เกาะสวาท | 1

'อวัสดา' เป็นลูกสาวเศรษฐีตระกูลเก่าร่ำรวยมาตั้งแต่รุ่นทวดปู่ย่าตายาย จนมาถึงยุคของเธอหญิงสาวเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อแม่เพิ่งเรียนจบปริญญาตรีมาหมาดๆ ปัจจุบันเพิ่งอายุยี่สิบสองปี เธอเป็นสาวเรียบร้อยอ่อนหวานตามสไตล์ลูกผู้ดีเก่าใสซื่อและบริสุทธิ์

อวัสดามีแฟนหนุ่มที่คบหาดูใจกันมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่งจนถึงปัจจุบันก็เกือบสี่ปีเต็มมีแพลนกำลังจะแต่งงานกันในอีกไม่ช้าถ้าไม่ติดว่า... 'คชา' แฟนหนุ่มของเธอไปทำผู้หญิงคนอื่นท้องเข้าเสียก่อน

เหมือนฟ้าฟาดผ่าลงมากลางใจอวัสดาผู้ไม่เคยมีใครนอกจากคชาคนเดียวเจ็บช้ำปางตาย หญิงสาวถึงขั้นคิดสั้นกินยานอนหลับเกินขนาดเข้าไปแต่โชคดีที่ผู้เป็นพ่อไปเจอและนำส่งโรงพยาบาลหมอช่วยล้างท้องได้ทันจนทำให้นาถลดารอดตายอย่างหวุดหวิด

เหตุการณ์วันนั้นมันทำให้เธอคิดได้ว่าชีวิตคนเรามันสั้นนัก หากมีใครหรืออะไรมาทำให้เราทุกข์เราก็ควรจะปล่อยวาง จนกระทั่งเริ่มทำใจได้ในเวลาต่อมาอวัสดาก็ขอผู้เป็นพ่อและแม่ไปเที่ยวเกาะตามลำพังและให้สัญญาว่าจะไม่คิดสั้นอีกเด็ดขาด แม้ไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวอยู่ไกลสายตา แต่ทว่าก็ไม่อยากขัดใจลูกเพราะกลัวจะเครียดและคิดมากอีก

ดังนั้นหนึ่งอาทิตย์ต่อมาอวัสดาก็ขึ้นเรือนั่งข้ามมาที่เกาะหนึ่งทางตอนใต้เพียงลำพังพร้อมเงินเต็มกระเป๋าและบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงิน นาถลดามาเช่ารีสอร์ทนอนโดยเลือกแบบที่มิดชิดและระบบรักษาความปลอดภัยสูงซึ่งราคาที่พักมันก็ค่อนข้างจะสูงสมราคานั่นแหละ

ช่วงอาทิตย์แรกอวัสดาก็เอาแต่นอนมองฟ้ามองน้ำทะเลสีฟ้าใสสลับกับนอนแช่น้ำอุ่นมองวิวบรรยากาศรอบๆกายที่มองไปรอบๆเห็นวิวธรรมชาติได้อย่างสวยงาม

บางวันก็นอนอ่านหนังสือนิยายรับลมทะเลที่พัดเข้ามาเอื่อยๆ พอเริ่มเบื่อก็ไปว่ายน้ำเล่นที่สระบ้างลงไปว่ายที่ทะเลบ้าง จนกระทั่งได้ข่าวว่ามีเกาะหนึ่งเปิดให้เที่ยวแต่ต้องเรือไปอีก หญิงสาวก็ตัดสินใจได้เลยว่าจะไป !

พรุ่งนี้เรือออกเที่ยวสายรอบสิบโมงหลังจากเตรียมตัวเรียบร้อย อวัสดาก็เข้านอนแต่วันเพื่อจะได้ตื่นแต่เช้าไปเที่ยวเกาะเล็กๆนั่น จนกระทั่งเช้าหญิงสาวลุกขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวสะพายกล้องตัวใหม่ที่เตรียมมาถ่ายภาพสวยๆเอาไว้ลงไอจีเล่น แต่ช่วงนี้ยังไม่ถึงช่วงที่จะลงเพราะว่าเธอยังไม่มีอารมณ์ที่จะเข้าในโลกโซเชี่ยลในตอนนี้

อวัสดามาขึ้นเรือโดยสารขนาดเล็กสำหรับนักท่องเที่ยวไม่เกินสิบคน หญิงสาวขึ้นมานั่งบนเรือพร้อมนวมชูชีพติดตัวเอาไว้เนื่องจากว่าเรือมันค่อนข้างเล็กมากๆสำหรับเธอก็เลยต้องใส่กันไว้ก่อน อากาศตอนเช้าค่อนข้างสดชื่นท้องฟ้าก็ดูสดใสจนเธอต้องยกกล้องขึ้นมาเก็บภาพความประทับใจเอาไว้

เรือค่อยๆแล่นออกจากท่าคนขับเรือบอกว่าใช้เวลาราวสี่สิบนาทีก็น่าจะถึงแล้ว อวัสดานั่งมองน้ำทะเลไปเรื่อยๆพลางเก็บภาพมุมโน้นมุมนี้ไปเรื่อยๆ แต่ใครจะรู้หลังนั่งเรือออกมาได้ประมาณสักยี่สิบนาทีอยู่ๆก็มีหยดฝนโปรยปรายก่อนจะกระหน่ำตกลงมาอย่างแรงชนิดมืดฟ้ามัวดิน บรรยากาศรอบตัวเริ่มเปลี่ยนไป อยู่ๆคลื่นลมเริ่มพัดซัดพาเรือให้เอนโคลงเคลงไปมา

อวัสดานั่งผวาตัวสั่นสะท้านรวมกับอีกหลายชีวิตที่มาด้วยกัน แต่ละคนเริ่มส่งเสียงร้องดังโวยวายลั่น ในขณะที่พายุโหมพัดกระหน่ำรุนแรงขึ้นทุกที

'โอ...นี่เธอจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้กลางทะเลหรือนี่ !' อวัสดาได้แต่ตัดพ้อกับชะตาชีวิตของตัวเองในใจ หัวใจได้แต่ภาวนาขอให้มีชีวิตรอดปลอดภัยกับไปหาคุณพ่อคุณแม่ให้ได้...

"กรี๊ดดด ! เรือจะล่มไหมฉะ..ฉันกลัว !" มีเสียงผู้หญิงคนนึงกรีดร้องดังลั่นเสียงโวยวายดังไม่ขาดสายในขณะที่คนอื่นๆต่างช่วยกันปลอบใจ

"เกิดอะไรขึ้นทำไมอยู่ๆถึงได้มีพายุเข้ามาได้" 

"ไม่รู้เหมือนกันครับฟังข่าวก็ไม่เห็นมีว่าพายุจะเข้าเลยนี่ !"

เสียงคนขับเรือพูดคุยกันดังออกมาในขณะที่ก็ตะโกนปลอบใจลูกเรือให้นั่งนิ่งๆและมีสติให้มากๆ ส่วนตัวเขาก็พยายามประคับประคองเรือเพื่อจะฝ่าพายุไปให้ถึงที่หมายให้ได้จะหันหลังกลับไปก็คงไม่ทันเพราะเรามาเกินครึ่งทางเสียแล้ว

ตูม ! ตูม !

ไม่กี่นาทีต่อมาคลื่นทะเลลูกยักษ์ก็ซัดเรือลำที่อวัสดานั่งมาจมหายไปในทะเลต่อหน้าต่อตา ผู้โดยสารหลายคนจมหายไปในน้ำรวมถึงตัวอวัสดาเองก็ด้วย...

.

.

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาข่าวการหายตัวไปของลูกสาวเศรษฐีใหญ่ก็ดังไปทั่วระดับประเทศ หัวอกของคนเป็นพ่อและแม่ต้องสลายเมื่อพยายามระดมคนตามหาตัวลูกสาวเพียงใดก็ยังไม่พบสักที แต่พวกเขาก็ยังไม่ละความพยายามในการตามหาตัวลูกสาวคนเดียวให้เจอต่อไปเรื่อยๆ

"แค่ก ! แค่ก !นะ..น้ำ.." หญิงสาวรูปร่างซูบผอมที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางอ่อนเพลีย

"อ่า..ค่อยๆเดี๋ยวสำลัก" ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ค่อยๆช้อนต้นคอเล็กให้ลุกขึ้นแล้วป้อนขันน้ำสะอาดลอยดอกมะลิหอมสดชื่นให้เธอดื่มช้าๆ

"..."

หลังจากดื่มน้ำจนชื่นใจร่างบางก็ทิ้งกายลงนอนอย่างอ่อนแรง เจ้าของเรือนร่างสูงโปร่งมองสำรวจร่างบอบบางอย่างพิจารณา ดูจากอาการทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้นมากแล้ว ยังเหลือก็แต่แผลตรงศีรษะที่เป็นแผลฉกรรจ์น่าจะเกิดจากการกระแทกไปฟาดเข้ากับอะไรสักอย่างจนทำให้แตกเป็นแผลลึกพอสมควร

ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าของร่างบอบบางที่นอนอยู่เป็นใครมาจากไหน รู้แค่ว่าค่ำคืนนึงมีร่างนี้ลอยมาติดชายฝั่งลมหายใจรวยรินเหลือเกิน 'วายุ' เป็นคนไปอุ้มร่างเล็กขึ้นมาปฐมพยาบาลที่บ้านของเขาอย่างทันท่วงที แต่เธอสลบไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆจนตอนแรกเขาคิดว่าเธอจะไม่รอดเสียแล้ว

"คุณรู้สึกยังไงบ้างครับ" เสียงทุ้มถามขณะยกมือขึ้นทาบหน้าผากนูนเกลี้ยงเพื่อวัดไข้

"อืมไม่มีไข้แล้วนี่" เขาพึมพัมเบาๆต่อขณะสำรวจคนบนเตียงพลางๆ

"คะ..ใครอ่าาทะ..ที่นี่ที่ไหนหรอ ?" แววตาใสซื่อตาแป๋วแหววที่จ้องมองมาที่เขาขณะถามมันทำให้วายุหัวใจกระตุกวูบ

"ที่นี่เป็นเกาะเล็กๆคุณคงเกิดอุบัติเหตุแล้วคลื่นซัดลอยมาถึงที่นี่คุณพอจะจำอะไรบ้างได้ไหม ?" เขาเล่าเหตุการณ์คร่าวๆให้เธอฟัง

"อุบัติเหตุหรอ ? อุบัติเหตุอะไรอ่าา" ใบหน้าขาวซีดเงยหน้าทำตาใสซื่อใส่ซะอย่างนั้น

"เอางี้คุณ...ชื่ออะไร ? จำได้ไหมเป็นใครมาจากที่ไหนน่ะ"

"ชื่ออะไร ? มะ..ไม่รู้ อื้อออ...ชื่ออะไรอ่ะทำไมจำไม่ได้" ท่าทางเหมือนเด็กเล็กๆกำลังหลงทางแววตาสับสนขณะพึมพัมกับตัวเองคนเดียว

"ไม่เป็นไรๆจำไม่ได้ไม่เป็นไรไว้ค่อยๆนึกไปเรื่อยๆก็ได้เนอะ"

"อื้อ...ใจดีๆ" รอยยิ้มใสซื่อถูกส่งมาให้เจ้าของบ้านหลังเล็กอย่างถูกชะตาในความใจดีของเขา ร่างบางนอนหลับตาลงในเวลาต่อมา

"อ้าวเฮ้ย ! อย่าเพิ่งหลับสิตื่นมากินข้าวก่อน" เสียงวายุพยายามเรียกให้คนป่วยลุกมากินข้าวก่อน

"อื้อออ...ง่วง" น้ำเสียงงัวเงียดังงึมงำในลำคอขณะทำปากจ๊อบแจ๊บ

"อ่ะนอนก็นอน" วายุไม่ตื้อต่อเมื่อเห็นท่าทางอ่อนเพลียของคนป่วยปล่อยให้นอนไปก่อน ส่วนตัวเองก็ลุกไปทำธุระของตัวเองต่อ

ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมาเสียงฝีเท้าเบาหวิวค่อยๆเดินย่ำอยู่ในบ้านหลังเล็ก ร่างบางเดินชะโงกหน้าเหลียวซ้ายแลขวาหาคนใจดีที่เธอเห็นเมื่อชั่วโมงที่แล้วไปมา จนกระทั่งมองเห็นแผ่นหลังกว้างตรงหน้ายืนตากปลาอยู่ด้านหน้าของบ้าน

จึกๆ

นิ้วเรียวเล็กจิ้มลงบนแผ่นหลังหนาแน่นผิวกรำแดดเบาๆสองสามครั้งก่อนจะชักมือออกอย่างกล้าๆกลัวๆ

"อ้าว...ตื่นแล้วหรอ ?"

"ระ..เราหิว" สีหน้าออดอ้อนดวงตากลมโตที่กระพริบปริบๆพาให้คนตัวโตหัวใจสั่นไหว คนป่วยที่หน้าซีดตัวเซียวแต่ทำไมมีอิทธิพลต่อใจเขานักนะ !

"ป่ะไปนั่งรอในบ้านก่อนนะเดี๋ยวผมไปหาอะไรให้กิน" พอดีกับที่วายุตากปลาที่เหลือสามสี่ตัวเสร็จพอดีแล้วจึงตักน้ำในโอ่งล้างมือ จากนั้นก็เดินจูงมือเล็กเข้าบ้านอย่างลืมตัว

วายุทำข้าวต้มกับปลาสลิดแดดเดียวทอดไว้ให้คนเพิ่งเริ่มหายป่วยกิน ไม่รู้ว่าเพราะฝีมือเขาอร่อยหรือเพราะเธอหิวก็ไม่รู้คนเพิ่งหายป่วยถึงกินข้าวต้มไปสองถ้วยจนอิ่มแน่นท้องไปหมด หลังจากนั้นก็ให้กินยาหลังอาหารต่อ

อาการของหญิงสาวผู้ไม่รู้ที่มาที่ไปดีขึ้นมา กบาดแผลทางศีรษะหายดีแล้วแต่ที่ยังคงค้างเหลือก็คือความทรงจำที่ถูกเลือนหายไปจากการกระทบกระเทือนอย่างแรง แต่พ่อหมอที่มาดูอาการให้บอกว่าคงต้องใช้เวลาสักพักเธออาจจะจำอะไรขึ้นมาก็ได้

"คุณ..." เสียงหวานเรียกเขาเบาๆดังขึ้น

"วายุ..ผมชื่อวายุเรียกว่าลมก็ได้" วายุบอกคนตัวเล็กที่พอกินข้าวอิ่มแล้วหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนอย่างเอ็นดู

"ลม...ลม" คนตัวเล็กกระซิบเรียกชื่อเขาตามขณะที่อยู่ดีๆก็ล้มตัวลงนอนหนุนตักแกร่งหน้าตาเฉย

"...." วายุนิ่งชะงักยามศีรษะได้รูปกลิ้งไปกลิ่งมาใกล้จุดยุทธศาสตร์ของตนพอดี

"...ง่วง" เธอพูดไปพลางหาวไปพลางจนน้ำหูน้ำตาไหล

"นอนซะ" มือหนายกขึ้นปาดน้ำใสที่คลอหน่วยตาคู่สวยเบาๆ จากนั้นก็ยกขึ้นมาลูบหลังลูบไหล่คนตัวเล็กเป็นเชิงกล่อมให้เธอเข้าสู่นิทรา ไม่นานคนนอนหนุนบนตักเขาก็เข้าสู่ภวังค์ไปในไม่กี่นาทีต่อมา...

.

.