CHAPTER 6

“ภัคหยุด! แม่บอกให้หยุด!!”

“จะตามมาว่าอะไรภัคอีกละคะ?” หันขวับกลับมาถามมารดาด้วยน้ำเสียงประชดประชันเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“ทำไมต้องทำร้ายน้องขนาดนั้น จงเกลียดจงชังอะไรนักหนา แม่ยังไม่เห็นว่าน้องพรีนเขาจะทำอะไรให้ภัคเลยนะลูก”

“ไม่ชอบคือไม่ชอบ เกลียดก็คือเกลียด ภัคเคยบอกคุณแม่ไปแล้วนี่คะ”

ปภาวีเน้นทุกถ้อยคำอย่างชัดเจนและหนักแน่น แล้วต่อให้เธอจะต้องพูดอีกสักกี่สิบครั้ง เธอก็ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าเธอเกลียดผู้หญิงคนนั้นที่สุด เธอเกลียดชนากานต์โดยไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล เพราะสำหรับความรักบางครั้งมันก็ไม่คำอธิบาย

ซึ่งความเกลียดก็เช่นเดียวกัน...

“ถ้าเกลียดก็ไม่ต้องยุ่งกันสิ ไม่เห็นจะต้องลงไม้ลงมือแบบนี้ แม่ไม่ชอบเลยนะภัค!”

“ภัคไม่เคยคิดที่จะยุ่งกับยัยนั่นเลยสักนิด แต่ยัยต่างหากที่ชอบเข้ามายุ่งวุ่นวายกับภัคเอง”

“ยุ่งอะไร ไหนบอกแม่มาซิ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เพราะเธออยากจะรู้สาเหตุเหลือเกิน ว่าเป็นเพราะอะไรทำไมลูกสาวของเธอถึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้

“ยัยนั่นไปแอบฟังภัคคุยโทรศัพท์กับต้น พอภัคจับได้ก็ทำท่าจะเดินหนี ทีนี้คุณแม่จะยังเข้าข้างอยู่อีกไหมคะ”

“บางทีน้องอาจจะแค่เดินผ่านไปก็ได้ ภัคอคติกับน้องเกินไปหรือเปล่า”

“ในสายตาของคุณแม่ภัคคงจะเป็นลูกที่แย่มากเลยใช่ไหมคะ” เอ่ยถามเสียงเบาลงกว่าทุกครั้ง ดวงตาคู่สวยที่เคยแข็งกร้าวกลับวูบไหวในชั่ววินาที ความรู้เสียใจและน้อยใจค่อย ๆ ตีตื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดของผู้เป็นแม่

ด้านคุณหญิงรุจิราเมื่อได้เห็นแววตาของคนเป็นลูกยืนนิ่งไปครู่หนึ่งหัวใจหนักอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก เธอไม่ได้มีเจตนาที่จะพูดต่อว่าลูกสาวออกไปแบบนั้น...

“ไปกันใหญ่แล้วภัค ฟังแม่นะ...”

“ภัคไม่ฟัง ขอตัวนะคะ”

“เดี๋ยวสิภัค ภัค!”

*****

“พอจะบอกป้าได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เสียงของน้อยเข้มขึ้นเล็กน้อย ขณะยืนกอดอกจ้องหลานสาวที่นั่งสะอึกสะอื้นอยู่บนเตียง

“คือพรีน...ฮึก ๆ พรีน...”

“ไปทำอะไร ทำไมคุณหนูเธอถึงได้โกรธขนาดนั้น”

“ฮึก...พรีนเดินตามคุณหนูออกไป แล้วบังเอิญได้ยินคุณหนูเธอคุยโทรศัพท์อยู่กับเพื่อนค่ะป้าน้อย”

“ป้าเคยบอกพรีนแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งวุ่นวายหรือไปเข้าใกล้คุณหนูเธอ ทำไมพรีนไม่ฟังป้า” พูดพร้อมทั้งส่ายศีรษะเบา ๆ อย่างเหนื่อยใจ

“ก็พรีนเป็นห่วงคุณหนูนี่คะ พรีนเห็นเธอไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เมื่อวาน เลยตั้งใจจะไปตามมาทานข้าวก็แค่นั้นเอง”

“มันไม่ใช่แค่นั้นหรอกพรีน ป้าบอกอะไรไปพรีนต้องเชื่อฟังป้าไม่ใช่ทำตามใจตัวเองแบบนี้ นี่เพิ่งจะวันที่สองยังเจ็บตัวขนาดนี้แล้ว ขืนอยู่ต่อไปป้าจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณหนูเธอจะไม่ทำร้ายพรีนอีก”

น้อยถอนหายใจติดกันหลายครั้ง สายตาวาววับด้วยความกังวล เธอไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทำไมหลานสาวถึงได้ฝืนคำเตือนเธอแบบนี้ทั้งที่ปกติก็เป็นเด็กว่านอนสอนง่าย

นี่ยังดีที่คุณหญิงท่านออกมาช่วยไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นเธอไม่กล้าคิดด้วยซ้ำว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง...

“พรีนผิดเองค่ะ พรีนไปยุ่งกับคุณหนูเธอเอง ฮึก ๆ”

“เฮ้อ! ป้าว่าพรีนออกไปอยู่ที่อื่นก่อนดีกว่า เดี๋ยวป้าจะจัดการหาห้องเช่าราคาถูก ๆ ให้”

เสียงของน้อยแน่วแน่และเด็ดขาด น้ำเสียงนั้นบ่งบอกได้ดีว่าเธอตัดสินใจดีแล้วก่อนที่จะพูดออกมา เธอผิดเองที่พาหลานสาวเข้ามาอยู่ที่นี่ มัวแต่คิดจะให้หลานมีชีวิตที่ดีจนลืมคิดถึงผลที่จะตามมา

ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ดีเสียปล่อยให้ลุกลามจนยากจะควบคุม เธออาบน้ำร้อนมาก่อน เธอจึงมองออกว่าตอนนี้หลานสาวของเธอกำลังรู้สึกบางอย่างกับลูกสาวของเจ้านาย ซึ่งมากกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกน้อง...

“ไม่นะคะป้าน้อย ฮึก ๆ พรีนอยากอยู่กับป้าน้อย...อย่าให้พรีนไปเลยนะคะ” เสียงสะอื้นสั่นเครือ มือเล็กคว้าแขนผู้เป็นป้าไว้แน่นเขย่าเบา ๆ อย่างเว้าวอน พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่หยุด

“ไม่ได้ พรีนอยู่ที่นี่ไม่ได้ ไปเก็บของให้เรียบเดี๋ยวป้าจะขออนุญาตคุณหญิงท่านพาไปส่ง”

“ให้พรีนอยู่ที่นี่เถอะนะคะ พรีนไม่อยากไป พรีนเป็นห่วงคุณหนู”

“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?”

“อะ..เอ่อ! เปล่าค่ะ”

“พรีนเป็นห่วงอะไรเธอ นี่อย่าบอกนะว่า..”

“...”

“ถ้าอยากอยู่ที่นี่ต่อ ป้าขอเตือนพรีนไว้ก่อนเลยนะว่า... ห้ามยุ่ง ห้ามพูด ห้ามคุย ห้ามอยู่ใกล้คุณหนูเธอเด็ดขาด เข้าใจไหม!”

“ทำไมล่ะคะ”

“สักวันพรีนจะรู้เองว่าทำไมป้าต้องสั่งห้ามเราอยู่แบบนี้ แต่ถ้าพรีนไม่ฟังแล้วยังดึงดันที่จะเข้าใกล้เธอ คนที่จะต้องมานั่งเสียใจทีหลังมันก็คือตัวของพรีนเอง ป้าเตือนได้แค่นี้”

“ค่ะ พรีนจะไม่เข้าใกล้คุณหนูเธออีก” ถึงจะยังไม่เข้าใจทั้งหมด แต่เธอก็ตอบรับไปก่อนเพื่อที่จะได้มีโอกาสอยู่ต่อที่คฤหาสน์แห่งนี้ ส่วนคำตอบที่ค้างคาก็ค่อยหาจังหวะถามใหม่อีกที

“รับปากแล้วทำให้ได้ด้วยล่ะ ป้าไม่ได้อยากจู้จี้จุกจิกอะไรกับเรามากนักหรอกนะ เอาล่ะวันก็พักผ่อนอยู่ในห้องนี่แหละ แล้วตอนเย็นค่อยออกไปช่วยป้าทำกับในครัว”

“ค่ะ”

เย็นวันเดียวกัน

ในครัวคฤหาสน์ซึ่งเปิดประตูทิ้งไว้ให้ลมลอดผ่าน ส่งโชยกลิ่นหอมของเครื่องเทศและสมุนไพรลอยฟุ้งอบอวลไปทั่วทั้งบริเวณ ทั้งตะไคร้ ข่า ใบมะกรูด และพริกแห้งที่น้อยกำลังโขลกอยู่ในครกหินอย่างสม่ำเสมอ ผสมปนเปกับกลิ่นหอมของข้าวสวยที่เพิ่งหุงสุกใหม่ ๆ

ชนากานต์ยืนอยู่ที่เคาร์เตอร์กลาง มือเรียวจับด้ามมีดแน่น ขณะปลายนิ้วข้างหนึ่งแตะหัวหอมแดงลูกเล็กเรียงกันเป็นแถว เธอก้มหน้าลงอย่างตั้งใจดวงตาจับจ้องไปยังจังหวะมีดที่ขยับขึ้นลงอย่างบรรจง ค่อย ๆ หันทีละแว่นอย่างสม่ำเสมอ

แต่ในขณะที่ความตั้งใจแน่วแน่นั้นกำลังดำเนินไป กลิ่นฉุนของหอมแดงก็ลอยตีจมูกอย่างไม่ทันตั้งตัว ความเผ็ดร้อนของมัน ซึมเข้าสู่ดวงตา ทำให้น้ำใส ๆ ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

วินาทีนั้น เธอชะงักมือวางมัดลงข้างเขียงอย่างระมัดระวัง ก่อนยกมือขึ้นเช็ดหยาดน้ำตาออกจากหางตาเบา ๆ ด้วยท่าทางสงบนิ่ง

“แสบตาหรือพรีน” เสียงของน้อยดังขึ้นทางด้านหลังด้วยความห่วงใยเมื่อเห็นท่าทีที่แปลกไปของหลานสาว

“นิดหน่อยค่ะ พรีนไม่ทันระวัง” หันกลับมายิ้มให้ผู้เป็นป้าเล็กน้อย ทันทีดวงตายังแดงอยู่จาง ๆ

“ไปล้างตาก่อนก็ได้ลูก เดี๋ยวตรงนี้ป้าจัดการเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะป้าน้อย พรีนยังไหว”

เธอบอกแค่นั้นแล้วหันกลับไปตั้งใจทำกับสิ่งตรงหน้าอีกครั้ง แต่ทว่าจังหวะนั้นเสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมอ่อนจางที่อบอวลด้วยกลิ่นดอกไม้ฝรั่งเศสอย่างเป็นเอกลักษณ์

“แต่ฉันว่าหนูพรีนไปล้างตาก่อนก็ดีนะจ๊ะ ดูสิตาแดงหมดแล้ว”

สิ้นประโยคนั้น ชนากานต์ก็สะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันกลับมามองทางต้นเสียง

“คะ...คุณหญิง”

“ไปสิ เดี๋ยวฉันช่วยน้อยทำเอง”

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะคุณหญิง พรีนดีขึ้นแล้วค่ะ” พูดเสียงเบาพลางยกมือเรียวขึ้นเช็ดหางตาอีกครั้ง การกระทำเหล่านี้ทำให้หญิงชราหัวเราะเบา ๆ อย่างนึกเอ็นดูกับท่าทางของเด็กสาวตรงหน้า ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“อย่างนั้นก็ได้ ว่าแต่หนูพรีนทำอาหารเป็นด้วยหรือจ๊ะ”

“เป็นค่ะคุณหญิง พรีนช่วยแม่ทำประจำตอนอยู่บนดอยค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงและแววตาที่สดใส เมื่อนึกถึงกิจกรรมดี ๆ ที่เธอกับแม่มักร่วมกันทำอยู่บ่อยครั้ง “เก่งจริงเชียว นี่ถ้าได้หนูพรีนมาเป็นลูกสาวอีกคนของฉันก็คงจะดีไม่น้อยเลยนะ น้อยว่าไหม?”

มือที่กำลังหั่นผักของหญิงรับใช้ชะงักลงเล็กน้อยก่อนเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นนาย รอยยิ้มบางปรากฏอยู่บนริมฝีปากตามมารยาท แต่หากสังเกตให้ดีจะเห็นได้ว่ารอยยิ้มนั้นกลับซ่อนความกังวลใจอยู่ลึก ๆ

เธอไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธออกไปหากเพียงแต่สบตากับคุณหญิงอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเหลือบไปมองหลานสาวของตนที่ยืนอยู่ใกล้เคียงอย่างเงียบงัน

แล้วทางด้านชนากานต์เองเธอก็รับรู้ได้ถึงอารมณ์อึดอัดที่ลอยอวลอยู่ในอากาศ แม้คุณหญิงท่านจะพูดด้วยเจตนาดีและเต็มไปด้วยความเอ็นดู แต่คำพูดนั้นกลับไปแตะความรู้สึกบางอย่างของป้าซึ่งเธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นัก

ดวงตากลมโตหลุบต่ำ หลีกเลี่ยงการสบตากับผู้เป็นป้าโดยอัตโนมัติ บรรยากาศภายในครัวแปรเปลี่ยนเป็นความเงียบงันอยู่ชั่วครู่ราวกับลมหายใจของใครบางคนติดขัดอยู่กลางอก กลิ่นหอมของต้มกะทิข่าไก่ที่กำลังเดือนพล่านอยู่บนเตาไม่อาจลบความอึดอัดบางเบาที่ลอยคลุ้งอยู่ภายในห้องได้เลย

ชนากานต์ตกอยู่ในสถาการณ์ที่ยากจะหลีกเลี่ยงแบบนี้จึงเลือกที่จะเบี่ยงตัวหันกลับไปสนใจกับหัวหอมที่ยังหั่นค้างไว้แม้เสียงของคุณหญิงจะยังคงเอ่ยต่ออย่างอ่อนโยนก็ตาม

แต่ในขณะนั้นเอง ทั้งสามคนที่อยู่ภายในห้องครัวกลับไม่รู้เลยว่า มีดวงตาคู่หนึ่งกำลังเฝ้ามองอยู่จากกรอบประตูอย่างเงียบงัน ดวงตาคมใต้กรอบหน้าเรียวทอดมองเข้ามาด้วยแววเยียบเย็น

ปภาวียืนนิ่งอยู่ตรงนั้นสายตาหยุดอยู่ที่ใบหน้าอ่อนโยนของมารดา ซึ่งฉายรอยยิ้มที่เธอคุ้นตาแต่สำหรับวันนี้...รอยยิ้มนั้นกลับทำให้ใจเธอร้อนรุ่มอย่างไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ก่อนจะเลื่อนสายตามองไปยังผู้หญิงอีกคนที่เธอไม่อาจมองด้วยสายตาอื่นได้เลยนอกจากความเกลียดชัง

คลื่นอารมณ์คับแค้นพวยพุ่งแน่นอยู่เต็มอก ริมฝีปากบางกระตุกเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน ก่อนที่เจ้าตัวจะหมุนตัวจากไปอย่างเงียบงันทิ้งไว้เพียงความรู้สึกกรุ่นขุ่นที่ไม่มีใครได้ทันเห็น