บทที่ 8

“พะ...พอแล้วค่ะ!”

หญิงสาวป้องปากเขาไว้ด้วยมือเรียวบาง หล่อนกำลังตกอยู่ในอารมณ์ก้ำกึ่งระหว่างตระหนกและตื่นเต้น วิคเตอร์จูบฝ่ามือของหล่อนที่แนบบนปากเขา อิงธารดึงกลับแทบไม่ทัน หล่อนนิ่วหน้า

“คุณนี่มันฉวยโอกาส พวกคนรวยไม่รู้จักคำว่ามารยาทหรือยังไงกันคะ”

“ผมแค่ซักซ้อมทำความเข้าใจกับคุณเท่านั้น ทำให้ชินว่าเราสองคนน่ะ...”

“แม่ฉันอยู่ข้างในค่ะ”

อิงธารเปลี่ยนเรื่องแต่พวงแก้มสีระเรื่อของหล่อนที่แดงก่ำมากขึ้นไม่อาจปกปิดความรู้สึกของหล่อนในตอนนี้ได้เลย เพราะมันมีทั้งความอับอายและเขินอาย ก็หล่อนไม่เคยถูกผู้ชายจูบ หนำซ้ำวิคเตอร์ยังเป็นคนแปลกหน้าเสียด้วย ใบหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นเครียดขรึมอีกครั้ง เขาทำเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่อิงธารไม่อาจหยั่งเห็น และในเวลานั้นหล่อนก็เริ่มกลัวขึ้นมาอีก ร่างสูงคลายวงแขนให้ร่างน้อยเป็นอิสระแต่เมื่อเขากำลังจะเปิดประตูรถอิงธารกลับรั้งแขนเขาไว้

“วิคเตอร์...เมื่อกี๊คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยนะคะ”

“หืมม์...บอกอะไร”

“คุณยังไม่ได้รับปากฉันเรื่องแม่ คุณต้องไม่บอกท่านเรื่องพี่อร”

“คุณอยากให้ผมรับปากคุณเรื่องนั้นน่ะหรือ...ก็ได้...แต่ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกันหน่อยระหว่างข้อตกลงของเรา”

อิงธารย่นคิ้ว “คุณอยากได้อะไร อยากให้ฉันทำอะไรบอกมาเถอะค่ะ”

“ห้ามปิดบังผมถ้าหากว่าเอ็มม่าติดต่อมาเมื่อไหร่ คุณต้องรายงานให้ผมรู้ทันที”

“คุณจะไม่ทำอะไรพี่สาวฉันใช่ไหมคะ?”

“ผมไม่รับปากเรื่องนั้น ตอนนี้ผมแค่อยากรู้ว่าเอ็มม่าอยู่ไหน ผมต้องการให้เธอชดใช้เงินทั้งหมดที่เธอเอาไปจากผม และการที่ผมทำอย่างนี้เพราะผมแน่ใจว่าพี่สาวของคุณต้องกลับมาหาครอบครัวไม่วันใดก็วันหนึ่ง เธอมักพูดถึงครอบครัวและแม่ของเธอเสมอ”

“จริง ๆ แล้วคุณรู้เรื่องของพวกเราดี”

“เพราะผมเคยสนิทกับเอ็มม่า”

“พวกคุณคงเป็น...แฟนกันมาก่อนก่อนสินะคะ”

“แค่คนรู้ใจ”

“คนเรามักโกรธแค้นคนที่ตัวเองรักเสมอถ้าถูกทรยศ”

“ขอโทษนะเอ็มมี่...ผมใช้คำว่าคนรู้ใจไม่ใช่คนรัก”

เสี้ยววินาทีหลังฟังคำตอบนั้นทำให้อิงธารเกิดควมารู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ มีอะไรบางอย่างที่หล่อนสงสัยว่าวิคเตอร์เก็บกักมันไว้ จากคำพูดของเขาที่เริ่มเปิดเผยความจริงออกมา

คนรู้ใจอย่างนั้นหรือ

เขาตามอิงอรมาถึงที่นี่อาจไม่ใช่ด้วยเหตุผลอิ่นใด วิคเตอร์กับพี่สาวของหล่อนอาจไม่ได้แค่มีสัมพันธภาพระหว่างกันในเรื่องธุรกิจ ทั้งคู่อาจเคยรักกันและเขากำลังโกรธแค้นที่ถูกคนรักหักหลัง หญิงสาวเริ่มเป็นกังวลมากขึ้นกับสิ่งที่ได้รับรู้           

บทที่ 8

            อิงธารเก็บความสงสัยไว้ในใจ แต่เมื่อหล่อนเปิดประตูรถเก๋งคันหรูก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใครคนหนึ่งยืนรอหน้าบ้านอยู่ก่อนแล้ว

“อิง...ใครมาส่งลูกหรือจ๊ะวันนี้”

เป็นคำถามจากหญิงวัยเกือบหกสิบใบหน้ารูปไข่ใต้กรอบเรือนผมสีดอกเลาที่เกล้าขึ้นเป็นมวย อยู่ในชุดเสื้อลูกไม้นุ่งผ้าซิ่นสีสวยซึ่งมองหญิงสาวที่พึ่งก้าวลงจากรถที่ไม่คุ้นตาหน้าประตูบ้าน อิงธารชะงักเล็กน้อยจึงเอ่ยออกมาว่า

“แม่คะ...เอ้อ...คือว่า”

“สวัสดีครับคุณแม่”

เสียงของวิคเตอร์แทรกขึ้นขณะเขาก้าวลงจากรถและเดินมาหยุดข้าง ๆ หญิงสาวยังความประหลาดใจแก่ เอื้อมรักษ์ หญิงสูงวัยผู้เป็นมารดาของอิงธาร สักครู่วิคเตอร์ก็แสดงความเคารพอย่างไทยด้วยการยกมือพุ่มไหว้ เขาค้อมไหล่ลงแค่เล็กน้อยดูแล้วเหมือนคนพึ่งหัดทำ เอื้อมรักษ์ยิ้มให้แต่อิงธารกลับมองด้วยความขัดตาขัดใจเสียมากกว่า หญิงสูงวัยมองชายชาวต่างชาติร่างสูงใหญ่ดูสง่าและสมาร์ทก่อนเอ่ยถามว่า

“สวัสดีค่ะ...ไม่ทราบว่าคุณคือ...”

“ผมชื่อวิคเตอร์ คิงส์ครับ เรียกผมว่าวิคก็ได้ครับคุณแม่”

“ฉันไม่เคยรู้จักคุณใช่ไหมคะ”

“ครับ...นี่ป็นครั้งแรกที่ผมมาที่นี่ เพื่อทำความรู้จักกับคุณแม่ของเอ็มมี่...เอ้อ...อิงธาร”

“ทำความรู้จักเหรอคะ”

“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยมาที่นี่เลยตั้งแต่คบกับลูกสาวของคุณแม่ แต่ครั้งนี้ที่ผมมาก็เพราะว่า...ผมกับอิงธาร เราสองคนจะจดทะเบียนสมรสกันครับคุณแม่”

“หา!...วะ...ว่ายังไงนะคะ”

“เอ้อ...แม่คะ...”