11 ทั้งหึงทั้งหวง

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับหญิงสาวที่ดูสวยน่ารัก สมกับที่เป็นลูกคุณหนู ซึ่งเอเดนหวงลูกสาวไม่แพ้กวิน แต่ทว่าไอด้าก็ยังคงสามารถไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ในช่วงกลางคืนได้ ไม่เหมือนใบพลูที่ไปไหนมาไหนต้องมีออสตินไปด้วยเท่านั้น

“พี่ไปทำอะไรมา รู้หรือเปล่าว่าแม่นั่งบ่นกับพ่อจนไอหูชาแล้วเนี่ย” หญิงสาวทำหน้าบึ้ง ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาตัวยาว เมื่อเธอกำลังไม่ชอบใจผู้พี่ชาย ที่ทำตัวกะล่อนแล้วยังชอบสร้างเรื่องให้บิดามารดานั่งบ่นให้ได้ยิน จนเธอต้องเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น

“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่มีรอยที่คอ แม่ก็เข้าใจผิดไปใหญ่ พี่ยังไม่ได้เอากับใครเลยนะไอด้า” ออสตินพูดออกมาหน้าตาเฉย แต่ทว่าผู้เป็นน้องสาวกลับรู้สึกอายแทน เมื่อพี่ชายถูกผู้หญิงสร้างหลักฐานมัดตัวเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน

“อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ น่าเกลียดชะมัดเลย ทั้งดูดทั้งกัด ผู้หญิงคนนั้นชาติที่แล้วเป็นหมารึไง พี่พูดออกมาได้ยังไง ไม่ทันเอากับใคร อย่าว่าแต่แม่เลย พี่ใบพลูเห็นคงเป็นเรื่องแน่ หลักฐานแค่นี้ก็สามารถทำให้พี่ใบพลูเอามาเป็นข้ออ้าง ที่สามารถทำให้เธอไม่ต้องแต่งงานกับพี่ก็ได้” ไอด้ารู้ดีว่าพี่ชายของเธอคิดยังไงกับใบพลู ถึงแม้ว่าออสตินจะปากแข็ง แต่สองพี่น้องก็รู้ใจกันเป็นอย่างดี

“ถ้าใบพลูไม่อยากแต่งงานกับพี่ ใครก็คงบังคับเธอไม่ได้หรอก นอกจากพี่ที่เธอต้องยอมจำนนอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ ไม่ต้องกลัวว่าสะใภ้ของบ้านจะเป็นผู้หญิงคนอื่น เพราะคนที่ลิขิตชีวิตของใบพลูได้ คือพี่คนเดียวเท่านั้น” แววตาของออสตินที่ดูมั่นใจ ในสิ่งที่ใบพลูต้องยอมเขาทุกเรื่อง จนลืมไปว่าเรื่องของหัวใจถ้าหากเธอไม่รู้สึกพิเศษกับเขา

การแต่งงานก็คงไม่พ้นต้องเลิกรา หรือถ้าหากฝืนทนอยู่กันไปก็คงมีแต่ความขมขื่นระทมใจ นอกเสียจากว่าสิ่งที่หญิงสาวยอมเขามาโดยตลอด เพราะเธอเองก็มีใจให้กับเขา เพียงแค่เส้นบางๆ ของคำว่าศักดิ์ศรีและทิฐิมันได้ค้ำคอเขาไว้ จนทำให้เขาและเธอต่างไม่ยอมรับความจริงในข้อนี้

“มั่นใจในตัวเองเกินไปป่ะ! เกลียดจัง ผู้แบบนี้”

“เฮ้ย! ฉันพี่เธอนะยัยไอ” ออสตินถึงกับตะโกนตามหลังน้องสาวออกไป เมื่อไอด้าเองก็ไม่ค่อยพอใจ ในสิ่งที่พี่ชายได้ทำลงไป ไม่ว่าเขาจะหลวมตัวไปมีสัมพันธ์กับใครหรือยัง แต่หลักฐานที่คาตา ทำให้ไอด้ารู้สึกว่าเขาทำเกินไป

ณ บ้านของเดย์ ทุกคนต่างสนุกสนานกับการดื่มด่ำ ในช่วงเวลาที่แสนพิเศษของเดย์ เวลาที่ล่วงเลยไปเกือบยี่สิบสามนาฬิกา เค้กปอนด์ใหญ่ที่เพื่อนๆ เซอร์ไพรส์ทำให้เดย์ถึงกับยิ้มไม่หุบ เมื่อคนที่อวยพรให้กับเขาหนึ่งในนั้นมีใบพลูอยู่ด้วย ทุกคนต่างสนุกสนานกับเสียงเพลงและเครื่องดื่ม ซึ่งบางคนก็เริ่มที่จะเมาแล้วด้วย

แต่ทว่าบรรยากาศแบบนี้กำลังทำให้ใบพลูเริ่มอยากกลับไปพักผ่อน เมื่อเธอไม่รู้สึกสนุกกับงานวันนี้เลยสักนิด โดยเฉพาะเมื่อเธอเห็นออสตินกำลังนั่งดื่มอยู่กับสาวๆ ซึ่งเขาไม่ได้มานั่งร่วมโต๊ะกับใบพลูและเพื่อนๆ ของเธอ วันนี้เตวิชติดงานไม่ได้มาด้วย ครามจึงอาสาขับรถให้กับนัทตี้และสาวๆ

“ใบพลู ขอบใจมากนะ สำหรับของขวัญ เดย์จะเก็บมันเอาไว้อย่างดีเลย จะพกติดตัวตลอดเวลาด้วยเลยดีไหม” เดย์พูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เมื่อเขารู้สึกถูกใจกับของขวัญที่ใบพลูให้มา

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งเดย์ นั่นมันนาฬิกานะไม่ใช่เครื่องรางของขลังสักหน่อย” ใบพลูพูดติดตลกออกไป เมื่อเธอไม่อยากให้ความหวังกับเดย์ เพราะถึงยังไงหญิงสาวก็คงไม่หลงกลเดินเข้าไปในวังวนของผู้ชายอย่างเขา ซึ่งชายหนุ่มในมาดสุภาพบุรุษ

 แต่แท้ที่จริงแล้วเบื้องหลังของเดย์เป็นยังไงใบพลูก็พอจะทราบดี แต่ในเวลานี้หญิงสาวเริ่มรู้สึกหมั่นไส้ออสติน ที่นั่งดื่มไม่สนใจคนรอบข้าง เขาทำเหมือนกับว่าเธอนั้นไม่มีตัวตน

“ใบพลูครับ วันเกิดปีนี้ ถ้าผมจะขอเต้นรำกับคุณซักเพลง จะได้ไหมครับ” คำถามของชายหนุ่มทำให้ใบพลูถึงกับหันไปสบตาวาวาและนัทตี้ เพื่อขอความเห็นจากเพื่อนรัก แต่ทว่าทั้งสองกลับผายมืออนุญาตให้เธอไปเต้นรำกับเดย์ได้

“ไปสิใบพลูเดย์อุตส่าห์ชวน อีกอย่างก็ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้กับเดย์ด้วยก็แล้วกัน” ดูเหมือนว่านัทตี้กำลังอยากทำให้ใครบางคนได้คลั่ง เมื่อออสตินดูเฉยชา แต่ใครจะรู้ว่าเขาพยายามข่มใจที่จะไม่เข้าใกล้ใบพลู เพราะรอยที่ซอกคอนั่น ทำให้เขากลัวว่าหญิงสาวจะเข้าใจผิด แต่ในเวลานี้คงไม่ต้องอธิบายถึงความรู้สึกที่มี เมื่อใบพลูคิดไปไกลเกินกว่าที่เขาคาดเอาไว้เยอะเลยทีเดียว

“เชิญครับใบพลู” เดย์ลุกขึ้นโค้งคำนับ พร้อมกับผายมือออกไป เพื่อให้ใบพลูได้เอื้อมมือมาแตะ ซึ่งทั้งคู่ได้เดินออกไปที่ฟลอร์ด้านหน้า ทำให้แขกผู้มีเกียรติ ซึ่งส่วนมากมีแต่หนุ่มสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน ทุกคนปรบมือเสียงดังเกรียวกราวให้กับเจ้าของวันเกิดและหญิงสาวที่อยู่ในชุดราตรีสีขาว ซึ่งเธอดูสวยเด่นราวกับเจ้าหญิง

เสียงเพลงเริ่มบรรเลงขึ้น พร้อมกับท่าทีของเดย์ ที่ในเวลานี้ชายหนุ่มถือโอกาสโอบใบพลูด้วยความรู้สึกพึงพอใจ จนทำให้ใครบางคนถึงกับขบกรามเอาไว้ เพื่อไม้ให้ความโกรธพุ่งออกมา เมื่อเขากำลังอยากเดินไปชกหน้าคนที่กำลังฉวยโอกาสรั้งใบพลูเข้าไปไว้ในอ้อมกอด

“สองคนนั่นดูเหมาะสมกันดีนะคะ อีกไม่นานคงมีข่าวดี มิ้นต์รู้สึกว่าใบพลูเองก็น่าจะมีใจให้กับเดย์เหมือนกัน ว่าไหมคะออสติน” น้ำเสียงของมิ้นต์ดังขึ้นมา ราวกับว่าหล่อนอยากตอกย้ำให้ออสตินได้รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเดย์กับใบพลู

“แหม... ก็เดย์ตามจีบใบพลูมาตั้งหลายปี ตอนนี้คงใจอ่อนยอมตกลงเป็นแฟนเดย์แล้งมั้ง เธอถึงได้ยอมออกไปเต้นรำ ปล่อยให้เดย์โอบซะขนาดนั้น ยัยนี่เห็นใสๆ ก็ขี้อ่อยเหมือนกันนะเนี่ย” เสียงโมเมย์ดังขึ้น ยิ่งตอกย้ำให้ออสตินโกรธใบพลูมากขึ้น ที่เธอปล่อยให้เดย์ฉวยโอกาสโอบซะขนาดนั้น

“ว้าย! ออสติน!” มิ้นต์ถึงกับอุทานออกมาเสียงดังท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ เมื่อหล่อนถูกออสตินลากไปที่ฟลอร์เต้นรำกลางงาน

“อยากเต้นรำก็ไม่บอก” มิ้นต์ใช้แขนเรียวอบลำคอแกร่งออสตินเอาไว้ด้วยท่าทางที่ยั่วยวน ขณะที่ชายหนุ่มเองก็น้อยหน้าซะที่ไหน มือของเขาจับลงไปที่สะโพกของหล่อน พร้อมกับรั้งเข้าหายิ่งดูสนิทสนมราวกับคู่รักแห่งปีเลยทีเดียว

ซึ่งดูจากท่าเต้นของทั้งคู่ ที่ยังคงเต้นโดยส่ายสะโพกเป็นวงกลมไปตามจังหวะ มีการผสมผสานหลายๆ ท่า จนบางครั้งมิ้นต์ก็ทำในสิ่งที่ออสตินคาดไม่ถึง เมื่อหล่อนพยายามโน้มทรวงอกกลมโต ที่ล้นนูนออกมาจากบราให้แนบชิดกับลำตัวของออสติน

“งานนี้ฉันว่าต้องเกิดเรื่องแน่ ดูออสตินสิ เหมือนตั้งใจยั่วโมโหยัยใบพลู” วาวาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล

 “แกว่ายัยใบพลูกำลังคิดจะทำอะไร ทำไมถึงยอมให้เดย์โอบขนาดนั้น อย่าบอกนะว่ากำลังยั่วโมโหออสตินเหมือนกัน” สองสาวยังคงพูดกระซิบกันไปมาด้วยแววตาที่กังวลใจ เมื่อพวกเธอสองคนกำลังคิดว่าต้องเกิดศึกชิงนางกลางฟลอร์แน่ๆ