อย่าให้ผู้หญิงต้องโมโห

เช้าวันนี้บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นายท่านเวินเข้ากับบ้านหลังใหม่ได้เป็นอย่างดี เพราะลูกเขยรู้จักเอาใจด้วยการสั่งต้นไม้มากมายมาให้ท่านดูแลเป็นกิจกรรมในยามว่าง แต่วันนี้ท่านลงจากชั้นบนของตึกในมาดผู้บริหาร พร้อมกับลูกน้องอีกหลายคนที่มารออยู่ที่หน้าตึก

ส่วนอี้หานกับภรรยาก็กะหนุงกะหนิงกันอย่างชื่นมื่น ทำเอาคนเฒ่าคนแก่ที่อยู่แถวนั้นต้องหันหน้าหนีอยู่บ่อยครั้ง มีเพียงหนูน้อยเสี่ยวหนิงเหมิงที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างพ่อกับแม่เท่านั้นที่ส่งเสียงหัวเราะชอบใจ

"วันนี้คุณพ่อจะเข้าบริษัทเลยเหรอคะ"

"ใช่ลูก พ่อรู้สึกกระชุ่มกระชวยเหมือนเป็นหนุ่มอีกครั้ง เห็นทีว่าจะต้องไปวาดลวดลายกันสักหน่อย"

นายท่านเวินตอบกลับลูกสาวพร้อมกับยกแขนขึ้นมาอวดมัดกล้ามว่าตนเองฟิตปึ๋งขนาดไหนในวัยเพียง 50 กว่าปี

"รอให้หนูจัดการเรื่องที่บ้านลงตัวเมื่อไหร่ หนูจะเข้าไปช่วยงานคุณพ่ออีกแรงนะคะ"

"ฮื้ออ อย่าเลยลูก หนูคอยผลิตทายาทออกมาดูแลกิจการให้พวกเราดีกว่า ตอนนี้พ่อกับอี้ปฏิบัติยังดูแลไหว จริงไหมอี้หาน"

อี้หานที่กำลังนั่งยิ้มกริ่มอย่างอารมณ์ ต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาตอบพ่อตา คาดว่าค่ำคืนร้อนแรงที่ผ่านมาท่านน่าจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างถึงได้เอ่ยแซวแบบนี้

"ครับคุณพ่อ แล้วผมจะเร่งมือผลิตทายาทให้ได้มากที่สุดครับ คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงครับ"

"หึ! ดีมาก อยากมีน้องให้เสี่ยวเหมิงกี่คนก็มีเถอะ เดี๋ยวคุณตาจะหาเงินจ่ายค่าปรับให้เอง ดีไหมลูก เสี่ยวเหมิง"

แปะ  แปะ  แปะ

"ดี จ้า ๆ "

หนูน้อยรีบตอบกลับคุณตาราวกับรู้ว่าผู้ใหญ่สนทนาเรื่องอะไรกันอยู่ ส่วนเฉิงฮวนในตอนนี้หน้าแดง แก้มร้อนผ่าวยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกเสียอีก

"คุยอะไรกันก็ไม่รู้ เปลี่ยนเรื่องคุยเถอะค่ะ วันนี้พี่อี้หานจะเข้าห้างหรือโรงแรมก่อนคะ พอดีหนูอยากติดรถเข้าไปซื้อเสื้อผ้าใหม่สักหน่อยค่ะ"

แม้อี้หานจะไม่ค่อยชอบใจที่ภรรยาไม่เรียกว่าป๊ะป๋า หรือป๋าขาเหมือนเมื่อคืนที่ทั้งคู่อยู่บนเตียง แต่ก็พอเข้าใจได้ว่าภรรยาอาจจะอยากออดอ้อนในเวลาที่อยู่กันสองคนเท่านั้น

"เดี๋ยวพี่พาหนูซื้อเสื้อผ้าเสร็จก่อน กลับมาส่งหนูที่บ้าน ค่อยเข้าไปทำงานก็ได้ครับ"

"ไม่เอาแบบนั้นสิคะ หนูไม่อยากรบกวนเวลางานขนาดนั้น เดี๋ยวหนูเดินเลือกซื้อของเสร็จจะขึ้นไปหาที่ห้องทำงานดีไหมคะ เสร็จแล้วค่อยกลับบ้านพร้อมกัน"

"เอาแบบนั้นก็ได้ครับ เสี่ยวเหมิงของป๊ะป๋าวันนี้ต้องดูแลแม่จ๋าดี ๆ เข้าใจไหมคะ ห้ามใครมาเข้าใกล้แม่จ๋าของป๊ะป๋าเด็ดขาด เข้าใจไหมลูก"

หนูน้อยเสี่ยวเหมิงพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะตอบบิดาด้วยเสียงน้อย ๆ ว่า

"อื้อ แม่จ๋าของเยา ข อ ง เ ย า นะป๊ะป๋า ยู้ม้าย"

(อื้อ แม่จ๋าของเรา ของเรา นะป๊ะป๋า รู้ไหม)  ปากจิ้มลิ้มที่ยังพูดไม่ชัดบ่นอุบอิบให้บิดา คิ้วสองข้างขมวดเป็นปมด้วยความไม่พอใจ ที่คนพ่อจะเอาแม่จ๋าไปเป็นของตัวเองเพียงคนเดียว

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า รู้แล้วค่ะลูกสาวของป๋า ตัวแค่นี้รู้จักหวงแม่จ๋าซะด้วย หวงแม่จ๋ามากเลยเหรอลูก"

"งื้อ หวงมากเยย"  (งื้อ หวงมากเลย)

หลังจากจบมื้ออาหาร นายท่านเวินก็เป็นคนแรกที่ขึ้นรถออกจากบ้าน แล้วตรงไปที่บริษัทของตนเองทันที ตามด้วยกู้อี้หานที่พาลูกน้อยและภรรยาขึ้นรถมุ่งหน้าไปที่ห้างสรรพสินค้ากลางเมือง

30 นาที่ต่อมา

รถของกู้อี้หานจอดเทียบหน้าห้างสรรพสินค้าในเวลา 09.00 น. ซึ่งเป็นเวลาที่ห้างเปิดทำการพอดี พนักงานที่เห็นรถของเจ้าของห้าง มาจอด ก็รีบมาเปิดประตูต้อนรับทันที

หลังจากทั้ง 3 คนพ่อแม่ลูกลงจากรถได้ก็ตรงเข้าไปในห้างอย่างรวดเร็ว แค่พ้นประตูก็พบเข้ากับผู้จัดการและผู้ช่วยของเขาที่รับหน้าที่ดูแลห้างนี้มายืนรออยู่

"สวัสดีครับคุณกู้ คุณนายกู้ คุณหนู/สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับผู้จัดการจาง ผู้ช่วงเหิง วันนี้มาแต่เช้าเลยนะครับ"

"สวัสดีค่ะ เสี่ยวเหมิง ทักทายคุณลุงคุณป้าก่อนเร็วเข้า"

กู้อี้หานทักทายทุกคนอย่างเป็นกันเอง เช่นเดียวกับกู้เฉิงฮวนที่สอนให้ลูกสาวรู้จักทำความเคารพคนที่อายุมากกว่า

"จ้า ๆ"

หนูน้อยยอมทำตามที่มารดาบอกอย่างว่าง่าย หลังจากนั้นกู้อี้หานจึงหันมาพูดคุยกับภรรยาอีกเล็กน้อย และไม่ลืมที่จะฝากฝังให้ผู้ช่วยของผู้จัดการช่วยดูแล

"หนูเลือกซื้อได้เต็มที่เลยนะครับ เสร็จแล้วขึ้นไปหาพี่ที่ห้องทำงานนะ ผู้ช่วยเหิง ผมฝากคุณช่วยดูแลภรรยาของผมด้วยนะครับ ทุกอย่างที่เฉิงฮวนเลือกไว้ให้นำไปส่งที่บ้านตระกูลกู้ได้เลย แล้วมาเก็บเงินที่ผม"

"ได้ค่ะคุณกู้"

"ไม่เป็นไรค่ะสามี เงินน้องก็มี สามีให้ไว้ก็ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ เอาที่น้องจ่ายก็ได้ค่ะ"

พนักงานสาวที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างก็อิจฉาคุณนายกู้ตาเป็นมัน แต่พอได้ยินคำพูดและกิริยาที่เธอปฏิบัติต่อสามีก็ไม่แปลกที่คุณกู้จะหลงหัวปักหัวปำ ทว่าก็ติดแต่การแต่งตัวของเธอนี่แหละที่ยังทำให้สามีขายหน้าอยู่

"ไม่ได้หรอกครับ พี่อยากตอบแทนเรื่องเมื่อคืน"

แม้ประโยคหลังกู้อี้หานจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนเบาลงหน่อย ทว่าทุกคนที่รายรอบอยู่ก็ต่างได้ยิน แต่ละคนทำหน้าตาเลิ่กลั่กจนเฉิงฮวนต้องรีบหาทางเดินหนี ก่อนที่สามีจะพูดอะไรมากกว่านี้ แม้แต่เธอเองก็เพิ่งรู้ว่าสามีเป็นคนที่ความต้องการสูงและคลั่งเธอขนาดไหน เช้ามืดถ้าเธอไม่สลบคาอกเขา คาดว่าเธอคงไม่ได้งีบเอาแรงเลยสักนิด

"ปะ..ไปกันดีกว่าค่ะผู้ช่วยเหิง วันนี้รบกวนด้วยนะคะ"

"ค่ะคุณนาย"

เหิงเยว่รีบเดินตามคุณนายกู้ที่กำลังอุ้มคุณหนูไปทันที พร้อมกับเรียกคนงานหญิงให้ตามไปด้วยอีก 2 คนเพื่อช่วยดูแลคุณหนู

"หึ! น่าขย้ำจริง ๆ"

"แฮะ แฮ่ม หวานกันขนาดนี้ผมยังทำตัวไม่ถูกเลยครับคุณกู้"

"อื้ม หวานอะไรกัน ไปทำงานได้แล้วครับ ไหนลองรายงานผลประกอบการของเดือนที่ผ่านมาให้ผมฟังหน่อย"

"ครับท่าน....."

กู้อี้หานตั้งท่ามาดขรึมเหมือนที่ชอบทำหลังจากที่ภรรยาเดินห่างออกไปไกลแล้ว จะว่าไปการกระทำและคำพูดเหล่านั้นก็เป็นครั้งแรกที่พนักงานเคยเห็น เพราะส่วนมากแล้วคุณนายกู้จะไม่ค่อยมาที่ห้างสรรพสินค้าสักเท่าไหร่ มีเพียงตอนที่มาอาละวาดสามีเพราะถูกน้องสาวต่างมารดาเป่าหูเท่านั้น

ระหว่างทางที่กู้เฉิงฮวนเดินดูเสื้อผ้า คำวิจารณ์ของเหล่าพนักงานดังเข้าหูของเธอไม่ขาดสาย เธอต้องพยายามข่มใจเอาไว้ เพราะในอดีตคำพูดเหล่านั้นคือการกระทำของเธอจริง ๆ สิ่งเหล่านี้เธอต้องผ่านมันไปให้ได้ด้วยตัวเอง

"นั่นนะเหรอคุณนายกู้ แต่ก่อนผอมแห้งจะตาย หน้าตาก็จืดชืด แถมยังโมโหร้ายอีกต่างหาก ฉันคิดไม่ออกเลยว่าคุณกู้เอาเธอทำเมียได้ยังไง พ่อแม่เธอก็ปะไร สอนลูกไม่ได้เรื่อง"

"จริงอย่างที่เธอว่า หรืออาจจะเป็นเพราะบ้านเธอรวย คนรวยก็มักจะให้ลูกหลานแต่งงานกันเองนี่นา เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน ลองทำตัวแบบนั้นแต่จนดูสิ ร้อยทั้งร้อยไม่มีใครเอาไปทำพันธุ์หรอก คงเลี้ยงกันตามใจหน้าดู"

"แต่ฉันสวยนะ พวกเธอว่าถ้าฉันไปเสนอตัวเป็นเมียลับ ๆ ให้คุณกู้จะสำเร็จไหม"

"ก็ลองดูได้นะคะ แต่ต้องมีชั้นเชิงสักหน่อย ระวังถูกจับได้จะหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ"

"นี่แก! คะ..คุณนายกู้"

หญิงสาวทั้งสามคนที่เอาแต่นินทาเจ้านายจนไม่เห็นว่ากู้เฉิงฮวนเดินดูเสื้อผ้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ และได้ยินทุกอย่างที่พวกเธอพูด

"ใช่ค่ะ ฉันเอง ถ้าคุณไม่ชอบฉัน จะด่าว่าฉันยังไงฉันก็ไม่สนใจหรอกนะคะ แต่การที่พวกคุณลามปามถึงพ่อแม่ของฉัน ฉันรับไม่ได้จริง ๆ"

"ไม่นะคะคุณนาย ได้โปรดเมตตาพวกเราเถอะนะคะ ฉะ..ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก ฉันมันโง่เองค่ะ"

"ได้โปรดเถอะค่ะคุณนาย ครอบครัวของฉันมีคนรอกินรอให้เงินเดือนของฉันอีกมากมาย อย่าไล่ฉันออกเลยนะ"

หญิงสาวทั้งสามคนคุกเข่าลงตรงหน้ากู้เฉิงฮวน ร่ำร้องวอนขอให้อภัยกับความสิ้นคิดของพวกเธอ

"ผู้ช่วยเหิง ฉันอยากร้องเรียนพฤติกรรมของพนักงานสามคนนี้ ในนามของลูกค้าที่มาใช้บริการที่ห้าง ไม่ใช่ในนามของภรรยาเจ้าของห้าง ฉันไม่ต้องการให้ใครเอาพูดว่าใช้อำนาจรังแกคนที่สู้ไม่ได้ พวกเค้าควรสำนึกได้ด้วยตัวเองว่าการพูดถึงบุพการีของคนอื่นเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ"

"ฉันจะจัดการเดี๋ยวนี้ค่ะ"

กู้เฉิงฮวนพูดจบก็หันไปอุ้มลูกน้อยแล้วเดินไปเลือกเสื้อผ้าด้านหน้าทันที เหลือไว้เพียงผู้ช่วยเหิงให้จัดการเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยความหงุดหงิด ไม่รู้งานนี้เธอจะไปอธิบายกับคุณกู้ยังไง แค่คุณนายเดินเข้ามาที่ห้างก็เกิดเรื่องบ้า ๆ พวกนี้แล้ว

"พวกเธอสามคนตามฉันมา ส่วนคนอื่น ๆ ก็ดูไว้เป็นตัวอย่าง ถ้ายังอยากมีงานทำก็อย่าทำตัวแบบนี้อีกเด็ดขาด ห้างนี้จ้างพวกเธอมาขายของ ไม่ใช่ให้พวกเธอมานั่งวิจารณ์เจ้าของห้างรวมไปถึงพ่อแม่ของเขา ไม่ใช่เอาแต่จะวางแผนยัดตัวเองไปเป็นเมียน้อยคนอื่นเค้า มันน่ารังเกียจ"

"ค่ะคุณเหิง/ค่ะคุณเหิง/ค่ะ"

สุดท้ายพนักงานสาวทั้งสามคนก็ต้องเดินคอตกตามผู้ช่วงเหิงไปที่ฝ่ายบุคคลทันที 

อีกด้านหนึ่งของห้าง

ในช่วงเวลาที่หงุดหงิดทำให้กู้เฉิงฮวนเลือกซื้อเสื้อผ้าภายในเวลาสั้น ๆ ได้เกือบ 30 ชุด ยังไม่รวมชุดนอนของเธอและสามี ไหนจะชุดของลูกสาวอีกจำนวนเยอะพอตัว และยังได้ไปฝากบิดากับป้าหวังอีกหลายชุด

"เฮ้อ นี่สินะที่เค้าบอกว่าอย่าให้ผู้หญิงต้องโมโห"

"แมะ แม่จ๋า ชุดจ๋วย"

หนูน้อยที่เห็นชุดสวยอยู่ตรงหน้าจึงรีบยกขึ้นมาเหมือนอยากจะบอกให้มารดาใส่ตอนนี้เลย

"ให้แม่ใส่เหรอจ๊ะ"

"จ้า ๆ จ๋วย"

"ในห้างมีร้านทำผมแต่งหน้าไหมคะ"

เมื่อรู้ความต้องการของลูกน้อย กู้เฉิงฮวนจึงรีบหันไปถามพนักงาน 2 คนที่ช่วยดูแลเสี่ยวเหมิงอยู่

"มีค่ะคุณนาย ตามดิฉันมาทางนี้เลยค่ะ"

ระหว่างทางที่เดินไปร้านทำผม เฉิงฮวนเห็นกระเป๋าสวย ๆ อีกหลายใบจึงตัดสินใจซื้อไปทั้งหมด คิดแล้วก็เสียดายที่ชาติก่อนเธอโง่งม ของดี ๆ มากมายกลับยกให้จินเยว่ไปทั้งหมด หากเธอไม่ได้รับโอกาส คาดว่าคงไม่มีวาสนาได้ใช้สิ่งของเหล่านี้

เดินมาอีกไม่ไกลมีของเล่นเด็กหลายชิ้นที่เสริมพัฒนาการให้ลูกน้อย เธอจึงตัดสินใจซื้อไปอีกหลายอย่าง ก่อนจะตรงไปที่ร้านทำผม เพื่อเข้ารับการปรนนิบัติดูแลตามความต้องการ

"คุณนายต้องการทำผมทรงไหนคะ ตัดสั้น หรือดัด"

เฉิงฮวนก้มมองผมของตัวเองที่ยาวถึงกลางหลัง หากจะตัดสั้นก็เสียดาย อีกอย่าง เมื่อคืนสามีของเธอก็ออกจะชอบผมยาว ๆ แบบนี้ คิดมาถึงจุดนี้เฉิงฮวนถึงกับขนลุกซู่ด้วยความสยิว

"ดัดเป็นลอนใหญ่ ๆ จ้ะ ไม่เอาลอนเล็ก หยิก ๆ ฟู ๆ ห้ามทำเด็ดขาดนะคะ"

"รับทราบค่ะคุณนาย ลอนใหญ่ทำออกมารับรองว่าคุณนายต้องสวยมากแน่นอนค่ะ"

หลังจากที่ตกลงทรงผมกันเสร็จ ช่างทั้งสองคนก็ลงมือทำผมให้กู้เฉิงฮวนทันที ส่วนช่างแต่งหน้าก็รีบเข้ามาสวนวิธีลงเครื่องสำอางนำเข้าแต่ละอย่าง อย่างถูกวิธี พร้อมทั้งนำนิตยสารต่าง ๆ มาให้เฉิงฮวนเลือกว่าต้องการแบบไหน

ทางด้านหนูน้อยเสี่ยวหนิงเหมิงก็นั่งเล่นของเล่นอันใหม่อยู่หน้าร้าน โดยมีพนักงานคอยช่วยกันดูแลและเล่นเป็นเพื่อนอยู่หลายคน