ตลบหลัง

กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่คุ้นเคยในโรงพยาบาลไม่ได้ทำให้ ณลิน รู้สึกไม่สบายใจอย่างที่ควรจะเป็น ตรงกันข้าม...มันกลับเป็นกลิ่นที่ปลุกเธอให้ตื่นจากฝันร้ายอันยาวนาน ณลินนั่งเฝ้า ปอร์เช่ อยู่ข้างเตียงของเขามาทั้งคืน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยคราบน้ำตาและใบหน้าที่ซีดเซียว เธอไม่ได้หลับตาลงเลยแม้แต่นาทีเดียว

"ปอร์เช่...คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ...คุณต้องไม่เป็นอะไร" ณลินพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอกุมมือของเขาไว้แน่น ราวกับจะส่งความรักและความอบอุ่นไปให้เขา

เมื่อเปลือกตาคู่สวยของปอร์เช่ค่อยๆ กระพริบ ณลินก็รู้สึกถึงความหวังที่แทรกซึมเข้ามาในหัวใจ เธอรีบกุมมือของเขาไว้แน่น

"ปอร์เช่...คุณฟื้นแล้ว! คุณเป็นยังไงบ้าง? มีอะไรไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?" ณลินถามรัวเร็วด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนรน

ปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมไม่เป็นไร...ริน...ผมไม่เป็นไรแล้ว"

คำพูดของปอร์เช่ไม่ได้ทำให้ณลินรู้สึกโล่งใจเลยแม้แต่น้อย "ปอร์เช่...ฉันกลัว...ฉันกลัวว่าเขาจะกลับมาอีก"

ปอร์เช่เอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของเธอเบาๆ "ไม่ต้องกลัวนะครับ...ผมจะปกป้องเธอเอง...ผมจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว"

ณลินพยักหน้าเล็กน้อย เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยจากอ้อมกอดของเขา แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกได้ถึงความหวาดระแวงที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ณลินรู้ดีว่า คิมหันต์ ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ และแผนการของเขาก็อาจจะอันตรายกว่าที่พวกเขาคิดไว้

ในขณะนั้นเอง เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ชายคนหนึ่ง ในชุดหมอเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ณลินและปอร์เช่มองหน้ากันด้วยความสงสัย ณลินรีบเข้าไปขวางชายคนนั้นไว้ทันที

"คุณหมอคะ...ปอร์เช่ยังไม่พร้อมที่จะให้ใครมาตรวจนะคะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ชายคนนั้นยิ้มบางๆ "ผมไม่ได้มาตรวจหรอกครับ...คุณณลิน...ผมแค่จะมาฉีดยาให้เขาเท่านั้นเอง"

คำพูดของชายคนนั้นทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป "ฉีดยาอะไรคะ? ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง?"

"ยาที่ทำให้เขาหลับ...และทำให้เขาไม่ตื่นขึ้นมาอีก" ชายคนนั้นพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

คำพูดของชายคนนั้นทำให้ณลินถึงกับหน้าซีดเผือดไปถนัดตา เธอไม่คิดว่าคิมหันต์จะกล้าส่งคนมาทำร้ายปอร์เช่ถึงในโรงพยาบาล

"นาย...นายเป็นใคร? นายเป็นลูกน้องของคิมหันต์ใช่ไหม!?" ณลินตะโกนอย่างสุดเสียง

ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอ "ฉันไม่ได้เป็นลูกน้องของใครหรอก...ฉันแค่มาทำตามคำสั่ง...ก็เท่านั้นเอง"

ในขณะนั้นเอง ปอร์เช่ที่กำลังนอนหลับอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาทันที ดวงตาของเขาคมกริบและเต็มไปด้วยความอันตราย "แกคิดว่าแกจะฉลาดกว่าฉันงั้นเหรอ? แกคิดผิดแล้ว!"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ชายคนนั้นถึงกับอึ้งไป เขาไม่คิดว่าปอร์เช่จะตื่นขึ้นมาได้ในตอนนี้

"เป็นไปไม่ได้! แก...แกต้องหลับแล้วสิ!" ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ฉันไม่ได้หลับหรอก...ฉันแค่แกล้งทำเป็นหลับ...เพื่อที่จะได้ล่อให้แกออกมาจากที่ซ่อน" ปอร์เช่พูดพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

ในขณะนั้นเอง ลูกน้องของปอร์เช่ก็บุกเข้ามาในห้องทันที พวกเขาจับชายคนนั้นไว้แล้วใส่กุญแจมืออย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นด้วยความสิ้นหวัง

"แกมันเลว! เลวที่สุด!" ชายคนนั้นตะโกนอย่างสุดเสียง

ปอร์เช่เดินเข้ามาหาชายคนนั้น แล้วก้มลงไปจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาที่สุด "ผมไม่ได้เลวหรอกครับ...ผมแค่ทำให้คุณได้รับผลกรรมในสิ่งที่ทำลงไปเท่านั้นเอง"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ชายคนนั้นถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะสิ่งที่ปอร์เช่พูดคือความจริงทุกประการ ชายคนนั้นรู้สึกเหมือนชีวิตของเขากำลังจะพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตา

"บอกฉันมาเดี๋ยวนี้...ว่าคิมหันต์กับเฮียเกามันอยู่ที่ไหน?" ปอร์เช่ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่สุด

ชายคนนั้นส่ายหน้า "ฉันไม่บอกหรอก! แกไม่มีทางที่จะรู้ได้หรอก!"

"แกคิดว่าฉันจะเชื่อแกงั้นเหรอ?" ปอร์เช่หัวเราะในลำคอ "แกคอยดูเถอะ...ฉันจะทำให้แกต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ฉันเคยเจ็บปวด!"

ในขณะนั้นเอง ปอร์เช่ก็ตัดสินใจที่จะใช้แผนการที่ซับซ้อนยิ่งกว่าเดิมเพื่อที่จะให้ชายคนนั้นยอมเปิดปาก

"ฉันไม่ได้อยากทำร้ายแกหรอก...ฉันแค่ต้องการที่จะให้แกได้เรียนรู้ว่า...การทำร้ายคนอื่น...มันต้องแลกมาด้วยอะไรบ้าง" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "แกอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปใช่ไหม? แกอยากที่จะกลับไปหาครอบครัวของแกใช่ไหม?"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ชายคนนั้นถึงกับอึ้งไป เขาไม่คิดว่าปอร์เช่จะพูดเรื่องแบบนี้กับเขาได้

"แก...แกจะทำอะไร?" ชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ฉันจะให้แกได้ในสิ่งที่แกต้องการ...แต่แกก็ต้องให้ในสิ่งที่ฉันต้องการเหมือนกัน" ปอร์เช่พูดพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ฉันจะปล่อยแกไป...แต่แกก็ต้องไปทำตามคำสั่งของฉัน...และแกก็ต้องไปทำให้คิมหันต์กับเฮียเกาเชื่อว่า...แกได้ทำในสิ่งที่พวกมันสั่งแล้ว"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ชายคนนั้นถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากที่จะทำตามคำสั่งของปอร์เช่

"ก็ได้...ผมจะทำตามที่คุณสั่ง...แต่คุณต้องสัญญากับผมนะ...ว่าคุณจะปล่อยผมไป" ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

"ผมสัญญาครับ...และผมก็สัญญาอีกอย่าง...ว่าผมจะปกป้องครอบครัวของแกเอง" ปอร์เช่พูดพร้อมกับยิ้มให้เขาอีกครั้ง

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ชายคนนั้นถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความดีใจ เขาไม่คิดว่าปอร์เช่จะมีจิตใจที่ดีขนาดนี้

---

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ และ เฮียเกา กำลังนั่งรอข่าวจากลูกน้องของพวกเขาในที่แห่งหนึ่ง เฮียเกามองคิมหันต์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"แกทำงานไม่ได้เรื่องเลย! แค่ไอ้ปอร์เช่มันคนเดียว...แกก็จัดการไม่ได้!" เฮียเกาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

คิมหันต์มองหน้าเฮียเกาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกลัว "ผมขอโทษครับ...แต่ผมไม่คิดว่ามันจะรอดได้"

"แกคิดผิดแล้ว! มันไม่ได้รอดได้ง่ายๆ หรอก...มันรอดได้...เพราะมันมีคนคอยช่วย...และคนๆ นั้น...ก็คือพ่อของมันเอง!" เฮียเกาพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ "ตอนนี้...มันก็คงกำลังวางแผนที่จะแก้แค้นเราอยู่...เราต้องรีบจัดการมันก่อนที่มันจะมาจัดการเรา"

คำพูดของเฮียเกาทำให้คิมหันต์ถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากที่จะทำตามคำสั่งของเฮียเกา

"แล้วคุณจะให้ผมทำอะไร?" คิมหันต์ถามอย่างร้อนรน

"ฉันจะให้แกไปทำให้ณลินกับปอร์เช่มันแตกแยกกัน...แต่แกต้องทำให้พวกมันแตกแยกกันด้วยมือของแกเอง...และแกก็ต้องทำให้พวกมันได้เห็นว่า...ความรักที่พวกมันมีให้กัน...มันเป็นแค่เรื่องโกหก" เฮียเกาพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

คำพูดของเฮียเกาทำให้คิมหันต์ยิ้มออกมาอย่างบ้าคลั่ง "ได้เลย...ผมจะทำให้พวกมันแตกแยกกัน...ผมจะทำให้พวกมันต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ผมเคยเจ็บปวด!"

ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของเฮียเกาก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ ชายคนนั้น เฮียเกาลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายด้วยความระมัดระวัง

"ว่าไง! แกทำงานสำเร็จแล้วใช่ไหม!?" เฮียเกาถามอย่างร้อนรน

"สำเร็จแล้วครับ...เฮียเกา...ไอ้ปอร์เช่มันตายแล้วครับ" ชายคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

คำพูดของชายคนนั้นทำให้เฮียเกาและคิมหันต์ถึงกับเงียบไป พวกเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ชายคนนั้นพูดเลยแม้แต่น้อย

"โกหก! แกกำลังโกหกฉัน!?" เฮียเกาตะโกนอย่างสุดเสียง

"ผมไม่ได้โกหกครับ...และผมก็ยังมีหลักฐานให้เฮียเกาดูด้วย" ชายคนนั้นพูดพร้อมกับวางสายไป

คำพูดของชายคนนั้นทำให้เฮียเกาและคิมหันต์ถึงกับเงียบไป พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี พวกเขาไม่รู้ว่าสิ่งที่ชายคนนั้นพูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่

ในขณะนั้นเอง ณลินก็เดินเข้ามาในห้องของปอร์เช่พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส "ปอร์เช่คะ...คุณดูดีขึ้นแล้วนะคะ"

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ผมรู้สึกดีขึ้นมากแล้วครับ...แต่ผมก็ยังอยากจะให้เธออยู่กับผมไปนานๆ"

ณลินนั่งลงบนเตียงข้างๆ เขา แล้วกอดเขาไว้แน่น "ฉันจะอยู่กับคุณเสมอค่ะปอร์เช่...ฉันจะไม่ทิ้งคุณไปไหน"

ปอร์เช่ยิ้มออกมา "ผมรักเธอนะครับ...ริน...รักที่สุดในโลก"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความดีใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้เธอจะได้พบกับผู้ชายที่ดีขนาดนี้