แผนร้าย

 

 

 

 

 

 

ณลินนั่งเฝ้า ปอร์เช่ ที่โรงพยาบาลจนอาการของเขาดีขึ้นมากแล้ว ในขณะที่ปอร์เช่กำลังวางแผนการที่ซับซ้อนเพื่อที่จะจัดการกับ คิมหันต์ และ เฮียเกา ให้สิ้นซาก

ในค่ำคืนหนึ่ง ปอร์เช่ได้ให้ลูกน้องที่ปลอมตัวเป็นหมอพาเขาไปยังที่ซ่อนของพวกตัวร้าย ลูกน้องของปอร์เช่ได้สลับตัวเขาและปลอมตัวเป็นปอร์เช่ที่ยังคงรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอย่างแนบเนียน ไม่มีใครรู้เลยว่าตอนนี้ปอร์เช่กำลังจะไปที่ไหน

รถยนต์คันหรูของปอร์เช่ได้ขับมาจอดที่หน้าโกดังร้างแห่งหนึ่ง ชายในชุดสูทสีดำจำนวนหนึ่งได้เดินออกมาจากรถแล้วเปิดประตูรถให้ปอร์เช่ ปอร์เช่เดินออกมาจากรถด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

"แกแน่ใจนะว่าพวกมันอยู่ที่นี่?" ปอร์เช่ถามชายคนนั้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่สุด

ชายคนนั้นพยักหน้าเล็กน้อย "แน่ใจครับ...บอส...พวกมันอยู่ที่นี่กันหมดเลย"

ปอร์เช่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ดี...เราไปจัดการพวกมันกันเถอะ"

ปอร์เช่และลูกน้องของเขาเดินเข้าไปในโกดังร้างแห่งนั้นอย่างเงียบๆ พวกเขาเดินผ่านโกดังไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครรู้เลยว่าตอนนี้พวกเขากำลังจะไปที่ไหน

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ และ เฮียเกา กำลังนั่งดื่มเบียร์กันอย่างสบายใจ พวกเขาคิดว่าตอนนี้ปอร์เช่ได้ตายไปแล้ว และพวกเขาก็จะได้เป็นผู้ชนะในเกมนี้

"แกมันอ่อนหัดจริงๆ...คิมหันต์" เฮียเกาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่สุด "แค่ไอ้ปอร์เช่มันคนเดียว...แกก็จัดการไม่ได้"

คิมหันต์มองหน้าเฮียเกาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกลัว "ผมขอโทษครับ...แต่ผมไม่คิดว่ามันจะรอดได้"

"แกคิดผิดแล้ว! มันไม่ได้รอดได้ง่ายๆ หรอก...มันรอดได้...เพราะมันมีคนคอยช่วย...และคนๆ นั้น...ก็คือพ่อของมันเอง!" เฮียเกาพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ "แต่ตอนนี้...มันก็ตายไปแล้ว...เราก็ได้เป็นผู้ชนะแล้ว...เราจะได้ครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างของมัน...รวมถึงเมียของมันด้วย!"

คำพูดของเฮียเกาทำให้คิมหันต์ยิ้มออกมาอย่างบ้าคลั่ง "ฮ่าๆๆๆ! เป็นไงล่ะไอ้ปอร์เช่! แกคิดว่าแกจะเก่งกว่าฉันงั้นเหรอ? แกคิดผิดแล้ว!"

ในขณะนั้นเอง เสียงระเบิดก็ดังขึ้นจากด้านนอกโกดัง คิมหันต์และเฮียเกาถึงกับตกใจอย่างสุดขีด พวกเขามองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจ

"เสียงอะไร? ใครมันกล้ามาบุกรุกในพื้นที่ของฉัน!?" เฮียเกาตะโกนอย่างสุดเสียง

ในขณะนั้นเอง ปอร์เช่ก็เดินเข้ามาในโกดังด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอันตราย คิมหันต์และเฮียเกาเห็นดังนั้นก็ถึงกับอึ้งไป พวกเขาไม่เชื่อในสิ่งที่พวกเขาเห็นเลยแม้แต่น้อย

"ปอร์เช่! แกยังไม่ตายงั้นเหรอ!?" คิมหันต์ตะโกนอย่างสุดเสียง

ปอร์เช่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ผมไม่ได้ตายหรอกครับ...คุณคิมหันต์...ผมแค่แกล้งทำเป็นตาย...เพื่อที่จะได้ล่อให้แกออกมาจากที่ซ่อน"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้คิมหันต์และเฮียเกาถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธแค้นและความกลัว พวกเขาไม่คิดว่าปอร์เช่จะวางแผนการไว้ได้รัดกุมขนาดนี้

"แกมันเลว! เลวที่สุด!" คิมหันต์ตะโกนอย่างสุดเสียง

ปอร์เช่หัวเราะในลำคอ "ผมไม่ได้เลวหรอกครับ...ผมแค่ทำให้พวกคุณได้รับผลกรรมในสิ่งที่ทำลงไปเท่านั้นเอง"

ในขณะนั้นเอง ลูกน้องของปอร์เช่ก็บุกเข้ามาในโกดังทันที พวกเขาจับลูกน้องของเฮียเกาไว้แล้วใส่กุญแจมืออย่างรวดเร็ว เฮียเกาและคิมหันต์เห็นดังนั้นก็ถึงกับสิ้นหวัง พวกเขารู้ดีว่าตอนนี้พวกเขาไม่มีทางที่จะหนีรอดไปได้อีกแล้ว

การต่อสู้ที่ดุเดือดเริ่มต้นขึ้น ปอร์เช่และเฮียเกาต่างชกต่อยกันอย่างไม่มีใครยอมใคร คิมหันต์เห็นดังนั้นก็ถึงกับตกใจอย่างสุดขีด เขาไม่คิดว่าเฮียเกาจะสู้กับปอร์เช่ได้

ปอร์เช่ชกเข้าที่หน้าของเฮียเกาอย่างแรงจนเฮียเกาล้มลงไปกับพื้น แต่เฮียเกาก็ลุกขึ้นยืนได้อย่างรวดเร็ว แล้วใช้มีดพกที่อยู่ในมือแทงไปที่ท้องของปอร์เช่

ปอร์เช่ถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นด้วยความเจ็บปวด คิมหันต์เห็นดังนั้นก็ถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว

"ปอร์เช่! ปอร์เช่!" คิมหันต์ตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างสุดเสียง

ในขณะนั้นเอง ณลินที่เดินตามมาก็เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพอดี ณลินเห็นปอร์เช่กำลังทรุดตัวลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ณลินถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว

"ปอร์เช่! ปอร์เช่!" ณลินตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างสุดเสียง

คิมหันต์เดินเข้ามาหาณลิน แล้วก้มลงไปจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสะใจ "เป็นไงล่ะ!? แกคิดว่าแกจะเก่งกว่าฉันงั้นเหรอ? แกคิดผิดแล้ว!"

ในขณะนั้นเอง ณลินก็ตัดสินใจที่จะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายในชีวิต เธอใช้มือของเธอในการชกเข้าที่หน้าของคิมหันต์อย่างแรงจนคิมหันต์ล้มลงไปกับพื้น ณลินรีบเข้าไปหาปอร์เช่ แล้วกอดเขาไว้แน่น

"ปอร์เช่...คุณเป็นยังไงบ้าง?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่พยายามที่จะยิ้มให้เธอ "ผมไม่เป็นไร...ริน..."

ในขณะนั้นเอง คิมหันต์ก็ลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งหนีออกจากโกดังไปทันที ณลินและปอร์เช่มองหน้ากันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโล่งอก แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ปอร์เช่ทรุดตัวลงไปนอนกับพื้นด้วยความอ่อนล้า ณลินรีบเข้าไปกอดเขาไว้แน่น แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

"ปอร์เช่...อดทนหน่อยนะ...เราจะไปโรงพยาบาลกันเถอะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่ส่ายหน้า "ไม่เป็นไรหรอก...ริน...ผมไม่เป็นไร"

ณลินไม่ฟังคำพูดของปอร์เช่ เธอรีบโทรศัพท์ไปหาตำรวจและรถพยาบาลทันที ณลินกอดปอร์เช่ไว้แน่นแล้วพยายามที่จะปลอบใจเขา

"ปอร์เช่...อดทนหน่อยนะ...คุณต้องไม่เป็นไรนะ...คุณต้องอยู่กับฉัน..." ณลินพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

ปอร์เช่ยิ้มออกมา "ผมจะอยู่กับเธอเสมอ...ริน...ผมรักเธอ"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดและความรักที่เธอมีให้เขา