ตอนที่ 19 จ้องเขม็ง 3

ในห้องอาหารที่มีบรรยากาศสนทนาเพื่อผูกมิตร อู๋หมิงกำลังสนทนากับเว่ยซุนและองค์ชายหกที่ยามนี้ปลอมตัวเป็นเว่ยหลง

ชายหนุ่มพูดคุยกับเว่ยซุนและองค์ชายหกผิงหลงอย่างระมัดระวังวาจา รักษาท่าทีตลอดเวลา ทว่ากลับมิได้เว้นระยะห่างเหินแต่อย่างใด อีกทั้ง ยังแสดงออกให้เห็นว่าซ่อนความละโมบหลอกง่ายเอาไว้ได้ไม่มิด แค่เผยเพียงความประจบประแจงออกมาเล็กน้อย

อู๋หมิงประสานหมัดคารวะ “คุณชายเว่ย ข้าอู๋หมิง ยินดีที่ได้พบหน้าขอรับ” 

“ข้าเว่ยหลงยินดีที่ได้รู้จักคุณชายอู๋เช่นกัน” ผู้พูดประสานหมัดคำนับตอบอย่างมีมารยาท

ภายนอกขององค์ชายหกเป็นสุภาพชนอ่อนโยน หากแต่แท้จริงกลับมีนิสัยเหิมเกริมเหี้ยมโหดและเลือดเย็น ภายใต้รอยยิ้มแสนสุภาพเต็มไปด้วยจิตใจทะเยอทะยาน มักใหญ่ใฝ่สูง 

และแน่นอนว่าไม่เคยเผยออกมาให้ใครยลได้ง่ายๆ

เขายิ้มละมุนและมีท่าทีถ่อมตนขณะเอ่ยกับอู๋หมิง

“เว่ยหลงผู้นี้นับได้ว่ามีวาสนายิ่งนัก พอได้พบหน้า ถึงได้รู้ว่าเหตุใดคุณชายอู๋เป็นที่ไว้วางพระทัยท่านอ๋อง”

“คุณชายเว่ยกล่าวหนักไปแล้วขอรับ”

“อ้อ ข้ามีของขวัญพบหน้า” องค์ชายหกกล่าวพลางยื่นกล่องไม้ให้อู๋หมิง เมื่อเปิดออกจึงเห็นตำลึงทองวางเรียงอย่างงามอร่ามนับสิบก้อน

เว่ยซุนยกยิ้มมุมปากลอบส่งสายตากับองค์ชายหก สื่อนัยว่าอู๋หมิงมีความสามารถด้านกลยุทธการศึกก็จริง แต่กลับผูกมิตรง่าย ซื้อง่ายหลอกง่าย ไม่เชื่อคอยดู

แล้วก็ใช่ เป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะทันทีที่เห็นเงิน ดวงตาของอู๋หมิงก็พลันทอประกายวาบแต่ก็รีบกักเก็บ “คุณชายเว่ย ข้า...” ทำท่าอึกอัก อยากรับแต่ไม่กล้ารับ ท้ายที่สุดก็รับมากอดเอาไว้แนบอกอย่างคนเผลอไผล แต่เพียงครู่ก็รู้สึกตัวว่าทำกิริยาไม่สมควรค่อยวางลง

กิริยาที่แสร้งทำเยี่ยงนี้ล้วนแนบเนียนยิ่ง

องค์ชายหกมองอย่างเชื่อสนิทใจ เพราะข่าวที่รู้มา อู๋หมิงแม้เป็นถึงที่ปรึกษาของเยี่ยนอ๋องแต่บ้านเดิมเป็นแค่ครอบครัวที่เคยรุ่งเรืองรุ่นบิดา พอสิ้นบิดาก็ตกต่ำ ยามนี้ต้องการฟื้นตัวกลับมารุ่งโรจน์อีกคราจึงยอมทำทุกอย่าง แม่ทัพหยางยังซื้อตัวมาได้อย่างง่ายดาย อาชีพก่อนนี้ก็ทำงานรับจ้างทั่วไป 

เป็นแค่พยัคฆ์ในพงไพรที่แม่ทัพของเยี่ยนอ๋องบังเอิญเสาะหาจนเจอแล้วก็มอบโอกาสให้ได้กินเนื้อโอชาแทนซากกระต่ายป่าดาษดื่น

หากเขามอบเนื้อที่เลิศรสยิ่งกว่าย่อมต้องรีบหันมาสวามิภักดิ์ทันที

แล้วเขาก็สามารถหลอกใช้ได้ถนัดมือ หึหึ!

องค์ชายหกคิดในใจอย่างชั่วร้าย

ในขณะที่อู๋หมิงรับรู้ได้ แต่ทำเป็นแสร้งมองเพียงหีบใส่เงินเหมือนคนโลภทั่วไป ควรรู้ไว้ คนฉลาดเก่งกาจแต่ละโมบนั้นทำง่าย

“มาเถอะ ดื่มสุรากันดีกว่า ไม่เมาไม่เลิกรา” 

เว่ยซุนเชื้อเชิญทุกคนด้วยประโยคอบอุ่นที่แฝงไว้ซึ่งคำสั่งตามวิสัย

อู๋หมิงยิ้มรับอย่างเกรงอกเกรงใจ “ขอรับๆ”

บุรุษนั่งลงรินสุราสนทนาตามประสาของพวกเขา ในขณะที่เจาจวิ้นที่ยามนี้เป็นหลิวหนิงก็ต้องทำตัวตามประสาภรรยาที่กำลังขัดขวางวาสนาของสามีกับหญิงอื่น

“ท่านพี่ ข้ารินสุราให้เจ้าค่ะ” กล่าวอย่างอ่อนหวาน “คีบกับแกล้มให้ด้วยเจ้าค่ะ” ออดอ้อนเหลือจะกล่าว

อู๋หมิงหันมายิ้มรับอ่อนโยน “ขอบใจน้องหญิง” เอื้อมมือเชยคางนางอย่างรักใคร่โจ่งแจ้ง ลืมตัวสำรวม               “ดียิ่งนักที่ข้ามีน้องหญิงคอยปรนนิบัติตลอดเวลา”

“อุ๊ย! หามิได้เจ้าค่ะท่านพี่” เขินอายอย่างน่ารัก

ทุกคนถึงขั้นต้องมองทั้งสองตาปริบๆ