บทที่ 6

กู่เสวี่ยรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วต่อสายหากู่หยูเฉิง หลังจากคุยได้สองสามคำ กู่หยูเฉิงก็บอกให้น้องสาวส่งโทรศัพท์ให้หยานซู

เห็นว่าหยานซูไม่รับ กู่เสวี่ยกูยัดใส่กระเป๋าเสื้อของเธอ

"หยานซู น้องสาวฉันยังเด็กเกินกว่าจะตัดสินใจเรื่องใหญ่ขนาดนี้เองได้ เธอช่วยตัดสินใจแทนฉันที ฉันมั่นใจว่าเธอจะช่วยให้แม่ของฉันรอดพ้นขีดอันตรายได้แน่นอน"

หยานซูโมโหจนขำออกมา "กู่หยูเฉิง ชาติที่แล้วฉันไปเผาบ้านนายหรือยังไง? นั่นมันเรื่องของนาย ไม่ใช่ธุระโกงการอะไรของฉัน"

กู่หยูเฉิงใช้ไม้อ่อนเข้าเกลี้ยกล่อม "หยานซู ฉันรู้ว่าฉันทำผิดต่อเธอ แต่เธอเป็นหมอ การปล่อยคนเจ็บให้ตายไปต่อหน้าต่อตามันคือการตระบัติคำปฏิญาณ แล้วเธอจะต้องถูกฟ้าลงโทษ"

หยานซูกัดฟันด้วยความโกรธ "กู่หยูเฉิง ไอ้คนหน้าด้าน"

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง

โป๋ซู่เห็นหยานซูกำลังแบกร่างของหญิงชราลงจากบันไดอยู่ไกล ๆ เขาก็รีบเด้งตัวลงจากรถ

ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง แล้วอุ้มร่างของหญิงชรามาแบกแทน "ซูซู ผมแบกเอง"

เมื่อกู่เสวี่ยเห็นโป๋ซู่ ออร่าความสง่างาม และใบหน้าอันหล่อเหลาทรงเสน่ห์ของชายหนุ่มก็ทำเอาเธอตะลึงงัน ยิ่งพอหันไปเห็นรถเบนซ์ที่มีราคาเหยียบสี่ห้าล้านคันนั้น ดวงตาของเธอก็ลุกวาว

"พี่หยานซู ผู้ชายคนนี้ใครคะ? ดูท่าทางจะรวยน่าดู โสดไหมอะ?"

หยานซูไม่สนใจเด็กสาว เธอรีบออกไปเปิดประตูรถให้โป๋ซู่ เพื่อที่เขาจะได้วางร่างของหญิงชราลงบนเบาะหลังได้อย่างทันท่วงที

จากนั้นโป๋ซู่ก็เข้าไปนั่งที่คนขับ ตอนแรกหยานซูตั้งใจจะเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับ แต่ถูกกู่เสวี่ยแย่งซะก่อน

"พี่หยานซู หนูเมารถ ขอนั่งข้างหน้านะคะ" กู่เสวี่ยทำเสียงออดอ้อน

หยานซูชะงัก ไม่เคยได้ยินว่ากู่เสวี่ยเมารถเลยหนิ?

"นี่เป็นที่นั่งเฉพาะภรรยาของผม" ขณะที่กู่เสวี่ยกำลังหย่อนสะโพกลง คำพูดของโป๋ซู่ราวกับตบหน้าเธอเข้าอย่างจัง

กู่เสวี่ยจึงทำได้แค่ออกจากเบาะหน้ารถมาด้วยความอับอาย แล้วเดินไปนั่งเบาะหลังอย่างไม่เต็มใจ

แต่ทันทีที่เธอเห็นหยานซูนั่งลงตรงเบาะหน้า เธอก็อึ้ง

"ทำไมพี่ถึงนั่งตรงนั้นได้ล่ะ?" เธอบ่นเสียงอุบ

น่าเสียดายที่ทั้งหยานซูและโป๋ซู่ต่างก็ไม่ใช่คนชอบพูดนัก จึงไม่มีใครเฉลยปริศนานี้

ณ โรงพยาบาล

หยานซูใช้ข้อดีจากตำแหน่งหน้าที่เพื่อขอช่องทางสีเขียวสำหรับแม่ของกู่หยูเฉิง แต่เมื่อถึงเวลาต้องชำระค่าใช้จ่าย กู่เสวี่ยกลับใบ้กินขึ้นมา

หยานซูส่งบิลแจ้งยอดชำระให้เธอด้วยมือเดียว "ไปจ่ายเงินซะ"

กู่เสวี่ยถึงกับเหม่อ "หนูไม่มีเงินนี่คะ พี่หยานซู ไหน ๆ จะช่วยแล้วก็ช่วยให้ถึงที่สุดสิคะ..."

ขณะที่หยานซูกำลังล้วงหยิบบัตรเอทีเอ็มออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้กู่เสวี่ยด้วยความเคยชิน โป๋ซู่ก็ห้ามเอาไว้ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาดุดันแกมบังคับ "ไม่มีก็ไปขอพี่ชาย หยานซูไม่ได้เสกเงินขึ้นมาเองได้ เธอกับซูซูเป็นญาติพี่น้องกันก็ไม่ใช่ มีสิทธิ์อะไรมารีดไถ เราคงช่วยได้แค่พามาส่ง ซูซู เรากลับกันเถอะ"

กู่เสวี่ยรู้สึกอับอายจนอยากจะมุดดินหนี

ขณะที่โป๋ซู่กับหยานซูเดินออกจากโรงพยาบาล ต่างคนต่างก็ร้อนรุ่มในใจกันอยู่แล้ว แต่จู่ ๆ โป๋ซู่ก็ได้รับสายจากบริษัท ก่อนจะหันไปมองหยานซูด้วยสีหน้ารู้สึกผิด "ซูซู ท่านประธานเข้าเยี่ยมบริษัทกระทันหัน ขอโทษจริง ๆ แต่ผมคงต้องเข้าบริษัท"

สำหรับหยานซูที่ตัวเธอเองก็เป็นสัตว์สังคมเหมือนกัน เธอเข้าใจความรู้สึกจนใจของพนักงานออฟฟิศที่ถูกกฎระเบียบของบริษัทรัดตัวเป็นอย่างดี ดังนั้นเธอจึงโบกมือให้เขาอย่างใจกว้าง แล้วเอ่ยปากเร่งเร้า "ไม่ต้องห่วงฉันหรอกค่ะ คุณรีบเข้าบริษัทเถอะ เดี๋ยวเราค่อยโทรคุยกัน"

โป๋ซู่ยัดกุญแจรถใส่มือหยานซู "คุณขับรถผมกลับ อีกเดี๋ยวผมไปรับคุณแล้วเรากลับบ้านด้วยกัน"

พูดจบโป๋ซู่ก็ตรงดิ่งไปขึ้นรถประจำทางที่อย่างฝั่งตรงข้าม

หยานซูยืนมองโป๋ซู่ด้วยความเหม่อลอย เห็นร่างสูงโปร่งของเขายัดเข้าไปในรถประจำทางที่อึดแน่นไปด้วยคน ท่าทางของชายหนุ่มดูทำตัวไม่ถูก จู่ ๆ ในใจของหยานซูก็เกิดความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา