จัดการเอง

กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่คุ้นเคยในโรงพยาบาลไม่ได้ทำให้ ณลิน รู้สึกไม่สบายใจอย่างที่ควรจะเป็น ตรงกันข้าม...มันกลับเป็นกลิ่นที่ปลุกเธอให้ตื่นจากฝันร้ายอันยาวนาน ณลินนั่งเฝ้า ปอร์เช่ อยู่ข้างเตียงของเขามาตลอดทั้งคืน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยคราบน้ำตาและใบหน้าที่ซีดเซียว เธอไม่ได้หลับตาลงเลยแม้แต่นาทีเดียว

"ปอร์เช่...คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ...คุณต้องไม่เป็นอะไร" ณลินพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอกุมมือของเขาไว้แน่น ราวกับจะส่งความรักและความอบอุ่นไปให้เขา

เมื่อเปลือกตาคู่สวยของปอร์เช่ค่อยๆ กระพริบ ณลินก็รู้สึกถึงความหวังที่แทรกซึมเข้ามาในหัวใจ เธอรีบกุมมือของเขาไว้แน่น

"ปอร์เช่...คุณฟื้นแล้ว! คุณเป็นยังไงบ้าง? มีอะไรไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?" ณลินถามรัวเร็วด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนรน

ปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมไม่เป็นไร...ริน...ผมไม่เป็นไรแล้ว"

คำพูดของปอร์เช่ไม่ได้ทำให้ณลินรู้สึกโล่งใจเลยแม้แต่น้อย "ปอร์เช่...ฉันกลัว...ฉันกลัวว่าเขาจะกลับมาอีก"

ปอร์เช่เอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของเธอเบาๆ "ไม่ต้องกลัวนะครับ...ผมจะปกป้องเธอเอง...ผมจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว"

ณลินพยักหน้าเล็กน้อย เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยจากอ้อมกอดของเขา แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกได้ถึงความหวาดระแวงที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ณลินรู้ดีว่าคิมหันต์ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ และแผนการของเขาก็อาจจะอันตรายกว่าที่พวกเขาคิดไว้

ในขณะนั้นเอง เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น พ่อของปอร์เช่ เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ดวงตาของเขากวาดมองไปที่ปอร์เช่ด้วยความตกใจและโกรธแค้น เมื่อเห็นรอยแผลที่เต็มไปทั่วทั้งร่างกายของปอร์เช่ พ่อของเขาก็กำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน

"ใครทำแก...ปอร์เช่! บอกพ่อมาเดี๋ยวนี้!" พ่อของปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

ปอร์เช่มองหน้าพ่อของเขาด้วยสายตาที่สงบ "พ่อครับ...ผมไม่เป็นไรแล้วครับ"

"ไม่เป็นไรได้ยังไง!? ดูสภาพของแกสิ! แกคิดว่าพ่อจะทนเห็นแกเป็นแบบนี้ได้งั้นเหรอ!?" พ่อของปอร์เช่ตะโกนอย่างสุดเสียง "บอกพ่อมาเดี๋ยวนี้...ว่าใครทำ!?"

ณลินเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปหาพ่อของปอร์เช่ "คุณลุงคะ...ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ...ปอร์เช่ปลอดภัยแล้วค่ะ"

แต่พ่อของปอร์เช่ก็ไม่ฟัง เขาหันมามองหน้าณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย "เธอเป็นใคร? แล้วทำไมแกถึงมาอยู่กับปอร์เช่!?"

ปอร์เช่เห็นดังนั้นก็รีบพูดขึ้นทันที "พ่อครับ...รินเป็นคู่หมั้นของผมครับ...และเธอเป็นคนช่วยผมไว้"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้พ่อของเขาถึงกับอึ้งไป เขาไม่คิดว่าลูกชายของเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับผู้หญิงคนนี้ พ่อของปอร์เช่กวาดสายตามองไปที่ณลินด้วยความไม่พอใจ

"แก...แกเป็นคนเดียวกับผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม?" พ่อของปอร์เช่ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่สุด

ณลินพยักหน้าเล็กน้อย "ใช่ค่ะคุณลุง...แต่ฉันกับปอร์เช่ก็รักกันจริงๆ นะคะ"

คำพูดของณลินไม่ได้ทำให้พ่อของปอร์เช่รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย "ความรักงั้นเหรอ? แกคิดว่าความรักมันจะเอามาทำอะไรได้!? ถ้าไม่ใช่เพราะแก...ปอร์เช่ก็คงไม่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้!"

"พ่อครับ! พ่อพูดอะไรของพ่อ!?" ปอร์เช่ตะโกนอย่างสุดเสียง "รินไม่ได้ผิดอะไรเลยนะครับ! คนที่ผิด...คือคิมหันต์!"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้พ่อของเขาถึงกับเงียบไป เขาไม่คิดว่าลูกชายของเขาจะปกป้องผู้หญิงคนนี้มากขนาดนี้

"คิมหันต์งั้นเหรอ? แกหมายถึงไอ้คิมหันต์ที่ลักพาตัวณลินไปใช่ไหม?" พ่อของปอร์เช่ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ปอร์เช่พยักหน้าเล็กน้อย "ใช่ครับ...และตอนนี้...เขาก็มีเฮียเกา...หัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ทำธุรกิจผิดกฎหมายมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้พ่อของเขาถึงกับอึ้งไป เขาไม่คิดว่าเรื่องมันจะซับซ้อนขนาดนี้ พ่อของปอร์เช่กำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน "แกไม่ต้องห่วง...พ่อจะจัดการมันเอง...พ่อจะทำให้มันได้เรียนรู้ว่า...การทำร้ายลูกชายของพ่อ...มันต้องแลกมาด้วยอะไรบ้าง!"

ปอร์เช่เห็นดังนั้นก็รีบจับแขนพ่อของเขาไว้แน่น "พ่อครับ...อย่าทำแบบนั้นเลยนะครับ...ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง"

"แกจะจัดการเองงั้นเหรอ!? แกจะจัดการยังไง!? ในสภาพแบบนี้เนี่ยนะ!?" พ่อของปอร์เช่ตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง

"ผมรู้ครับว่าผมจะทำยังไง...แต่ผมอยากจะให้พ่อเชื่อใจผมนะครับ" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ผมจะทำให้คิมหันต์...เฮียเกา...และพิม...ต้องได้รับผลกรรมในสิ่งที่พวกเขาทำลงไป...แต่ผมจะทำให้พวกเขาได้รับผลกรรมอย่างยุติธรรม...ไม่ใช้วิธีสกปรกเหมือนที่พวกเขาทำกับเรา"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้พ่อของเขาถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะเขารู้ดีว่าลูกชายของเขานั้นเป็นคนที่มีจิตใจที่ดีและรักความยุติธรรมมากแค่ไหน พ่อของปอร์เช่มองหน้าปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความภาคภูมิใจ

"ก็ได้...พ่อจะเชื่อใจแก...แต่ถ้าแกมีอะไรให้พ่อช่วย...แกต้องบอกพ่อทันทีนะ" พ่อของปอร์เช่พูดพร้อมกับตบบ่าเขาเบาๆ "และเธอ...ณลิน...ถ้าปอร์เช่เป็นอะไรไป...ฉันจะโทษเธอ!"

คำพูดของพ่อของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับหน้าซีดเผือดไปถนัดตา แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแค่ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด

หลังจากนั้นไม่นาน พ่อของปอร์เช่ก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ณลินและปอร์เช่อยู่ด้วยกันสองคน ณลินหันไปมองปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า

"ปอร์เช่คะ...ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องมาเจอเรื่องแบบนี้" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่เอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของเธอเบาๆ "ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ...ริน...เธอไม่ได้ผิดอะไรเลย...คนที่ผิด...คือผมเอง...ที่ปกป้องเธอไม่ได้"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้ม "ปอร์เช่...อย่าพูดแบบนั้นเลยนะ...คุณปกป้องฉันได้ดีที่สุดแล้ว"

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ผมรักเธอนะครับ...ริน...ผมรักเธอ"

ณลินยิ้มออกมา "ฉันก็รักคุณค่ะ...ปอร์เช่...ฉันรักคุณ"

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ กำลังนั่งอยู่กับ เฮียเกา ในที่แห่งหนึ่ง เฮียเกามองคิมหันต์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"แกทำงานไม่ได้เรื่องเลย! แค่ไอ้ปอร์เช่มันคนเดียว...แกก็จัดการไม่ได้!" เฮียเกาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

คิมหันต์มองหน้าเฮียเกาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกลัว "ผมขอโทษครับ...แต่ผมไม่คิดว่ามันจะรอดได้"

"แกคิดผิดแล้ว! มันไม่ได้รอดได้ง่ายๆ หรอก...มันรอดได้...เพราะมันมีคนคอยช่วย...และคนๆ นั้น...ก็คือพ่อของมันเอง!" เฮียเกาพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ "ตอนนี้...มันก็คงกำลังวางแผนที่จะแก้แค้นเราอยู่...เราต้องรีบจัดการมันก่อนที่มันจะมาจัดการเรา"

คำพูดของเฮียเกาทำให้คิมหันต์ถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากที่จะทำตามคำสั่งของเฮียเกา

"แล้วคุณจะให้ผมทำอะไร?" คิมหันต์ถามอย่างร้อนรน

"ฉันจะให้แกไปทำให้ณลินกับปอร์เช่มันแตกแยกกัน...แต่แกต้องทำให้พวกมันแตกแยกกันด้วยมือของแกเอง...และแกก็ต้องทำให้พวกมันได้เห็นว่า...ความรักที่พวกมันมีให้กัน...มันเป็นแค่เรื่องโกหก" เฮียเกาพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

คำพูดของเฮียเกาทำให้คิมหันต์ยิ้มออกมาอย่างบ้าคลั่ง "ได้เลย...ผมจะทำให้พวกมันแตกแยกกัน...ผมจะทำให้พวกมันต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ผมเคยเจ็บปวด!"