บทที่13

"ไม่มีเรียนหรอคะ" 

"มีบ่าย" 

ฉันถามคนตัวโตที่กำลังนั่งเหยียดขายาวพิงหัวเตียงเขียนไอแพดอยู่บนที่นอนของฉันราวกับเป็นห้องตัวเองอย่างไงอย่างงั้น

หลายวันมานี้เขามักจะมานั่งเล่นนอนเล่นที่คอนโดของฉัน อย่างเมื่อคืนก็สะพายกระเป๋าเสื้อผ้ามานอนค้างที่นี่หน้าตาเฉย บอกว่า "แวะมาให้จีบ" ทำฉันอ้าปากค้างไปไม่เป็นทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนมองตาปริบๆ อย่างว่าละโอกาสที่เราจะได้เจอกันน้อยมาก จนตอนนี้คะแนนของฉันก็ยังเท่าเดิม 5.5 คะแนน

"วันนี้พรีมมีถ่ายงานให้มหาวิทยาลัย​นะ" ที่จริงวันนี้ฉันไม่มีเรียนหรอก แต่ทางสโมสรนักศึกษาติดต่อให้ฉันไปช่วยถ่ายคลิปสั้นแนะนำมหาวิทยาลัย​และคณะที่เรียนทำหน้าที่ให้สมกับตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัยคู่กับเดือนที่มาจากคณะนิเทศศาสตร์ซึ่งฉันมีโอกาสได้เจอและร่วมงานมาบ้างครั้งสองครั้ง​ และแน่นอนว่าฉันปฏิเสธงานนี้ไม่ได้

"อืม" เขาคงรู้อยู่แล้วสินะ อย่างว่าละไม่มีอะไรรอดสายตาประธานรุ่นอย่างเขาคนนี้ไปได้หรอก แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังอยากบอกให้เขารู้ อยากแชร์เรื่องราวให้เขาฟังอยู่ดี และแอบหวังเล็กๆ ว่าวันนึงเขาจะแชร์โมเมนต์​ต่างๆ ให้ฉันฟังมากกว่านี้เหมือนกัน

"พรีมทำแซนวิชแฮมชีสไว้ มีอเมริกาโน่ด้วยนะ พี่เลนส์จะกินเลยมั้ยคะ" 

"กินในรถ" 

เขาบอกแค่นั้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินเข้าห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนสีดำที่เขาเตรียมมาพร้อม ส่วนฉันปลีกตัวออกมาเตรียมกล่องใส่แซนวิชที่ทำไว้และแก้วเก็บความเย็นที่มีกาแฟของเราสองคนใส่กระเป๋าผ้าไว้ไปกินพร้อมกันในรถตามที่เขาว่า แล้วกลับมาแต่งหน้าตัวเองต่อจะได้ไม่ต้องไปรบกวนให้พี่ทีมงานช่วยแต่งให้ 

แกร๊ก! 

"พี่เลนส์!" 

"ทำไมไม่ใส่เสื้อออกมาดีดีคะ" เสียงหวานดังโวยวายด้วยความตกใจ

"ลืม" ทั้งๆ ที่เสื้อผ้าของเขาแขวนไว้ตรงหน้าตู้เสื้อผ้าเนี่ยนะ ลืมยังไงก่อน?

คนตัวโตยืนเช็ดผมอย่างสบายใจอวดแผงอกเปลือยเปล่าโชว์ลอนกล้ามแน่นๆ ทั้งตัวของเขามีเพียงผ้าขนหนูที่ถูกผูกไว้อย่างหมิ่นเหม่เท่านั้นดูไม่เขอะเขินเลยสักนิด เป็นคนน้องที่เป็นฝ่ายหันหน้าหนียืนหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศแทน จริงอยู่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็นแถมยังนอนซบมาแล้ว แต่ใจก็ยังไม่ชินอยู่ดีคอยรู้สึกเขินอยู่ทุกครั้ง

นี่เขาไม่ได้จงใจอ่อยกันใช่มั้ยนะ... 

"พะ พรีมไปรอข้างนอกนะ" ไม่ได้การละ ขืนอยู่ตรงนี้ต่อไป เลือดกำเดาคงพุ่งเป็นแน่

คนตัวเล็กรีบคว้ากระเป๋าสะพายพาตัวเองหนีจากสถานการณ์​นี้ออกไปนั่งรอเขาตรงโซฟาห้องนั่งเล่นพยายามหายใจเข้าหายใจออกลึกๆ ให้ใจที่เต้นแรงกลับมาคงที่ มือเล็กพัดใบหน้าแดงหวังช่วยลดอุณหภูมิ​ที่มันเห่อร้อน รอไม่นานคนตัวโตก็ออกมาพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉยเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าของคนน้องและถุงผ้าที่มีมื้อเช้าของเขาและเธอไปถือไว้ ส่วนมืออีกข้างมีเพียงไอแพดสำหรับเข้าเรียนช่วงบ่ายเท่านั้น

เสื้อผ้าและกระเป๋าที่เขาขนมาเมื่อคืนหน่ะเหรอ...ฝากไว้ที่นี่แหละ จะขนไปขนมาให้ยุ่งยาก​ทำไมกัน

"ถ่ายเสร็จกี่โมง" 

"น่าจะไม่เกินเที่ยงนะคะ" 

"อืม" ริมฝีปากได้รูปงับแซนวิชที่คนตัวเล็กคอยป้อน ส่วนมือของเขาคอยจับพวงมาลัยทำหน้าที่เป็นสารถีตอบแทนที่เธอตื่นมาทำอาหารเช้าและชงกาแฟให้ รวมถึงแบ่งที่นอนและให้เขาได้นอนกอดหมอนข้างนุ่มนิ่มด้วย

อันที่จริงตั้งแต่เขาออกมาอยู่คอนโด​มื้อเช้ากับเขาแทบจะไม่ได้รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ เพิ่งจะมาเริ่มทำความรู้จัก​กันอีกครั้งตั้งแต่มีเธอเข้ามานี่แหละ

"ขอบคุณ​นะคะ" ผมเลือกขับรถอ้อมมาจอดด้านหลังอาคารสโมสรนักศึกษาเพื่อส่งคนตัวเล็ก เธอจะได้ไม่ต้องเดินไกลให้ร้อนเพราะมีทางเชื่อมเดินเข้าห้องสโมสรได้เลย

"อุ้ย! พี่เลนส์คะ" ดูเหมือนเธอจะลืมอะไรบางอย่างสินะ

"..." 

"อย่าลืมให้คะแนนพรีมนะ แซนวิชห้าคะแนน แล้วก็กาแฟสิบคะแนนค่ะ" และผมเดาไม่ผิด เธออยากได้คะแนนจากคนที่พาตัวเองมาให้เธอจีบถึงที่อย่างผม มีอย่างที่ไหนกัน

"หึ กระโปรงสั้นลบสิบ" กระโปรงทรงเอถึงแม้จะไม่สั้นเท่าที่เคยเห็นจากคนอื่น แต่ขาเรียวขาวที่โผล่พ้นออกมาก็ชวนให้ผมรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย เธอเหมาะกับกระโปรงพลีทยาวคลุมเข่ามากกว่า เพราะงั้นขอหักคะแนนเป็นค่าน้ำมันซะหน่อยคงไม่เป็นไร

"พี่เลนส์อะ บอกว่าไม่ให้ง่ายกว่ารึเปล่าคะ" และผลที่ได้คือท่าทางแสนงอนจากเธอที่เริ่มมีมาให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง ตากลมโตมองขวางปากเล็กเชิดขึ้นจนผมอดยื่นมือไปบีบปากสีชมพูเบาเบานั่นไม่ได้ 

เชื่อเถอะ! ถ้าบอกว่าไม่ให้ก็จะกล่าวหาว่าผมใจร้ายเกินไปอีก

"งอแง เดี๋ยวก็สาย" 

"อื้ม" หลังจากเธอก้าวขาลงจากรถไปด้วยท่าทางงอนๆ ผมก็ปรับเบาะถอยหลังเอนนอนพักสายตาสักหน่อย เพราะอีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเรียน และคงอีกพักใหญ่กว่าไอ้ภัทรจะมาถึง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะกระจกระรัวสร้างความหงุดหงิดให้กับคนที่กำลังเคลิ้มหลับอยู่บนเบาะหนังไม่น้อย ถ้าเดาไม่ผิดคนที่จะมาวุ่นวายแบบนี้ได้คงมีแต่ไอ้แฝดเท่านั้น เพราะไอ้ภัทรกับไอ้ตริติณไม่มีทางทำอะไรแบบนี้แน่ 

มือหนาที่ประสานแทนหมอนไว้ตรงท้ายทอยเลื่อนมากดปุ่มเปิดกระจกหน้าต่างให้พอเห็นหน้ากวนอารมณ์​ของคนที่เขาทายไว้ในใจ พร้อมกับเลิกคิ้วมองหน้าอย่างรอคำถาม

"มาจอดทำไมตรงนี้วะ" 

"นอน" 

"เมื่อคืนมึงไม่กลับห้อง?" แสดงว่าเดินไปเคาะห้องผมมาแล้ว แต่ถามกวนตีนผมไปอย่างนั้น ได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายให้กับความอยากรู้อยากเห็นของน้องตัวเอง ก่อนจะเลือกถามกลับไปแทนคำตอบ 

"มึงอะ มาทำไม" เป็นเด็กสโมฯ ก็ไม่ใช่ จะบอกว่ามีเรียนตึกนี้ก็ฟังไม่ขึ้น

เพราะฉะนั้น...จุดประสงค์หลักที่ทำให้ไอ้ฟิล์มมาเดินเตร่แถวนี้มีอย่างเดียวเท่านั้น

"ส่องสาวดิวะ" 

"สนใจไปส่องกับกูป่ะ"

"เออ กูเห็นน้องรหัสมึงแว็บๆ ด้วยหว่ะ" เห็นแว็บๆ คือเห็นว่าลงจากรถผมสินะ ถึงได้เดินมากวนประสาทอย่างนี้

"ไปป่ะ กูรู้จักคนข้างใน" โดนคะยั้นคะยอจนทนรำคาญไม่ไหว ผมเลยจำใจปรับเบาะกลับมาที่เดิม ก่อนจะหยิบไอแพดและพาตัวเองลงจากรถเดินไปทางห้องสโมสรนักศึกษาพร้อมกับน้องชายฝาแฝดท่ามกลางสายตาวิบวับของบรรดาสาวๆ ที่อยู่ระแวกนี้ แต่ไม่ได้สร้างความสนใจให้ผมเลยสักนิด

เพราะสายตาคู่คมกำลังโฟกัสกับภาพตรงหน้า คนตัวเล็กที่พึ่งลงจากรถของเขาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เวลานี้กลับยืนให้ไอ้หน้าอ่อนใช้มือสากๆ จับผมนุ่มทัดหูท่าทางสนิทสนม ทำเขากัดฟันแน่นได้แต่ยืนข่มอารมณ์​ตัวเองเอาไว้