10 ไม่ชอบใจ2

“แหม... ฉันแค่แวะมาทัก ทำไมถึงรีบกลับจัง” หญิงสาวยังคงพยายามที่จะทำให้ใบพลูได้เห็นรอยเขี้ยวที่ซอกคอระหงของหล่อน เพราะในเวลานี้ดูเหมือนว่ามิ้นต์กำลังจงใจ ในการรวบผมที่ปล่อยสยายไปไว้ยังไหล่อีกข้าง เพื่อเผยให้เห็นร่องรอยที่ชายหนุ่มฝากเอาไว้ให้ดูต่างหน้า บริเวณลำคอขาวผ่องเยื้องติ่งหูลงมาเล็กน้อย ซึ่งมีรอยดูดและรอยขบกัดมองแวบเดียวก็รู้ว่าเกิดจากอะไร

“เชี้ย...” วาวาถึงกับอุทานออกมา แต่ก็ไม่ดังมาก พร้อมเอามือป้องปากเอาไว้ด้วยความตกใจ ไม่คิดว่ามิ้นต์จะกล้าเปิดเผยร่องรอยที่แสนน่าอับอาย ให้พวกเธอได้เห็น

“ตกใจอะไรเหรอวาวา หรือว่าวันนี้ฉันดูสวยเป็นพิเศษ เสียดายจัง เมื่อคืนพวกเธอน่าจะอยู่ต่อ ไม่อย่างนั้นออสตินคงไม่รีบชวนฉันกลับห้อง ขอตัวก่อนนะ พอดีว่าคืนนี้นัดออสตินเอาไว้ เราจะไปงานวันเกิดเดย์” มิ้นต์ปรายตามองไปที่ใบพลู พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับเธอ แต่ทว่าดวงตาของหล่อนกลับเต็มไปด้วยเลศนัยที่มองยังไงก็ดูร้ายกาจไม่เบา ก่อนที่หล่อนจะลุกขึ้น เดินนวยนาดออกไปด้วยท่าทางที่มั่นอกมั่นใจ ในชุดเดรสรัดติ้วเสียจนแนบเนื้อเกินงาม

ใบพลูถึงกับขบกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ เพื่อไม่ให้น้ำตาเล็ดออกมา เมื่อเธอรู้สึกเจ็บจนจุกอย่างบอกไม่ถูก ไหนบอกว่าไม่รักไม่สนใจ แล้วทำไมเธอต้องแคร์ในสิ่งที่ได้เห็นและได้ยินมา ในเมื่อออสตินกับเธอนั้นไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

“ใบพลู แกไหวไหมอ่ะ” วาวาเอ่ยถามเพื่อนรักออกไปด้วยความห่วงใย พลางหันไปสบตานัทตี้ ซึ่งดูแล้วเธอก็แคร์ความรู้สึกของใบพลูไม่แพ้กัน

“พวกแกสองคนทำไมมองฉันแบบนั้น บอกแล้วไง ต่อให้นายนั่นไปเอากับใครก็ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย เรากลับกันเถอะ” พอพูดจบประโยคหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวดวงตากลมโตปากนิดจมูกหน่อย มองยังไงก็ดูมีเสน่ห์ เธอได้ลุกเดินออกไปจากร้านกาแฟ ผู้ชายหลายคนถึงกับมองตามตามหลัง เพราะใบหน้ารูปไข่ในลุคสาวหวาน ที่มององศาไหนเธอก็ดูน่ารัก จึงทำให้หลายคนอยากเข้าไปทัก แต่เธอกลับเมินผู้ชายทุกคนที่เข้าหาใคร

ทั้งที่ปากบอกกับเพื่อนว่าไม่เป็นไร แต่ทำไมหัวใจของเธอถึงอ่อนแรง เพียงแค่ได้รู้ในสิ่งที่แคลงใจ ทั้งที่พยายามบอกใครๆ ว่าไม่รู้สึกอะไรกับออสติน เพียงแค่นึกภาพชายหนุ่มกับหญิงอื่นบนเตียง น้ำตาที่กลั้นเอาไว้กลับไหลออกมาเป็นทาง ต่อไปนี้เธอคงต้องอยู่ให้ห่างๆ

 จากที่เคยพยายามจะเกลียดเขา คราวนี้หญิงสาวคงต้องเกลียดออสตินเข้าให้แล้วจริงๆ เธอปาดน้ำตาออกจากแก้ม ด้วยแววตาที่ดูมุ่งมั่น พร้อมที่จะยอมรับความจริงข้อนั้น เมื่อเขาและเธอเกิดมาเพื่อเป็นเส้นขนานท่ามกลางละติจูดที่ไม่มีทางมาบรรจบกันได้

ภายในห้องนอนที่เต็มไปด้วยโมเดลต่างๆ ซึ่งมีทั้งแบบบ้าน หุ่นยนต์ รถยี่ห้อต่างๆ ทั้งรถยนต์และรถจักรยานยนต์ หรือแม้แต่เซตโมเดลจำลองหญิงชายพร้อมกับเด็กสองคน เหมือนกับภาพครอบครัวที่ออสตินได้ออกแบบเอาไว้

 ซึ่งหญิงสาวคนนั้นคงไม่ใช่ใคร เขาคงหมายถึงใบพลูอย่างแน่นอน บ่งบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มเจ้าของห้องนี้ ก็มีจิตใจอ่อนโยนไม่แพ้หน้าตาหวานๆ ของเขา ที่ดูหล่อเหลาราวกับโอปปา แต่ทว่าทำไมใบพลูถึงไม่กล้าเปิดใจที่จะยอมรับให้เขาเข้ามาอยู่ภายในใจของเธอ

“ออสติน! ออสติน! นี่ลูกจะนอนกินบ้านกินเมืองเลยรึไง เมื่อคืนก็ไม่กลับบ้านไปค้างกับใครมา หรือไปนอนที่คอนโด” พิ้งค์พลอยเดินเข้ามาปลุกลูกชาย เมื่อเวลาผ่านเลยไปจวนจะสิบเจ็ดนาฬิกาแล้ว แต่ทว่าออสตินลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของนางกลับไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักที

“โธ่! แม่คร้าบ...เมื่อคืนผมดื่มหนักไปหน่อย ขอนอนพักต่อซักสิบนาทีนะครับ” ชายหนุ่มยังคงต่อรอง พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อน ทั้งที่ยังคงนอนหลับตาอยู่แบบนั้น

“นี่ลูกไปทำอะไรมา รอยที่คอนั่น! ออสติน!” คราวนี้ผู้เป็นมารดาถึงกับตะคอกออกมาเสียงดัง เมื่อพิ้งค์พลอยเห็นรอยแดงที่ลำคอของลูกชายเด่นชัดเสียจนคิดดีไม่ได้เลย จนทำให้นางถึงกับไม่พอใจ เมื่อผู้เป็นมารดากำลังคิดว่าลูกชายต้องไปนอนค้างกับผู้หญิงคนไหนมาแน่ เมื่อคืนเขาถึงไม่ยอมกลับบ้าน

หมับ!

“ว้าย! ไอ้ลูกบ้า... ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะออสติน!” พิ้งค์พลอยเอ็ดลูกชายออกไปเสียงดัง เมื่อออสตินลุกขึ้นนั่งแล้วรั้งมารดาเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลัง เพื่อกลบเกลื่อนความผิด ที่กำลังจะทำให้เขาถูกนางตำหนิ ซึ่งดูท่าทีแล้วเหมือนกับว่ามารดาจะโกรธเอามากๆ

“แม่คร้าบ... ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นกับผู้หญิงคนไหนเลยนะครับ” ออสตินเริ่มใช้ลูกอ้อน เพื่อให้มารดาใจอ่อน เพราะพิ้งค์พลอยเคยบอกเอาไว้ ถ้าวันใดเขามีใครหรือทำอะไรที่ผิดต่อใบพลู การหมั้นหมายก็จะถูกยุติลงทันที

“หลักฐานโทนโท่อยู่อย่างนั้น ยังจะมาแก้ตัวอีกเหรอ แม่จะไม่พูดดีกับลูกแล้วนะ เราโตแล้วนะออสติน ลูกก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าพ่อกับแม่หมายมั่นปั้นมือ ที่จะเอาหนูใบพลูมาเป็นสะใภ้ แล้วนี่อะไร แกไปนอนกับใครมา” น้ำเสียงของพิ้งค์พลอยฟังดูเกรี้ยวกราดขึ้นมากว่าเดิม

“เมื่อคืนผมไปนอนกับไอ้ครามที่คอนโดมาครับแม่”

“ฮ่ะ! อย่าบอกนะว่าลูกกับเจ้าคราม ว้าย! อกอีแป้นจะแตก เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ออสติน” คราวนี้พิ้งค์พลอยถึงกับยกมือขึ้นมาทาบอกด้วยความตกใจ เมื่อคิดว่าลูกชายกำลังชื่นเปลี่ยนรสนิยมไปชมชอบไม้ป่าเดียวกัน

“แม่คร้าบ... เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว สรุปง่ายๆ ผมไม่ได้เป็นเกย์ ที่สำคัญรอยที่คอนั้นมันก็เกิดจาก...” ออสตินถึงกับไปไม่เป็น เมื่อเขาไม่รู้ว่าจะอธิบายให้มารดาเข้าใจยังไงดี แต่ที่แน่ๆ เขานั้นไม่ได้มีอะไรที่มันเกินเลย มากไปกว่าการถูกมิ้นต์รุกรานร่างกายท่อนบนเลยสักนิด

“แม่เกลียดที่สุดคือผู้ชายที่กินไม่เลือก ลูกสะใภ้ของแม่ต้องเป็นหนูใบพลูเท่านั้น จำให้ขึ้นใจเลยนะออสติน!” พิ้งค์พลอยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็ง เพื่อหวังให้ลูกชายได้ตระหนักถึงความรับผิดชอบ ในคำมั่นสัญญาเรื่องที่ผู้ใหญ่ได้คุยกันเอาไว้ หลังจากที่ออสตินและใบพลูเรียนจบ คนทั้งคู่ต้องแต่งงานกัน หรือถ้ายังไม่สะดวกก็หาฤกษ์หมั้นหมายกันเอาไว้ก่อนก็ได้

แต่ทว่าลูกชายกำลังจะชักใบให้เรือเสีย เมื่อมารดาเดินออกไปจากห้อง ออสตินได้หาวออกมาราวกับว่าเขานอนไม่อิ่ม ทั้งที่นอนมาทั้งวันแล้ว ผมเผ้าที่ดูยุ่งเหยิงแต่พอเป็นออสตินแล้ว ถ้าใครได้มาเห็นคงต้องร้องวาว! เพราะเขาดูหล่อเหลาขั้นเทพ