ผ่านมาได้ 1 เดือนแล้วสำหรับชีวิตการเรียนในมหาลัย
เย็นวันนี้จะมีประชุมกันในคณะเรื่องกีฬาของมหาลัยที่จะมีขึ้นในเดือนหน้า
ผลการประชุมออกมาว่าแคท มายด์และปรางต้องเป็นดรัมเมเยอร์ของคณะ ซึ่งจะต้องมีซ้อมกันในตอนเย็นของทุกวัน
”โอ้ย!ทำไมต้องเป็นพวกเราล่ะนี่”แคทบ่น
”เพราะเธอเป็นดาวคณะไงล่ะ…ทำให้ชั้นกับมายด์เลยโดนไปด้วย”ปรางพูดแบบยิ้มๆพลางมองแคทที่ทำท่าเหมือนอยากหายตัวได้
”จะโวยวายทำไม?ยายแคท….ตอนอยู่รร.เก่าก็เคยเป็นนะ”มายด์พูดบ้าง
”แต่นี่มันมหาลัยนะ..ถ้าพลาดไปได้อายทั้งคณะแน่”แคทพูดพลางเกาหัว
”น่าสนุกดีออกนะ..ดีที่เราเป็นด้วยกัน”ปรางพูด
”แล้วเขาจะเริ่มซ้อมกันเมื่อไรล่ะ”แคทหันไปถาม
”เห็นว่า..เดี๋ยวพี่ๆจะบอกอีกทีอ่ะ”ปรางตอบ
”ป่ ะ…กลับบ้านกันเถอะ”แคทพูด
วันจันทร์ถัดมาตอนเช้า
”เย็นนี้จะเริ่มซ้อมกีฬาและซ้อมหลีดกับดรัมนะคับ…น้องๆที่เป็นนักกีฬา เป็นหลีดและเป็นดรัมเย็นนี้เจอกันที่โรงยิมใหญ่ตอน5โมงเย็นนะคับ”เสียง
ของรุ่นพี่ที่เป็นประธานคณะพูดผ่านไมโครโฟน
ประธานคณะเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีเรียนเอกคอมเคยเป็นเดือนของคณะเมื่อปีที่แล้วชื่อ ศิวา
ตกเย็นในโรงยิมก็เต็มไปด้วยคนจำนวนมาก ทั้งนักกีฬา ทั้งหลีดและพวกดรัมเพราะต้องประชุมกันก่อนแยกย้ายไปซ้อมตามที่ต่างๆ พอประชุม
เสร็จในโรงยิมก็เหลือแค่พวกหลีด กับดรัมและนักกีฬาวอลเล่ย์บอลกับบาสเกตบอลเท่านั้น
”แคท..ชั้นว่าพี่ศิวามองแกบ่อยๆนะ”ปรางพูด
”ไม่หรอกมั้ง..พี่เขาก็มองไปทั่วๆแหละเขาเป็นประธานก็ต้องดูแลทุกคนนะ”แคทหันไปมอง
”แต่..ชั้นว่าปรางพูดถูกนะ”มายด์พูดบ้าง
”ชั้นเห็นเขามองมาทางแกอย่างบ่อย เวลาแกเผลออ่ะ”ปรางบอก
”ซ้อมต่อเถอะ”แคทพูด เธอรู้สึกเฉยๆ
หลังจากซ้อมเสร็จแล้ว สามสาวเปลี่ยนชุดแล้วและกำลังจะเดินออกจากโรงยิม
”น้องแคทคับ..”มีเสียงเรียกมาจากข้างหลัง
สามสาวหันกลับไปมองพร้อมกัน ศิวานั่นเอง เขากำลังวิ่งเข้ามาหา ปรางกับมายด์หันไปมองหน้าแคท
”ค่ะพี่”แคทตอบ
”มีอะไรคะ..พี่ศิวา”แคทถาม เมื่อศิวามาถึง
”พี่จะบอกว่า…พรุ่งนี้ตอนพักกลางวันเขานัดประชุมดาวและเดือนปีนี้นะ”ศิวาบอก
“ที่ไหนคะ”แคทถาม
”ที่หอประชุมกลางคับ”ศิวาพูด
”ตรงไหนเหรอคะ..พอดีแคทยังไม่ค่อยได้ทำความคุ้นเคยกับมหาลัยสักเท่าไรค่ะ”แคทพูดพร้อมกับหันมาทางปรางกับมายด์ซึ่งก็ส่ายหน้าทั้งคู่
”งั้น…พรุ่งนี้ไปพร้อมกับพี่ก็ได้เพราะยังไงพี่ก็ต้องไปอยู่แล้ว”ศิวาพูด
แคทหันไปมองหน้าเพื่อน
”ก็ได้ค่ะ”แคทพูด
”งั้นพรุ่งนี้…พี่จะคอยอยู่ที่หน้าคณะนะคับ”ศิวาบอก
“ค่ะ..พี่”แคทตอบ
”โอเค..กลับบ้านกันดีๆนะคับ”ศิวาพูด
“ค่ะ..ขอบคุณนะคะ”แคทพูด
แล้วศิวาก็หันหลังเดินกลับไป
วันรุ่งขึ้นตอนพักกลางวันแคท มายด์และปรางก็เดินออกมาที่หน้าคณะก็เห็นว่าศิวามารออยู่แล้ว
”ขอโทษนะคะที่ต้องให้รอ…พอดีอาจารย์ปล่อยช้าค่ะ”แคทบอกกับศิวา
”ไม่เป็นไรคับ พี่ก็เพิ่งมา”ศิวาพูด
“ปรางกับมายด์ไปดูด้วยได้มั้ยคะ”ปรางถาม
”ได้สิคับ”ศิวาพูดยิ้มๆ
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าสามสาวนี้ตัวติดกันอย่างกับอะไรดี พูดจบศิวาก็เดินนำสาวๆไปยังหอประชุมกลาง
การซ้อมดรัมผ่านมาได้ 1อาทิตย์แล้ว ตอนนี้คนที่อยู่ซ้อมในโรงยิมต่างก็พูดกันไปว่าศิวากำลังตามจีบดาวคณะอยู่
”แคท…ชั้นว่าพี่ศิวาเขาจีบแกแน่ๆเลยว่ะ”ปรางพูด
”ชั้นก็ว่าใช่”มายด์ช่วยพูด
แคททำหน้าเฉยๆไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไรเลย
”แก..ไม่สนใจพี่เขาบ้างเหรอ”ปรางถาม
“ไม่ล่ะ”แคทตอบแล้วส่ายหัว
”ทำไมล่ะ…พี่เขาก็หล่อ นิสัยก็ดีนะ”ปรางพูด
”ถ้าแกชอบก็เอาไปดิ…ให้”แคทพูดหน้าตาเฉย
”ยายบ้า…ชั้นแค่อยากรู้”ปรางว่า
“ก็มันไม่ใช่…จะให้ชอบได้ไงล่ะ”แคทตอบ
”แล้วแกจะเอาไงล่ะ”ปรางพูดต่อ
”ก็ไม่เอาไงหรอก…ปล่อยไปงั้นแหละพี่เขา ก็ไม่ได้พูดอะไรเดี๋ยวนานไปเขาก็รู้เอง”แคทบอกกับปราง
ส่วนมายด์ไม่พูดอะไรเพราะรู้นิสัยแคทดี เธอคบกันมานาน
หลังซ้อมเสร็จแล้วระหว่างกำลังเดินออกจากโรงยิม
”วันนี้กลับกับชั้นนะแคท มายด์”ปรางพูด
”วันนี้พี่ชายชั้นมารับนะ”ปรางพูดต่อ
”พี่ที่ว่าไปดูงานที่อเมริกาอ่ะนะ กลับมาแล้วเหรอ”แคทถาม
”ใช่…กลับมาได้หลายวันแล้วจะได้แนะนำให้รู้จักกัน”ปรางพูด
”จะไม่รบกวนพี่เขาเหรอ…ที่ต้องไปส่ง”มายด์พูด
”ไม่หรอก…ต่อไปนี้พี่เขาต้องไปรับไปส่งชั้นทุกวันตามคำสั่งของแม่น่ะ”ปรางพูดไปขำไป
”งั้นก็ได้…”แคทเป็นคนสรุปเพราะนี่ก็มืดแล้ว
วันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานปีที่5ของปรินกับแคท ปรินอยากจะเซอไพร์สเธอจึงโทรไปจองโต๊ะที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าเพื่อจะฉลองกับเธอสองคน ตอนบ่ายปรินพาแคทกลับบ้านก่อนเวลา เขาบอกให้เธอแต่งตัวเพราะจะพาไปที่แห่งหนึ่ง แคทลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงาน เธอจึงงงๆที่วันนี้เขาพาเธอกลับบ้านเร็วแล้วยังบอกว่าให้แต่งตัวจะพาไปไหนสักที่ เมื่อแคทแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงก็เห็นว่าปรินรออยู่แล้ว เขาพาเธอไปที่รถแล้วเอาผ้ามาปิดตาของเธอ "พี่ปรินจะทำอะไรคะเนี่ย..ปิดตาแคททำไมคะ" "พี่จะพาไปที่แห่งหนึ่ง แต่ต้องปิดตาก่อนจะได้ตื่นเต้นไงคับ" "เล่นเป็นเด็กเลยนะคะ" "ห้ามแกะออกนะคับ นั่งเฉยๆถ้าถึงที่แล้วพี่จะเปิดตาออกให้" "ค่ะ..ก็ได้" ปรินขับรถไปเรื่อยๆจนถึงโรงแรมที่เขาจองโต๊ะไว้ เขาลงไปเปิดประตูและก้มลงอุ้มเธอพาไปที่ลิฟต์ เขากดขึ้นไปชั้นบนสุด เมื่อลิพต์เปิดปรินก็อุ้มแคทไปนั่งเก้าอี้ที่ทางร้านได้จัดเตรียมไว้ เขาเอาผ้าที่ปิดตาของแคทออก "ลืมตาได้แล้วคับ"ปรินบอก แคทค่อยๆลืมตาขึ้น เธอมองไปข้างหน้าและมองไปรอบๆแล้วยิ้มออกมา รอบตัวเธอมีซุ้มดอกไม้เต็มไปหมด แถมมีเทียนหอมแท่งเล็กๆที่ถูกจุดแล้ววางไว้จนทั่วแทนการเ
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นอนกอดกัน โดยปรินให้แคทซบไปที่หน้าอกของเขา แล้วก็กอดเธอไว้อย่างแน่น "พี่กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว" "แคทก็กลัวค่ะ...กลัวว่าจะไม่ได้นอนกอดพี่ปรินอย่างนี้อีก" "ผ่านเหตุการณ์นี้มาได้..ทำให้พี่รู้ว่า เวลาของพวกเราไม่รู้ว่าจะหมดลงเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเราต้องดูแลรักษาคนที่รักไว้ให้ดีๆ อย่าปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆโดยที่ไม่ได้มีความสุขด้วยกันเลย" "ใช่ค่ะ..แต่จริงๆแล้วพี่ปรินกับแคทก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาเลยนะคะ" "ใช่คับ..แต่พี่ว่าจะเพิ่มเวลาของเราให้มากขึ้นอีกหน่อยนะ" "เวลาของเรา? เวลาอะไรคะ" "ก็...เวลาที่เราจะเป็นของกันและกันไงคับ" "บ้า..พี่ปรินอ่ะ...ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ" "งั้น..ทำอย่างอื่นแทนนะคับ" "ว้าย!พี่ปริน..ไม่เอา...พอแล้ว..อือ..อือ" ปรินก้มไปจูบปิดปากแคท แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นและจบลงเหมือนเดิมอีกครั้ง แคทกับปรินเดินทางกลับมาจากออสเตรเลียแล้ว เปรมพอเห็นแคทกับปรินกลับมาก็วิ่งเข้าไปกอดทั้งคู่ "น้องเปรมคิดถึงพ่อปรินกับแม่แคทที่สุดเลยคับ" "แม่กับพ่อก็คิดถึงน้องเปรมนะคับ"แคทพูด "แล้วแม่แคทหายหรือยังคับ" "แม่หายแล้วคับ แล้วน้องเปรมดื้อกับค
"พี่ปรินคะ..ไม่งอนนะคะ แคทอยู่ก็ได้ค่ะ"แคทจับมือของเขา ตอนนี้แคทนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ส่วนปรินยืนอยู่ข้างๆเตียง "พี่ไม่ได้งอน ถ้าเราไม่อยากอยู่พี่ก็ไม่บังคับหรอก"ปรินพูด น้ำเสียงน้อยใจนิดๆ "อยากสิคะ แคทแค่หวงลูกกับงานน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ"แคทบอก "เราอ่ะ ห่วงทุกอย่างแต่ไม่เห็นจะห่วงพี่เลย พี่แค่อยากอยู่กับเราสองคนต่ออีกหน่อยเท่านั้น"ปรินยังหน้าบึ้ง "ห่วงสิคะ แคทห่วงพี่ปรินที่สุด นะคะ นะนะเลิกงอน เลิกน้อยใจนะ"แคทพูด "เราห่วงพี่จริงๆนะ หรือแค่พูดให้พี่ดีใจเล่นๆ"ปรินถาม เขาเลิกงอนเธอแล้วแต่แค่อยากแกล้งเธอดูบ้าง "แคทพูดจริงๆค่ะ...ทำยังไงพี่ปรินถึงจะเชื่อล่ะคะ"แคทพูด "งั้นก็ต้องพิสูจน์"ปรินบอก "พิสูจน์ยังไงคะ"แคทถาม "อย่างนี้ไงคับ" ปรินก้มลงมาจูบโดยที่แคทไม่ทันตั้งตัว เขาใช้มือข้างหนึ่งดันหัวเธอไว้ แล้วจูบเธอด้วยความรู้สึกรักใคร่ เขาเอาลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของเธอ แล้วก็ไล้ริมฝีปากไปที่แก้ม ตา ใบหูและลงมาที่ซอกคอขาว เขาไซร้คอจนแคทร้องครางออกมาเบาๆ แล้วเขาก็วนขึ้นไปจูบที่ปากเธออีกครั้ง "พี่หายงอนเราแล้วล่ะ"ปรินยิ้ม "ไม่ต้องมายิ้มเลย ขี้โกงตลอดอ่ะ"แคทอายหน้าแดง "พี่ก็โกงกับเราคน
"หมอให้อยู่รอดูอาการอีก2-3วัน ถ้าไม่มีอะไรก็เดินทางกลับได้"ลุงหมอบอก "ดีเลยค่ะ งั้นปรางไปโทรบอกพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า ป่านนี้คงรอแย่แล้วค่ะ ไปค่ะพี่ชยา"ปรางบอก "งั้น เดี๋ยวพี่กับมายด์ไปหาซื้ออะไรมากินฉลองกันหน่อยดีกว่านะ"เอกพูด "ลุงก็ขอไปคุยกับเพื่อนลุงก่อน หนูแคทพักผ่อนไปก่อนนะเดี๋ยวลุงมาใหม่"ลุงหมอบอก ทุกคนพากันเดินออกไปจากห้องกันหมด เหลือแค่ปรินที่ยังจับมือแคทและมองหน้าเธออยู่ "แคทมีอะไรแปลกไปเหรอคะ พี่ปรินถึงได้มองแบบนั้น"แคทถาม "แคทรู้มั้ยว่าพี่กลัวมากแค่ไหน ตั้งแต่เราเข้าห้องผ่าตัดมาจนกระทั่งก่อนที่เราจะฟื้นขึ้นมา พี่กลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงของเราอีกแล้ว พี่กลัวว่าเราจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนเฉยๆไม่รับรู้อะไรแต่นั่นพี่ก็ยังรับได้แค่ให้เรายังอยู่ไม่จากพี่ไปเลยก็พอ"ปรินหน้าเศร้ามาก "ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วค่ะ..อย่าคิดมากเลยนะคะ...ต่อไปนี้แคทจะไม่ทำให้พี่ปรินต้องทุกข์ใจเพราะแคทอีกแล้ว"แคทพูด "พี่ไม่เคยทุกข์เพราะเราเลยนะ เราทำให้พี่มีความสุขเสมอขอแค่มีเราอยู่ข้างๆ อย่าทิ้งพี่ อย่าปล่อยให้พี่ต้องเดินไปคนเดียวโดยที่ไม่มีเรา ได้มั้ยคับ"ปรินถาม "ได้ค่ะ..ต่อไปนี้แคทจะไม่ทิ้งพี่ปรินกับลู
"ขอบใจนะทุกคน ขอบใจจริงๆ"ปรินบอก ทุกคนเดินไปนั่งกันที่โซฟาข้างๆห้อง ลุงหมอเดินเข้ามาแล้วและนั่งคุยอยู่กับชยา เอก มายด์และปราง ส่วนปรินยังนั่งกุมมือแคทอยู่ข้างเตียง สักพักปรินก็รู้สึกว่านิ้วมือของแคทที่เขากุมอยู่กำลังขยับ ตอนแรกปรินไม่แน่ใจเขาจึงตั้งใจมองอีกครั้ง ก็เห็นว่ามันขยับจริงๆ "ลุงหมอคับ แคทขยับนิ้วคับ"ปรินบอก เขาเรียกลุงหมอเสียงดังด้วยความดีใจ ทุกคนรีบลุกแล้วเดินเข้ามายืนข้างเตียง "ไหนตาปริน..จริงด้วย"ลุงหมอบอกน้ำเสียงดีใจ "ใช่ค่ะ...ตาของแคทก็ขยับด้วยค่ะ"ปรางพูด เธอยิ้มด้วยความดีใจ "ดูกันไว้ก่อนนะ...ลุงจะไปบอกหมอ"ลุงหมอบอกแล้วรีบเดินออกไป แคทที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับเปลือกตาขึ้นๆลงๆ เพราะเธอหลับไปนานจึงยังไม่ชินกับแสง นิ้วมือก็เริ่มขยับมากขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มือ รู้ว่ามีใครกำลังกุมมือของเธออยู่ ในที่สุดแคทก็ลืมตาขึ้นมาจนได้ "แคท...แคทรู้สึกตัวแล้ว ดีใจจริงๆ" ปรางกับมายด์หันมากอดกันเองด้วยความดีใจ "แคท..เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือป่าว รอเดี๋ยวนะคับลุงหมอไปตามหมอแล้ว"ปรินรีบพูด เขายิ้มด้วยความดีใจจนน้ำตาซึม ลุงหมอกับหมอที่ผ่าตัดแคทและพยาบาลเดิน
เมื่อเดินไปถึงห้องที่แคทนอนอยู่ ปรินน้ำตาคลอเมื่อเห็นแคทนอนหลับตาสนิท มีเครื่องมือและสายอะไรหลายอย่างอยู่รอบๆตัวเธอ ผมของเธอยังอยู่เหมือนเดิม ปากเธอมีท่อใส่อยู่ เขาไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บแบบนี้ จนเขาไม่ยอมมีลูกอีกก็เพราะกลัวเธอจะเจ็บแต่นี่ยิ่งกว่าตอนผ่าคลอดอีก "พี่ปรินคับ พี่ปรินต้องสู้นะคับ ใจของพี่ปรินกับพี่แคทส่งถึงกันได้ เพราะอย่างนั้นถ้าพี่ปรินท้อหรือหมดหวังพี่แคทก็จะรับรู้ได้นะคับ"กวางจับมือของปริน "ได้กวาง พี่จะสู้จะไม่ท้อเพื่อที่แคทจะได้กลับมาอยู่กับพี่อีกครั้ง พี่สัญญา"ปรินมองหน้ากวาง "ผมเชื่อว่าพี่แคทต้องผ่านไปได้ เพราะพี่แคทไม่เคยยอมแพ้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าจะหนักแค่ไหน ถ้าพี่แคทตัดสินใจจะทำก็จะทำจนได้"กวางพูด "ใช่ กูคิดเหมือนกวาง แคทเป็นนักสู้ที่ไม่เคยแพ้ เพราะฉะนั้นมึงต้องเข้มแข็ง"เอกพูด "ใช่ มึงยังมีพวกกู มีกวาง มีลุงหมอแล้วยังมีพ่อแม่ ปรางกับมายด์และที่สำคัญที่สุดคือมึงยังมีตาเปรม ที่เป็นตัวแทนความรักของมึงกับแคทอีกด้วย"ชยาพูด "กูรู้ กูจะสู้และผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"ปรินพูด วันรุ่งขึ้นปริน ชยา เอก กวางและลุงหมอมาโรงพยาบาลกันตั้งแต่เช้า ปรินโทรก