ตอนพิเศษ 1

ตอนพิเศษ 1

ตั้งแต่ที่รู้ว่าหลี่เหมยตั้งท้อง นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนจนเกือบจะคลอดอยู่แล้ว ทว่าทุกคนกลับดูแลเธอไม่ต่างจากตอนท้องสองเดือน จนหญิงสาวต้องบ่นออกมาว่าเธอแค่ท้องไม่ได้ป่วย

สักหน่อย แล้วคุณหมอก็บอกแล้วว่าท้องนี้ของเธอแข็งแรงดีแม้ว่าจะท้องแฝดก็ตาม 

“อาเหมยเป็นอย่างไรบ้าง พี่ไม่อยากไปทำงานเลย”

หยางอี้ข่ายรีบบอก พร้อมกับมีสีหน้าออดอ้อนภรรยา

จนโม่ซือเจินต้องเบะปากใส่ลูกชายที่เสแสร้งจนเกินหน้าเกินตา

“ฉันก็เหมือนเดิม วันนี้พี่มีประชุมสำคัญของสมาคมการค้า พี่อย่ามางอแงเหมือนเด็กเลยนะ งานนี้สำคัญนะคะ”

หญิงสาวอยากจะขำกับท่าทางของเขา แต่ก็ไม่อยาก

หักหน้าสามีต่อหน้าคนรับใช้

หยางอี้ข่ายถอนหายใจ หากวันนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญเขาคง

ไม่ไปหรอก เพราะภรรยากำลังอยู่ในช่วงใกล้คลอด

“ครับ ถ้าอย่างนั้นพี่ไปก่อนนะ เสร็จงานแล้วจะรีบกลับ”

“พ่อถามหน่อยเถอะ คุณชายแห่งตระกูลหยางผู้เหี้ยมโหดไปไหนแล้ว ทำไมพ่อเห็นแค่แมวน้อยเท่านั้นล่ะ”

 นายท่านหยางอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อลูกชาย

“โธ่ พ่อครับ ผมก็แค่คนที่รักลูกรักภรรยา งานก็ส่วนงานสิครับ หากมีคนมารังแก ผมก็พร้อมที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม”

ชายหนุ่มไม่สนใจว่าใครจะมองอย่างไร ที่ผ่านมาใช่ว่าจะไม่มีผู้หญิงคนไหนทอดสะพานให้ แต่เพราะเป็นคนรักเดียวใจเดียว และรักภรรยามากเลยไม่ได้สนใจผู้หญิงพวกนั้น 

แต่ถ้าหากมีใครคิดร้ายกับครอบครัวและคนที่เขารัก

หยางอี้ข่ายก็พร้อมที่จะเล่นงานอีกฝ่ายจนย่อยยับไปเหมือนกัน

“ดีแล้วล่ะ ผู้ชายอย่างพวกเราควรจะมีภรรยาเดียว ไม่ควรวอกแวกหรือคดเคี้ยวไปที่ใด อีกอย่างครอบครัวจะได้สงบสุข”

นี่คล้ายจะเป็นคำสอนของนายท่านหยางที่บอกกับลูกชาย

“ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับ อาเหมย พี่ไปก่อนนะ”

ชายหนุ่มบอกกับครอบครัวแล้วเดินออกมา เพราะนี่ก็ใกล้เวลาที่จะต้องเข้าประชุมแล้ว

หลี่เหมยมองตามสามีไปจนลับสายตา และไม่เคยคิดที่จะหึงหวงเขาเลย ทั้งที่มีผู้หญิงหลายคนอยากจะสร้างข่าว และสถานการณ์เพื่อให้รู้ว่าหล่อนนั้นมีความสัมพันธ์กับสามีของเธอ

วันนี้หยางอี้ข่ายยังคงหนีบพี่ชายภรรยามาด้วย เนื่องจากต้องการให้หลี่ซือหยวนมีสังคมทางการค้า และอยากให้มีคนคบหาด้วยตัวของหลี่ซือหยวนเอง ไม่ใช่เพราะเส้นสายของตระกูลหยาง

เมื่อประชุมเสร็จแล้ว ทั้งสองก็เดินออกมาด้วยสีหน้าราบเรียบทั้งที่หัวข้อประชุมในครั้งนี้ ทางตระกูลหยางได้สัมปทานท่าเรือขนส่งสินค้าไป นี่เลยทำให้หลายตระกูลอยากจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย และหนึ่งในนั้นคือตระกูลม่าน และคนที่มาประชุมในวันนี้นอกจากนายท่านม่านแล้วก็ยังมีลูกสาวคนรองตามมาด้วย

เมื่อเห็นหยางอี้ข่าย เธอก็เกิดชอบเขาทันที

“พ่อคะ นั่นคือคุณชายหยางที่กำลังขึ้นมาเป็นผู้นำตระกูลต่อจากพ่อของเขาใช่ไหมคะ” ขณะที่ถามสายตาของเธอก็มองไปทางหยางอี้ข่ายตลอด

“ลูกสนใจเขาเหรอ แต่คงยากสักหน่อย หยางอี้ข่ายแต่งงานแล้ว ได้ข่าวว่าเขารักภรรยามาก และตอนนี้เธอก็ท้องใกล้คลอดแล้ว”

นายท่านม่านบอกกับลูกสาว ซึ่งตอนแต่งงานเขาเองก็ได้รับเชิญไปงานเหมือนกัน แม้ว่าครอบครัวตระกูลหลี่สายรองจะเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา แต่วันเวลาไม่ถึงปี ชายที่ชื่อหลี่ซือหยวนกลับสร้างกิจการให้เจริญรุ่งเรืองได้ เรื่องนี้เขาเองนับถือเหมือนกัน

“ก็แค่คนที่กำลังท้องเท่านั้น ผู้ชายก็เหมือนกันแหละพ่อ ในเมื่อภรรยาเขาให้ในเรื่องนั้นไม่ได้ ก็ต้องออกมาหาความสุขข้างนอกหรือเปล่า เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

ม่านหลิวฟางเชื่อมั่นว่าเธอนั้นสามารถเชิญชวนและทำให้

หยางอี้ข่ายมาสนใจตัวเองได้ จึงเดินมาทางที่ชายหนุ่มยืนอยู่กับ

หลี่ซือหยวน

เมื่อมาถึงเธอก็รีบแนะนำตัวเอง

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อม่านหลิวฟาง คุณหนูรองตระกูลม่านค่ะ”

หยางอี้ข่ายสบตากับพี่ชายภรรยา คล้ายกับถามว่ารู้จักไหม และเมื่อหลี่ซือหยวนส่ายหน้า จึงได้ปรายตามองหญิงสาวที่เพิ่งแนะนำตัวไปด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

แต่สายตานี้กลับทำให้หญิงสาวเย็นวาบไปทั้งตัว

“ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณคือใคร ผมเองไม่ได้รู้จักคุณ

ช่วยหลีกทางด้วย ผมต้องการรีบกลับบ้านไปดูภรรยา”

สายตาขณะที่พูดแทบฆ่าหญิงสาวตรงหน้าได้ การที่อีกฝ่ายมาแนะนำตัวอย่างนี้หยางอี้ข่ายรู้ดีถึงจุดประสงค์ของอีกฝ่าย แต่เพราะเขาไม่ชายตาแลหญิงใดนอกจากภรรยา เลยทำให้รังเกียจการกระทำของม่านหลิวฟาง

เมื่อโดนตอบกลับแบบนั้นก็สร้างความอับอายให้เธอไม่น้อย แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ เพราะตอนนี้มีสายตาจำนวนมากมองมาที่เธอ จึงตัดสินใจหมุนตัวเดินกลับด้วยความอับอาย

เมื่อคุณหนูม่านจากไปแล้ว หลี่ซือหยวนเอ่ยถามน้องเขยพร้อมกับกลั้นขำ

“ไม่แรงไปหน่อยเหรอ”

“ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากทำให้อาเหมยต้องไม่สบายใจ หากมีข่าวระหว่างฉันกับผู้หญิงคนอื่น ฉันอยากให้เธอไม่ต้องกังวลทั้งต่อหน้าและลับหลังว่าฉันจะมีความสัมพันธ์กับหญิงอื่น”

เขาตอบตามความคิดและความรู้สึกที่ได้กระทำมาตั้งแต่แต่งงานกับภรรยา

“น้องสาวผมโชคดีที่ได้พี่เป็นสามี”

หลี่ซือหยวนยิ้มให้ เขารู้สึกสบายใจและดีใจที่มีน้องเขย

คนนี้ ไม่ใช่เพราะหยางอี้ข่ายร่ำรวย หรือให้อะไรหลาย ๆ อย่างแก่ครอบครัวเขา แต่เพราะชายตรงหน้าคนนี้รักและซื่อสัตว์กับน้องสาวเขาตลอดมาอย่างไรล่ะ ทั้งที่ผู้หญิงที่เข้าหานั้นล้วนเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ทั้งนั้น

“ฉันต่างหากที่โชคดี”

เขาตอบกลับ ก่อนจะพยักหน้าและเดินออกมาจากสมาคม วันนี้หยางอี้ข่ายไม่ไปไหนแล้ว เพราะต้องการจะกลับไปหาภรรยา

ส่วนทางด้านหลี่เหมย เวลานี้รู้สึกหน่วงและเจ็บท้องเป็นระยะ จึงได้รีบบอกแม่ทั้งสองคน

“แม่คะ ฉันคิดว่าฉันใกล้จะคลอดแล้ว”

“ตายแล้ว งั้นเดี๋ยวแม่จะไปบอกคนขับรถ และเตรียมของไปโรงพยาบาลกันนะ” โม่ซือเจินบอกอย่างลนลานเหมือนกัน เพราะตกใจที่ลูกสะใภ้จะคลอด

“หายใจเข้าลึก ๆ นะลูก พี่ซือเจินอยู่กับอาเหมยเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปเอาของเด็กที่เตรียมไว้เอง” เฉินเมิ่งรุ่ยเห็นอาการแม่สามีของลูกสาวเลยตัดสินใจจะไปเอาของ และบอกคนขับรถเอง

ทว่าลูกชายและลูกเขยกลับมาพอดีเลยรีบบอก

“อี้ข่ายไปอุ้มอาเหมยหน่อย ตอนนี้เจ็บท้องคลอดแล้ว ส่วนลูก รีบออกไปเตรียมรถจะได้พาน้องไปโรงพยาบาล” นับว่าเธอคือคนที่มีสติที่สุดแล้ว

ทันทีที่ได้ยินว่าภรรยาสุดที่รักเจ็บท้องคลอด หยางอี้ข่ายทิ้งทุกอย่างรีบวิ่งไปที่ห้องโถงทันที ส่วนหลี่ซือหยวนก็รีบออกไปเตรียมรถเพื่อพาน้องสาวไปโรงพยาบาล

 “พี่มาแล้ว อาเหมยไม่ต้องกลัวนะ ใจเย็น ๆ นะครับ”

เขาไม่เพียงแค่พูดแต่รีบคว้าร่างของภรรยาขึ้นมาอุ้ม พร้อมกับพาเธอเดินออกมา ยิ่งเมื่อเห็นท่าทีเจ็บปวดของเธอก็รู้สึกใจไม่ดี หากเขาเจ็บปวดเองได้ก็คงจะทำไปแล้ว

“ค่ะพี่ พี่เองก็ไม่ต้องกังวลนะ นี่มันเป็นอาการที่ผู้หญิง

ทุกคนต้องเจอ แม้ฉันจะเจ็บปวด แต่มันก็คือความภาคภูมิใจที่

อีกไม่นานก็จะได้เห็นหน้าลูกทั้งสองคนแล้ว”

แม้จะเจ็บปวดแค่ไหน แต่ก็พยายามพูดปลอบใจสามีไม่ให้เขาตื่นตระหนกไปมากกว่านี้

“ครับ”

ชายหนุ่มตอบกลับเพียงเท่านั้น ก่อนจะรีบก้าวเท้ายาว ๆ ไปที่รถยนต์ที่กำลังติดเครื่องของหลี่ซือหยวน และพอมาถึงก็รีบอุ้มเธอเข้าไปด้านใน และจัดท่าทางเพื่อให้นั่งสบายที่สุด ก่อนที่เขาจะเดินตามเข้าไป และโอบกอดเธอไว้อย่างอ่อนโยน

ส่วนคนในครอบครัวก็ตามมาด้วยรถอีกคัน ซึ่งแต่ละคนก็มีความวิตกกังวลไม่น้อย นั่นเพราะว่าหลี่เหมยท้องลูกแฝดซึ่งมันจะอันตรายกว่าการคลอดปกติ ถึงแม้คุณหมอจะบอกว่าทารกที่อยู่ในครรภ์แข็งแรงก็ตาม 

และเมื่อมาถึงโรงพยาบาล หลี่เหมยก็ถูกส่งเข้าห้องตรวจอย่างทันท่วงที

หยางอี้ข่ายเดินไปมาที่หน้าห้องคลอดด้วยความร้อนใจ

เขาได้ยินเสียงความเจ็บปวดของภรรยาก็แทบอยากจะพุ่งเข้าไปในห้อง ดีที่หลี่ซือหยวนและทุกคนได้ห้ามไว้

“แม่ ทำไมอาเหมยเข้าไปนานจังเลยครับ ดูสิครับยังมีเสียงร้องเล็ดลอดออกมาอยู่เลย” ชายหนุ่มหันมาถามคนเป็นแม่ด้วยความร้อนอกร้อนใจ และเป็นกังวลที่ภรรยายังไม่คลอดลูกเสียที

“มันเป็นเรื่องปกติของคนเป็นแม่นะลูก กว่าแม่จะคลอดลูกออกมาได้รู้ไหมว่าแม่เจ็บท้องเป็นวัน ๆ ตอนนี้เครื่องมือการแพทย์สมัยใหม่ และมีความเสถียรกว่าตอนที่แม่ท้องลูกเสียอีก ไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะเกิดอันตราย อีกทั้งที่นี่ยังมีคุณหมอที่ชำนาญการตั้งหลายคน” โม่ซือเจินส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับความตื่นตระหนกของลูก จึงได้อธิบายถึงความเจ็บปวดที่เธอก็เคยเจอตอนที่จะคลอดเขาออกมา

“ใช่แล้วล่ะ อี้ข่ายไม่ต้องเป็นกังวลนะ ผู้หญิงอย่างเรา ๆ แม้จะเจ็บปวดในวันที่คลอดลูก แต่ก็มีความสุขเมื่อได้เห็นหน้าเมื่อลูกออกมา”

เฉินรุ่ยเมิ่งพยายามปลอมลูกเขย การเจ็บท้องคลอดนั้นเกิดกับผู้หญิงที่เป็นแม่ทุกคน

ขณะนั้นเองเสียงทารกแรกเกิดร้องดังขึ้น นี่จึงสร้างความโล่งใจให้กับทุกคนที่อยู่หน้าห้อง เมื่อมีเสียงหนึ่งไม่นานก็มีเสียงร้องอีกครั้งตามมา ทำให้หยางอี้ข่ายและทุกคนยิ้มออกมาอย่างยินดี

ไม่นานพยาบาลก็ออกมาแจ้งว่าทั้งแม่และลูกปลอดภัย ให้คุณพ่อไปจัดการเรื่องห้องพัก ซึ่งหยางอี้ข่ายไม่ยอมให้ภรรยาและลูกอยู่ห้องรวมกับคนอื่น

เมื่อทุกคนเห็นว่าหลี่เหมยคลอดลูกทั้งสองออกมาอย่างปลอดภัยจึงได้กลับบ้าน และตั้งใจว่าจะกลับมาอีกครั้งช่วงเย็น หน้าที่ดูแลหลี่เหมยก็คือสามีอย่างหยางอี้ข่าย

หลายชั่วโมงต่อมา...

หลี่เหมยฟื้นขึ้นมาก็พบกับสามีที่นั่งเฝ้าเธอไม่ห่าง หญิงสาวจึงยิ้มออกมาอย่างยินดี

“พี่อี้ข่าย ลูกล่ะคะ”

“พี่ไปดูแล้ว หน้าเกลียดหน้าชังเหลือเกิน ขอบคุณนะครับที่ยอมเจ็บปวด พี่เข้าใจความรู้สึกนั้นเลย เพราะพี่เองก็แทบบ้าเมื่อเห็นอาเหมยเจ็บ” ชายหนุ่มบอกอย่างไม่อาย

คล้ายกับพยาบาลรู้ว่าหลี่เหมยฟื้นแล้ว ตอนนี้จึงเข็นเด็ก

ทั้งสองเข้ามาพอดี

 “คุณแม่ให้นมน้องด้วยค่ะ เอ่อ...คุณพ่อ...” พยาบาลมีท่าทีกระดากอายเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมช่วยภรรยาเอง” เขาตอบกลับด้วยท่าทีปกติ จนพยาบาลอายเสียเอง

หลี่เหมยรับลูกมาแล้วเอาเข้าเต้า โดยมีสามีอุ้มลูกอีกคนไว้ ทั้งสองประสานสายตาให้กันอย่างอ่อนโยน และเริ่มบทบาทใหม่ของหน้าที่พ่อและแม่