บทที่14

"อ้าวแฝด ลมอะไรพามาแถวนี้เนี่ย" มินินเพื่อนสนิทของเราสองคนและควบตำแหน่งอดีตดาวมหาวิทยาลัยเมื่อตอนปีหนึ่ง​เดินเข้ามาทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อเห็นผมกับไอ้แฝดเดินเข้ามาใกล้

"หึ มาเดินเล่น" ถึงปากไอ้ฟิล์ม​จะตอบมินินไปอย่างนั้น แต่สายตาเหยี่ยวคอยสอดส่องมองสาวๆ ไปเรื่อย ไม่ต่างจากผมแม้ว่าจะเหมือนมองเพื่อนอยู่แต่ที่จริงแล้วหางตาหยุดอยู่ที่ใครบางคน คอยมองเธอไม่ห่าง 

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มหวานเห็นฟันเรียงสวย ตากลมโตระยิบระยับดูเปล่งประกายเหมือนดวงดาว เสียงหัวเราะคิกคักพูดคุยกับไอ้หน้าอ่อนนั่นไม่เหมือนเวลาอยู่กับผมเลยสักนิด 

"พี่เลนส์​คะ แหวนแหวนเอาน้ำมาให้ค่ะ" 

"..." มือใหญ่ยื่นไปรับมาถือไว้อย่างมีมารยาทแต่คิ้วเข้มต้องขมวดพันกันยุ่งเมื่อสาวรุ่นน้องปีสองหนึ่งในทีมงานไม่ยอมปล่อยแก้วน้ำในมือแถมยังพยายามขยับมาแตะปลายนิ้วเรียวยาวจนเขาต้องรีบดึงมือกลับ

ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร เขาจึงเลือกตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงหรือทำอะไรอะไรให้ใครบางคนเข้าใจผิดจนไม่เข้ามาทำคะแนนกับผม

"นายสองคนช่วยมินินหน่อยได้ไหม" มินินวิ่งหน้าตาตื่นท่าทางเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

"ว่ามาสิ" ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้แฝด เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่ผมสองคนจะปฏิเสธคำขอจากเพื่อนที่โตมาด้วยกันอย่างมินิน

"คือมินินขาดนายแบบหนึ่งคนหน่ะ น้องเขาพึ่งโทรมาบอกว่าท้องเสีย" 

"เรามีพรีเซนต์​ตอนสิบโมงครึ่ง งั้นมึงไอ้เลนส์​ มึงว่าง" ประโยคแรกไอ้ฟิล์มพูดเอาตัวรอดกับมินิน ก่อนจะจัดแจงโยนมาให้ผมโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ 

"ไอ้พายไง" ผมเลยต้องรีบเสนอชื่อเพื่อนรุ่นน้องมาเป็นอีกหนึ่งทางเลือกให้มินิน

"มินินโทรแล้ว พายยังไม่ตื่น" 

"นะนะ เลนส์​ช่วยมินินหน่อยนะ เดี๋ยวมินินเลี้ยงข้าว"

"..." ผมได้แต่ยืนถามตัวเองคนเดียวในใจว่าเมื่อเช้าก้าวเท้าไหนออกจากห้องของเธอกันแน่ เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ผมถึงได้คล้อยตามทั้งน้องทั้งเพื่อนยอมตบปากรับคำทำอะไรง่ายๆ ยอมมายืนให้ช่างแต่งหน้าที่มินินพามาเติมหน้าให้ดูมีมิติเพื่อที่จะให้รูปออกมาสวยและไม่เสียเวลาแต่งรูปนาน

"เลนส์ไปยืนตรงนั้นนะ ข้างๆ น้องเดียร์" มินินเข้ามาบอกตำแหน่งให้ผมเข้าไปยืนถ่ายคู่กับรุ่นน้องที่คอยส่งสายตามาให้อย่างเปิดเผย

"แล้วอีกคน?" 

"น้องพรีมถ่ายกับน้องไบร์ทเดือนปีนี้หน่ะ" 

"สลับ" 

"แต่..."

"ไม่งั้น..."

"โอเค โอเค" ผมรู้ว่าทำให้เพื่อนลำบากใจเพราะถ่ายดาวกับเดือนไปส่วนหนึ่งแล้ว แต่ผมก็อยากใช้สิทธิ์ความเป็นเพื่อนและคนมาช่วยแสดงความเอาแต่ใจเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ 

ประธานนักศึกษา​อย่างผมมาถ่ายคู่กับดาวมหาวิทยาลัย​ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร...

รอไม่ถึงสิบนาทีที่มินินบรีฟกับทีมงานในแผนที่ถูกเปลี่ยนกระทันหัน ทุกคนก็กลับเข้ามาประจำตำแหน่งและหน้าที่ของตัวเอง แน่นอนว่าดาวคนสวยก็เดินหน้าเรียบเฉยเข้ามายืนอยู่ในฉากข้างกันกับผมแทนรองอันดับหนึ่ง

"จีบไปทั่ว" ในจังหวะที่ทุกคนกำลังยุ่งกับการปรั​บแสงและหามุมอยู่นั้น เสียงทุ้มก็ดังขึ้นแผ่วเบากล่าวหาคนตัวเล็กให้พอได้ยินกันสองคน

"ตัวเองก็ให้จีบไปทั่วเหมือนกันนั่นแหละ ชิ" ซึ่งเธอก็ทำปากขมุบขมิบตอบกลับมาอย่างไม่น้อยหน้าพยายามซ่อนใบหน้าเก็บอารมณ์​น้อยใจไว้ภายใต้รอยยิ้มเวลาที่คนอื่นหันมามองไม่ให้ดูมีพิรุธ คำกล่าวหาของเขามันแรงเกินไป

อยู่ๆ ก็มาพูดว่ากันแบบนี้ มีอย่างที่ไหนกัน

 ทำคนตัวโตหลุบตามองเธออย่างคาดโทษที่กล้ามายอกย้อนเขา ไวเท่าความคิด มือหนาแอบยื่นไปหยิกเอวบางเบาเบาด้วยความหมันไส้ทำคนตัวเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำอะไรแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น แต่ขืนเธอเอะอะเสียงดังใส่เขาตอนนี้ มีหวังบรรดาแฟนคลับที่ยืนส่งตาหวานให้เขาอยู่ได้เข้ามาหยุมหัวเธอแน่ 

ตากลมโตค้อนวงกว้างก่อนสะบัดหน้าหนี ส่วนเขาเลิกคิ้วขึ้นมองเธออย่างยียวนพร้อมกับหัวเราะในลำคอให้กับท่าทางแสนงอนดูเอาแต่ใจของคนตัวเล็ก

จบงานคงต้องเคลียร์​กันหน่อย จะหักคะแนนให้ไม่เหลือจนต้องกลับมาเป็นเด็กดีของเขาเลยคอยดู

"ขอบคุณ​นะเลนส์ ถ้าไม่ได้นาย มินินแย่แน่เลย" 

"ขอโทษเหมือนกันที่ทำแผนเปลี่ยน"

"ไม่เป็นไร แบบนี้งานก็สวยดี" 

"ไว้มินินนัดเลี้ยงข้าวนะ" 

"อืม โทรมา" 

เมื่อคนตัวโตเห็นเป้าหมายกำลังจะเดินออกจากห้อง เขาก็บอกลาเพื่อนปลีกตัวออกมาอย่างเนียนๆ เดินตามหลังคนตัวเล็กเงียบๆ จนถึงมุมตึกทางไปลานจอดรถที่มีเพียงรถสปอร์ตหรูของเขาจอดอยู่เท่านั้น

"จะไปจีบใครอีก" 

"เจอใครก็คนนั้น"

ทั้งที่เขาเป็นคนหาเรื่องเธอก่อนแท้ๆ แต่พอเธอตอบกลับมาแบบนี้มันยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดที่มีคูณเป็นสองเท่า ขายาวก้าวเพียงหนึ่งก้าวก็ถึงตัวร่างบางมือหนาจับมือเล็กแน่นออกแรงบังคับให้เธอเดินตามมากับเขา ก่อนจะเปิดประตูฝั่งข้างคนขับใช้สายตาบังคับให้คนแสนงอนยอมขึ้นไปนั่ง โน้มตัวลงไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้อย่างเอาแต่ใจเป็นการสั่งทางอ้อมว่าอย่าคิดหนี และพาตัวเองอ้อมมาฝั่งคนขับพร้อมกับสตาร์ทรถเปิดแอร์​เบอร์แรงฉ่ำหวังให้ความเย็นจะช่วยลดอารมณ์​ของทั้งสองคน

"กินอะไร" เพราะคนตัวเล็กเอาแต่นั่งกอดอกทำหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จา ทำคนพูดน้อยอย่างเขาถึงกับต้องหาเรื่องชวนเธอคุยก่อน

"..."

"พรีม" 

"พรีมจะไปกินกับเพื่อน"

"เพื่อนหรือใคร" เขาได้ยินนะที่ไอ้หน้าอ่อนนั่นชวนเธอไปกินข้าวหน่ะ เพราะงั้นเป็นเขาหรือเปล่าที่ต้องเป็นคนโกรธ มาขอจีบเขา ก็ต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้น ห้ามมีคนอื่น! 

"ใครก็ได้ทั้งนั้นแหละ" 

"พูดดีดี" 

"..." 

"ก๋วยเตี๋ยว​เรือมั้ย" เขาจำได้เมื่อสองวันก่อนเธอบอกจะชวนใยไหมไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือ ร้านที่มีกากหมูให้เติมไม่อั้น เขาจึงเอามาเป็นตัวช่วย วิธีนี้เขาเคยใช้ง้อโฟกัสน้องสาวของเขามาแล้วซึ่งผลตอบรับก็ดีเกินคาดและรวดเร็วทันใจเขามาก

"ไปชวนสาวๆ ของพี่สิ" ก็ชวนอยู่นี่ไง มันเขี้ยวหว่ะ

"สามสิบคะแนน หายงอน" จากตั้งใจจะลบ กลับต้องบวกให้ซะอย่างงั้น

"ห้าสิบถึงหาย" หึ รอ​อยู่​แล้วละสิ แต่มากไปรึเปล่าครับน้องพรีม มุมปากยกยิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ของคนตัวเล็ก ว่าแต่เขา แต่คนที่ร้ายเงียบที่สุดคือเธอนี่แหละ

เขาไม่ยอมรับปากตอบตกลงเธอง่ายๆ เลือกหันกลับไปจับพวงมาลัยมัดมือชกขับรถพาคนตัวเล็กไปหามื้อกลางวันอร่อยๆ อยู่ไม่ไกลกินแทนเพราะมีเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงก่อนเข้าเรียนช่วงบ่าย 

แถวมอก็พอมีร้านก๋วยเตี๋ยว​เรือให้เธอได้กินพอลองท้องก่อน ไว้วันหลังค่อยพาไปแก้มืออีกทีก็ไม่สาย

"ห้าสิบคะแนนของพรีม พรีมไม่ลืมนะ"​

"...อืม"