รักร้าย

“ข้าเพียงแค่อยากนั่งอยู่ที่นี่อีกสักพัก”

แววตาเศร้าสร้อย ค่ำคืนนี้อีกยาวนานเขาจะข่มตาหลับได้อย่างไรยกสุราขึ้นกระดกจนหมดเหยือกก่อนจะปามันลงกับพื้น

“เสี่ยวกุนยกสุรามาอีก”

เสี่ยวกุนยกไหสุรามาวางตรงหน้า

“ท่านอ๋องท่านมีเรื่องใดเป็นกังวล”

โบกมือว่าเขายังอยากจะพูดถึงมัน

“ท่านอ่องอาการบาดเจ็บยังไม่หายดี”

“ช่างมัน ข้าอยากจะตายไปเสียตอนนี้เลยยิ่งดี”

ยกสุราขึ้นดื่ม

“ยกไหสุรามาอีกเสี่ยวกุน”

เสี่ยวกุนส่ายหน้าไปมา รีบไปยกสุรามาอีก

“บางอย่างทิ้งมันไว้ข้างหลังแล้วเดินหน้าต่อจึงจะดี บางอย่างหากจมอยู่กับมันยิ่งทำให้ทดท้อ”

ลุกขึ้นจากแท่นนั่งเดินโซเซ เสี่ยวกุนมาพยุงแต่เขากับปัดมือเสี่ยวกุนออกเดินไปที่ห้องของเหอซ่างเซี่ยน เปิดประตูออกยืนนิ่งมองใบหน้างดงามทว่าซีดขาวของเหอซ่างเซี่ยนที่หลับตานอนนิ่ง บางครั้งก็ไอถี่ๆสองสามครั้งบางครั้งก็หอบเหนื่อย หวาเซียงอ๋องสอดกายไปในผ้าห่ม นอนตะแคงกอดร่างบางเย็นชืดไว้แนบอก

“ท่านพี่ท่านไปหานางมาแล้วใช่ไหม”

หวาเซียงอ๋องพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะกอดรวบร่างบางแนบอกแน่นกว่าเดิม

“ข้าไม่ได้ต้องการนาง”

เหอซ่างเซี่ยนยิ้ม

“ท่านยังไม่ได้ให้นางอุ่นเตียงใช่ไหม ข้านึกแล้วเชียวท่านเอาเข้าจริงก็ไม่กล้า”

ยิ้มสว่างสดใส หวาเซียงอ๋องยิ้มตามทว่ากลับหันหน้าซ่อนหยาดน้ำตาไว้

“เจ้าต้องคอยช่วยข้า อย่าเพิ่งถอดใจเสียล่ะคงใช้เวลานานหน่อยกว่าข้า...จะชอบนาง”

กลืนก้อนแข็งๆ ลงคอช้าๆ

“ท่านอ๋องต้องเปิดใจ ข้าจะทำให้ดีที่สุดต่อจากนี้”

ไอถี่ๆ หวาเซียงอ๋องหลับตาไล่หยาดน้ำตา

ร่างสูง ก้าวเข้าไปในห้องของอู่หงถิงกระซากแขนให้ลุกขึ้นจากแท่นนอน

“ข้าให้โอกาสเจ้ามาหลายวันแล้วยังฆ่าหวาเซียงอ๋องไม่ได้อีกหรือ”

อู่หงถิงยกมือขึ้นประนมตรงหน้า ส่งภาษามือบอกว่าตัวเองพยายามแล้ว

“เจ้าใช้แจกันทุบหัวเขาบางทีเขาอาจตาย หากเจ้าออกมาแรงมากอีกหน่อยข้าจะถือว่าเจ้าพยายามแล้ว แม่กับน้องของเจ้าตอนนี้ปลอดภัยดี ข้าเบื่อจะดูแลแล้ว”

อู่หงถิงส่ายหน้าไปมาส่งภาษามือว่าอย่าเพิ่งทำอะไรพวกเขา

“อยู่ที่ความสามารถของเจ้า หาหลักฐานในมือของหวาเซียงอ๋องเรื่องหวาจิ้งอ๋องยักยอกเงินในคลัง มาให้ข้าอีกสามวันข้าจะมารับไป หากข้าไม่มาเจ้าออกไปที่นี่”

อู่หงถิงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งภาษามือว่าแล้วจะปล่อยแม่กับน้องไหม

“เจ้ายังฆ่าหวาเซียงอ๋องไม่ได้ ข้าก็คงปล่อยแม่กับน้องของเจ้าไม่ได้”

อู่หงถิงคุกเข่าลงกับพื้น ส่งภาษามือให้เขาเมตตาแม่กับน้อง

“555 ข้านะหรือใบหน้าข้าไม่เหมาะแก่การเมตตาผู้ใด..จำไว้ทำงานไม่สำเร็จเช่นไรจึงกล้ามาต่อรอง”

อู่หงถิงก้มศรีษะลงกับพื้นช้าๆ

“ข้ายังไม่ฆ่าพวกเขา รอดูผลงานของเจ้ามีเจ้าเป็นไส้ศึกอยู่ในนี้ก็ดีไม่น้อย”

ทะยานขึ้นไปบนหลังคาจากไปทันที

เช้าสดใสอากาศอุ่นขึ้นเล็กน้อย อู่หงถิงไม่ได้สวมเสื้อคลุมนั่งสางผมอยู่บนเก้าอี้

“นายหญิง นายหญิงชายาเอกให้ท่านร่วมเสวยกับท่านอ๋องที่ศาลาริมน้ำ”

อู่หงถิงส่ายหน้าไปมาปฏิเสธทันที

“ไปเถอะเจ้าค่ะ ท่านอ๋องคงหายโกรธแล้วหลายวันมานี้ไม่มายุ่งเกี่ยวกับนายหญิงคงไม่ถือสาเรื่องที่นายหญิงทำ”

อู่หงถิงยังส่ายหน้า ฟางหลุนยิ้มดึงมือให้นั่งลงเลือกอาภรณ์มาเปลี่ยนให้สีแดงกับขาวตัดกับผิวสีชมพูของอู่หงถิงไม่ว่าจะมองทางไหนก็งดงามจน ฟางหลุนอดที่จะยิ้มเสียไม่ได้

“นายหญิงสวยที่สุด นี่ขนาดเพิ่งจะโตเป็นสาวหากมีเนื้อมีหนังกว่านี้อีกหน่อย คงจะงามล่มเมืองแน่” 

จูงมือให้เดินบนระเบียงทอดยาวสู่ศาลาริมน้ำ ที่นั่นเหอซ่างเซี่ยนกับหวาเซียงอ๋องนั่งอยู่ก่อนแล้ว สายตาคมกริบจ้องมองมาไม่วางตา เหอซ่างเซี่ยนมองตามสายตาของหวาเซียงอ๋อง ในเมื่อเห็นเหมือนกันว่าวันนี้อู่หงถิงช่างสง่างามเกินหญิงอายุ15

“น้องหญิงนั่งลงข้างๆ ท่านอ๋องเสีย”

เหอซ่างเซี่ยน พูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าอู่หงถิง

ส่ายหน้าไปมา

ซ่างเซี่ยนขยับกายลุกขึ้นอย่างอยากเย็น หวาเซียงอ๋องถอนหายใจยาวเมื่อเหอซ่างเซี่ยนจูงมืออู่หงถิงให้ไปข้างๆหวาเซียงอ๋องกดตัวให้นั่งลงข้างๆอย่างยากลำบาก

“ท่านพี่ น้องหญิงผอมบางไปหน่อยท่านพี่ตักเครื่องเสวยให้นางจะดีไหมนางจะได้กินเยอะๆ ”

หวาเซียงอ๋องเลือกตักเครื่องเสวยวางบนถ้วยข้าวให้กับอู่หงถิง อู่หงถิงเพียงแค่เหลือบตามอง

“น้องหญิงเจ้าต้องขอบคุณ”

อู่หงถิงนั่งนิ่ง หวาเซียงอ๋องวางตะเกียบสีหน้าขุ่นมัว

“ข้ากำลังจะชวนเจ้า เซี่ยนเซี่ยนไปชมดอกไม้สูดอากาศบริสุทธิ์เผื่อเจ้าจะหายจากอาการเจ็บป่วย เช่นนั้นให้นางนั่งกินอะไรรอที่นี่”

“ท่านพี่…รอให้เจ้าหรูกินเสร็จเราค่อยไปพร้อมกัน”

เอื้อมมือไปกุมมือเหอซ่างเซี่ยน

“ข้าอยากใช้เวลากับเจ้า กับนางข้าหาต้องการไม่ แค่เพียงทำตามใจเจ้าก็เท่านั้น หากเป็นสิ่งที่เจ้าต้องการและพอใจข้ายินดีทำ แต่ข้าพูดตามตรงว่าข้าอยากใช้เวลากับเจ้าเพียงผู้เดียว”

อู่หงถิงคีบเครื่องเสวยเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆเหมือนไม่ได้ยินที่หวาเซียงอ๋องพูด

“ท่านพี่”

ดึงมือของเหอซ่างเซี่ยนขึ้นมาจุมพิตเบาๆ เหอซ่างเซี่ยนรีบดึงมือตัวเองออกจากมืออุ่น

“ไปกันเถอะ”