บทที่ 18

บรรพบุรุษของซ่างกวนหลินเป็นเพียงข้าราชการเล็ก ๆ ต่อมา ราวกับว่าได้สร้างคุณงามความดีครั้งใหญ่อะไรเข้า จึงได้ก้าวเข้าสู่ศูนย์กลางอำนาจของราชสำนัก

เมื่อมาถึงรุ่นของซ่างกวนหลิน ตระกูลซ่างกวนมีลูกหลานมากมาย เต็มไปด้วยคนเก่ง บุตรชายทั้งสามต่างรับใช้ราชสำนักและกองทัพ เป็นข้าราชการประจำแผ่นดินอย่างแท้จริง

หยางเฉินนั่งอยู่บนรถเข็น ยิ้มพลางกล่าวว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดี ไยต้องถวายบังคมใหญ่โตถึงเพียงนี้เล่า? ที่นี่ไม่ใช่ในราชสำนักเสียหน่อย รีบลุกขึ้นเถิด ลุกขึ้น...”

สมาชิกทั้งตระกูลของซ่างกวนหลินจึงค่อย ๆ ลุกขึ้น พากันยืนตรงมือแนบลำตัว ไม่กล้าพูดพล่าม

“องค์รัชทายาท ไม่ทราบว่าวันนี้ท่านจะเสด็จมา มีเรื่องใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ซ่างกวนหลินเป็นฝ่ายถามก่อน

“ท่านอัครมหาเสนาบดี ข้าเองก็โดนบังคับอย่างไม่มีทางเลือก นี่จึงต้องมาดูสักหน่อย” หยางเฉินสีหน้าทุกข์ระทม

ซ่างกวนหลินเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “องค์รัชทายาท ที่ท่านว่าโดนบังคับอย่างไม่มีทางเลือกนั้น หมายถึง...”

“เอ่อ...” หยางเฉินได้สติกลับมา อธิบายว่า “แน่นอนว่าเสด็จพ่อเป็นคนบังคับให้ข้ามา พระองค์ตรัสว่า ‘คุณหนูตระกูลซ่างกวนเป็นโฉมสะคราญหาที่เปรียบมิได้ เจ้า