เมื่อส่งพ่อแม่ของแบมขึ้นรถตู้เพื่อเดินทางกลับบ้านที่อยุธยาเรียบร้อย วงแขนแกร่งของสายฟ้าก็ตวัดร่างเล็กของแบมมาสวมกอดไว้ในอ้อมอกอย่างหวงแหน ใบหน้าสวยหวานซุกหาอกอุ่นอย่างรู้สึกโหยหา“เข้าหอกันเลยไหมครับบี๋บี๋” เดลเอ่ยแซวเมื่อทั้งคู่ไม่ยอมปล่อยกอดจากกันสักที“เดลอะ” ใบหน้าหวานผละออกจากอกแกร่ง หันมาเอ่ยว่าเดลอย่างงอน ๆ“แบมบี๋อย่างอนเดลสิ เดี๋ยวอดของขวัญ 365 วันแห่งรักนะ”“ของขวัญอะไรของเดล”“อยู่ในรถ ก่อนกลับเดี๋ยวเดลเอาให้”“แต่แบมอยากเห็นตอนนี้”“ของดีก็ต้องอดใจรอสิ”“หนุ่ม ๆ สาว ๆ เราเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่า” คุณธารธาราพูด ทุกคนก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน“ทุกอย่างเป็นแผนของคุณพ่อเหรอครับ” สายฟ้าเอ่ยถามผู้เป็นพ่อทันทีเมื่อเข้ามาในห้องรับแขก“ทุกคนร่วมมือกัน ?” เมื่อผู้เป็นพ่อไม่ตอบคำถามของเขา สายฟ้าจึงกวาดสายตามองทุกคนอย่างตั้งคำถาม“แม่เปล่านะ แม่พึ่งรู้เรื่องทั้งหมดเมื่อวานนี้เอง”“กูก็รู้พร้อมแม่” พายุบอก“พวกเราก็รู้พร้อมแม่กับน้องของสายฟ้า” ชะเอมพูด“พ่อ ?” สายฟ้าหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างตั้งคำถาม“ทุกอย่างเป็นแผนและฝีมือของพ่อเอง” ผู้เป็นพ่อยอมปริปากออกมา แบมมองหน้าพ่อของสายฟ้าอย่าง
“ของขวัญอะไรของมึง ทำไมมันกล่องใหญ่นักวะ” ภูเอ่ยถามเมื่อเห็นเดล ยกกล่องใบใหญ่ที่ผูกโบสีแดงออกมาจากรถตู้ที่เขานั่งมา แต่ก็ไม่ได้สังเกตว่ามีกล่องของขวัญกล่องนี้อยู่“อึ๊บ... อะ... 365 วันแห่งรัก” เดลวางกล่องของขวัญลงตรงหน้าของแบม“ทำไมแบมได้กล่องใหญ่กว่าของเอม เดลลำเอียง”“ชะเอมอยากได้ ไม่ใช่ปัญหาเพราะเดลส่งไปให้ชะเอมที่บ้านแล้วเหมือนกัน เดลมีเพื่อนรักที่เป็นผู้หญิง 2 คน เดลไม่ลำเอียงหรอกน่า”“เดลน่ารักที่สุด”“ชมคนอื่นน่ารักต่อหน้าผัว คงอยากคลานลงจากเตียงสินะ”“พี่อาชิอย่าโหดร้ายกับเอมสิ ยังไงพี่อาชิก็น่ารักที่สุด แล้วเอมก็รักที่สุดอยู่แล้ว”“แล้วถ้าปีไหนมี 366 วันละวะ” ภูถาม“เออว่ะ แต่อีกแค่วันเดียวก็ไม่ต้องใส่ เอาแบบเปิดเผยไปเลย” เดลตอบ“ใส่ ? นี่อย่าบอกนะว่ามึงไปเหมา...” ยังไม่ทันที่ภูจะพูดจบเสียงของแบมก็ดังขึ้น“โห เดลไปสรรหามาจากไหนเยอะแยะ” แบมร้องออกมาด้วยความตื่นตาตื่นใจกับชุดคอสเพลย์เป็นร้อย ๆ ชุดในกล่อง“เหี้ยเดล มึงจะไม่ให้พักให้ผ่อนเลยเหรอวะ” ภูว่า“ข้าวใหม่ปลามันดันอย่างเดียวไม่ต้องยั้งเว้ย” เดลตอบ“ไอ้ทะลึ่ง” สายฟ้าว่า“อะไรกันลูก ขอแม่ดูบ้างสิ” คุณธารธาราพูดอย่างอยากรู้เ
Egg Vibrators 7 สี สำหรับ 7 วัน ขอให้เพื่อนสนุกกับของขวัญ 365 วันแห่งรัก จากเดลคนหล่อ“วันนี้วันเสาร์” แบมหยิบ Egg Vibrators สีม่วงขึ้นมา“บี๋ก็ไปบ้าจี้ตามไอ้เดลมัน”“แต่เค้าชอบ” แบมบอกหน้างอ“ถ้าชอบก็ทำเอง ทำให้เค้าดูในชุดเจ้าสาว เค้าอยากเอาเมียในชุดเจ้าสาว”“บี๋อะ” แบมบอกหน้างอด้วยเสียงงอน ๆ แต่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วถลกกระโปรงขึ้น ถอดแพนตี้ลูกไม้สีขาวออกให้พ้นเรียวขา“บี๋ถอดกางเกงออกด้วยสิ อย่าขี้โกง” แบมขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียงแล้วเอ่ยบอก“ได้จ้ะ เค้าถอดออกหมดเลย” สายฟ้าปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจนหมดแล้วนั่งลงขอบเตียง จ้องมองใบหน้าหวานที่แดงซ่านมือเล็กค่อย ๆ เอื้อมมือมาจับมือหนาให้จับเจ้าวงรีสีม่วงไว้“ใช้มือตัวเองสิ เค้าบอกให้บี๋ทำให้เค้าดู” สายฟ้าบอกพร้อมทั้งดึงมือกลับ“เค้ายืมหน่อย” แบมไม่ยอมปล่อยมือแล้วขยับเข้าหาอย่างออดอ้อน สายฟ้ายกยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ มีการยืมมือคนอื่นทำด้วย“ก็ได้ เร็ว ๆ สิ ลูกชายเค้าแข็งหมดแล้ว”ร่างบางกลับไปนั่งที่เดิม ค่อย ๆ กางเรียวขาออก กดปุ่มให้เจ้าวงรีสีม่วงในมือของคนตัวโตทำงาน แล้วจับมือเขาให้เจ้าวงรีสั่นตรงเม็ดติ่งเสียวของตนเอง เธอก็จับมือเขาให้ถูวนไปมา“
“นี่ ! ปล่อยชะเอมนะ” เสียงร้องของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น“ไม่ปล่อย จะทำไม จะขี้แย ร้องไห้ไปฟ้องครูเหรอ ยัยเด็กขี้ฟ้อง ฮ่า ๆ ๆ ๆ พวกมึงดูดิวะ ร้องไห้อีกแล้ว ฮ่า ๆ ๆ” เด็กผู้ชายตัวอ้วนกำลังดึงผมเปียของเด็กหญิงตัวเล็กชะเอมเป็นเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 เป็นเด็กไม่ค่อยพูด ชอบเก็บตัวเงียบ มักจะโดนเด็กผู้ชายตัวอ้วนแกล้งเป็นประจำ เพราะเธอชอบร้องไห้ ยิ่งเธอร้องก็ยิ่งโดนแกล้ง พอเธอไปฟ้องคุณครู เด็กผู้ชายก็จะโดนลงโทษ ยิ่งกับเด็กคนนี้ที่แกล้งเธอเหมือนกับจะแก้แค้นที่เธอทำให้คุณครูเชิญผู้ปกครองมาเด็กผู้ชายอ้วนคนนี้เป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 เป็นเด็กเกเร ชอบกลั่นแกล้งคนอื่นเป็นประจำ“ชะเอมไปทำอะไรให้ ทำไมต้องแกล้งชะเอม”“ไม่ได้ทำ แต่แกล้งเธอแล้วสนุกดี ยัยขี้แย ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องครู”“ช่วยด้วย ช่วยชะเอมด้วย ฮือ ๆ ๆ ๆ ปล่อยชะเอมนะ ฮือ ๆ ๆ ๆ” ชะเอมร้องให้คนช่วยเสียงดัง พร้อมทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อถูกดึงผมเปียแรงขึ้น“ไอ้อ้วน !” เสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น“มึงว่าใครอ้วน เป็นแค่รุ่นน้องอย่ามาปากดีกับรุ่นพี่”“ก็มึงนั่นแหละ ไอ้อ้วน รุ่นพี่แบบนี้กูไม่นับหรอก ปล่อยน้องเขาเล
ชะเอม พรรณวรท บุตรสาวคนเดียวของศัลยแพทย์มือหนึ่ง ศาสตราจารย์ดอกเตอร์อรรถพันธ์กับดอกเตอร์พันธวรรณ ผู้เชี่ยวชาญด้านเคมีบำบัด ตอนนี้ทั้งคู่เป็นอาจารย์กิตติมศักดิ์ประจำอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งมหานครนิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกาชะเอมอยู่ที่ประเทศไทยกับคุณยายที่มักจะใช้เวลาว่างทำขนม โดยเฉพาะขนมไทย และมีพี่เลี้ยงสาวคือนิดคอยดูแลอย่างใกล้ชิดชะเอมเป็นเด็กฉลาด สอบได้ที่ 1 และคะแนนเต็ม 100 ทุกรายวิชา เธอเป็นเด็กร่าเริง มองโลกในแง่ดีจนถึงขั้นดีเกินไป แต่เธอเป็นเด็กขี้แย อ่อนแอ และไม่สู้คน เธอจึงมักถูกกลั่นแกล้งเป็นประจำ“พี่อาชิขา ช่วยชะเอมด้วย” ชะเอมร้องลั่นเมื่อโดนเพื่อนในห้องแกล้งดึงผมหางม้า“ยัยขี้แย ร้องหาคนช่วยใหญ่เลยว่ะ” บอม เพื่อนผู้ชายในห้องที่ชอบแกล้งชะเอมและเพื่อน ๆ ในห้องเป็นประจำ“ปล่อยชะเอมนะ อย่าดึงผมชะเอม”“ไหนดูซิ วันนี้ใส่กางเกงในสีอะไร” บอมพูดพร้อมทั้งยื่นมือจะไปเปิดกระโปรงนักเรียนของชะเอม“กรี๊ดดดด อย่าเปิดนะ โอ๊ย !” ชะเอมดิ้นรนสุดแรงจนเสียหลักล้มลงไปกับพื้นพลั่ก !“โอ๊ย !” บอมล้มหน้าคะมำไปกับพื้นเมื่อถูกฝ่าเท้าของอาชิถีบเข้าไปเต็มแรง“เฮ้ย ! พี่อาชิมา กูไปก่อนละ” จูโน่
ห้อง ม.6/1อาชิ ภู เดล ชะเอม ทั้ง 4 คนเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เหตุผลที่ชะเอมเป็นผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มก็เพราะเธอตามติดอาชิตลอด แต่เพื่อนผู้หญิงคนอื่น ๆ ไม่กล้าเข้ามารวมกลุ่มด้วยก็เพราะความเย็นชา และสายตาดุ ๆ ของอาชิ มีเพียงชะเอมเท่านั้นที่ทนได้ เพราะความเคยชินกับการกระทำและคำพูดของอาชิที่เขาเป็นแบบนี้มาตลอด“เมื่อวานคุณยายทำช่อม่วง เอมเอามาให้เดล ภู แล้วก็พี่อาชิกินด้วย” ชะเอมเปิดกล่องช่อม่วงออกแล้วยื่นไปวางบนโต๊ะตรงหน้าเพื่อนชะเอมมักจะมีขนมฝีมือคุณยายมาฝากเพื่อนแทบทุกวัน เพราะคุณยายของชะเอมชอบทำขนมเป็นชีวิตจิตใจ“สวยจนไม่กล้ากินเลย” เดลพูดพร้อมทั้งหยิบช่อม่วงขึ้นพลิกดูไปมา“หากินยากมากเลยนะ” ภูบอกพร้อมทั้งหยิบช่อม่วงใส่ปาก“อร่อยว่ะ” เดลบอกพร้อมทั้งหยิบช่อม่วงใส่ปากอีกชิ้น“อื้ม... อร่อย โชคดีของพวกเรานะ ได้กินขนมอร่อย ๆ ฝีมือคุณยายชะเอมทุกวันเลย แล้วชะเอมล่ะทำเป็นไหม” ภูถาม“หึ ทำไม่เป็นสักอย่าง กินเป็นอย่างเดียว พี่อาชิไม่กินเหรอ อร่อยนะ” ชะเอมหยิบขนมยื่นไปตรงปากของอาชิ“ฉันเบื่อ กินฝีมือคุณยายเธอทุกวัน... กูขึ้นห้องละ” อาชิบอกพลางผลักมือของชะเอมออก แล้วลุกเดินขึ้นอาคารเรีย
“ชะเอม ชะเอมช่วยอธิบายโจทย์ฟิสิกส์ข้อนี้ให้ขุนฟังหน่อยสิ ขุนไม่ค่อยเข้าใจ” ขุน เพื่อนผู้ชายในห้องที่แอบชอบชะเอมอยู่แต่ก็ไม่กล้าที่จะจีบเพราะมีภู เดล และอาชิอยู่ใกล้ไม่ห่าง“ได้สิ ข้อไหนเหรอ”“ข้อนี้” ขุนชี้โจทย์ฟิสิกส์ให้ชะเอมดูด้วยความใกล้ชิด จนขุนได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวชะเอม“อ๋อ ก่อนอื่นขุนต้องรู้ว่าเหตุการณ์ในโจทย์นี้มันเกิดขึ้นในแนวแกน x หรือแกน y... อะไรของพี่อาชิ เอมกำลังอธิบายให้ขุนฟังอยู่” อาชิดึงหนังสือออกจากตรงหน้าชะเอมมาไว้ตรงหน้าตนเองแทน“ไอ้ขุน มึงไม่เข้าใจตรงไหน เดี๋ยวกูอธิบายให้มึงฟังเอง” อาชิบอกขุนเสียงเรียบ พร้อมกับสายตาที่บ่งบอกว่า 'มึงอยู่ให้ห่าง ๆ จากชะเอม'“เออ...” ขุนมีท่าทีอึกอัก“มาสิ เร็ว ๆ กูจะไปเตะบอล” อาชิเร่งเมื่อขุนมีท่าทีอึกอัก“ไม่เป็นไร มึงไปเตะบอลเถอะ เดี๋ยวกูไปอ่านอีกรอบก็น่าจะเข้าใจแล้วละ” ขุนบอกพลางยื่นมือไปหยิบหนังสือตรงหน้าอาชิ แล้วรีบเดินกลับไปนั่งประจำที่ตนเอง“พี่อาชิจะไปเตะบอลเหรอ ให้เอมไปด้วยนะ” ชะเอมส่งสายตาอ้อนวอนพร้อมทั้งทำตาปริบ ๆ“อยากเตะบอล ?”“เปล่า เอมแค่จะไปดูพี่อาชิเตะบอล ให้เอมไปด้วยนะ” ชะเอมกะพริบตาถี่ ๆ แบบอ้อนวอนสุด ๆ“ไอ้อ
“ทำไมวันนี้ชะเอมยังไม่มาอีกวะ นี่ก็เลตไป 15 นาทีละ หรือว่าชะเอมจะไม่สบายวะ” เดลพูดพร้อมทั้งมองนาฬิกาข้อมือสลับมองประตูโรงเรียน“ไม่แน่ว่ะ เมื่อวานก็เป็นเยอะอยู่ อาจจะระบมจนไม่สบาย” ภูพูดพลางมองไปยังประตูโรงเรียนเช่นเดียวกัน“อ้าว ไอ้อาชิ แล้วมึงจะไปไหน” เดลเอ่ยถามเมื่อจู่ ๆ อาชิก็ผลุนผลันลุกขึ้นยืน“ชะเอมมาแล้ว” ภูบอกเมื่อเห็นชะเอมเดินผ่านประตูโรงเรียนเข้ามา“แล้วมึงไม่ไปแล้วเหรอ” เดลถามอาชิเมื่อเขานั่งลงที่เดิม“กูขี้เกียจไปละ”“อะไรของมึงวะ”“นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว” ภูพูดขึ้นเมื่อชะเอมนั่งลงประจำที่“ตื่นสายน่ะ มึน ๆ หัว”“แล้วทำไมไม่หยุดพัก” น้ำเสียงเย็นชาของอาชิดังขึ้น“เอมไม่อยากหยุดเรียน ไม่อยากมาตามงานทีหลัง”“ถ้าปวดหัวมากต้องบอกพวกเรารู้ไหม เดลขอดูหน่อยสิว่าเป็นยังไงบ้าง โอ๊ย ! เชี่ยอาชิ มึงจะตีกูทำไมเนี่ย... มือหนักฉิบ” เดลลูบมือตนเองป้อย ๆ เมื่อเขายื่นมือจะไปแตะที่หน้าผากของชะเอมแล้วโดนอาชิตีมือของเขาอย่างแรง“มึงก็รู้ว่ามันไม่ชอบให้ใครถูกตัวชะเอม นอกจากมันคนเดียวที่แตะต้องชะเอมได้” ภูปรายตามองอาชิ“พูดมาก ขึ้นเรียนกันได้ละ” อาชิลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนพร้อมทั้งหยิบกระเป
Egg Vibrators 7 สี สำหรับ 7 วัน ขอให้เพื่อนสนุกกับของขวัญ 365 วันแห่งรัก จากเดลคนหล่อ“วันนี้วันเสาร์” แบมหยิบ Egg Vibrators สีม่วงขึ้นมา“บี๋ก็ไปบ้าจี้ตามไอ้เดลมัน”“แต่เค้าชอบ” แบมบอกหน้างอ“ถ้าชอบก็ทำเอง ทำให้เค้าดูในชุดเจ้าสาว เค้าอยากเอาเมียในชุดเจ้าสาว”“บี๋อะ” แบมบอกหน้างอด้วยเสียงงอน ๆ แต่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วถลกกระโปรงขึ้น ถอดแพนตี้ลูกไม้สีขาวออกให้พ้นเรียวขา“บี๋ถอดกางเกงออกด้วยสิ อย่าขี้โกง” แบมขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียงแล้วเอ่ยบอก“ได้จ้ะ เค้าถอดออกหมดเลย” สายฟ้าปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจนหมดแล้วนั่งลงขอบเตียง จ้องมองใบหน้าหวานที่แดงซ่านมือเล็กค่อย ๆ เอื้อมมือมาจับมือหนาให้จับเจ้าวงรีสีม่วงไว้“ใช้มือตัวเองสิ เค้าบอกให้บี๋ทำให้เค้าดู” สายฟ้าบอกพร้อมทั้งดึงมือกลับ“เค้ายืมหน่อย” แบมไม่ยอมปล่อยมือแล้วขยับเข้าหาอย่างออดอ้อน สายฟ้ายกยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ มีการยืมมือคนอื่นทำด้วย“ก็ได้ เร็ว ๆ สิ ลูกชายเค้าแข็งหมดแล้ว”ร่างบางกลับไปนั่งที่เดิม ค่อย ๆ กางเรียวขาออก กดปุ่มให้เจ้าวงรีสีม่วงในมือของคนตัวโตทำงาน แล้วจับมือเขาให้เจ้าวงรีสั่นตรงเม็ดติ่งเสียวของตนเอง เธอก็จับมือเขาให้ถูวนไปมา“
“ของขวัญอะไรของมึง ทำไมมันกล่องใหญ่นักวะ” ภูเอ่ยถามเมื่อเห็นเดล ยกกล่องใบใหญ่ที่ผูกโบสีแดงออกมาจากรถตู้ที่เขานั่งมา แต่ก็ไม่ได้สังเกตว่ามีกล่องของขวัญกล่องนี้อยู่“อึ๊บ... อะ... 365 วันแห่งรัก” เดลวางกล่องของขวัญลงตรงหน้าของแบม“ทำไมแบมได้กล่องใหญ่กว่าของเอม เดลลำเอียง”“ชะเอมอยากได้ ไม่ใช่ปัญหาเพราะเดลส่งไปให้ชะเอมที่บ้านแล้วเหมือนกัน เดลมีเพื่อนรักที่เป็นผู้หญิง 2 คน เดลไม่ลำเอียงหรอกน่า”“เดลน่ารักที่สุด”“ชมคนอื่นน่ารักต่อหน้าผัว คงอยากคลานลงจากเตียงสินะ”“พี่อาชิอย่าโหดร้ายกับเอมสิ ยังไงพี่อาชิก็น่ารักที่สุด แล้วเอมก็รักที่สุดอยู่แล้ว”“แล้วถ้าปีไหนมี 366 วันละวะ” ภูถาม“เออว่ะ แต่อีกแค่วันเดียวก็ไม่ต้องใส่ เอาแบบเปิดเผยไปเลย” เดลตอบ“ใส่ ? นี่อย่าบอกนะว่ามึงไปเหมา...” ยังไม่ทันที่ภูจะพูดจบเสียงของแบมก็ดังขึ้น“โห เดลไปสรรหามาจากไหนเยอะแยะ” แบมร้องออกมาด้วยความตื่นตาตื่นใจกับชุดคอสเพลย์เป็นร้อย ๆ ชุดในกล่อง“เหี้ยเดล มึงจะไม่ให้พักให้ผ่อนเลยเหรอวะ” ภูว่า“ข้าวใหม่ปลามันดันอย่างเดียวไม่ต้องยั้งเว้ย” เดลตอบ“ไอ้ทะลึ่ง” สายฟ้าว่า“อะไรกันลูก ขอแม่ดูบ้างสิ” คุณธารธาราพูดอย่างอยากรู้เ
เมื่อส่งพ่อแม่ของแบมขึ้นรถตู้เพื่อเดินทางกลับบ้านที่อยุธยาเรียบร้อย วงแขนแกร่งของสายฟ้าก็ตวัดร่างเล็กของแบมมาสวมกอดไว้ในอ้อมอกอย่างหวงแหน ใบหน้าสวยหวานซุกหาอกอุ่นอย่างรู้สึกโหยหา“เข้าหอกันเลยไหมครับบี๋บี๋” เดลเอ่ยแซวเมื่อทั้งคู่ไม่ยอมปล่อยกอดจากกันสักที“เดลอะ” ใบหน้าหวานผละออกจากอกแกร่ง หันมาเอ่ยว่าเดลอย่างงอน ๆ“แบมบี๋อย่างอนเดลสิ เดี๋ยวอดของขวัญ 365 วันแห่งรักนะ”“ของขวัญอะไรของเดล”“อยู่ในรถ ก่อนกลับเดี๋ยวเดลเอาให้”“แต่แบมอยากเห็นตอนนี้”“ของดีก็ต้องอดใจรอสิ”“หนุ่ม ๆ สาว ๆ เราเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่า” คุณธารธาราพูด ทุกคนก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน“ทุกอย่างเป็นแผนของคุณพ่อเหรอครับ” สายฟ้าเอ่ยถามผู้เป็นพ่อทันทีเมื่อเข้ามาในห้องรับแขก“ทุกคนร่วมมือกัน ?” เมื่อผู้เป็นพ่อไม่ตอบคำถามของเขา สายฟ้าจึงกวาดสายตามองทุกคนอย่างตั้งคำถาม“แม่เปล่านะ แม่พึ่งรู้เรื่องทั้งหมดเมื่อวานนี้เอง”“กูก็รู้พร้อมแม่” พายุบอก“พวกเราก็รู้พร้อมแม่กับน้องของสายฟ้า” ชะเอมพูด“พ่อ ?” สายฟ้าหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างตั้งคำถาม“ทุกอย่างเป็นแผนและฝีมือของพ่อเอง” ผู้เป็นพ่อยอมปริปากออกมา แบมมองหน้าพ่อของสายฟ้าอย่าง
B ❤ Sคุณอัณณพ คุณธารธารา และพายุ เดินนำเข้าไปในบ้านที่ถูกจัดตกแต่งอย่างสวยงามไม่แพ้ด้านนอก ตามด้วยสายฟ้า อาชิ ชะเอม เดล ภูทันทีที่ทุกคนในครอบครัวของแบมเห็นสายฟ้าและเพื่อน ๆ ก็มีท่าทีตกใจเล็กน้อย เพราะเขาไม่คิดว่าแบมจะชวนเพื่อนมางานนี้ด้วย โดยไม่รู้ถึงความเกี่ยวข้องกับคู่สามีภรรยาที่เดินเข้ามายังบริเวณพิธี โดยเฉพาะแทมเมื่อเห็นสายฟ้าคนรักของน้องสาวก็ยิ่งรู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก“บี๋” สายฟ้าตั้งท่าจะเดินเข้าไปหาแบมที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่บนพื้นพรมตรงที่ทำพิธีที่ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขากับเพื่อน ๆ อยู่ใกล้เธอเพียงนิด แต่เดลกับภูก็รั้งตัวเขาไว้“มึงอยู่เฉย ๆ ก่อน” ภูเอ่ยกระซิบบอก“ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่มาช้า” คุณอัณณพเอ่ย“คุณอาชัญครับ นี่คุณอัณณพ พี่ชายของผม คนที่ยื่นมือเข้าไปช่วยธุรกิจของคุณกับครอบครัว” คุณบดินทร์เอ่ยแนะนำ“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ความจริงเราน่าจะได้รู้จักกันเร็วกว่านี้” คุณอาชัญยื่นมือไปจับมือทักทายคุณอัณณพ“จะช้าจะเร็วยังไงเราก็ได้เป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่ดี” คุณอัณณพตอบ“ดิฉันว่าเราเริ่มพิธีกันเลยดีไหมคะ เดี๋ยวจะเลยฤกษ์ยาม” คุณธารธาราเอ่ยขึ้น“คุณธารธาราภรรยาของผม สา
“เฮ้ย ! ไอ้เดล มึงจะทำอะไร” สายฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจเมื่อเดลกำลังใช้เชือกพันธนาการตัวของเขาที่ตอนนี้อยู่ในชุดสูทสีเบอร์กันดี ทุกคนก็อยู่ในชุดสูททันสมัย ชะเอมก็อยู่ในชุดเดรสสีชมพูหวานที่ช่วยขับผิวขาว ๆ ของเธอ“มึงไม่รู้จริง ๆ พายุไปเอาเชือกมามัดขามัน ไอ้ภูเอาผ้ามาปิดปากมันด้วย หนวกหูฉิบ ชะเอมก็รีบมาประแป้งให้มันสิ ไอ้อาชิเซตผม” เดลถามกลับด้วยใบหน้ากวน ๆ ทุกคนก็รีบเข้าไปจัดการตามที่เดลบอก“พวกมึงจะทำอะไรกู ปล่อยนะเว้ย... อื้อออ” สายฟ้าโวยวายก่อนจะถูกภูใช้ผ้ามัดปิดปากของเขาไว้“ไอ้เอื้อนเอี้ย อ่าใอ้อูออกไอไอ้อ๊ะ” สายฟ้าพยายามก่นด่า“กูฟังไม่รู้เรื่อง” เดลว่าก่อนจะเปิดผ้าปิดปากออก“ไอ้เพื่อนเชี่ย อย่าให้กูหลุดออกไปได้นะ” ทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ เสียงก่นด่าก็ดังลั่นเต็ม ๆ หน้าเดล“สายฟ้าอย่าด่าเอมสิ”“ทำไมเอมก็เป็นไปกับพวกมันด้วย”“เดล เอมว่าปิดปากสายฟ้าไว้เหมือนเดิมเหอะ” ชะเอมพูดจบ เดลก็ใช้ผ้าปิดปากสายฟ้าไว้เหมือนเดิม“เอม... อื้อออ” สายฟ้าพยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่เป็นผล ด้วยความเหนื่อยหอบจึงยอมนั่งนิ่ง ๆ ให้เพื่อน ๆ กับน้องชายทำอะไรกับเขาได้ตามใจชอบ“เสร็จสักที ถ้ามึงไม่ตื่นนะ พวกกูแ
“อย่าบอกนะว่าไม่ได้นอนทั้งคืน” เสียงของแทมดังขึ้นทำให้แบมหลุดออกจากภวังค์แบมนั่งอยู่บนเก้าอี้บนระเบียงห้อง เธอนั่งกอดตนเอง ดวงตาเหม่อลอย“แบมนอนไม่หลับ” เธอตอบโดยไม่หันมามองพี่ชาย“ช่างหน้าช่างผมมาแล้ว คุณแม่กำลังพาขึ้นมา”“คุณแม่บอกว่าพอเสร็จงานแต่ง พี่แทมต้องไปมาเลเซีย”“ใช่ มีอะไรหรือเปล่า”“เปล่า แบมแค่ดีใจที่บริษัทของเรากลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง คุณพ่อคุณแม่จะได้ไม่ต้องไปอยู่ห้องเช่าเล็ก ๆ แค่นี้แบมก็มีความสุขแล้ว”“แต่น้ำเสียงของแบมไม่ได้บอกว่าแบมมีความสุขเลยนะ”“พองานแต่งวันนี้ผ่านพ้นไป แบมก็จะมีความสุขแล้ว” แบมบอกพร้อมทั้งเหม่อมองไปบนฟ้า“แบมคิดอะไรอยู่” แทมถามด้วยนึกกลัวในคำพูดของน้องสาว“คิดว่าแบมจะทำยังไงให้ตัวเองมีความสุขหลังจากวันนี้” แบมบอก ดวงตาของเธอยังคงเหม่อลอย มองท้องฟ้าอันมืดมิดที่มีเพียงดวงจันทร์กับดาวดวงเล็ก ๆ อยู่เคียงกัน“ทำไมพี่ถึงรู้สึกกลัวในคำพูดของแบม”“พี่แทมอย่ากลัวไปเลยค่ะ พี่แทมรู้แค่ว่าสิ่งที่แบมทำคือความสุขของแบมก็พอ”“ขอพี่ชายคนนี้กอดน้องสาวหน่อยได้ไหม” ไม่ทันได้รอคำตอบจากน้องสาว พี่ชายก็เข้าไปสวมกอดร่างเล็กทันที“กอดเมื่อกี้พี่กอดในฐานะพี่ชาย” แทมผละ
คุณบดินทร์ให้ห้องเสื้อส่งชุดเจ้าสาวมาให้แบมเลือกถึงบ้าน เพราะตั้งแต่ที่ไปขนของออกมาจากคอนโดมิเนียม เธอก็ไม่ยอมออกไปไหนอีกเลย เช่นเดียวกับคุณบดินทร์ที่ไม่เคยย่างกรายเข้ามาในบ้านหลังนี้ มีเพียงการคุยผ่านทางโทรศัพท์และเลขานุการของเขาเท่านั้น“มีแต่ชุดสวย ๆ ทั้งนั้น แบมชอบชุดไหนลูก” ผู้เป็นแม่พยายามชวนลูกสาวคุย แต่เธอเอาแต่นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา ดวงตาเหม่อลอยมองออกไปทางหน้าต่าง“คุณแม่เลือกเลยค่ะ แบมใส่ชุดไหนก็ได้” แบมตอบโดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากหน้าต่างบานใหญ่“เรายกเลิกงานแต่งไหม แม่ไม่อยากเห็นลูกสาวของแม่เป็นแบบนี้” ผู้เป็นแม่เดินมานั่งข้าง ๆ พลางลูบผมของลูกสาวอย่างแผ่วเบา“ไม่ค่ะ แบมบอกคุณแม่แล้วว่าแบมจะแต่ง แบมไม่เปลี่ยนใจหรอกค่ะ คุณแม่ไปช่วยแบมเลือกชุดนะคะ” แบมบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แล้วลุกเดินไปเลือกชุดแต่งงานที่แขวนเรียงรายหลายสิบชุด“แบมชอบชุดนี้ค่ะ” เธอหยิบชุดออกมา 1 ชุด ที่เธอแทบจะไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าเป็นชุดแบบไหน“สวยมาก ลูกสาวของแม่ใส่ออกมาต้องเป็นเจ้าสาวที่สวยมากแน่ ๆ” ผู้เป็นแม่ปาดน้ำตาแล้วลุกเดินมาหาลูกสาว“แบมเข้าไปลองให้คุณแม่ดูนะคะ” แบมยิ้มออกมาให้ผู้เป็นแม่ แต่เป็นรอยยิ
'หมายเลขที่ท่านเรียกสามารถติดต่อได้แล้ว'ทันทีที่ได้รับข้อความ สายฟ้ารีบกดโทร.ออกหาแบมทันที แค่อึดใจเดียวคนปลายสายก็กดรับ“บี๋ บี๋อยู่ไหน บี๋บอกเค้าว่าบี๋อยู่ไหน” เสียงทุ้มอันสั่นเครือเอ่ยถามทันที(...)“บี๋ได้ยินเค้าพูดไหม บี๋เป็นอะไร บี๋บอกเค้าสิ”(...)“เค้าคิดถึงบี๋ใจจะขาดอยู่แล้วรู้ไหม เค้าอยากกอดบี๋”(เค้าก็อยากกอดบี๋เหมือนกัน... ฮึก) เสียงสะอื้นจากปลายสาย“มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา บี๋บอกเค้า”(บี๋... เราเลิกกันนะ) ดังสายฟ้าฟาดลงกลางใจของคนปลายสายเมื่อแบมเอ่ยคำบอกเลิก“บี๋อย่ามาพูดเล่นกับเค้าแบบนี้นะ บี๋อยู่ไหน เค้าจะไปหาบี๋เดี๋ยวนี้”(เค้าไม่ได้พูดเล่น เค้าคงไปเจอบี๋ไม่ได้แล้ว เค้าโทร.มาบอกบี๋แค่นี้ เค้าขอโทษ) สายฟ้าฟาดลงกลางใจอีกครั้ง เมื่อเจ้าของเสียงหวานเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือไม่แพ้คนทางนี้และกดวางสายทันที...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก :: Sorry. There is no acknowledgement from your requested number.”“...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก :: Sorry. There is no acknowledgement from your requested number.”“บี๋รับสายเค้าสิ...”“บี๋ รับสายเค้า อย่าทำแบบนี้ก
แบมให้แทมพาเธอไปเก็บของที่คอนโดมิเนียมเพราะเป็นจังหวะที่ดีที่สายฟ้ามาเรียน“อ้าวชะเอม แบมไปไหนแล้วล่ะ” โม เพื่อนที่เรียนหมอด้วยกันเอ่ยถามเมื่อเห็นชะเอมเดินมาเข้าห้องน้ำคนเดียว“วันนี้แบมไม่มาเรียน”“ไม่มาอะไร โมยังเห็นเดินเข้าไปหาคณบดีอยู่เลย แต่แบมมากับผู้ชายคนหนึ่ง คนที่มาหาแบมเมื่ออาทิตย์ที่แล้วที่บอกว่าเป็นพี่ชายแบมอะ”“โมเห็นแบมตั้งแต่เมื่อไหร่”“ตั้งแต่เช้าแล้วนะ... อ้าว จะรีบไปไหน” ชะเอมรีบวิ่งไปที่ห้องคณบดีทันที“สายฟ้า !! แย่แล้ว !!” ชะเอมวิ่งกระหืดกระหอบ ร้องเรียกหาสายฟ้าเสียงดังลั่น“เอมมีอะไร ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น” สายฟ้าถาม“ไอ้อาชิ เอาน้ำให้เมียมึงกินดิ เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้ง” เดลว่าพร้อมกับส่งขวดน้ำให้“อึก ๆ โอ๊ยเหนื่อย” อาชิป้อนน้ำชะเอม เธอก็ดื่มอย่างกระหาย ภูกับเดลก็โบกสะบัดพัดวีให้ยกใหญ่“ดีขึ้นยัง” อาชิถาม“เมื่อกี้แบมไปหาคุณอา (คณบดีคณะแพทยศาสตร์) คุณอาบอกว่าแบมลาออกแล้ว”“ฮะ !!” ทุกคนร้องลั่นด้วยความตกใจ“เอมไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม” สายฟ้าถามหน้าตาตื่น“ไม่ผิด ก็คุณอายังถามเอมเลยว่ารู้ไหมว่าทำไมแบมถึงลาออก”“ไอ้สายฟ้า มึงจะไปไหน” เดลถาม เมื่อสายฟ้าผลุนพลันลุกขึ้น“ก