หม่ำ ๆ

หลังจากนายท่านเวินเข้ารับการตรวจสารพิษในร่างกายอีกครั้ง ปรากฏว่าไม่มีสารพิษตกค้างอยู่ในร่างกายของนายท่านเวินเลยแม้แต่น้อย เรื่องนี้ทำให้หมอโม่ฟางต้องช่วยกู้เฉิงฮวนตอบคำถามนายแพทย์ท่านอื่น ๆ จนไม่ได้หยุดหย่อน แต่บางคนก็มองว่าหมอโม่ฟางร่วมมือกับคนไข้เล่นปาหี่

ในที่สุดก็สามารถพานายท่านเวินกลับบ้านได้ แต่ครั้งนี้ทุกคนจะต้องไปเริ่มต้นกันใหม่ที่บ้านตระกูลกู้ ที่ถูกปล่อยปล่อยทิ้งไว้เกือบ 2 ปีหลังจากที่บิดาและมารดาของกู้อี้หานประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ระหว่างการเดินทางไปตรวจงานต่างเมือง

ช่วงค่ำหลังจากกินมื้อเย็นเสร็จ

"พ่อคะ พวกเราย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไหมคะ หรือพ่อคิดถึงบ้านของเรารึเปล่า"

กู้เฉิงฮวนเอ่ยถามบิดาในระหว่างที่กำลังพากันเดินดูรอบ ๆ ห้องนอนของนายท่านเวิน ที่นี่หลังจากถูกทำความสะอาดและตกแต่งใหม่อีกครั้ง ก็กลับมาเป็นบ้านที่มีชีวิตชีวาอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งมีเสียงหัวเราะของหนูน้อยเสี่ยวหนิงเหมิง ยิ่งทำให้ที่นี่น่าอยู่ยิ่งขึ้น

"พ่ออยู่ได้ทุกที่ ขอแค่มีลูกกับหลานอยู่ด้วยพ่อก็ดีใจแล้ว ฮวนฮวน น้ำที่ลูกเอาให้พ่อกินยังเหลือไหมลูก หนูก็ควรกินเหมือนกันนะ พ่อขอโทษที่ทำให้ลูกต้องพบเจอกับคนใจร้ายแบบสองคนนั้น อยู่มาค่อนชีวิตถึงได้รู้ว่าประสบการณ์ชีวิตที่สะสมมาเสียเปล่า พ่อขอโทษจริง ๆ"

กู้อี้หานเห็นว่าสองคนพ่อลูกกำลังปรับความเข้าใจกันจึงเดินปลีกตัวออกมาก่อน เพื่อให้ทั้งคู่พูดคุยกันได้สะดวกขึ้น

"เรื่องน้ำพิสุทธิ์ คืนนี้หนูจะกินค่ะ พ่อไม่ต้องรู้สึกผิดนะคะ เราเริ่มต้นกันใหม่ตอนนี้ก็ยังไม่สาย เดี๋ยวหนูจะออกไปช่วยพ่อทำงานเองค่ะ"

"ฮวนฮวนลูกรัก พ่อไม่ต้องการให้ลูกมาเสียสละอะไรเพื่อพ่อทั้งนั้น กำลังของพ่อที่มีอยู่ตอนนี้ พ่อรู้ดีว่าสามารถอยู่ได้อีกหลายสิบปี เรื่องงานที่บริษัทและสาขาอื่น ๆ ลูกไม่ต้องเป็นห่วง พ่อจะเข้าไปล้างระบบทุกอย่างด้วยตัวเอง แล้วสร้างมันขึ้นมาใหม่อีกครั้ง หาคนมาบริหารงานให้ ส่วนเราคอยตรวจสอบอยู่เป็นระยะก็พอ"

กิจการของตระกูลเวินคือกิจการค้าปลีกและค้าส่ง ห้างสรรพสินค้าของตระกูลกู้ก็เป็นอีกหนึ่งปลายทางรายใหญ่ จึงทำให้ทั้งสองครอบครัวสนิทสนมและคบค้าสมาคมกันมานาน

"จะไหวเหรอคะพ่อ"

"ลูกรัก ใช้ชีวิตของตัวเองให้คุ้มกับเวลาที่เคยสูญเสียไป พ่อรู้สึกว่าฟื้นขึ้นมาครั้งนี้เหมือนพ่อได้ลูกสาวคนใหม่เลยรู้ไหม ลูกดูเป็นผู้ใหญ่และมีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ต่างจากคนที่เคยผ่านเรื่องราวมามากมาย"

"หนูรักพ่อค่ะ หนูดีใจที่เราได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง"

สองคนพ่อลูกกอดกันกลมหลังจากที่ปรับความเข้าใจกันอีกครั้ง ส่วนเรื่องของสองแม่ลูกที่อยู่ในคุก กู้อี้หานเป็นคนเล่าให้นายท่านเวินฟังตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ดูท่าว่านายท่านเวินจะเตรียมตัวลงไปล้างระบบบริษัทด้วยตัวเองจริง ๆ เพราะท่านสั่งให้ป้าหวังรีบตามลุงป๋อเหวิน และ ผู้ช่วยคนสนิทของท่านกลับมารวมตัวกันทันที

"พ่อพักผ่อนได้แล้วนะคะ เสื้อผ้าของพ่ออยู่ในตู้ หนูขอตัวก่อนนะคะ"

"ไปเถอะลูก"

กู้เฉิงฮวนเดินกลับมาที่ห้องนอนของเธอและสามี หลังจากเปิดตู้เสื้อผ้าก็พบว่ามีแต่ชุดเชย ๆ ไร้รสนิยม ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนเธอหลงเชื่อสองคนแม่ลูกนั่นไปได้ยังไง สุดท้ายเธอจึงหยิบชุดสีครีมลายดอกออกมา แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ในมิติ ดินแดนสุขาวดี

เฉิงฮวนยืนอยู่หน้าบ่อน้ำมรกต เธอได้ตั้งจิตรอธิษฐานเป็นการให้คำมั่นอย่างสงบเงียบ

'ลูกขอขอบคุณท่านผู้ที่ให้โอกาส ให้ลูกกับครอบครัวได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง ชีวิตที่เหลือลูกจะช่วยคนที่ตกยากและทุกข์ทรมาน ให้พวกเค้าได้รับโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง'

เฉิงฮวนใช้แก้วสะอาดที่วางอยู่ข้างบ่อตักน้ำพิสุทธิ์ขึ้นมาดื่มลงไปหลายอึก เพียงครู่เดียวความรู้สึกที่ยากจะเกินอธิบายก็เกิดจากภายในของเธอ สะท้อนออกมาสู่ภายนอก ผิวพรรณของเธอกลับมาเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวลอีกครั้ง ดูเหมือนว่าผิวของเธอจะเนียนละเอียดเต่งตึงไปทุกสัดส่วน เรียกว่าสวยกว่าแต่ก่อนเสียอีก

"กินหม่ำ ๆ จากเต้าได้แล้วลูกแม่"

คนแรกที่เฉิงฮวนคิดถึงก็คือลูกน้อย ถึงเสี่ยวหนิงเหมิงจะ 2 ขวบแล้วแต่เฉิงฮวนก็อยากชดเชยให้ลูก อย่างน้อยก็ขอให้ได้ป้อนนมลูกอีกสักหน่อย ยังไงการกลับมาครั้งนี้ก็เพื่อลูกของเธอ

"เอาน้ำออกไปเผื่อพี่อี้หานกับป้าหวังสักหนึ่งขวดดีกว่า"

น้ำวิสุทธ์ถูกกรอกใส่ขวดที่เฉิงฮวนนำติดตัวเข้าไปด้วยจนเต็มขวดเล็ก ก่อนที่เธอจะรีบกลับออกจากมิติเพื่ออาบน้ำทำความสะอาดร่างกายอีกครั้ง

20 นาทีต่อมา

เฉิงฮวนเดินออกจากห้องน้ำมาด้วยความสดชื่น เธอใช้ครีมบำรุงที่สามีจัดเตรียมไว้ให้บำรุงผิวหน้าและผิวกายจนทั่ว แล้วรีบใส่เสื้อผ้าด้วยชุดที่มีอยู่ คาดว่าพรุ่งนี้เธอคงต้องออกไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ยกตู้แล้ว

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก

"ฮวนฮวน พี่เข้าไปนะครับ"

"เชิญค่า"

วินาทีแรกที่กู้อี้หานได้เห็นภรรยาหลังจากที่เธอดื่มน้ำวิสุทธิ์ลงไปแล้ว คุณพ่อที่กำลังอุ้มลูกสาวตัวน้อยอยู่ ยืนแน่นิ่งราวกับต้องมนต์สะกด

"ต๊ะเอ๋ แมะ แม่จ๋า ป๊ะป๋า ป๋า หาแม่จ๋า"

เสียงของหนูน้อยเสี่ยวหนิงเหมิงเรียกสติผู้เป็นบิดาที่ยืนนิ่งอยู่หลายครั้ง กว่าเจ้าตัวจะได้สติกลับคืนมา

"ฮวนฮวน น้องก็ดื่มน้ำวิสุทธิ์เข้าไปเหรอ น้องสวยมากจนพี่ทำตัวไม่ถูกเลยรู้ไหม?"

มือข้างที่ว่างของอี้หานถูกยกขึ้นมาลูบแก้มภรรยาอย่างทะนุถนอม ขอเพียงภรรยาของเขาหายเป็นปกติได้ก็ดีมากแล้ว

"ใช่ค่ะ หนูเตรียมไว้ให้พี่กับลูกด้วยนะคะ ดื่มสักหน่อยนะ"

"อื้อ ได้ครับ"

น้ำวิสุทธิ์ในขวดเล็กถูกเทใส่แก้ว ก่อนที่เฉิงฮวนจะรับลูกน้อยมาป้อนน้ำล้ำค่านั้น พร้อมกับส่งส่วนที่เหลือในขวดให้กับสามี

"เสี่ยวเหมิง ดื่มน้ำก่อนนะลูก คืนนี้แม่จ๋าจะให้หนูหม่ำ ๆ ดีไหมคะ"

"หืออ หม่ำ ๆ แปะ แปะ แปะ เหมิงเหมิงหม่ำ ๆ"

หนูน้อยเสี่นวหนิงเหมิงปรบมืออย่างชอบใจ พร้อมกับจิ้มไปที่ก้อนกลม ๆ ที่เป็นแหล่งอาหารของตน พอเห็นมารดาพยักหน้าเท่านั้น หนูน้อยก็ยอมทำตามทุกอย่าง เช่นเดียวกับผู้เป็นพ่อ ที่กระดกน้ำวิสุทธิ์ในขวด หมดภายในอึกเดียว

หลังจากที่สองคนพ่อลูกดื่มน้ำลงไปไม่นาน ร่างกายของทั้งคู่ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงจนน่าอัศจรรย์ บาดแผลเล็ก ๆ ตามร่างกายต่างก็หายไปจนหมดสิ้น เนื้อหนังนุ่มเด้ง ฟื้นฟูอิ่มน้ำเหมือนคนสุขภาพดี ส่วนลูกสาวตัวน้อยที่เคยผอมแห้ง ก็กลายเป็นมีเนื้อมีหนังจนน่าเอ็นดู

"พะ..พี่ไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นเรื่องจริง ฮวนฮวน น้องทำได้ยังไงกัน"

"หนูไม่ได้ทำค่ะ หนูแค่ได้รับโอกาส จากนี้ไปหนูก็ต้องช่วยเหลือผู้คนเพื่อเป็นการตอบแทนเช่นกัน"

ฟอดดด  ฟอดดด

"พี่สัญญาว่าจะถนอมช่วงเวลาของพวกเราไว้ให้ดี ไม่ว่าหนูอยากทำอะไร พี่ก็จะอยู่ข้าง ๆ หนูตลอดไป"

อี้หานโอบกอดภรรยากับลูกน้อยเอาไว้ในอกแกร่ง พร้อมกับสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยมือจากครอบครัวนี้ไปชั่วชีวิต 

"หม่ำ ๆ"

"ไปอาบน้ำกับป๊ะป๋าก่อนนะคะ อาบเสร็จแล้วค่อยกินหม่ำ ๆ "

"งื้อออ ป๊ะป๋า"

หนูน้อยที่ถูกมารดาขัดใจ จำต้องหันหน้าไปพึ่งบิดาเพื่อขอความช่วยเหลือ ทว่ากู้อี้หานนั้นกลับเห็นดีเห็นงามกับภรรยา เพราะตัวเขาเองก็ต้องการให้เฉิงฮวนส่งเข้านอนเช่นกัน

"ป๊ะป๋าพาหนูไปอาบน้ำแป้บเดียวนะลูก เดี๋ยวก็ได้กินหม่ำ ๆ แล้ว"

ร่างเล็กจ้อยถูกอุ้มเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ส่วนกู้เฉิงฮวนที่รออยู่ด้านนอกก็รีบจัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ทั้งคู่ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปช่วยสามีอีกแรงหนึ่ง

10 นาทีต่อมา

"เสร็จแล้วครับ ให้แม่จ๋าเช็ดตัวให้นะลูก"

"จ้า ๆ ฮะ ฮะ ฮะ"

หนูน้อยใช้เท้าดีดน้ำในกะละมังอย่างสนุกสนาน ก่อนที่ร่างน้อย ๆ จะถูกห่อหุ้มด้วยผ้าเช็ดตัวผืนหนา

"ไม่ดิ้นสิลูก เดี๋ยวหล่นนะคะ"

กู้หนิงเหมิงถูกจับเช็ดตัวจนแห้ง ตามด้วยทาแป้งและใส่ชุดนอน ปิดท้ายด้วยการทาแป้งที่แก้มนุ่มและหวีผมให้เป็นทรง

"หม่ำ ๆ แม่จ๋า"

"จ้ะ ๆ หม่ำ ๆ ก็หม่ำ ๆ เจ้าลูกหมู"

เสื้อนอนของเฉิงฮวนถูกเปิดขึ้น ก่อนจะส่งแหล่งอาหารเข้าปากของบุตรสาวตามที่เจ้าตัวต้องการ ทว่ามือเล็กอีกข้างกลับไม่อยู่นิ่ง สู้อุตส่าห์ไต่เข้าไปใต้ชายเสื้อ ก่อนจะบีบบี้ปลายยอดถันอีกข้างของมารดาอย่างเมามัน

"คิก คิก"

"ยังจะหัวเราะชอบใจอีก เดี๋ยวก็สำลักนมกันพอดีลูก ดื้อเหมือนใครนะ"

แอดดดด

"ดื้อเหมือนป๊ะป๋าเองครับ"

เฉิงฮวนจัดการคนลูกยังไม่ทันเสร็จ คนพ่อที่เดินออกจากห้องน้ำมา ก็ส่งสายตาที่เธอคุ้นเคยมาให้ เมื่อไหร่ที่อี้หานมองเธอแบบนี้ อย่าได้หวังว่าคืนนั้นเธอจะได้นอนหลับสบาย หรือจะเรียกว่ารู้ชะตากรรมของตัวเองก็ว่าได้

"คิก อ๊ะอ๋า"  (คิก ป๊ะป๋า) ถึงขนาดมีจุกอาหารคาปากอยู่ หนูน้อยก็มิวายที่จะหยอกล้อกับบิดาที่รีบเดินเข้ามานั่งใกล้

"ไม่เอาจ้ะลูก เดี๋ยวสำลัก ถ้าบอกไม่ฟังแม่จ๋าจะไม่ให้กินหม่ำ ๆ แล้วนะ"

พอเห็นสีหน้าของมารดาจริงจังขึ้นหลายส่วน มือน้อย ๆ ทั้งสองข้างก็รีบยกขึ้นมาปิดตาตัวเอง เพื่อไม่ให้มองเห็นใครได้อีก

"เด็กดีรีบกินรีบนอนนะลูก ป๊ะป๋าก็หิวเหมือนกัน อ๊ะ! โอ๊ย ไม่พูดแล้วครับไม่พูดแล้ว"

กู้อี้หานลูกต้นแขนของตัวเองป้อย ๆ ประหนึ่งเจ็บปวดเจียนตาย ทว่าเพียงแค่ครู่เดียวมือของเขาก็ลูบคลำไปทั่วขาเนียนของภรรยา โชคดีที่ลูกน้อยเป็นใจ 

ยัยหนูเสี่ยวหนิงเหมิงที่กินนมจากเต้าจนอิ่มในเวลาอันรวดเร็ว ก็คล้อยหลับคอพับไปในอ้อมกอดของมารดา เฉิงฮวนที่เห็นแบบนั้นจึงอุ้มลูกสาวไปวางที่เตียงเล็ก ข้างเตียงของเธอและสามี

ฟอดดด

"ฝันดีนะลูกสาวแม่/ฝันดีครับลูกสาวป๊ะป๋า"

ผ้าห่มผืนนุ่มถูกดึงขึ้นมาคลุมอกให้ลูกน้อย ก่อนที่เฉิงฮวนนะเดินกลับไปที่เตียงของเธอ ส่วนกู้อี้หานก็รีบเดินไปปิดไฟ หรือไว้เพียงโคมไฟเล็ก ๆ ข้างหัวเตียงเท่านั้น