บทที่ 24

บทที่ 24

นายท่านหยางเห็นว่าครอบครัวของลูกสะใภ้ยังมีความเกรงใจตัวเอง และยังเรียกนายท่านอยู่จึงได้เอ่ยปากบอกออกมา

“ไม่ต้องเรียกฉันว่านายท่านหรอก เราคนกันเองทั้งนั้นต่อจากนี้เรียกฉันว่าพี่หยางตงเถอะ”

“เธอก็เหมือนกัน ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณนาย ต่อไปก็เรียกว่าพี่ซือเจิน เราสองครอบครัวตอนนี้เกี่ยวดองกันแล้ว”

โม่ซือเจินพูดขึ้นมาบ้าง

“ครับ / ค่ะ” ทั้งสองตอบรับอย่างยินดีเหมือนกัน ไม่คิดว่าคนยิ่งใหญ่อย่างนายท่านหยางจะไม่ถือตัวกับชาวบ้านแบบตนเอง

“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ฉันจะพาเธอไปในเมืองเพื่อไปเลือกดูเสื้อผ้าและของใช้ในงานแต่งงาน เธออยากจะจัดงานที่ไหนเหรอ”

โม่ซือเจินถามความคิดเห็น

“ฉันอยากจะย้ายบ้านก่อนน่ะค่ะ ตอนนี้พ่อสามีให้บ้านมาแล้ว เลยตั้งใจว่าจะไปดูในวันพรุ่งนี้ เพื่อจะได้เตรียมงานที่จะเกิดขึ้นในเดือนหน้า”

หลี่เหมยตอบเอง เธอต้องการทำอย่างที่พูดก่อน ส่วนเรื่องจะเชิญใครไปงานแต่งงานนั้นค่อยว่ากัน หรือไม่ก็ค่อยเลี้ยงคนในหมู่บ้านที่มีความสัมพันธ์อันดีกับพวกเธอ

“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ อาเหมยก็ค่อยไปดูบ้านกับทุกคนก็แล้วกันว่าชอบหรือเปล่า หากไม่ชอบพ่อจะได้เปลี่ยนหลังใหม่ให้ แล้วจะได้ย้ายทะเบียนบ้านทุกคนเข้าไปเลย เรื่องย้ายบ้านพ่อคิดว่า

ไม่น่าจะนานนักหรอก”

หยางตงรีบบอกกับลูกสะใภ้ เขายินดีที่จะเปลี่ยนบ้านให้หากเธอไม่พอใจ เพราะกลัวว่าบ้านที่มอบให้จะเล็กเกินไปสำหรับครอบครัวลูกสะใภ้

“ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกค่ะพ่อ บ้านที่พ่อให้ก็เพียงพอแล้วค่ะ เพราะอย่างไรตัวฉันเองก็ต้องกลับไปอยู่กับพี่อี้ข่ายอยู่แล้ว ขอแค่บ้านพวกเราอยู่ไม่ไกลกันก็พอ เพราะฉันจะได้กลับมาดูแลพ่อกับแม่ได้”

หลี่เหมยคิดว่าบ้านหลังนี้ก็เพียงพอแล้ว ไม่ต้องเปลี่ยนหลังใหม่ เพราะครอบครัวเธอมีเพียงสี่คนเท่านั้น พรุ่งนี้ค่อยไปดูบ้าน หากยังไม่มีเครื่องเรือนก็ค่อยเอาออกมาจากระบบ เนื่องจากตอนนี้เงินที่มีในระบบนั้นสูงพอสมควร

‘เจ้านายไม่ต้องกังวลไปหรอก เครื่องเรือนที่คฤหาสน์หลังนั้นมีพร้อมหมดแล้ว เจ้านายและครอบครัวเพียงแค่เอาตัวเองไป

ก็พอ’

ลี่ลี่ส่งเสียงบอก เลยทำให้หลี่เหมยตื่นตกใจ ไม่คิดว่าบ้านที่พ่อสามีให้จะเป็นคฤหาสน์

‘เธอบอกว่าคฤหาสน์หลังนั้น’

‘ใช่แล้วค่ะ สิ่งที่เจ้านายคิดว่าบ้าน มันคือคฤหาสน์หลังใหญ่ แต่อาจจะเล็กกว่าคฤหาสน์ของตระกูลหยาง พ่อสามีของเจ้านายเลยเรียกว่าบ้าน และในบ้านก็มีเครื่องเรือนพร้อมเสร็จสรรพแล้ว เจ้านายและครอบครัวของเจ้านาย แทบจะไม่ต้องเอาอะไรไปเลย นอกจากสิ่งของที่สำคัญ’

‘ขอบใจมากนะที่บอกฉัน’

นายท่านหยางรู้สึกพอใจกับลูกสะใภ้คนนี้ยิ่งนัก เพราะเธอดูไม่ละโมบโลภมากเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่อยากแต่งเข้ามาในตระกูลหยาง นับว่าคราวนี้ลูกชายเลือกสะใภ้ให้ไม่ผิดจริง ๆ

“รุ่ยเมิ่ง เธอและเสี่ยวหรานรีบไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะพาไปในเมือง พวกเราจะไปดูเสื้อผ้าและของที่ต้องใช้ในงานแต่งของลูกกัน อาเหมยจะไปกับแม่ด้วยไหม”

โม่ซือเจินรู้สึกถูกชะตากับแม่ของลูกสะใภ้ เลยอยากจะพาอีกฝ่ายไปเปิดหูเปิดตา เพราะต่อไปเมื่อมีงานสังคมก็ตั้งใจจะพา

อีกฝ่ายไปด้วยทุกงาน เเล้วก็รู้สึกเอ็นดูหลี่ลู่หลานจนอยากจะรับมาเป็นลูกสาวบุญธรรม

ทว่าถึงไม่ทำอย่างนั้นอย่างไร พวกเธอก็เป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว

แม้ว่าเฉินรุ่ยเมิ่งจะไม่ค่อยอยากไปเพราะเกรงใจ เนื่องจากรู้ว่าต้องเสียเงิน แต่เมื่อเห็นสายตาของหลี่เหมยจึงพยักหน้าตอบ

ตกลง

“ฉันไม่ไปดีกว่าค่ะ แต่เดี๋ยวจะเข้าไปช่วยแม่แต่งตัว

สักหน่อย ขอตัวก่อนนะคะ” หลี่เหมยต้องการปลีกตัว เพราะต้องการเอาเงินให้แม่กับน้องสาวติดตัวไว้ เพราะก่อนหน้านี้แม่กับพ่อไม่ต้องการเอาเงินไว้กับตัว

โม่ซือเจินพยักหน้า ก่อนจะมองลูกสะใภ้ด้วยความชอบใจและพึงพอใจมาก

เมื่อหลี่เหมยเดินตามแม่มา เธอก็แสร้งเดินไปที่ห้องตัวเองก่อน แล้วมาหาแม่อีกครั้ง จากนั้นจึงยื่นห่อเงินให้

“นี่ค่ะแม่ เอาไว้ซื้อของ ฉันไม่แน่ใจว่าจะพอไหม”

หญิงสาวยื่นเงินให้แม่ราว ๆ สองพันหยวน

ทันทีที่รับเงินมาแล้วนับดู เฉินรุ่ยเมิ่งตกใจไม่น้อยเลย

เมื่อเห็นว่าในห่อผ้านี้มีเงินเท่าไร

“มันเยอะไปหรือเปล่าลูก”

ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยจับเงินเยอะมากเท่านี้มาก่อนเลย

“ไม่เยอะหรอกแม่ แม่อยากซื้ออะไรก็ซื้อเลย ซื้อให้น้องด้วย แม่อย่าลืมสิว่าเราขายสมุนไพรพวกนั้นได้ราคาเท่าไร ใช้เงินแค่นี้ไม่ทำให้เราจนหรอก”

หญิงสาวบอกกับแม่ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายคิดมาก และอยากให้แม่รู้จักใช้เงินบ้าง เพราะต่อไปเมื่อออกงานสังคมจะได้ไม่ถูกคุณหญิงคุณนายพวกนั้นดูถูกเอา

“ขอบใจมากนะอาเหมย”

เธอน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อย ไม่คิดว่าลูกสาวจะดูแลเธอดีอย่างนี้ แม้ว่าจะไม่มีสายเลือดผูกพันกันก็ตาม

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ทุกคนก็ออกจากบ้าน เพื่อไปทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ รวมถึงหลี่เหมยกับพ่อที่ออกจากบ้านเพื่อไปแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านเรื่องที่จะย้ายไปอยู่ในเมือง

เรื่องนี้ทำให้หัวหน้าหมู่บ้านตกใจไม่น้อย แต่ก็พอจะเข้าใจได้ ในเมื่อหลี่เหมยคือลูกสะใภ้ของตระกูลหยาง คนมีอิทธิพลแบบนั้นคงไม่ให้ครอบครัวของภรรยาอยู่ในหมู่บ้านแบบนี้หรอก

และข่าวที่บ้านรองหลี่จะย้ายออกจากบ้านก็กระจายไปทั่วด้วยเวลาอันรวดเร็ว

วันต่อมา...

คนบ้านรองหลี่เดินทางออกจากหมู่บ้านด้วยรถยนต์ที่หยางอี้ข่ายขับมารับด้วยตัวเอง และเมื่อมาถึงบ้านที่นายท่านหยางมอบให้ ทุกคนได้แต่ตกใจจนตาค้าง เพราะนี่ไม่ใช่บ้าน แต่เป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ พร้อมสาวใช้และคนสวน

“เอ่อ...นี่คือบ้านเหรอพี่เขย ทำไมมันใหญ่อย่างนี้ล่ะ”

หลี่ลู่หรานกลืนน้ำลายลงคอ มองคฤหาสน์หลังโตด้วยความตื่นตา

“ยินดีต้อนรับค่ะ / ครับ”

พอได้ยินเสียงของคนรับใช้ ทุกคนต่างสะดุ้งโหยง เกิดมาไม่เคยเจออะไรแบบนี้ มีเพียงหลี่เหมยเท่านั้นที่ยังทำตัวปกติ แม้ว่าจะตื่นเต้นก็ตาม นั่นเพราะชาติที่แล้ว เธอเป็นเพียงนักเขียนตัวเล็ก ๆ เท่านั้น จะให้มีคนรับใช้ได้อย่างไรกัน

หยางอี้ข่ายยิ้มเอ็นดูน้องภรรยา เขามองว่าเธอคงตื่นเต้นไม่น้อย จึงได้เอ่ยออกมาว่า

“ไม่ต้องตกใจหรอก นี่คือบ้านที่พ่อของพี่มอบให้ลูกสะใภ้สุดโปรด ถ้าที่นี่ยังเล็กไป เดี๋ยวพี่จะไปขอหลังใหญ่กว่านี้ให้”

“ไม่ต้อง!!” ทุกคนพูดพร้อมกันโดยไม่ต้องนัดหมาย

“เข้าไปดูด้านในก่อนเถอะ ส่วนเรื่องย้ายทะเบียนบ้าน เดี๋ยวพี่ให้เทียนสิงจัดการให้ ตอนนี้หัวหน้าหมู่บ้านน่าจะเตรียมเอกสารไว้แล้วล่ะ”

ชายหนุ่มเชื้อเชิญทุกคนให้เข้ามาตรวจดูข้างในว่าพึงพอใจหรือเปล่า เพราะถ้าหากไม่พอใจในคฤหาสน์หลังนี้ก็ยังมีอีกหลายหลังให้เลือก

เมื่อเข้ามาแล้วทุกคนรู้สึกตื่นตายิ่งกว่าเดิม เพราะในคฤหาสน์หลังนี้ มีเครื่องเรือนและข้าวของทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว หลี่เหมยมองว่า ครอบครัวของเธอแค่เพียงเอาเสื้อผ้าเเละตัวมา

ก็พอ รวมถึงเอกสารส่วนตัว

“ทุกคนสามารถย้ายเข้ามาอยู่ในวันพรุ่งนี้ได้เลย วันรับตัวเจ้าสาวจะได้จัดงานที่นี่ ไม่ต้องเข้าหมู่บ้าน ส่วนนายตอนนี้ก็ฝึกงานได้มากพอสมควรแล้ว และฉันจะปล่อยร้านค้าให้นายดูแล อย่างน้อยก็เป็นของนายเอง ส่วนการเปลี่ยนมือ หรือเปลี่ยนชื่อในใบอนุญาต เดี๋ยวฉันให้คนจัดการให้”

ที่เขาให้เพราะต้องการให้ของขวัญภรรยา และรู้ดีว่าหลี่เหมยต้องการเปิดร้านให้กับพี่ชาย เขาจึงใช้โอกาสนี้มอบให้เสียเลย

“ไม่ดีหรอกพี่ ผมทำงานกับพี่ไปก่อนดีกว่า แล้วค่อยขยับขยายกันไป แค่พ่อของพี่ให้ที่อยู่นี้กับพวกเราก็เกินพอแล้ว”

หลี่ซือหยวนไม่ต้องการรับอะไรจากน้องเขยไปมากกว่านี้อีกแล้ว อีกทั้งยังเกรงใจที่จะเป็นฝ่ายรับอย่างเดียว 

“อย่าคิดมากเลย นายคือพี่ภรรยาฉัน นายก็คือครอบครัวฉันเหมือนกัน แม้ว่าฉันจะยกร้านให้ก็ตาม แต่ถ้านายดูแลไม่ดีก็

มีสิทธิ์พังได้เหมือนกัน แล้วอีกอย่างเมื่อนายสามารถมีกิจการเป็นของตนเอง นั่นย่อมหมายความว่า จะไม่มีใครดูถูกหลี่เหมยได้ว่าครอบครัวเป็นเพียงชาวนา”

หยางอี้ข่ายพยายามหาเหตุผล เพื่อให้พี่ชายของภรรยารับในสิ่งที่เขาให้ไป

เมื่อหลี่ซือหยวนได้ยินแบบนั้น และเพื่อน้องสาว เขาจึงไม่ปฏิเสธอีก

“ขอบคุณมากนะ พี่อี้ข่าย”

จากนั้นทุกคนจึงสำรวจบ้านกันต่อ ข้าวของในบ้านทำให้

ทุกคนยังคงตื่นตาเหมือนเดิม ไม่คิดว่าชาตินี้จะมีคฤหาสน์อยู่เหมือนคนที่มีเงินชอบอยู่กัน

หลังจากสำรวจบ้านไม่นาน หลี่เหมยจึงได้ข้อสรุปว่าอีก

สามวันจะย้ายเข้ามาในบ้านหลังนี้ เพราะต้องการให้เรื่องเอกสารเรียบร้อยเสียก่อน และอยากเลี้ยงสั่งลาคนในหมู่บ้านที่ดีกับครอบครัวของเธอ 

และก็เป็นอย่างที่เธอบอก หลี่เหมยสั่งซื้อเนื้อมาจำนวนมาก แม้จะสร้างความแปลกใจว่าเธอไปซื้อจากไหน ทั้งที่เนื้อนั้นขาดตลาดและทางรัฐจำกัด แต่คิดว่าเพราะเส้นสายของตระกูลหยางเลยซื้อมาได้ และอีกอย่างก็ได้ยินว่าหลี่เหมยจะทำอาหารเลี้ยงคนในหมู่บ้านเลยไม่มีใครกล้ามีปัญหาเพราะกลัวไม่ได้กินเนื้อ

วันนี้ก็ถึงวันที่ครอบครัวบ้านรองหลี่ต้องย้ายเข้าไปอยู่ในเมือง บ้านหลังนี้จึงปิดไว้ก่อน เพราะยังไม่อยากให้ใครมาอยู่ เนื่องจากยังมีข้าวของที่พวกเธอไม่ได้เอาไป

แม้จะไม่อยากมีปัญหา แต่สะใภ้ใหญ่อย่างซือถัวก็อดไม่ได้เมื่อบ้านรองจะย้ายเข้าในเมืองจึงได้มาขอเครื่องเรือนในบ้านนี้แทน

“ฉันเป็นพี่สะใภ้เธอนะหลี่กวง ในเมื่อครอบครัวเธอจะ

ไม่อยู่แล้ว ทำไมข้าวของในบ้านนี้ถึงยกให้ฉันไม่ได้”

เธอพูดออกมาอย่างเห็นแก่ตัว

“ผมให้ไม่ได้หรอก พี่สะใภ้จะคิดอย่างไรก็เรื่องของพี่”

หลี่กวงตอบอย่างเย็นชา ไม่คิดจะสนใจพี่สะใภ้คนนี้เลย และต่อให้พี่ชายมาด้วยตัวเอง เขาก็ไม่คิดจะให้ของในบ้านไปเหมือนกัน

“เธอมันพวกแล้งน้ำใจหลี่กวง พวกเธอย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองแล้วก็ไม่ได้ใช้ของพวกนี้สักหน่อย ทำไมจะให้ฉันที่มาจากบ้านใหญ่ใช้ไม่ได้ ต่อให้จะตัดขาดกันแล้ว แต่พี่ชายของเธอก็ยังเป็นหัวหน้าของบ้านใหญ่อยู่นะ”

ซือถัวยังคงดึงดันที่จะเอาของใช้จากบ้านรองไปไว้บ้านตัวเอง