอว่า...ปอร์เช่...มันไม่ได้รักเธอจริงหรอก! มันแค่ต้องการที่จะใช้เธอเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นฉันก็เท่านั้นเอง!"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ณลินถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธแค้นและความเจ็บปวด เธอไม่เชื่อในสิ่งที่คิมหันต์พูดเลยแม้แต่น้อย

"โกหก! นายกำลังโกหกฉัน!" ณลินตะโกนอย่างสุดเสียง

"ฉันไม่ได้โกหก...ฉันพูดความจริงทุกอย่าง...และถ้าเธอไม่เชื่อฉัน...งั้นเธอก็ไปดูด้วยตาของเธอเองเถอะ...ว่าปอร์เช่...มันกำลังทำอะไรอยู่" คิมหันต์พูดพร้อมกับวางโทรศัพท์มือถือลงบนพื้น แล้วเปิดวิดีโอคลิปหนึ่งให้ณลินได้รับชม

ในคลิปนั้นคือภาพที่ปอร์เช่กำลังพูดคุยกับชายคนหนึ่งถึงแผนการในการใช้ณลินเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นคิมหันต์ ทุกคำพูด ทุกการกระทำของพวกเขานั้นถูกบันทึกไว้หมดแล้ว

ณลินเห็นดังนั้นก็ถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นด้วยความสิ้นหวัง เธอไม่เชื่อว่าปอร์เช่จะทำแบบนี้กับเธอได้ ณลินน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บปวดและความเสียใจ ณลินรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของเธอกำลังจะพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตา

"เป็นไงล่ะ!? แกคิดว่าแกจะฉลาดกว่าฉันงั้นเหรอ? แกคิดผิดแล้ว!" คิมหันต์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "แกคอยดูเถอะ...ฉันจะทำให้แกต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ฉันเคยเจ็บปวด!"

ในขณะนั้นเอง คิมหันต์ก็หยิบมีดพกออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วจ่อไปที่คอของณลิน ณลินเห็นดังนั้นก็ถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว

"คิมหันต์! นายจะทำอะไร!?" ณลินถามอย่างร้อนรน

"ฉันจะฆ่าแก...ฉันจะทำให้แกต้องตายไปพร้อมกับความรักที่แกมีให้ไอ้ปอร์เช่!" คิมหันต์พูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

ในขณะนั้นเอง ปอร์เช่ที่เดินตามมาก็เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพอดี ปอร์เช่เห็นคิมหันต์กำลังจ่อมีดไปที่คอของณลิน ปอร์เช่ก็ไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าไปหาคิมหันต์ทันที

"คิมหันต์! แกต้องหยุดเดี๋ยวนี้!" ปอร์เช่ตะโกนอย่างสุดเสียง

คิมหันต์หันมามองปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ ณลินเห็นดังนั้นก็ถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

"ปอร์เช่! ปอร์เช่!" ณลินตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างสุดเสียง

ปอร์เช่และคิมหันต์ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ณลินเห็นดังนั้นก็ถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว เธอไม่สามารถที่จะทำใจให้เชื่อได้ว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้

การต่อสู้ที่ดุเดือดดำเนินต่อไป ปอร์เช่และคิมหันต์ต่างชกต่อยกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ปอร์เช่ชกเข้าที่หน้าของคิมหันต์อย่างแรงจนคิมหันต์ล้มลงไปกับพื้น แต่คิมหันต์ก็ลุกขึ้นยืนได้อย่างรวดเร็ว แล้วใช้มีดพกที่อยู่ในมือแทงไปที่ท้องของปอร์เช่

ปอร์เช่ถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ณลินเห็นดังนั้นก็ถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว

"ปอร์เช่! ปอร์เช่!" ณลินตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างสุดเสียง

ในขณะนั้นเอง ณลินก็ตัดสินใจที่จะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายในชีวิต เธอใช้มือของเธอในการชกเข้าที่หน้าของคิมหันต์อย่างแรงจนคิมหันต์ล้มลงไปกับพื้น ณลินรีบเข้าไปหาปอร์เช่ แล้วกอดเขาไว้แน่น

"ปอร์เช่...คุณเป็นยังไงบ้าง?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่พยายามที่จะยิ้มให้เธอ "ผมไม่เป็นไร...ริน..."

ในขณะนั้นเอง คิมหันต์ก็ลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งหนีออกจากโกดังไปทันที ณลินและปอร์เช่มองหน้ากันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโล่งอก แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ปอร์เช่ทรุดตัวลงไปนอนกับพื้นด้วยความอ่อนล้า ณลินรีบเข้าไปกอดเขาไว้แน่น แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

"ปอร์เช่...อดทนหน่อยนะ...เราจะไปโรงพยาบาลกันเถอะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่ส่ายหน้า "ไม่เป็นไรหรอก...ริน...ผมไม่เป็นไร"

ณลินไม่ฟังคำพูดของปอร์เช่ เธอรีบโทรศัพท์ไปหาตำรวจและรถพยาบาลทันที ณลินกอดปอร์เช่ไว้แน่นแล้วพยายามที่จะปลอบใจเขา

"ปอร์เช่...อดทนหน่อยนะ...คุณต้องไม่เป็นไรนะ...คุณต้องอยู่กับฉัน..." ณลินพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

ปอร์เช่ยิ้มออกมา "ผมจะอยู่กับเธอเสมอ...ริน...ผมรักเธอ"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดและความรักที่เธอมีให้เขา