บทที่๒

ท้าวสามนต์ที่เดินขึ้นมาเพื่อดูอาการของลูกชายหลังจากที่ตกบันไดและสลบไปหลายวันด้วยความเป็นห่วง

“รจนีเจ้าฟื้นแล้วลูกพ่อ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ท้าวสมมนต์เอ่ยถามลูกชายที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจด้วยความเป็นห่วง

ทั้งที่เขานั้นก็รู้อยู่เต็มอกว่าลูกชายของเขามักจะถูกพวกพี่สาวรังแกอยู่บ่อยครั้ง แต่ด้วยความที่เขานั้นอยากจะฝึกให้ลูกมีอะไรก็ยอมที่จะพูดบอกเขาทุกเรื่องบ้าง

ใครคือรจนีเนี่ย!?

“เป็นอะไรหรือรจนี” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกชายด้วยความเป็นห่วงนักยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อเห็นว่าแววตาของลูกชายนั้นมีแต่ความสับสนและสงสัยจนปิดเอาไว้แทบไม่มิด

เขาคุยกับฉันเหรอ!?

แล้วรจนีไหน เคยได้ยินแต่รจนา

เหมยได้แค่นึกเถียงขึ้นในใจ เพราะสิ่งที่เธอนั้นรู้จักดีมีแค่รจนาในเรื่องสังข์ทองเพียงเท่านั้น แล้วรจนีคือนิทานพื้นบ้านเรื่องไหนกัน นั้นคือสิ่งที่เธอสนใจอยู่ในตอนนี้

“ปะ เปล่า อ๊ะ ไม่สิ แล้วฉันต้องพูดว่าอะไรเนี่ย!?” เหมยว่าพึมพำกับตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าเองจะต้องพูดเอ่ยอะไรออกไปถึงจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องกันแน่

“พ่อว่าเจ้าคงอาจจะต้องการใช้เวลาในการพักรักษาตัว”

“ดีค่ะ เอ่อ เพคะ” เหมยว่าตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มแหย เพราะไม่รู้ว่าเธอนั้นต้องพูดอะไรออกไปกันแน่

“งั้นเจ้าก็นอนพักผ่อนไปเถอะ ส่วนพวกเจ้าก็ตามข้าวออกมารจนีจะได้พักผ่อน” ท้าวสามนต์เอ่ยสั่งคนทั้งสองที่ยืนจ้องมองมาทางนี้

เหมยทำเพียงแค่พยักหน้างึกๆ

“โอ้ย นี่มันเกินเรื่องบ้าอะไรกับฉันกันแน่เนี่ย”

เหมยว่าบ่นออกมาก่อนที่จะค่อยๆ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจากร่างของเจ้าของร่างเดิมที่มีความสูงกว่าร่างเดิมของเธอที่เป็นผู้หญิงเพียงเล็กน้อย

“ท่านรจนีจะทรงเดินไปไหนรึเจ้าคะ” แก้วตาว่าถามออกไปพร้อมกับรีบลุกขึ้นไปพยุงร่างของผู้เป็นเจ้านายเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง

เหมยที่เห็นมีกระจกอยู่ที่ทางฝั่งหน้าต่างเธอจึงคิดที่จะเดินไปตรงนั้น เพื่อให้รู้แน่ชัดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่แล้วทำไมทุกคนที่เธอได้พบเห็นเมื่อสักครู่นี่ถึงได้สวมใส่ชุดเหมือนในละครย้อนยุคที่เธอเห็นไม่มีผิด

“ไม่ต้อง คะ เธอ อ๊ะ ไม่สิ ฉันต้องพูดว่าอะไรกันแน่”เหมยที่ตอนนี้กำลังตบตีกับความคิดของตัวเองมากว่าเธอควรที่จะพูดหรือเอ่ยอะไรออกไปดี

“ท่านรจนีว่าอย่างไรนะเพคะ”

“โอ้ยช่างเถอะ”

“…”

“เอาเป็นว่าช่วยออกไปหาอะไรมาให้ฉันกินหน่อยก็แล้วกัน” เหมยว่าตัดบทไปและรอใช้คนที่เหมือนคนใช้หรือข้าหลวงอะไรสักอย่างออกไปก่อน

“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมเสียงฉันมันถึงได้แปลกแบบนี้” เหมยว่าบอกกับตัวเองด้วยความกระวนกระวายใจและรีบเดินไปที่หน้ากระจกพร้อมกับนั่งลงส่องกระจก

แต่เมื่อเธอได้เห็นตัวเองในกระจกเธอก็แทบอยากที่จะกรีดร้องออกมา เพราะสิ่งที่เธอเห็นในกระจกนั้นก็คือร่างของผู้ชายคนนึงที่สวมใส่เสื้อนุ่งกระโจมอกสะท้อนกลับมา

ทว่านั้นยังไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องตกใจมากที่สุด เพราะในตอนนี้ในกัวสมองของเธอนั้นกำลังเต็มไปด้วยความทรงจำของเจ้าของร่างที่กระแทกเข้ามาในหัวของเธออยางจัง จนเธอแทบจะรับความทรงจำนี้เอาไว้ได้ไม่หมดแล้วในตอนนี้

“เอ็งมันเป็นบุหลันผิดเพศ”

“เจ้าไม่นานเกิดมาเป็นน้องของพวกข้าเลย”

“งั้นก็อย่ามีชีวิตอยู่เลย”

“กรี๊ดดดดด พอ พอสักที”

เหมยที่ได้เห็นเรื่องราวชีวิตทั้งหมดของเจ้าของร่างอย่างรจนี เธอก็ถึงกับต้องกรีดร้องออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดแทนเจ้าของร่างเดิม

ซึ่งเหมยไม่เข้าใจเลยว่าทำไมรจนีถึงได้ปล่อยให้ใครต่อใครมากมายรุ่มลังแก แต่ถ้าเป็นเธอในตอนปัจจุบันที่ไม่ชอบการมีเรื่องกับใครเหมือนกันก็คงจะทำแบบรจนี

กระนั้นถ้ามีใครมาทำร้ายเธอ เธอก็จะไม่คงจะไม่ยอมอยู่เฉยๆ ให้ใครมาทำร้ายอย่างแน่นอน

“ในเมื่อเธอไม่คิดที่จะรักร่างกายและชีวิตของตัวเอง ฉันขอใช้ร่างของเธอนับจากนี้ที่เหลือก็แล้วกันนะ” เหมยว่าบ่นงึมงำกับตัวเองในกระจก ราวกับต้องการพูดบอกกับเจ้าของร่าง

“ท่านรจนี เป็นอันใดรึเพคะ!?” แก้วตาข้ารับใช้เอ่ยถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องดังเล็ดรอดเข้ามา

“ปะ เปล่า ข้าไม่ได้เป็นอันใด เจ้ามีสิ่งใดที่ต้องไปทำก็จงไปทำเสีย” เหมยที่อยากอยู่คนเดียว เพื่อรวบรวมลำดับเหตุการณ์ในสมองของตัวเองว่าเอ่ยบอกข้ารับใช้คนสนิทของรจนีด้วยรอยเสียงมี่พยายามให้เปปกติมากที่สุดพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแบบลวกๆ

“เพคะ แต่ถ้าทรงมีเรื่องอันใดโปรดเรียกหาหม่อมฉันนะเพคะ” แก้วตาที่ไม่อยากจะทำให้ผู้เป็นนายหนักใจไปมากกว่านี้เลือกที่จะเดินออกไป แม้ว่าจะรู้สึกเป็นห่วงก็ตาม

เหมยทำเพียงแค่พยักหน้ารับและรอให้อีกฝ่ายเดินจากออกไปอีกครั้ง ก่อนที่เธอนั้นจะรวบรวมเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ที่ตัวเองจมน้ำและมีเหมือนเสียงของผู้ชายพูดบอกอะไรบ้างอย่างกลับเธอแต่เธอกลับจำมันไม่ได้

แต่ก่อนที่ความคิดของเธอจะหลุดลอยออกไปไกลมากกว่านี้ สิ่งหนึ่งที่เธอคิดได้ก็คือตอนนี้เธอกำลังอยู่ในเรื่องสังข์ทอง เพราะดูจากการมีลูกสาวถึงเจ็ดคนและเจ้าเมืองกับมเหสีก็ชื่อเดียวกันกับในวรรณกรรมที่เธอได้อ่านไม่มีผิดเพี้ยน

อย่างไรก็ตามเธอมีอีกหนึ่งสิ่งที่อยากจะถสมมากที่สุกก็คือลูกสาวมีตั้งเจ็ดคน

“แล้วทำไมฉันถึงได้มาอยู่ในร่างผู้ชายได้เนี่ย” เหมยว่าบ่นออกมาอย่างต่องการจะตัดพ้อกับชีวิตที่อุตส่าห์ได้มีชีวิตใหม่ทั้งที แต่กลับได้มาอยู่ในร่างของผู้ชาย

“คนอื่นได้กลับชาติมาเกิด เพื่อแก้ไขอดีตหรือมาเป็นนางเอกคู่กับพระเอก ทั้งเข้ามาอยู่ในร่างของนางร้ายเพื่อได้คู่กับพระเอกกัน”

“แล้วทำไม ฉันถึงได้อยู่ในร่างผู้ชายได้วะเนี่ยยยย”

เหมยที่เป็นคนค่อนข้างที่จะใจเย็นมาโดยตลอดว่าบ่นออกมา เพราะไม่คิดว่าชีวิตนี้เธอจะต้องเข้ามาอยู่ในร่างของผู้ชายแบบนี้ ถึงแม้ว่าจะท้องได้เหมือนผู้หญิงแต่เธอก็ไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนั้นสักหน่อย

แต่ในเมื่อเธอไม่สามารถที่จะทำอะไรไปมากกว่านี้แล้ว เธอจึงเลือกที่จะปล่อยทุกอย่างให้มันเป็นไป ทั้งเนื้อหาที่เธอเคยรู้มาตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เห็นจะเป็นเหมือนที่เธอได้รับรู้มาเลย

ทั้งตัวละครอย่างรจนียังไม่มีพูดเอ่ยออกมาด้วยซ้ำ แล้วเธอจะต้องดำเนินเรื่องไปอย่างไรดีและอีกหนึ่งสิ่งก็คือเธออยากจะรู้ว่าพระสังข์ที่เป็นพระเอกของเรื่องจะหล่อเหมือนที่เธอจินตนาการเอาไว้หรือเปล่า

“แล้วยัยรจนานั้นก็ไม่เห็นนิสัยจะน่าสงสาร เหมือนที่ฉันเคยดูมาเลย”

เหมยว่าบ่นออกไป เพราะในเมื่อรจนาไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่เธอได้รับรู้มาโดยตลอด เธอก็พร้อมที่จะแย่งพระสังข์มาเป็นของตัวเองให้ได้

เหมยที่ได้ไตร่ตรองและคิดทุกอย่างออกมาอย่างถี่ถ้วนดีแล้ว เธอจึงคิดที่จะรีเซตตัวเองใหม่ทั้งหมด

“ต่อไปนี้จะไม่มีเธออีกแล้วเหมย ตอนนี้จะมีแค่รจนีบุหลันที่เป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในเมืองสามนต์นครแห่งนี้” เธอให้บอกกับตัวเองในกระจกและยอมตัดใจในชาติปัจจุบันของตัวเองไปอย่างไม่มียึดติด เพราะในชาตินั้นเธอก็อยู่คนเดียวมาโดยตลอดตั้งแค่ที่ยายของเธอเสียไปแล้ว

“แกทำได้เหมย อ๊ะ ไม่ใช่สิ เธอทำได้รจนี”