บทที่ 4

ตอนที่แม่กำลังถลกหนังกระต่าย เขาก็เห็นเข้ากับแผลที่ถูกความเย็นกัดบนมือของแม่เข้า

พอเห็นแผลของแม่ ผังเป่ยก็เริ่มคิดไตร่ตรองอยู่ในหัวขึ้นมาทันที

แม่กับน้องสาวแล้วก็ตัวเขาเอง ล้วนไม่มีของที่ไว้ป้องกันความหนาวได้เลย ต่อให้ใช้ชีวิตต่อไปได้ชั่วคราว แต่นี่ยังไม่ถึงช่วงสามเก้าวัน[1]เลย ถ้าถึงช่วงสามเก้าวันที่หนาวเย็นที่สุดแล้ว มีเพียงแค่เสื้อผ้าบนตัวของเธอแบบนี้ เกรงว่าจะต้องหนาวตายทั้งเป็นแน่

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กับสภาพอากาศบนภูเขาที่หนาวเย็นว่าด้านล่างภูเขาหลายเท่าตัว

แน่นอนว่าช่วงฤดูร้อนก็เปลี่ยนเป็นเย็นสบาย

ดูท่าแล้ว ก็คงจะต้องเตรียมเสื้อผ้าป้องกันความหนาวไว้ด้วย แต่ในตอนนี้ฝ้ายเป็นของหายาก หากจะทำเสื้อผ้าหน้าหนาว ก็จำเป็นต้องใช้ตั๋วผ้า

นี่มันขัดกับความเป็นจริงในตอนนี้เลย ดูท่าแล้ววิธีที่ดีที่สุดคงจะเป็นขนสัตว์ ขนสัตว์ก็ป้องกันความเย็นได้ แต่ว่าจำเป็นต้องเป็นขนจากสัตว์ขนาดใหญ่

สัตว์ใหญ่อย่างพวกหมาใน หมาป่า เสือโคร่ง เสือดาวอะไรพวกนี้ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่ เขาไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้น คิดจะทำเรื่องพวกนี้ก็คือไปหาเรื่องตาย

เพราะหนึ่งเขาไม่มีปืน สองคือร่างกายและจิตใจเขายังไม่พร้อม ตอนนี้แค่จะทำให้ท้องอิ่มก็ต้องเปลืองแรงไม่น้อย ตอนนี้จึงมีแต่ต้องยอมถอยไปเลือกสิ่งที่เป็นรองลงมา จัดการพวกกวางโรอะไรพวกนี้เป็นดีที่สุด

กวางโรก็คือกวางโรจอมทึ่มที่คนตงเป่ยเรียกกันติดปากนั่นแหละ

ต่อให้เจ้าสัตว์ชนิดนี้เป็นดอกไม้งามหายากท่ามกลางสัตว์ทั้งหลาย แต่ไอคิวก็ต่ำกว่ามาตรฐาน

และที่ตงเป่ย พวกกวางโรก็มีอยู่ค่อนข้างมาก

แต่การจะจับเจ้ากวางโรจอมทึ่ม อย่างน้อยก็จำเป็นต้องมีเสื้อคลุมผ้าฝ้าย เพราะจะจับมันต้องใช้เวลาเล็กน้อย

ดีที่สุดคือมีปืนล่าสัตว์สักกระบอก

แต่ปืนล่าสัตว์นั้น มีแค่กระบอกที่อยู่ในมือของหัวหน้าเท่านั้น

ผังเป่ยครุ่นคิดเล็กน้อย ดูท่าว่าจะต้องไปยืมสักหน่อยแล้ว อย่างมากก็แค่ล่าเนื้อกลับมาได้ แล้วก็แบ่งให้พวกเขาสักหน่อยเป็นการตอบแทน

ตอนที่คิดถึงเรื่องนี้ กลิ่นเนื้อหอม ๆ ก็ลอยโชยเข้าจมูก

แม่ตุ๋นเนื้อแล้ว ผังซีเองก็นั่งยอง ๆ อยู่หน้าเตา คอยเช็ดน้ำลายอยู่ตลอดเวลา ดวงตาจดจ้องอยู่ที่เตาที่ไฟกำลังลุกโชน

ส่วนแม่ก็สับน่องกระต่ายออกมาแล้ว กำลังย่างอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ อาศัยความร้อนจากเปลวไฟมาสร้างความอบอุ่น

ที่จริงแล้วในห้องยังหนาวไม่น้อย กระท่อมน้อยหลังนี้มีลมพัดเข้ามารอบด้าน แม้ว่าช่วงกลางวันแม่จะหาของมาบัง มาอุดตามรอยแล้วก็ตาม แต่ก็ช่วยได้เพียงเล็กน้อย

ลมหนาวยังคงลอดทะลุผนังเข้ามาด้านในกระท่อมไม่หยุด

ก่อนจะถึงช่วงสามเก้าวัน ต้องคิดหาวิธีแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้ได้ แต่ตอนนี้เสื้อผ้าป้องกันความหนาวต่างหากจึงจะเป็นเรื่องสำคัญที่สุด

ไม่มีเสื้อผ้าป้องกันความหนาว ก็ไม่มีทางเข้าป่าเขาไปล่าสัตว์ได้

ถึงอย่างไรหากต้องการมีชีวิตรอดต่อไป อาศัยเพียงแค่เสื้อผ้าบนตัวตอนนี้ นั่นก็จะเป็นการเห็นธรรมชาติเป็นเรื่องเล่น ๆ เกินไปจริง ๆ

ในที่สุด กลิ่นเนื้อหอม ๆ ก็ลอยคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง

หลี่ว์ซิ่วหลันยิ้มพลางบอกว่าเสร็จแล้ว สองพี่น้องจึงรีบล้อมวงเข้าไปทันที

แม่ถือชามกระเบื้องเนื้อหยาบ ๆ ไว้ แล้วตักน้ำแกงเนื้อให้ผังเป่ยเต็มถ้วย พร้อมกับเนื้อที่มีมากเป็นพิเศษ ต่อมาก็ตักใส่ชามของผังซี แม้ว่าจะมีเนื้อลอยอยู่ในแกงไม่กี่ชิ้น แต่เมื่อเทียบกับน้ำแกงใส ๆ ในชามของแม่แล้ว นับว่ามากกว่าเยอะ!

ผังเป่ยไม่พูดพร่ำทำเพลง คีบเนื้อในชามให้แม่ แล้วก็แบ่งไปให้ผังซีด้วยอีกเล็กน้อย

หลี่ว์ซิ่วหลันรีบพูดขึ้นทันที “แม่ไม่เอา แกต้องขึ้นเขาไปล่าสัตว์ ไม่กินให้เยอะ ๆ มันจะใช้ได้ที่ไหน”

ผังเป่ยยิ้มแล้วกล่าว “ผมก็กินเยอะขนาดนั้นไม่ไหวหรอก แม่... แม่กินเถอะ งานในบ้านก็แม่ที่เป็นคนทำ เสี่ยวซียังเด็ก ต้องทำให้ร่างกายเจริญเติบโต ทั้งสองคนต้องกินเนื้อเยอะ ๆ ถึงจะถูก!”

หลี่ว์ซิ่วหลันชะงักงัน

แม้ว่าลูกชายตัวน้อยจะกตัญญู แต่ก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

หากเป็นเมื่อก่อน จะต้องก้มหน้าก้มตากินข้าว ไม่สนใจคนอื่นไปนานแล้ว

ทว่าผังเป่ยกลับแบ่งให้ตัวเธอเองกับน้องสาว

ลูกเธอโตแล้ว!

ความอบอุ่นพลันเอ่อขึ้นมาในใจของหลี่ว์ซิ่วหลัน ส่วนเจ้าน้องน้อยก็ไม่กล้ากิน เธอมองแม่ด้วยสายตาน่าสงสาร

หลี่ว์ซิ่วหลันยิ้มพลางกล่าวว่า “กินกันเถอะ พี่เขาให้แกแล้ว แกก็กินให้หมดละ!”

ผังซีกัดไปหนึ่งความด้วยความเบิกบาน จากนั้นดวงหน้าเล็ก ๆ ก็แดงเรื่อ “อร่อย อร่อยมากๆ! แม่ เนื้ออร่อยมาก ๆ เลย!”

เห็นเด็กน้อยกินจนปากมันแผล็บแล้ว ผังเป่ยก็ดีใจ

ทว่าในช่วงเวลาอันอบอุ่นนี้ ก็มีเสียงฝีเท้าดังลอดเข้ามาจากด้านนอก

ผังเป่ยนึกสงสัย ป่านนี้แล้วยังจะมีใครมาอีก?

สุดท้าย อีกฝ่ายก็เปิดประตูโผงเข้ามาอย่างไร้มารยาท

ผังเป่ยจ้องมอง ถึงเห็นว่าเป็นผังตง พี่ชายคนโตของตนเอง

ทันทีที่ผังตงเข้ามาในกระท่อม ก็ไม่พูดอะไร สายตาจดจ้องไปยังน่องกระต่ายที่กำลังย่างอยู่บนเตา

“โอ้โฮ มีชีวิตดีไม่เลวนี่ ย่างเนื้องั้นเหรอ?”

พูดไป ก็เอื้อมมือออกไปคว้าน่องกระต่าย ทว่าสิ่งที่เขานึกไม่ถึงก็คือ จะมีไม้เผาฟืนกิ่งหนึ่งฟาดลงมาบนมือของเขาโต้ง ๆ

“ใครใช้ให้พี่จับ แยกบ้านกันแล้ว ที่นี่เป็นบ้านของพวกผม ไม่เกี่ยวข้องกับพี่”

ผังตงชะงักงัน

เขามองไปทางผังเป่ยด้วยความโมโห “นี่แกกล้าตีฉัน?”

ผังเป่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าคิดว่าใช่งั้นมันก็ใช่ พี่มาทำอะไร? ผมจำไม่เห็นจะได้ว่าเชิญพี่มาด้วย”

ผังตงมองผังเป่ย เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “นี่แกกล้าตีฉัน?”

หลี่ว์ซิ่วหลันกังวลว่าพวกเขาจะชกต่อยกัน เธอจึงรีบเอ่ยปราม “เสี่ยวเป่ย อย่าใจร้อน เอาน่องกระต่ายส่วนของแม่กับผังซีให้เขาไปก็ได้”

สุดท้ายเธอยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นมีดในมือของผังเป่ยจ่อไปที่ลำคอของผังตงเสียแล้ว

ใครจะไปนึก ว่าผังเป่ยจะชักมีดใส่พี่ชายคนโตของตัวเอง!

ผังตกตื่นตกใจ เขาเบิกตากว้าง จ้องมองมีดเล่มน้อยบนคอ

นั่นเป็นของที่ผังเป่ยพกติดตัวไว้ตลอดเวลา เดิมทีเป็นเพียงมีดปอกเปลือก นึกไม่ถึงเลยว่าผังเป่ยจะถึงกับชักมีดเพียงเพราะน่องกระต่าย!

ผังเป่ยมีสายตาเย็นชา ทั้งยังแฝงไปด้วยจิตสังหาร

“ผมไม่อยากพูดอีกเป็นครั้งที่สอง ถ้ายังกล้าแตะต้องของของเสี่ยวซีกับแม่อีกละก็ ผมจะตัดนิ้วพี่ ถ้าพี่ไม่เชื่อก็ลองดู”

พูดถึงตรงนี้ สีหน้าของผังเป่ยก็เปลี่ยนไปอ่อนโยน “เสี่ยวซี แบ่งกับแม่นะ อย่ากินคนเดียวละ เดี๋ยวจะท้องเสียเอา!”

ผังซีรีบพยักหน้า เธอรับน่องกระต่ายมาด้วยความดีใจ

หลี่ว์ซิ่วหลันรีบเกลี้ยกล่อม “เสี่ยวเป่ย แกอย่าทำแบบนี้เลย แม่ไม่เป็นไร”

ผังเป่ยร้องเหอะ แล้วจึงเก็บมีดกลับไป จากนั้นก็คว้าน่องกระต่ายมาอย่างไม่สนใจใคร ทันทีที่กัดเข้าไปหนึ่งคำ น้ำมันก็ไหลเยิ้มออกมา

ผังตงมองผังเป่ยกินเนื้อ เขาอยากกินจนต้องกลืนน้ำลายอยู่ตลอด

นี่มันเนื้อเชียวนะ ปกติขนาดแป้งหมี่เปียกกับผักก็ใช่ว่าจะมีพอให้กินอิ่ม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเนื้อเลย

ต่อให้เป็นผังตง จำนวนครั้งที่เขาได้กินเนื้อ ใช้มือนับข้างเดียวก็ยังนับได้เลย

แต่การไม่ได้กินเนื้อ ก็ทำให้เขาอยากจนทนไม่ไหว

ผังเป่ยแค่นเสียงร้องเฮอะอย่างเย็นชา แล้วพูดออกไปว่า “มีเรื่องอะไร? ถ้าไม่มีอะไรก็เชิญกลับไปซะ!”

ผังตงกลืนน้ำลาย แล้วพูดว่า “ฉันมาก็เพื่อหยิบยื่นทางลงให้พวกแกนั่นแหละ พ่อไม่โกรธแล้ว พวกแกยังไม่กลับไปอีก? แล้วงานในบ้านจะให้ใครทำล่ะ?”

พอได้ยินคำพูดนี้ของผังตง ในใจของหลี่ว์ซิ่วหลันพลันหนักอึ้ง สีหน้าเองก็ย่ำแย่ไปด้วย

ที่มาหาก็เพียงเพราะไม่มีใครทำงานในบ้านอย่างที่คิดจริง ๆ

ผังเป่ยกลับร้องฮึ่มด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นจึงพูดว่า “แม่ฉันไม่มีอารมณ์ไปทำเรื่องแบบนั้นหรอก แล้วก็ไม่ได้เป็นคนใช้ของใครด้วย ประเทศเราปลดแอกมานานแล้ว ยังจะมาทำแบบนี้อยู่อีก มีงานในบ้านก็ทำกันเองสิ ไม่ได้มือขาดเท้าด้วนสักหน่อย?”

ทันทีที่ผังตงได้ยิน ก็รีบตอบโต้กลับไปทันที “พวกแกจะไม่กลับไปกับฉันใช่ไหม? บนตัวพวกแกไม่มีเสื้อผ้าฝ้ายกันเลยสักตัว ต่อให้อยู่บนเขาแล้วจะมีเนื้อกิน แล้วยังไงล่ะ? อากาศก็ยิ่งหนาวเย็นขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ช้าก็เร็วต้องหนาวตายแน่!”

ผังเป่ยยิ้มเย็น “พี่ไม่ต้องมาห่วงเรื่องนี้หรอก มีผมอยู่ทั้งคน แม่ผมกับเสี่ยวซีไม่มีทางเป็นอะไรแน่ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว พี่ก็กลับไปเถอะ รีบกลับไปตอนที่ฟ้ายังไม่มืดค่ำนี่แหละ เพราะถ้ามืดแล้ว คนที่จะหนาวตายอาจจะไม่ใช่พวก แต่เป็นพี่ต่างหาก”

ผังตงนิ่งงัน จากนั้นก็พูดออกมาด้วยใบหน้ากับหูที่แดงก่ำ “ดีๆๆ ฉันจะรอดูว่าถึงวันที่หนาวกว่านี้แล้วพวกแกจะทำยังไง! ถึงตอนนั้นก็อย่ามาร้องไห้ขอร้องพวกเราละ!”

พูดไป ผังตงก็ผลักประตูเดินออกไป หลี่ว์ซิ่วหลันคิดจะลุกขึ้น ทว่ากลับได้ยินผังเป่ยเอ่ยปากออกมาว่า “แม่ เขาอายุยี่สิบแล้ว ยังจะต้องให้แม่เป็นห่วงอะไรอีก? แล้วก็นานขนาดนี้แล้ว เขาเคยเรียกแม่ว่าแม่สักครั้งไหม? จะไปสนใจเขาทำไม? หมาป่าตาขาวเลี้ยงไม่เชื่องแบบนี้ ไม่ต้องไปสนใจหรอก”

------------------------------------------

[1] ช่วงสามเก้าวัน หมายถึง ช่วงที่หนาวที่สุดของฤดูหนาวในปฏิทินจีน