CHAPTER 4

“อะไรเหรอคะป้า?”

“เปล่าลูก ไม่มีอะไร เอาเป็นว่าพรีนอยู่ห่างจากคุณหนูไว้น่ะดีที่สุด แต่ถ้ามีความจำเป็นที่จะต้องเข้าใกล้คุณหนูจริงๆ พรีนก็จะต้องเว้นระยะห่าง อย่าเข้าใกล้จนเกินไป เข้าใจที่ป้าพูดไหม?”

“ทำไมละคะป้า ทำไมพรีนถึงอยู่ใกล้คุณหนูไม่ได้”

ถามด้วยความไม่เข้าใจ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมป้าของเธอต้องสั่งห้ามไม่ให้เข้าใกล้คุณหนูด้วยทั้งๆ ที่อีกคนนั้นก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันกับเธอ ไม่ได้มีอะไรที่น่ากลัวเลยสักนิด แล้วยิ่งได้รู้ถึงเหตุผลที่อีกคนเป็นแบบนี้เธอยิ่งอยากอยู่ใกล้ๆ อยากดูแล อยากทำให้อีกคนได้กลับมามีความสุขใหม่อีกครั้ง

“เชื่อป้าเถอะพรีน ป้าว่าพรีนรีบไปเก็บของให้เรียบแล้วออกไปช่วยงานป้าที่บ้านใหญ่ดีกว่านะ เดี๋ยวป้าจะเดินนำไปก่อนแล้วกัน”

น้อยพูดจบก็เดินออกจากห้องไปเพราะไม่อยากจะพูดอะไรให้มากความ สักวันหลานสาวของเธอจะเข้าใจดีว่าทำไมเธอถึงได้สั่งห้ามแบบนี้ออกไป ส่วนทางด้านของชนากานต์ก็ทำได้เพียงเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ รอหาเวลาและจังหวะที่เหมาะสมค่อยหาโอกาสถามใหม่อีกครั้ง

ขณะเดียวกันปภาวีที่เดินออกจากบ้านมา ก็ขึ้นมานั่งอยู่บนรถสปอร์ตคันหรูของตัวเองด้วยอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่าน หลังถูกคุณหญิงรุจิราผู้เป็นแม่เอาแต่ต่อไม่หยุด ซ้ำยังเข้าข้างคนที่เพิ่งจะพบหน้าอย่างชนากานต์หลานสาวของคนใช้

“ฉันจะทำให้เธออยู่ไม่ได้เลยคอยดู” กัดฟันพูดเสียงต่ำ ขากรรไกรขบกันจนขึ้นเป็นสันนูน ความโกรธตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น และนั่นจึงทำให้เธอจนเผลอกระแทกฝ่ามือลงบนพวงมาลัยอย่างแรง ก่อนจะสตาร์ตรถขับออกไป

ใช้เวลาประมาณสามสิบนาที รถสปอร์ตคันหรูของปภาวีก็เคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่ลานจอดรถระดับ VVIP ของคอนโดชื่อดังย่านสุขุมวิท ‘ครืด ครืด’ ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวขาลงจากรถเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

[ภัค คุณอยู่ไหนคะ ยังไม่มาอีกเหรอ?]

[ภัคได้ยินอลิสหรือเปล่าคะ ตอนนี้อลิสรอคุณอยู่ที่ล็อบบี้-]

“ฉันกำลังจะขึ้นไป”

ปภาวีพูดเพียงเท่านั้นก็รีบกดวางสายอีกฝ่ายทันที เหตุผลนั้นก็เป็นเพราะว่าเธอไม่จำเป็นที่จะต้องตอบคำถามไร้สาระจากผู้หญิงพวกนั้น มันน่าเบื่อน่ารำคาญถ้าจะต้องรายงานทุกอย่างที่ตัวเองทำให้อีกฝ่ายได้รับรู้

เธอต้องการอิสระ ไม่ผูกมัด ไม่แสดงตัวตนเป็นเจ้าของของกันและกัน จะมีก็เพียงแค่ความสัมพันธ์แบบชั่วครั้งชั่วคราวหรือถ้าพูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือความสัมพันธ์แบบ One-night stand

เสร็จกิจก็จบ จ่ายเงินแล้วก็แยกย้ายกันไป

“กว่าจะมาได้นะคะ อลิสมารอคุณตั้งแต่เช้าคุณมัวทำ-” หญิงสาวยืนกอดอกหน้ามุ่ยต่อว่าคนที่เพิ่งมาใหม่อย่างปภาวี

“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน เธออย่าลืมสิอลิสว่าเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ภัค!!”

“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน เพราะไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ได้อะไรจากฉันเลยสักอย่างเดียว!”

“อะ อลิสขอโทษค่ะ ภัคอย่าโกรธอลิสเลยนะคะ อลิสไม่ได้ตั้งใจ”

“เจียมตัวไว้บ้างก็ดีนะ”

“อลิสจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้วค่ะ ภัคใจเย็นๆ ก่อนนะคะ มาค่ะเดี๋ยวอลิสจะทำให้คุณใจเย็นลงเอง”

“ไม่ต้อง เธอกลับไปได้ละ ฉันไม่มีอารมณ์”

“แต่ว่า”

“นี่เงินของเธอรับไปซะ แล้วอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก!” หยิบเงินก้อนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสะพายก่อนจะส่งให้กับหญิงสาวตรงหน้า

“ภัคหมายความว่ายังไงคะ”

“ก็หมายความว่าฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีกแล้วไงอลิส รับเงินนี่ไปแล้วอย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก ออกไป!!”

“อลิสไปก็ได้ แต่อลิสบอกไว้ก่อนเลยว่าอลิสไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอกนะคะ ภัคต้องเป็นของอลิสแค่คนเดียว”

พูดจบก็เดินกระถืบเท้าออกจากห้องไป เธอไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ เพราะอะไรที่เป็นของเธอมันก็จะคงเป็นแบบนั้นตลอดไปรวมไปถึงปภาวีอดีตคนรักของเธอด้วย

ถึงแม้ว่าครั้งหนึ่งเธอจะพลาดปล่อยให้ที่เป็นถึงนักธุรกิจหมื่นล้าน ร่ำรวยเสียขนานนั้นถ้าเธอปล่อยให้หลุดมือไปก็คงจะเสียดายแย่ แล้วถึงแม้เธอว่าจะยอมรับเงินก้อนนั้นมาก็ใช่ว่าเธอจะยอมทำตามความต้องการของอีกคนซะเมื่อไหร่

...เธอจะถอนออกไปเพื่อรอจังหวะและเวลากลับมาทวงสถานะภรรยาทางพฤตินัยคืนอย่างแน่นอน

***

คืนวันเดียวกัน ปภาวีเดินโซซัดโซเซกลับเข้าบ้านด้วยอาการมึนเมา กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ติดอยู่บนร่างกายลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งโถงทางเดิน

“ดื่มมาอีกแล้วเหรอภัค” คุณหญิงรุจิราที่บังเอิญเดินออกจากห้องมาพอดิบพอดี ก็ได้เห็นสภาพที่เมามายจนเกือบจะไร้สติของลูกสาวตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เอือมระอา

“อ้าว คุณแม่ ยางม่ายนอนอีก..เหรอคะ”เสียงยืดยาวของคนเมาถามมารดาออกไปทั้งที่ร่างกายของตัวเองนั้นก็พร้อมที่จะหล่นลงพื้นอยู่ทุกเวลา

“ภัคเลิกทำตัวแบบนี้สักทีได้ไหม ถือว่าแม่ขอ”

“แบบหนายคะ คุณแม่ อึ่ก!”

“คุณหนูเธอเมามาก พูดอะไรไปตอนนี้ก็คงจะไม่รู้เรื่องหรอกค่ะคุณหญิง” น้อยเดินเข้ามาประคองร่างสูงของปภาวีเอาไว้ก่อนจะพูดบอกกับคุณหญิงรุจิราที่ยืนสีหน้าเป็นกังวล

“ถ้างั้นฉันก็ฝากน้อยพายัยภัคขึ้นห้องไปนอนที่ห้องทีนะ ฉันเองคงจะแบกยัยภัคขึ้นไปไม่ไหว”

“ค่ะคุณหญิง เดี๋ยวน้อยจัดการให้ค่ะ คุณหญิงเข้าไปพักผ่อนได้เลยนะคะไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้ พรีนมาช่วยป้าหน่อยลูก”

อึ่ก อ้วก!

“เฮ้อ! ฉันละเหนื่อยใจจริงๆ ฉันฝากด้วยนะน้อย หนูพรีน”

คุณหญิงรุจิราพูดเสียงเรียบส่ายหน้าระอากับพฤติกรรมของลูกสาวก่อนจะเดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป ส่วนทางด้านของน้อยและชนากานต์ก็หันมองหน้ากันก่อนจะช่วยกันประคองร่างสูงของคนเมาขึ้นไปยังชั้นสองอย่างทุลักลุเล

“ผู้หญิงอะไรตัวหนักชะมัดเลย” ชนากานต์บ่นอุบขณะที่กำลังช่วยผู้เป็นป้าพาร่างของคนเมาไร้สติขึ้นมายังห้องนอนของเจ้าตัว

“คุณหนูเธอน่ะสมส่วน พรีนเองหรือเปล่าลูกที่ตัวเล็กกระปิ๊ดเดียว”

“ป้าอ่ะ แต่ถึงพรีนจะตัวเล็ก พรีนก็น่ารักนะคะ อิอิ”

“จ้า เรื่องนี้ป้าไม่เถียงหรอก เฮ้อ! แต่จะว่าไปคุณหนูเธอก็หนักอย่างที่พรีนว่าจริงๆ ด้วยนะ” น้อยพูดขึ้นหลังจากที่วางร่างสูงของปภาวีลงบนเตียง

“เห็นไหมพรีนบอกป้าแล้ว เอ่อว่าแต่เราจะทำยังไงกับคุณหนูเธอดีละคะป้า อ้วกใส่ผ้าเลอะเทอะไปหมด ขืนปล่อยให้หลับไปตื่นเช้ามามีหวังโวยวายบ้านแตกแน่ๆ”

“นั่นสิ แต่ถ้าจะปลุกให้ไปอาบนํ้าก็คงจะลุกไม่ไหวเหมือนกัน เอางี้ก็ได้พรีน เดี๋ยวป้าไปเอาผ้ามาเช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนชุดให้คุณหนูเธอก็แล้วกัน พรีนรอป้าแป๊บนึงนะลูกเดี๋ยวป้ามา”

น้อยพูดจบก็รีบเดินลงไปชั้นล่างเพื่อหาผ้าและกะละมังใส่น้ำมาเช็ดตัวให้กับเจ้าของห้อง ส่วนชนากานต์เมื่อเห็นว่าป้าของตัวเองเดินออกไปแล้ว เธอจึงทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงอย่างถือวิสาสะ

ใบหน้าที่สวยใสไร้ที่ติ จมูกโด่งโค้งรับกับรูปหน้า ขนคิ้วหน้าขนตาเป็นแพเรียงเส้นสวย ผิวพรรณขาวผ่องสะอาดสะอ้านราวกับว่าเจ้าของร่างนั้นเฝ้าดูแลมาเป็นอย่างดี

เธอมองดูใบหน้าของคนที่หลับใหลอย่างพิจารณา ถ้าตัดเรื่องวาจาและท่าทีที่ร้ายกาจออกไป เธอก็พูดได้คำเดียวเลยว่าตั้งแต่เธอเกิดจนกระทั่งโตมา เธอไม่เคยพบเจอผู้หญิงคนไหนสวยเท่าคนตรงนี้มาก่อนเลยสักคน

เพราะขนาดเธอที่เป็นผู้หญิงด้วยกันยังรู้สึกใจสั่นเมื่อได้ชิดใกล้ แล้วเธอเองก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าอาการพวกนี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไงทั้งที่เพิ่งจะพบกันได้ยังไม่พ้นวัน

“คุณพ่อ อย่าทิ้งภัคไป! ฮึกๆ”

“เอ่อคุณหนูคะ ปล่อยแขนพรีนก่อนค่ะ”

ปภาวีละเมอเรียกบิดาของตัวเองพลางสะอื้นไห้ออกมาปานจะขาดใจ มือข้างหนึ่งก็คว้าเอาแขนของชนากานต์ไปกอดไว้เพราะอาจเข้าใจผิดว่าเป็นแขนของบิดาอันเป็นที่รัก

“คุณพ่ออยู่กับภัคก่อนสิคะ คุณพ่ออย่าทิ้งภัคไปแบบนี้ ฮึกๆ ได้โปรด”

“คุณหนูตื่นก่อนสิคะ พรีนไม่ใช่คุณพ่อของคุณหนูนะคะ ปล่อยพรีนก่อนค่ะ” ปากพูดมือก็พยายามแกะมือของอีกคนออก ทว่าเรี่ยวแรงที่ต่างกันทำให้เธอไม่อาจสู้แรงของคนร่างใต้ล่างได้ แล้วสุดท้ายเธอก็ถูกเขาดึงเข้าไปกอดเอาไว้

“ทำอะไรน่ะพรีน!”

น้อยเดินกลับเข้ามาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าใบหน้าของหลานสาวตัวเองกับใบหน้าของลูกสาวของเจ้านายห่างกันเพียงแค่กระดาษบางๆ กั้นเอาไว้

“ปะ ป้าน้อย” สะดุ้งตกใจก่อนจะพยายามดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนนั้นอีกครั้ง

“ป้าถามว่า ทำ อะ ไร!” คนอายุมากว่าถามขึ้นอีกครั้งโดยเน้นทุกคำให้ชัดกว่าครั้งแรก

“ปะ เปล่าค่ะ พอดีคุณหนูเธอละเมอถึงคุณพ่อแล้วคิดว่าแขนพรีนคือแขนของพ่อเธอ เธอเลยดึงพรีนไว้ค่ะ”

“มาป้าช่วย แล้วเดี๋ยวพรีนกลับไปที่ห้องก่อนเลยนะ ป้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณหนูเธอก่อน” น้อยวางกะละมังในมือแล้วเดินมาดึงตัวหลานสาวของตัวเองออกจากอ้อมแขนของคนเมา

“ให้พรีนช่วยนะคะ”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวป้าทำเอง พรีนกลับห้องไปก่อนไป”

“กะ ก็ได้ค่ะ”

*****

เช้าวันต่อมา

"ภัคยังไม่ลงมาอีกหรือน้อย"คุณหญิงรุจิราเอ่ยถามน้อยถึงปภาวีที่สายเอาป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นลงมาทานอาหารเช้าอีก

"ยังค่ะคุณหญิง"

“ทำไมถึงได้ตื่นสายแบบนี้นะ งั้นฉันขอรบกวนน้อยสักนิดจะได้ไหม ช่วยขึ้นไปดูภัคที่บนห้องให้ฉันทีว่าเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงไม่ลงมา”

“ได้ค่ะคุณหญิง เดี๋ยวน้อยไปดูคุณหนูให้ค่ะ” น้อยรับคำจากคุณหญิงรุจิราก่อนที่จะหันหลังเตรียมตัวเดินขึ้นไปดูปภาวีที่ชั้นสอง ทว่าก้าวขายังไม่พ้นประตูห้องครัว เสียงถ้วงของชนากานต์หลานสาวเธอก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“เดี๋ยวพรีนขึ้นไปดูคุณหนูให้เองค่ะป้า”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวป้าไปเอง”

“ให้หนูพรีนขึ้นไปดูยัยภัคก็ได้น้อย น้อยจะได้ไปเตรียมจัดโต๊ะอาหารให้เสร็จ นี่ก็สายมากแล้ว” คุณหญิงรุจิราเอ่ยขึ้น

“ก้ได้ค่ะคุณหญิง รีบไปรีบมานะพรีน รู้ไหม?” หันไปย้ำหลานสาวอีกครั้ง

“ค่ะป้า”

*****

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“คุณหนูตื่นหรือยังคะ คุณหญิงให้มาตามคุณหนูลงไปทานข้าวค่ะ”

“...”

“คุณหนูคะ คุณหนู!”

เสียงหวานเจือความเกรงใจเอ่ยขึ้น แต่ภายในห้องยังคงเงียบงัน ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าหรือการขยับตัวตอบกลับ

“คุณหนูคะ...คุณหนู!”

หญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าห้องเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นทุกขณะ ยิ่งเรียกเท่าไรก็ยิ่งไร้สัญญาณตอบรับ สุดท้ายความเป็นห่วงก็ชนะความเกรงใจ เธอตัดสินใจบิดลูกบิดประตูและผลักมันออกเบา ๆ

แค่เพียงเท้าเหยียบเข้ามาในห้อง...

“เข้ามาทำไม!!”

เสียงตวาดแหลมพุ่งออกมาทันทีโดยไม่ทันให้ตั้งตัว

ชนากานต์ชะงักงัน ดวงตาเบิกกว้าง ใจเต้นกระหน่ำขณะสบตากับเจ้าของห้องที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ใบหน้าสวยของปภาวีฉายชัดถึงอารมณ์รุนแรงที่เอ่อล้นขึ้นมาจนแทบควบคุมไม่อยู่

“คุณหนู!!”

“ฉันถามว่าเธอ เข้า มา ทำ ไม!!”น้ำเสียงของปภาวีกระแทกทุกถ้อยคำเหมือนฟาดใส่ หยุดลมหายใจของอีกคนให้ติดขัด ใบหน้าขาวจัดขึ้นจนเห็นเส้นเลือดฝาด ดวงตาคมกริบวาวโรจน์เหมือนมีเปลวเพลิงลุกอยู่ข้างใน

“คะ...คุณหญิงให้พรีนมาตามคุณหนูลงไปทานข้าวค่ะ”

“อย่ามายุ่งกับฉัน!”

เสียงกรีดตะคอกพุ่งออกมาราวกับมีแรงผลักจากข้างใน หญิงสาวที่ถูกตวาดถึงกับก้าวถอยอัตโนมัติ ความตกใจไหลผ่านแววตาอย่างชัดเจน

“ตะ...แต่ว่า..”

“ออกไป!!”