จุดจบ

ควันไฟสีดำลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งโกดังร้างที่ตอนนี้กลายเป็นสนามรบไปแล้ว เสียงปืนและเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ ทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพังและร่างของลูกน้องที่นอนจมกองเลือด ปอร์เช่ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น มือของเขากำปืนไว้แน่น ราวกับจะส่งความแค้นทั้งหมดไปที่ คิมหันต์ และ เฮียเกา

"ปอร์เช่! แกยังไม่ตายงั้นเหรอ!?" คิมหันต์ตะโกนอย่างสุดเสียงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ปอร์เช่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ผมไม่ได้ตายหรอกครับ...คุณคิมหันต์...ผมแค่แกล้งทำเป็นตาย...เพื่อที่จะได้ล่อให้แกออกมาจากที่ซ่อน"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้คิมหันต์ถึงกับอึ้งไป เขาไม่เชื่อในสิ่งที่ปอร์เช่พูดเลยแม้แต่น้อย

"โกหก! แกกำลังโกหกฉัน!?" คิมหันต์ตะโกนอย่างสุดเสียง

ในขณะนั้นเอง เฮียเกา ก็เดินเข้ามาหาปอร์เช่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น "แกมันเลว! เลวที่สุด!"

ปอร์เช่หัวเราะในลำคอ "ผมไม่ได้เลวหรอกครับ...เฮียเกา...ผมแค่ทำให้พวกคุณได้รับผลกรรมในสิ่งที่ทำลงไปเท่านั้นเอง"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้เฮียเกาถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะสิ่งที่ปอร์เช่พูดคือความจริงทุกประการ เฮียเกาหยิบปืนออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วจ่อไปที่ปอร์เช่

"แกต้องตาย! แกต้องตายเดี๋ยวนี้!" เฮียเกาตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง

ในขณะนั้นเอง ปอร์เช่ก็ไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าไปหาเฮียเกาทันที การต่อสู้ที่ดุเดือดเริ่มต้นขึ้น ปอร์เช่และเฮียเกาต่างชกต่อยกันอย่างไม่มีใครยอมใคร คิมหันต์เห็นดังนั้นก็ถึงกับตกใจอย่างสุดขีด เขาไม่คิดว่าเฮียเกาจะสู้กับปอร์เช่ได้

ปอร์เช่ชกเข้าที่หน้าของเฮียเกาอย่างแรงจนเฮียเกาล้มลงไปกับพื้น แต่เฮียเกาก็ลุกขึ้นยืนได้อย่างรวดเร็ว แล้วใช้มีดพกที่อยู่ในมือแทงไปที่ท้องของปอร์เช่

ปอร์เช่ถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นด้วยความเจ็บปวด คิมหันต์เห็นดังนั้นก็ถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว

"ปอร์เช่! ปอร์เช่!" คิมหันต์ตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างสุดเสียง

ในขณะนั้นเอง ณลิน ที่เดินตามมาก็เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพอดี ณลินเห็นปอร์เช่กำลังทรุดตัวลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ณลินถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว

"ปอร์เช่! ปอร์เช่!" ณลินตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างสุดเสียง

เฮียเกาเดินเข้ามาหาณลิน แล้วก้มลงไปจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสะใจ "เป็นไงล่ะ!? แกคิดว่าแกจะเก่งกว่าฉันงั้นเหรอ? แกคิดผิดแล้ว!"

ในขณะนั้นเอง ณลินก็ตัดสินใจที่จะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายในชีวิต เธอใช้มือของเธอในการชกเข้าที่หน้าของเฮียเกาอย่างแรงจนเฮียเกาล้มลงไปกับพื้น ณลินรีบเข้าไปหาปอร์เช่ แล้วกอดเขาไว้แน่น

"ปอร์เช่...คุณเป็นยังไงบ้าง?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่พยายามที่จะยิ้มให้เธอ "ผมไม่เป็นไร...ริน..."

ในขณะนั้นเอง เฮียเกาก็ลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งหนีออกจากโกดังไปทันที คิมหันต์เห็นดังนั้นก็ถึงกับสิ้นหวัง เขาไม่คิดว่าเฮียเกาจะทิ้งเขาไว้คนเดียว คิมหันต์มองไปที่ณลินและปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

"แก! แกทำไมถึงทำแบบนี้กับฉัน!?" คิมหันต์ตะโกนอย่างสุดเสียง

ปอร์เช่พยายามที่จะลุกขึ้นยืน "ผมไม่ได้ทำแบบนั้นหรอกครับ...คุณคิมหันต์...คุณทำตัวเองต่างหาก"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้คิมหันต์ถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะสิ่งที่ปอร์เช่พูดคือความจริงทุกประการ คิมหันต์รู้สึกเหมือนชีวิตของเขากำลังจะพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตา

ในขณะนั้นเอง เสียงไซเรนของตำรวจก็ดังขึ้น ตำรวจบุกเข้ามาในโกดังทันที คิมหันต์เห็นดังนั้นก็ถึงกับสิ้นหวัง เขามองไปที่ปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาปอร์เช่แล้วก้มลงไปจูบเขาเบาๆ

"ปอร์เช่...ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องมาเจอเรื่องแบบนี้" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ปอร์เช่ถึงกับอึ้งไป เขาไม่คิดว่าคิมหันต์จะมีจิตใจที่ดีขนาดนี้ ณลินเห็นดังนั้นก็ถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความดีใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้เธอจะได้เห็นภาพแบบนี้

ในขณะนั้นเอง ตำรวจก็วิ่งเข้ามาหาพวกเขาแล้วจับกุมคิมหันต์ไว้ คิมหันต์มองไปที่ณลินและปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ ก่อนจะเดินออกจากโกดังไปพร้อมกับตำรวจอย่างช้าๆ

หลังจากเหตุการณ์นั้น ปอร์เช่ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที ณลินวิ่งตามเขาไปที่โรงพยาบาลอย่างไม่หยุดยั้ง

ณลินนั่งรอปอร์เช่อยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความกังวลและความกลัว หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับกลองรบ ณลินภาวนาให้ปอร์เช่ปลอดภัย ณลินภาวนาให้ปอร์เช่ไม่เป็นอะไรไป

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ณลินรีบวิ่งเข้าไปหาหมอทันที

"หมอคะ! ปอร์เช่เป็นยังไงบ้างคะ? เขาปลอดภัยไหม?" ณลินถามอย่างร้อนรน

หมอยิ้มบางๆ "เขาปลอดภัยแล้วครับ...คุณณลิน...เขาแค่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้นเอง...แต่เขาก็ต้องพักฟื้นสักระยะหนึ่ง"

คำพูดของหมอทำให้ณลินถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความดีใจ ณลินรู้สึกเหมือนได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ณลินรีบเข้าไปในห้องพักฟื้นของปอร์เช่ แล้วเธอก็เห็นเขากำลังนอนหลับอย่างสงบ

ณลินนั่งลงบนเตียงข้างๆ เขา แล้วกุมมือของเขาไว้แน่น ณลินรู้สึกได้ถึงความรักที่เธอมีให้เขา ณลินรู้สึกได้ถึงความผูกพันที่เธอมีให้เขา

"ปอร์เช่...ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณที่ยังอยู่กับฉัน" ณลินพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

---

เพียงไม่นานนัก ปอร์เช่ก็ออกจากโรงพยาบาลได้ ณลินพาเขากลับมาที่บ้านของเธอ แล้วเธอก็ดูแลเขาอย่างใกล้ชิด ณลินทำอาหารให้เขาทานทุกมื้อ ดูแลเขาในทุกเรื่อง และทำทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมามีสุขภาพที่แข็งแรงเหมือนเดิม

ในค่ำคืนหนึ่ง ณลินและปอร์เช่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยกัน ณลินเงยหน้าขึ้นมามองปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

"ปอร์เช่คะ...ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกันครับ...ริน"

ณลินเอนศีรษะลงบนไหล่ของเขา "ฉันไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้ฉันจะได้พบกับผู้ชายที่ดีขนาดนี้"

"ผมเองก็ไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้ผมจะได้พบกับผู้หญิงที่ดีขนาดนี้เหมือนกันครับ" ปอร์เช่พูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น "ริน...เรามาสร้างครอบครัวด้วยกันไหมครับ?"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะขอเธอแต่งงานในตอนนี้

"คุณ...คุณกำลังขอฉันแต่งงานเหรอคะ?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ใช่ครับ...ริน...ผมกำลังขอเธอแต่งงาน...ผมอยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเธอ...ผมอยากจะดูแลเธอ...และผมก็อยากจะทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก" ปอร์เช่พูดพร้อมกับมองหน้าณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

ณลินน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความดีใจ เธอไม่ลังเลที่จะพยักหน้าเล็กน้อย

"ฉันตกลงค่ะ...ปอร์เช่...ฉันตกลง" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่ยิ้มออกมา แล้วก้มลงไปจูบเธออย่างดูดดื่ม การจูบของพวกเขาในครั้งนี้เต็มไปด้วยความรัก ความปรารถนา และความต้องการที่จะอยู่เคียงข้างกันและกันตลอดไป

หลังจากจูบกันได้สักพัก ปอร์เช่ก็ผละออกจากเธอเล็กน้อย "ริน...ผมรักเธอนะครับ...รักที่สุดในโลก"

ณลินยิ้มออกมา "ฉันก็รักคุณค่ะ...ปอร์เช่...ฉันรักคุณ"

ณลินและปอร์เช่จูบกันอย่างดูดดื่มอีกครั้ง การจูบของพวกเขาในครั้งนี้เต็มไปด้วยความรักที่บริสุทธิ์และจริงใจ ณลินรู้สึกได้ถึงความรักที่ปอร์เช่มีให้เธอ ความรักที่บริสุทธิ์และจริงใจจนเธอแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ ที่อยู่ในคุกก็กำลังนั่งร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ เขาไม่คิดเลยว่าชีวิตของเขาจะต้องมาจบลงแบบนี้ คิมหันต์มองไปที่รูปของณลินที่อยู่ในมือของเขา แล้วเขาก็ยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ

"ณลิน...ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษที่ทำร้ายเธอ" คิมหันต์พึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

คำพูดของคิมหันต์ทำให้เขาถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเสียใจ เขาไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขในสิ่งที่ทำลงไปได้อีกแล้ว เขาต้องยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น และยอมรับในความผิดที่เขาได้ทำไว้