Semua Bab ย้อนเวลามาแก้ไขรัก: Bab 1 - Bab 10

แสงไฟนีออนสว่างจ้าสะท้อนผิวยางมะตอยที่เปียกชื้นจากฝนพรำเมื่อครู่ รถยนต์สปอร์ตคันหรูของ ณลิน หรือ ริน ขับเคลื่อนไปบนถนนยามค่ำคืนด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ หัวใจของเธอพองโตด้วยความหวังและความเหนื่อยล้าจากการถกเถียงกับคุณพ่อเรื่องแผนการผลักดันบริษัทส่งออกเสื้อผ้าของ คิมหันต์ สามีของเธอ ให้เข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ ณลินทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อชายที่เธอรัก เธอเชื่อมั่นในตัวเขามาตลอด และคิดว่าการที่เขามีฐานะที่มั่นคงขึ้นจะทำให้ชีวิตคู่ของพวกเขาสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าเดิมลมหายใจถอนออกมาอย่างเชื่องช้า ดวงตาคู่สวยทอดมองออกไปนอกกระจก ความคิดถึงปอร์เช่ อดีตคู่หมั้นที่ไม่ได้เจอกันมานานผุดขึ้นมาในห้วงคำนึง หากแต่เธอสะบัดมันทิ้งไป เธอตัดสินใจเลือกคิมหันต์แล้ว และเธอก็พร้อมจะเดินหน้าไปกับเขาอย่างเต็มที่ทันใดนั้นเอง แสงไฟขนาดใหญ่ก็สาดเข้าม่านตาของเธอจากด้านข้าง เสียงแตรรถบรรทุกที่ดังลั่นราวกับฟ้าผ่ากรีดแทรกความเงียบงันยามค่ำคืน ร่างกายของณลินแข็งทื่อไปชั่วขณะ เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะเหยียบเบรก หรือหักหลบ แรงกระแทกมหาศาลถาโถมเข้าใส่รถของเธออย่างจัง เสียงเหล็กฉีกขาดดังสนั่น ตัวรถบิดเบี้ยวผิดรูป แรงเหวี่ยงส่งให้ร่า

เปลือกตาของ ณลิน หนักอึ้ง เธอรู้สึกเหมือนเพิ่งตื่นจากฝันร้ายอันยาวนาน ความเจ็บปวดจากการถูกรถชน ภาพใบหน้าที่เฉยชาของคิมหันต์ และเสียงสะอื้นของปอร์เช่ ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิด สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้คือแสงสีขาวจ้าที่กลืนกินทุกสิ่งแต่...ทำไมตอนนี้เธอถึงรู้สึกสบายตัวอย่างประหลาด?ดวงตาคู่สวยค่อยๆ กระพริบ เปิดรับแสงสว่างยามเช้าที่ลอดผ่านผ้าม่านโปร่งเข้ามาในห้องนอนที่แสนคุ้นเคย ณลินกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา นี่คือห้องนอนของเธอในบ้านหลังใหญ่ใจกลางเมือง"ฉันตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?" เสียงของเธอแหบพร่า พึมพำกับตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา เธอขยับกายลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มดุจปุยเมฆ ก้าวเดินอย่างเชื่องช้าแต่เร่งรีบไปยังกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องภาพสะท้อนในกระจกคือหญิงสาววัย 25 ปี ที่สมบูรณ์แบบ ไร้บาดแผล ไร้รอยขีดข่วนใดๆ เธอสัมผัสใบหน้าเรียวสวยของตัวเอง นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามเส้นผมยาวสลวยที่ปรกบ่า แขนขาของเธอยังคงแข็งแรง ไม่ได้บอบช้ำราวกับคนที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุร้ายแรง สิ่งนี้ทำให้เธอสับสนงุนงงอย่างหนัก"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน... ฉันฝันไปงั้นเหรอ?" เธอเขย่าศีรษะเบาๆ พยายามสลัด

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายที่ร้านอาหารฝรั่งเศส ณลิน และ ปอร์เช่ ก็ไม่ได้เดินทางไปที่อื่นอีก แต่กลับมาที่บ้านของณลินโดยมีปอร์เช่เป็นคนขับรถมาส่ง บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบสงบ แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ณลินเอนศีรษะพิงเบาะรถ ใบหน้าของเธอฉายแววครุ่นคิด ในขณะที่ปอร์เช่มองตรงไปข้างหน้า แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย"ริน... เธอโอเคไหม?" ปอร์เช่เอ่ยถามขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ขณะที่รถแล่นเข้าสู่บริเวณหน้าบ้านของเธอณลินหันไปมองเขา เธอเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเป็นห่วงอย่างชัดเจน แววตาที่เธอเคยเมินเฉยมาตลอดในชาติที่แล้ว"ฉันไม่เป็นไรค่ะปอร์เช่... แค่... ตกใจนิดหน่อย" เธอตอบ"ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้" ปอร์เช่พูดด้วยความรู้สึกผิดณลินส่ายหน้า "ไม่หรอกค่ะปอร์เช่ มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลย... ตรงกันข้าม... ขอบคุณนะคะที่ปกป้องฉัน" เธอพูดด้วยรอยยิ้มจริงใจปอร์เช่ยื่นมือมาแตะที่แก้มของเธออย่างอ่อนโยน "ไม่ว่าเมื่อไหร่ฉันก็จะอยู่เคียงข้างเธอเสมอนะริน... ไม่ว่าเธอจะเลือกฉันหรือไม่ก็ตาม"คำพูดของเขาทำให้หัวใจของณลินอบอุ่นอย่างประหลาด เธอจับมือของเขาไว้แน่น "ฉันเลือก

คิมหันต์ กับ พิม นั่งอยู่ในรถด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเครียด แผนการของพวกเขาคือการเข้าพบ พ่อของณลิน เพื่อใส่ร้ายณลินและปอร์เช่ และให้พ่อของเธอสั่งให้ณลินกลับมาหาคิมหันต์ตามเดิม พิมใช้เวลานับชั่วโมงเพื่อซักซ้อมบทสนทนาที่เธอจะต้องพูดให้ฟังดูน่าเชื่อถือที่สุด"พี่คิมหันต์คะ พิมจะบอกกับคุณอาว่าพี่รินเปลี่ยนไปเพราะพี่ปอร์เช่ เขาพยายามจะยุให้พี่รินเลิกกับพี่คิมหันต์เพื่อกลับไปหาเขาคนเดียว พิมจะทำให้คุณอาสงสารพิมและเห็นใจพี่คิมหันต์นะคะ" พิมพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นคิมหันต์มองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา "ดี! ทำทุกอย่างที่เธอคิดว่าทำได้! เพราะถ้าแผนนี้ล้มเหลว... เธอกับฉันก็ไม่มีทางที่จะเอาชนะณลินได้อีก!"ในขณะที่ทั้งคู่กำลังขับรถมุ่งหน้าไปที่บ้านของณลิน ปอร์เช่ กำลังนั่งอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานของเขา ใบหน้าของเขาจริงจังและมุ่งมั่น มีณลินนั่งอยู่ข้างๆ คอยให้ข้อมูลในส่วนที่เธอจำได้จากชาติที่แล้ว"ปอร์เช่คะ... คิมหันต์คงกำลังจะไปหาคุณพ่อของฉันแน่ๆ เลยค่ะ" ณลินพูดด้วยความกังวลปอร์เช่ยื่นมือมาบีบมือของเธอเบาๆ "ไม่ต้องห่วงนะครับ... ผมเตรียมการไว้แล้ว""คุณทำอะไรไปคะ?" ณลินถา

โทรศัพท์มือถือในมือของ คิมหันต์ สั่นสะเทือนตามแรงกำแน่นของเขา ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังภาพข่าวบนหน้าจอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภาพของ ณลิน ในชุดราตรีหรูหราที่ยืนเคียงคู่กับ ปอร์เช่ ด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมสุข ข่าวพาดหัวตัวหนาประกาศการหมั้นของคนทั้งคู่ ทำให้หัวใจของคิมหันต์ปวดร้าวและเต็มไปด้วยความแค้น"ไอ้ปอร์เช่...แกกล้าดียังไง..." เขาพึมพำกับตัวเองอย่างเจ็บปวด ความรู้สึกเสียดายณลินถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง เขานึกถึงวันที่เธอเคยทุ่มเททุกอย่างเพื่อเขา แต่เขากลับมองไม่เห็นคุณค่าของเธอเลยก๊อกๆ!เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดออก พิม เดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใส ผิดกับคิมหันต์ที่กำลังจมดิ่งในความมืดมิดของตัวเอง"พี่คิมหันต์คะ! พิมดีใจจังเลยที่พี่รินกับพี่ปอร์เช่หมั้นกันแล้ว" พิมพูดด้วยน้ำเสียงที่ใสซื่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "แบบนี้ก็แปลว่าพี่คิมหันต์ว่างแล้วใช่ไหมคะ... เมื่อไหร่เราสองคนจะหมั้นกันบ้างคะ?"คำถามของพิมทำให้คิมหันต์ชะงักไปชั่วขณะ เขารู้ดีว่าพิมกำลังต้องการอะไร และเขาก็รู้สึกรำคาญในความไร้เดียงสาที่เสแสร้งของเธอ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาจำเป็นต้องเก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหม