ตื่นมาอีกครั้ง

แก้วกลัยานั่งเขียนจดหมายฉบับสุดท้ายให้กับสามีที่เธอรักด้วยหัวใจที่สิ้นหวัง…

  

  ถึงพี่เอกสามีสุดที่รักของแก้ว… จดหมายฉบับนี้แก้วขอมอบให้พี่เอกเป็นครั้งสุดท้าย.. ทุกตัวอักษร ทุกการกระทำของแก้วนั้นแก้วได้ตัดสินใจดีแล้ว.. ทุกอย่างที่เกิดขึ้นแก้วมีสติ สติสัมปชัญญะของแก้วครบถ้วนร้อยเปอร์เซ็นต์… ไม่มีใครบังคับ ไม่มีใครข่มขู่ข้าพเจ้า.. แก้วกลัยา การกระทำในครั้งนี้มันคือสิ่งที่ข้าพเจ้าตตัดสินใจด้วยตนเองแต่เพียงผู้เดียว…

  

  พี่เอกค่ะ.. แก้วไม่รู้ว่าแก้วทำอะไรผิดไป.. แก้วไม่รู้ว่าแก้วผิดพลาดตรงไหน.. แก้วไม่รู้จริงๆ แก้วไม่รู้ถึงสาเหตุที่ทำให้พี่เอกต้องทำอย่างนั้นกับแก้ว.. แก้วรักพี่เอกมากที่สุดในโลก.. แก้วไม่เคยรักใครเท่ากับรักพี่เอกมาก่อน.. ทั้งชีวิตที่ผ่านมาของสองเรา.. แก้วไม่เคยคิดนอกใจแก้วพยายามเป็นภรรยาที่ดีของพี่เอกเสมอมา.. แก้วไม่รู้เลยว่าแก้วนั้นทำผิดพลาดตรงไหน..  เอกสารต่างๆที่พี่เอกอยากได้.. แก้วจัดเตรียมไว้ให้หมดแล้วนะคะ.. ไม่ว่าจะเรื่องบริษัทของแก้วที่แก้วสร้างมันขึ้นมาด้วยมือของแก้วเอง.. ในเมื่อพี่เอกอยากได้ไปให้หนิง.. แก้วก็ยินยอมค่ะ แก้วเซ็นเอกสารมอบอำนาจให้พี่เอกหมดแล้ว.. รูปภาพและคลิปต่างๆที่แก้วมี.. มันอยู่ในซองสีน้ำตาลอันเล็กนั่น.. เรื่องนี้ไม่มีใครรู้และมันจะเป็นความลับของพวกเรา.. ส่วนใบหย่า.. แก้วได้เซ็นไว้ให้เรียบร้อยแล้ว… พี่เอกจะได้ไม่ต้องมือเปื้อนเลือดหรือมีคดีความติดตัว.. แก้วอยากบอกว่า.. แก้วและลูกรักพี่เอกนะคะถึงแม้ว่าลูกของเราเขาจะไม่มีโอกาสได้เกิดมาก็ตาม.. เรื่องนั้นแก้วว่าพี่เอกน่าจะรู้ดีว่าสาเหตุมันเกิดจากอะไร.. แล้วได้ยินทุกคำพูดของพี่เอกและหนิงพูดกัน.. คลิปนั่นอยู่ในมือถือของแก้ว.. รหัสล็อกแก้วไม่ได้ใส่ไว้นะคะแก้วปลดมันออกหมดแล้ว.. พี่เอกสามารถลบมันทิ้งได้เลย.. และสุดท้ายนี้.. แก้วอยากจะบอกพี่เอกว่า.. แก้วและลูกรักพี่เอกมากนะคะถึงแม้ว่าพี่เอกจะไม่รักเราสองคนแล้วก็ตาม.. แต่ทั้งหัวใจดวงนี้ของแก้ว.. มันมีเพียงแค่คนที่ชื่อว่า เอกพล.. สุดที่รักของแก้วกัลยา.. ลาก่อน…

  

  เฮือก!!!

  

  เสียงหายใจดังๆของเธอ.. เธอ.. เธอฝันไป.. เธอฝันไปใช่ไหม เธอฝันไป…

  

  แก้วลุกขึ้นจากเตียงและใช้มือของตนเองสัมผัสไปที่หน้าและหยิกแขนของตัวเองเพื่อที่จะยืนยันว่าเธอไม่ได้ฝันไปจริงๆ..

  

  “ หรือว่าเราแค่ฝันไป.. มันไม่ใช่เรื่องจริง.. เธอยังไม่ตาย.. เธอยังไม่ตาย… พี่เอก.. พี่เอก…”  

  

  แต่เอ๊ะ.. นี่มันไม่ใ่ช่ห้องนอนของเธอนิ.. มันไม่ใช่บ้านที่เธอกับพี่เอกอยู่นิ… แต่ที่นี่มันคือ.. บ้านของเธอ บ้านที่เธอใช้ชีวิตมาตั้งแต่เด็กยันโต.. เธอใ้ช้ชีวิตอยู่ที่บ้านหลังนี้จนถึงวันที่เธอแต่งงานกับพี่เอก… 

  

  “ นี่ฉัน.. ”  น้ำตาหยดใสๆไหลร่วงลงมาจากดวงตาแสนเศร้า.. เธอไม่ได้ฝันไป.. เธอตายแล้ว.. แต่เธอได้โอกาสจากสวรรค์ให้ย้อนกลับมาในช่วงที่เธอยังเป็นวัยรุ่น.. เธอตายแล้ว.. ตายเพราะความรัก.. เธอตายเพราะความรัก…

  

  แก้วค่อยลุกออกจากที่นอนและเดินตรงไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง.. ปฏิทินตรงหน้าที่เธอเห็นก็คือ เธอย้อนกลับมาอยู่ในช่วงที่เธอเป็นนักศึกษา.. เธอจำได้ว่าชีวิตปัจจุบันก่อนที่เธอจะจากโลกนี้มามันคือปี พุทธศักราช 256x หรือปี 202x. นั่นก็แสดงว่าเธอย้อนกลับมาในช่วงที่เธออายุสิบแปดปี..

  

  ตึกตึกตึก….

  

  เขาเรียวยาวรีบวิ่งลงไปยังด้านล่างเพื่อทำให้ตัวเองแน่ใจว่าเธอนั้นไม่ได้ตกอยู่ในวงวนหลังความตาย..  สิ่งที่เธอต้องการเจอและต้องการเห็นมากที่สุดในตอนนี้ก็คือ.. แม่.. พ่อและแม่..

  

  ตึกตึกตึก…

  

  “ แม่จ๋า… แม่…” 

  

  “อะไร.. เป็นอะไรลูก.. เป็นอะไร..ไม่สบายตรงไหน…” 

  

  น้ำเสียงที่ร้อนรนของแม่ทำให้น้ำตาของเธอมันไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย.. เธอลืมไปได้ยังไงกันว่าเธอยังมีพ่อและแม่ที่รักเธอมาก… ถ้าเธอคิดอีกนิดไต่ตรองอีกหน่อย.. เธอก็จะรู้ว่าแม่นั้นยังรอเธออยู่.. พ่อของเธอก็คอยต้อนรับเธอกลับบ้านเสมอ.. อ้อมกอดของพวกท่านคืออ้อมกอดที่อบอุ่น.. อ้อมกอดที่แสดงถึงคำว่ารัก.. รักที่บริสุทธิ์ที่พวกท่านมีให้กับเธอมาตลอด.. เธอจะไม่ทำอีกแล้วเธอจะรักตัวเองให้มากกว่านี้.. 

  

  “แม่จ่า.. หนูขอโทษ.. หนูขอโทษ.. หนูจะไม่ทำเรื่องบ้าๆอีกแล้ว.. แม่จ๋า…”  

  

  “ เป็นอะไรหืม.. ไม่สบายจนเพี้ยนไปเลยเหรอเนี่ย… ไหนดูสิ.. ลูกสาวแม่เป็นอะไรเอ่ยทำไมถึงร้องไห้ขี้หมูกไหลย้อยเป็นทางแบบนี้ได้ละ…” 

  

  แก้วกัลยาซุกใบหน้าของตนเองลงไปที่ไหล่อันแสนอบอุ่นของแม่และร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ.. เธอจะเล่าให้แม่ฟังได้ยังไงกันว่าครั้งหนึ่งเธอเลือกที่จะจบชีวิตของตัวเองเพราะเธอเสียใจจากความรัก.. เธอจะบอกแม่ของเธอได้ยังไง.. ถ้าพูดไปแม่ของเธอจะว่าเธอบ้าไหม.. 

  

  “ เมื่อเช้าหนิงมารับน่ะ.. แต่แม่บอกไปแล้วว่าแก้วไม่สบาย.. ไหนมาดุสิไข้ลดรึยั…” 

  

  แก้วเงยหน้ามองแม่ของเธอด้วยสายตาแห่งความคิดถึง.. เธอสัญญาว่าเธอจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เธอจะเป็นคนใหม่.. เธอจะไม่กลับไปเป็นแก้วคนเดิม เธอจะต้องเป็นแก้วคนใหม่เธอจะรักพ่อและแม่ให้มากขึ้น เธอจำทำเพื่อครอบครัวของเธอมากกว่าทำเพื่อคนอื่น…

  

  ~~~~~

  

  “แก้ว.. หายแล้วเหรอ?” 

  

  แก้วหันไปตามทิศทางของต้นเสียง.. เพียงแค่เธอหันกลับไปเธอก็เจอกับคนที่เธอไม่อยากจะเจอมากที่สุดในโลก.. หนิง.. นังงูพิษ ต่อไปเธอจะต้องระวังนังนี่ให้มาก.. เธอจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองตั้งแต่วินาทีนี้.. เธอจะต้องไม่หัวอ่อนให้นังงูพิษนี่ดึงลากเธอไปในทิศทางที่มันอยากให้เธอเป็น…

  

  “ อือ.. หายแล้ว” เอาสิต่อไปเธอจะตอแหลใส่นังงูพิษบ้าง.. ในเมื่อมันก็ทำกับเธอมาตลอด.. เธอก็จะทำกลับ.. เสแสร้งมาเสแสร้งกลับ ไม่โกงจ๊า….

  

  “ งั้นไปขึ้นเรียนกันเถอะ..” 

  

  “ให้ตายเถอะการเสแสร้งแกล้งทำแบบนังงูพิษทำอยู่.. ทำไมมันยากนักนะ.. จะรอดไหมวะเนี่ย.. ”

  

  แก้วได้แต่กร่นด่าอยู่ในใจ.. แต่สิ่งที่หนักใจอยู่ตอนนี้ก็คือเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอเคยเรียนอะไรมาบ้า.. เอาเถอะต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป..  สิ่งหนึ่งที่เธอได้รับรู้ก็คือตอนนี้เธอเรียนอยู่ปีหนึ่งเทอมสอง.. และในช่วงนี้เองเธอได้เจอเขา.. อดีตสามีของเธอ อดีตสามีจากโลกที่เธอจากมาเมื่อวันก่อน.. ครั้งนี้เธอจะระวังตัวเองให้ดี… เธอจะต้องชั่งใจว่าเขานั้น.. หักหลังความรักของเธอ.. โดยมีนังอรพิษคนนี้.. นังคนนี้.. พวกมันร่วมมือกัน… ร่วมมือกันหักหลังเธอ….

  

  แก้วค่อยๆทบทวนหนังสือในแต่ละวิชาที่เธอเคยเรียน.. เพียงแค่เธอกวาดสายตาของเธอคร่าวๆมันก็พอทำให้เธอนึกได้ว่าสิ่งพวกนี้เธอเคยเจอและเคยปฏิบัติมาแล้วในโลกอนาคต.. เธอในตอนนั้นอายุสามสิบห้าปี.. เธอประสบความสำเร็จทางด้านธุรกิจเป็นอย่างมาก และเธอในตอนนี้.. อายุสิบแปดย่างสิบเก้า.. เธอจะต้องเริ่มทำในสิ่งที่ให้พ่อและแม่ของเธอสุขสบาย.. เธอจะต้องเริ่มหาทำอะไรบ้างอย่างก่อนที่มันจะสายไป.. เธอต้องเริ่มก่อน.. 

  

  เธอพึ่งรู้ตัวว่าเมื่อก่อนตอนที่เธอคบกับนังงูพิษนี่เธอไม่มีเพื่อนเลยนอกจากนังบ้าคนนี้… สิ่งแรกที่เธอจะทำก็คือหาเพื่อนใหม่ 

  

  วันเวลาผ่านไปเร็วมากจนเธอลืมไปเลยว่าเธอนั้นกลับมาสู่อดีตของเธอแล้วสองเดือน… เมื่อนับวันแล้วอีกไม่นานเธอก็จะได้เจออดีตสามีของเธอ… 

  

  และแล้ว.. วันนั้นก็มาถึง.. เธอเจอเขาอีกครั้ง.. เธอเจอเขาในวันที่แผนกจัดงาร.. และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆด้วย.. เดจาวู.. มันวิ่งย้อนกลับมาหาเธออีกครั้ง.. เธอควรจะทำยังไงดี.. เธอที่พร่ำบอกตัวเองมาตลอดว่าห้ามตกหลุมพรางของคำว่ารัก.. แต่ทำไมกัน… เพียงแค่เห็นหน้าเขาอีกครั้ง.. มันก็ทำให้เธอนึกถึงวันเวลาที่เธอเคยใช้มากับเขา…

  

  หัวตาร้อนผ่าวราวกับว่าเธอต้องการจะร้องไห้ออกมาเพราะความเสียใจและคนึงหา… 

  

  ฟู่ว…

  

  “ เป็นอะไร? ไม่สบายอีกแล้วเหรอ?” 

  

  “ เปล่าๆไม่มีไร.. ” แก้วตอบหนิงออกไปเธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าหนิงจำอะไรได้บ้างรึเปล่าแต่เท่าที่เธอเฝ้าสังเกตุมา… หนิงจำไม่ได้ว่าในภายภาคหน้า.. มันทำอะไรลงไปบ้าง.. มันคงจะมีแค่เธอสินะที่ได้อภิสิทธิ์ให้ย้อนเวลากลับมาแก้ไขตัวเองอีกครั้ง.. คงจะมีแค่เธอทีได้ย้อนเวลามาเริ่มต้นใหม่…

  

  อ๊ะ….

  

  “ ขอโทษครับ..” 

  

  “ ไม่เป็นไรค่ะ…” เธอต้องรีบหนีออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด.. ที่ต้องทำแบบนั้นเพราะมันคือจุดเริ่มต้นของการสานต่อความสัมพันธ์ระหว่างเธอและอดีตสามีที่เธอรักที่สุด.. แต่แล้วยังไงกัน..ความรักของเธอมันไม่สามารถดึงรั้งให้เขามีแค่เธอคนเดียวได้.. 

  

  “ เอ่อ.. เป็นอะไรรึเปล่าครับ? เจ็บตรงไหนรึเปล่า?” 

  

  “ ไม่ค่ะไม่เป็นอะไรขอตัวก่อนนะคะ..”   แก้วรีบพาตัวเองออกมาจากกลุ่มคนอันตรายทันที.. เธอไม่ต้องการที่จะเห็นคนพวกนั้นรวมตัวกันตรงหน้าเธอในตอนนี้… เธอขอไปตั้งหลักก่อนก็แล้วกัน…

  

  เอกพลถึงกับต้องแสดงสีหน้าสุดงงออกมา.. เขาเองแค่ต้องการทักทายน้องก็เท่านั้น… 

  

  “ ยังน่ารักเหมือนเดิม… ”