งานแต่ง

ข่าวการจับกุม คิมหันต์ และเครือข่ายมาเฟียที่นำโดย เฮียเกา แพร่สะพัดไปทั่วทั้งวงการธุรกิจและสังคมออนไลน์ราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ ทุกหน้าหนังสือพิมพ์และทุกสำนักข่าวต่างพาดหัวข่าวใหญ่ถึงจุดจบของชายผู้บ้าคลั่งที่พยายามทำร้าย ณลินและ ปอร์เช่ ณลินและปอร์เช่ที่ตอนนี้กำลังพักฟื้นอยู่ในบ้านของพวกเขามองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด ทั้งความโล่งอก ความดีใจ และความเศร้าในสิ่งที่เกิดขึ้น

"ในที่สุด...เขาก็ได้รับผลกรรมในสิ่งที่เขาทำลงไปแล้วนะคะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ใช่ครับ...ริน...แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้เรื่องมันจบลงแบบนี้เลย"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้ ณลินมองไปที่ปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย "คุณรู้สึกสงสารเขาเหรอคะ?"

"ผมไม่ได้สงสารเขาหรอก...ผมแค่รู้สึกเสียใจ...เสียใจที่คนคนหนึ่ง...ต้องจมอยู่กับความแค้นและความอิจฉาริษยาจนชีวิตของเขาต้องพังทลายลงไปแบบนี้" ปอร์เช่พูดพร้อมกับมองไปที่ณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความอ่อนโยน "ริน...ผมไม่อยากให้เราเป็นเหมือนเขา...เรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันนะครับ"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับน้ำตาคลอเบ้า เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะพูดเรื่องแบบนี้กับเธอได้ ณลินพยักหน้าเล็กน้อย "ค่ะ...ปอร์เช่...เรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันนะคะ"

---

เพียงไม่นานนัก ปอร์เช่ ก็ได้จัดงานแถลงข่าวใหญ่เพื่อประกาศข่าวการแต่งงานของเขากับ ณลิน งานแถลงข่าวถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และหรูหราที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ทุกสื่อมวลชนและทุกคนในวงการธุรกิจต่างให้ความสนใจกับงานแถลงข่าวในครั้งนี้

"วันนี้...ผมมาที่นี่...เพื่อที่จะประกาศข่าวที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ผมขอประกาศให้ทุกคนได้รับรู้ว่า...ผมจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในชีวิต...ณลิน...และเราจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยกันตลอดไป"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ทุกคนในงานถึงกับตกใจอย่างสุดขีด ไม่มีใครเคยรู้มาก่อนว่าปอร์เช่มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับณลิน ณลินที่ยืนอยู่ข้างๆ ปอร์เช่ถึงกับหน้าแดงไปหมดด้วยความเขินอาย

"และผมก็อยากจะขอบคุณเธอ...ณลิน...ที่อยู่เคียงข้างผมมาโดยตลอด...ที่ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า...ความรักที่แท้จริง...มันเป็นยังไง" ปอร์เช่พูดพร้อมกับมองไปที่ณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก "ผมรักเธอนะครับ...ริน...รักที่สุดในโลก"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความดีใจ เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดเรื่องแบบนี้ออกมาต่อหน้าทุกคนได้

"ฉันก็รักคุณค่ะ...ปอร์เช่...ฉันรักคุณ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

หลังจากงานแถลงข่าวจบลง ณลินและปอร์เช่ก็กลับมาที่บ้านของพวกเขา ณลินยังคงจมอยู่ในความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด ทั้งความดีใจ ความเขินอาย และความรักที่เธอมีให้เขา

"ปอร์เช่คะ...คุณแน่ใจเหรอคะว่าคุณอยากจะแต่งงานกับฉัน?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ผมแน่ใจครับ...ริน...ผมอยากจะแต่งงานกับเธอ...ผมอยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเธอ...และผมก็อยากจะทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความดีใจ เธอไม่ลังเลที่จะพยักหน้าเล็กน้อย

"ฉันตกลงค่ะ...ปอร์เช่...ฉันตกลง" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่ยิ้มออกมา แล้วก้มลงไปจูบเธออย่างดูดดื่ม การจูบของพวกเขาในครั้งนี้เต็มไปด้วยความรัก ความปรารถนา และความต้องการที่จะอยู่เคียงข้างกันและกันตลอดไป

หลังจากจูบกันได้สักพัก ปอร์เช่ก็ผละออกจากเธอเล็กน้อย "ริน...ผมรักเธอนะครับ...รักที่สุดในโลก"

ณลินยิ้มออกมา "ฉันก็รักคุณค่ะ...ปอร์เช่...ฉันรักคุณ"

---

วันงานแต่งงานมาถึง งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และหรูหราที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ณลินสวมชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ราวกับนางฟ้า ปอร์เช่สวมชุดทักซิโด้สีดำที่ตัดกับผิวของเขาได้อย่างลงตัว ทั้งคู่ดูราวกับเทพบุตรและนางฟ้าที่จุติลงมาจากสวรรค์

"เธอสวยมากเลย...ริน" ปอร์เช่พึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ณลินยิ้มออกมา "คุณก็หล่อมากเหมือนกันค่ะ...ปอร์เช่"

ทั้งคู่เดินไปตามทางเดินที่โรยด้วยกลีบกุหลาบสีแดงสด ท่ามกลางเสียงปรบมือและเสียงแสดงความยินดีจากแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน ณลินรู้สึกเหมือนเธอกำลังอยู่ในความฝัน เธอไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้เธอจะได้แต่งงานกับผู้ชายที่เธอรักมากขนาดนี้

เมื่อมาถึงแท่นพิธี บาทหลวงก็กล่าวคำอวยพรให้แก่คู่บ่าวสาว ณลินและปอร์เช่มองหน้ากันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

"ปอร์เช่...คุณจะรักณลิน...ในยามสุขและยามทุกข์...ในยามรวยและยามจน...และในยามเจ็บป่วยและในยามแข็งแรง...ไปจนกว่าความตายจะมาพรากจากกัน...ไหม?" บาทหลวงถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ปอร์เช่ไม่ลังเลที่จะตอบกลับทันที "ผมสัญญาครับ...ผมจะรักณลิน...ในยามสุขและยามทุกข์...ในยามรวยและยามจน...และในยามเจ็บป่วยและในยามแข็งแรง...ไปจนกว่าความตายจะมาพรากจากกัน...ครับ"

บาทหลวงหันไปถามณลินบ้าง "ณลิน...เธอจะรักปอร์เช่...ในยามสุขและยามทุกข์...ในยามรวยและยามจน...และในยามเจ็บป่วยและในยามแข็งแรง...ไปจนกว่าความตายจะมาพรากจากกัน...ไหม?"

ณลินน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความดีใจ "ฉันสัญญาค่ะ...ฉันจะรักปอร์เช่...ในยามสุขและยามทุกข์...ในยามรวยและยามจน...และในยามเจ็บป่วยและในยามแข็งแรง...ไปจนกว่าความตายจะมาพรากจากกัน...ค่ะ"

หลังจากนั้น บาทหลวงก็กล่าวคำอวยพรให้แก่คู่บ่าวสาวอีกครั้ง ณลินและปอร์เช่มองหน้ากันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ก่อนจะจูบกันอย่างดูดดื่ม การจูบของพวกเขาในครั้งนี้เต็มไปด้วยความรัก ความปรารถนา และความต้องการที่จะอยู่เคียงข้างกันและกันตลอดไป

หลังจากจูบกันได้สักพัก ปอร์เช่ก็ผละออกจากเธอเล็กน้อย "ริน...ผมรักเธอนะครับ...รักที่สุดในโลก"

ณลินยิ้มออกมา "ฉันก็รักคุณค่ะ...ปอร์เช่...ฉันรักคุณ"

---

ในค่ำคืนวันนั้น ณลินและปอร์เช่ได้เดินทางไปฮันนีมูนกันที่เกาะแห่งหนึ่งที่สวยงามที่สุดในโลก ณลินและปอร์เช่นั่งอยู่ริมทะเลด้วยกัน ณลินเงยหน้าขึ้นมามองปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

"ปอร์เช่คะ...ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกันครับ...ริน"

ณลินเอนศีรษะลงบนไหล่ของเขา "ฉันไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้ฉันจะได้พบกับความสุขขนาดนี้"

"ผมเองก็ไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้ผมจะได้พบกับผู้หญิงที่ดีขนาดนี้เหมือนกันครับ" ปอร์เช่พูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น "ริน...ผมรักเธอนะครับ...รักที่สุดในโลก"

ณลินยิ้มออกมา "ฉันก็รักคุณค่ะ...ปอร์เช่...ฉันรักคุณ"

ทั้งคู่นั่งมองพระจันทร์และดวงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า ณลินรู้สึกเหมือนเธอกำลังอยู่ในความฝัน เธอไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้เธอจะได้พบกับความสุขขนาดนี้ ณลินหลับตาลงแล้วอธิษฐานขอให้ความสุขของเธอเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ ที่อยู่ในคุกก็กำลังนั่งร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ เขาไม่คิดเลยว่าชีวิตของเขาจะต้องมาจบลงแบบนี้ คิมหันต์มองไปที่รูปของณลินที่อยู่ในมือของเขา แล้วเขาก็ยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ

"ณลิน...ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษที่ทำร้ายเธอ" คิมหันต์พึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

คำพูดของคิมหันต์ทำให้เขาถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเสียใจ เขาไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขในสิ่งที่ทำลงไปได้อีกแล้ว เขาต้องยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น และยอมรับในความผิดที่เขาได้ทำไว้