#รักจำเป็น_EP.10

#รักจำเป็น_EP.10

พัด

ผมมองหญิงสาวตัวเล็กที่เดินขึ้นไปจากเรือเองไม่ต้องรอให้ใครช่วย เธอเดินขึ้นไปรอผม ก่อนจะหันมาและเอื้อมมือมาให้ผมจับ ผมก็จับ เธอออกแรงดึงผมให้ตามขึ้นไป

ผมชอบอะไรแบบนี้มันแสดงถึงความใส่ใจกัน

ผมขึ้นมาบนฝั่งแล้วแต่ไม่ยอมปล่อยมือเธอ...เธอพยายามแกะออกแต่แกะไม่ได้เหมือนเดิม ผมลอบยิ้มอยู่ข้างหน้าโดยมีเธอเดินตามหลัง

ผมกดโทรศัพท์หาคนบนฝั่งให้เอารถมาให้ เรายืนรออยู่ข้างถนนแดดร้อน ๆ ผมเอามือไปบังแดดให้เธอ เสียดายไม่ได้ติดร่มมา แก้มเธอแดงไปหมด เธอเป็นคนผิวบาง

“มาหยา...” เธอที่กำลังง่วนกับการแกะมือผมออกจากเธอ ชะงักไปนิดหนึ่ง เราหันไปตามเสียงเรียก

“.........” เธอมองไปที่ผู้ชายคนนั้นซึ่งผมจำได้ว่าเป็นแฟนเก่าเธอ

“นายหัวพัดขอโทษที่ให้รอนานครับ” ผมรับกุญแจจากลูกน้องที่วิ่งกระหืดหระหอบมา ก่อนจะหันไปมองเธอที่ก้มหน้าก้มตาอยู่

“หยาไปเถอะตรงนี้แดดร้อน” เธอเงยหน้ามามองผมแววตาหม่น ๆ ผมยิ้มให้เธอก่อนจะกระตุกมือเธอให้เดินตามมา

“หยา...ธัญขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม?” ผมฉุนจัดเลยก่อนแฟนเก่าเธอจะมาดักหน้าเราไว้

“ถอยไป!” ผมพูดเสียงเย็น

“ผมพูดกับหยาไม่ได้พูดกับคุณ” ผมมองหน้ามัน วอนโดนส้นตีน! ผมไม่สนใจเดินชนไหล่มันไปและดึงหยาให้เดินตามมา

“โอ๊ย!” เธอร้องเสียงหลง! ผมตกใจหันไปดู

มันจับมือเธอและกระชากไป! ผมหันไปผลักอกมันอย่างแรงจนมันเซ ตัวผมใหญ่กว่ามันเยอะ!

ก่อนจะมาดูแขนเธอเป็นรอยปื้นแดง ๆ ไอ้เหี้ยนี่วอนตาย!

“เจ็บไหม ไม่เป็นไรนะ” เธอส่ายหัว

“พี่พัด...หยาอยากไปจากตรงนี้” ผมลูบหลังมือเธอแล้วพยักหน้า

ก่อนลูกน้องบนฝั่งผมจะกรูกันเข้ามา ผมสบตากับลูกน้องก่อนพยักหน้าให้ ไม่ต้องพูดกันเยอะ!

ถึงผมจะอยู่แต่บนเกาะบอกเลยว่าอิทธิพลคนเกาะนกในตรังไม่มีใครไม่รู้จักเรา!!

“ผมจัดการเองครับนายหัว...” ผมกดรีโมต Bmw 530i m sport ก่อนจะเดินไปเสียบกุญแจสตาร์ตรถ เปิดแอร์และเดินอ้อมพาเธอมานั่งฝั่งซ้ายมือคนขับ

“หยารอพี่ในรถก่อนนะ” เธอเม้มปากเป็นเส้นตรงหน้าตาเธอหมองเศร้า...ผมลูบหัวเธอ

“เดี๋ยวพี่รีบมานะ...ไปสั่งงานลูกน้องตรงนั้นแป๊บหนึ่ง” ผมชี้ไปข้างท่าเทียบเรือ เธอพยักหน้า

ก่อนผมจะสาวเท้าเดินกลับมาที่ลูกน้องผมยืนอยู่ และสั่งให้คนไปดูต้นทางเผื่อหยาเดินเข้ามา...

ผมเดินเข้าด้านในซอกตึก ก่อนจะมองไปที่พื้นที่มีไอ้ตัวเหี้ยนั่งเอามือกุมหน้าอยู่

“แน่จริงก็อย่ารุมสิวะ!!” ผมแสยะยิ้ม ก่อนจะหยิบปืนที่เหน็บเอวลูกน้องผม มาขึ้นลำ กริ๊ก!

“เดี๋ยว!! จะทำอะไร!! มึงจะบ้าเหรอ!!!” ผมนั่งลงและลากปลายกระบอกปืนมันวาวไปที่หน้ามัน

“ก็ยิงกบาลมึงไง!” มันรีบถอยหนีแต่ติดกำแพง

“อย่านะเว้ย!! รู้ไหมกูลูกใคร!!” ผมหัวเราะเสียงเย็น

“ทำไมกูต้องรู้จักพ่อมึง? มึงไปเรียกพ่อมึงมาสิ...มาตรงนี้ และมึงจะรู้ว่ากูน่ะเป็นใคร!!” ผมเอากระบอกปืนทุบไปที่หัวมันแรง ๆ สองที

“อย่ามายุ่งกับมาหยาอีก!!!” ก่อนผมจะลุกขึ้นเต็มความสูง

“กูจะยุ่ง! มึงจะทำไม!!” ผมไม่ได้อยากทำร้ายใครนะ

“ผัวะ!!!” ผมตบเข้าไปที่หน้ามันเต็มแรงจนมันหงายหลัง ก่อนออกแรงกดนิ้วลงที่กระบอกปืน ปัง!!

ใช่! ผมยิงขามัน! ใจจริงอยากยิงหัวแต่เดี๋ยวเลือดกระเด็นติดเสื้อหยาจะรู้เอา

“โอ๊ยยยย จะ...เจ็บ กลัวแล้ว ๆ อย่า ๆ อย่าฆ่าผม!!!” ผมส่งปืนให้ลูกน้อง

“ถ้ามึงยังยุ่งกับคนของกูอีก...ครั้งหน้ามันจะไม่ใช่ที่ขาแต่มันจะไปฝังในหัวมึงแทน!!” ผมรับผ้าเย็นที่ลูกน้องส่งมาให้ก่อนจะเช็ดมือ

มองมันที่ตัวสั่น น่าสมเพชเวทนาลูกผู้ชายซะเปล่า! มันไม่น่ามีบุญได้คบมาหยาเลย เช็ดมือเสร็จผมก็รีบเดินออกจากบริเวณนั้นและอ้อมไปอีกทาง

ผมมองเห็นจากตรงนี้คือเธอลงจากรถและกำลังตรงเข้าไปทีซอกตึกนั้น! ผมที่มาอีกทางคว้าแขนเธอไว้ก่อนเธอจะตกใจและจับเนื้อจับตัวผม

“พี่พัดหยาได้ยินเสียงปืนค่ะ!! พี่พัดเป็นอะไรรึเปล่าคะ!” ผมเลิ่กลั่ก ส่ายหัวปฏิเสธ อย่าสงสัยนะ อย่าสงสัย!!

“ใช่!! พี่ก็ได้ยิน!” ผมเนียนไปตามน้ำ

“เสียงมันมาจากทางนั้นค่ะ! ทางที่พี่พัดเข้าไป!” เธอชี้ไปที่มุมตึกที่ผมเดินออกมา

“เรารีบไปกันเถอะ...ตรงนี้น่าจะอันตราย ปะ!” ผมเอื้อมมือไปจับแขนเธอออกแรงดึงให้เธอขึ้นรถ เธอหันซ้ายหันขวา

“แต่....”

“ไปเถอะ...” ผมยัดเธอเข้าในรถก่อนจะอ้อมมาเปิดประตูรถเข้าไปนั่งประจำที่คนขับและเหยียบคันเร่งออกมาจากบริเวณนั้น

ที่นี่ผมฆ่าใครก็ไม่ผิดหรอก ใครที่ขวางทางตีนหรือเดินไม่ดูตอก็ต้องโดนแบบนี้แหละ!! ผมไม่ใช่คนเทา ๆ ผมเป็นคนดำ ๆ ผมไม่ใช่คนดี ผมรู้ว่าควรจะดีกับใคร และผมจะดีแค่กับเธอ...

ผมจับมือเธอตลอดทาง...ซึ่งเธอก็ไม่แกะออก เธอนิ่งไปและหันหน้าออกนอกหน้าต่าง...แววตาครุ่นคิด

ผมรู้ว่าการถูกหักหลังความรู้สึกเป็นเช่นไร มันผิดหวัง เสียใจ เจ็บและทรมาน ในทุกการจากลามันจะมีหนึ่งคนที่จะเจ็บปวดมากกว่าเสมอ

ผมเข้าใจเธอ...และหวังว่าเธอจะเข้มแข็งในเร็ววัน

ผมจึงไม่รีบร้อนกับความสัมพันธ์ครั้งนี้ถึงเราจะแต่งงานกันแล้ว ผมจะไม่บังคับอะไรใด ๆ เราจะใช้ชีวิตอยู่บนพื้นฐานของความเข้าใจ เห็นใจ และให้อภัย

ผมก็อยากจะค่อยเป็นค่อยไปไม่รีบร้อน อยากให้เธอได้เรียนรู้ที่จะรักอย่างเข้าใจ...ให้เธอสัมผัสว่ารักที่มั่นคงและแท้จริงนั้นเป็นเช่นไร

อยากให้เธอค่อย ๆ รัก มันอาจจะใช้เวลานานหรือมันอาจจะไม่มีโอกาสที่เธอจะรักผมตอบเลยก็ได้...

แต่อย่างที่บอก...ผมไม่ได้อยากได้อะไรตอบแทน ผมจริงใจและมาด้วยใจ...ใจที่จะคอยเธออยู่ตรงนี้