14

ไม่มีผู้ใดเรียกหานางมานานแล้ว ขณะที่เสียงนั้นไม่ได้ทำให้นางรู้สึกหวาดกลัว เป็นตรงกันข้ามเสียอีก น้ำเสียงแอบแฝงความเร่าร้อนให้ความรู้สึกอ่อนโยนและเป็นกังวล

โดยรอบบริเวณมองไม่เห็นแสงจากเปลวเทียน ในเวหาราวเกิดพายุของกลิ่นอายปีศาจลอยฟุ้งไปทั่ว ใบหน้าที่ปรากฏเขี้ยวคมของสุนัขจิ้งจอกแลดูดุดันก้าวร้าวยิ่งกว่าเดิม

กลิ่นกายของราชาจิ้งจอกหอมฉุน ดึงดูดสตรีให้เข้าหา จะว่าไปแล้วก็ยังคล้ายคลึงกลิ่นบุปผาพรรณบนสรวงสวรรค์ชั้นฟ้า หากแอบแฝงด้วยกลิ่นที่ให้ความรู้สึกลึกลับน่าค้นหา อันตรายเป็นอย่างมาก

แผงอกกว้างเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างบุรุษนักรบ

ไม่มีส่วนใดบนเรือนร่างกำยำ ที่ไม่สมบูรณ์แบบ ฮุ่ยเฟินผู้นี้ราวหลุดออกมาจากภาพวาดโบราณก็มิปาน

เมื่อจมูกโด่งเป็นสันคม จรดลมหายใจบนเรือนร่างของนาง เฝ้าสูดดมกลิ่นของเขาด้วยเช่นกัน ขณะปลายลิ้นหนาเลียชิมเรือนร่างอรชรอย่างสุนัข อย่างว่าแต่อย่างนั้นอย่างนี้เลย นางสะดุ้งสั่นไปทั่วสรรพางค์กาย ซ้ำยังส่งเสียงประหลาดออกมา จนตั้งสติได้ชั่วครู่หนึ่ง มือไร้เรี่ยวแรงพยายามผลักบ่ากว้างออกห่าง

“ภรรยา เจ้าจะขัดขืนสามีจิ้งจอกได้อย่างไร ต่อให้เจ้าเป็นเทพระดับสูง มิอาจหลีกเลี่ยงจากสัมผัสข้าสักครั้งหนึ่ง”

“ยะ... อย่างไร?”

นางหายใจหอบสั่น ทว่าเพียงฝ่ามืออุ่นร้อนที่กอดปลอบนาง ลูบไล้ผ่านแผ่นหลัง ปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายให้ปลิวหล่นลงพื้นไม้ เหลือเรือนกายเปลือยเปล่าให้ความรู้สึกโล่งเย็น จือจือไม่สามารถต้านทานกลิ่นกายหอมประหลาด สัมผัสที่ทำให้นางรุ่มร้อนดั่งไฟ ราวกับว่านางต้องมนตร์ ถึงแม้ว่าดวงตาทั้งสองก็มิได้พร่าเลือนลงไปแม้สักน้อย นางยังคงมองเห็นเขี้ยวขาวคม นัยน์ตาสีชาดทอแสงงดงามใต้ไอหยิน

“ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไร...”

“เจ้าจะรู้...”

นัยน์ตาสีชาดหลุบมองใบหน้าแดงก่ำของนาง ผู้ตกต้องในห้วงมนตร์แห่งเวทราคะของปีศาจจิ้งจอก ด้วยความเป็นจ้าวปีศาจ แม้มิได้กระทำสิ่งใดโดยเจตนา พลังล่อลวงอันมากมหาศาลกำเนิดขึ้นโดยธรรมชาติ

“เป็นเรื่องระหว่างสามีภรรยา ร่างกายของเจ้าดึงดูดข้า เป็นเช่นเดียวกัน” เสียงทุ้มอธิบายอย่างอ่อนหวาน กดริมฝีปากบนลำคอเพรียวระหง ลากปลายลิ้นลงผ่านยอดปทุมถันงาม แข็งขึงเป็นตุ่มไต เมื่อครอบปากร้อนลงดื่มกลืนเต้างาม มือบีบขยำข้างซ้าย สลับไปดื่มด่ำชิมชมเรือนกายเย้ายั่วของนางอย่างเท่าเทียม นางนางแอ่นเอวขึ้น หลุบตามองเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ก่อนพริ้มปิดตาลง

ความรู้สึกประหลาดเกิดขึ้นกับนางผู้ไม่อาจต่อต้าน ทำได้เพียงดิ้นรนส่ายเอวไปมาบนฟูก ส่งเสียงครวญคราง กระทั่งเขาเลิกดื่มด่ำชิมชมสองเต้างาม ปลายลิ้นร้อนอันร้ายกาจลากลงไปถึงสะดือสวย มือกระชับเรียวขาขาวนวลเนียน ผลักให้นางงอเข่าขึ้น

ลูกกวางขาวขี้ตกใจพลันสะดุ้งปรามเขาไม่ให้ทำสิ่งนั้นกับนาง หากทว่าทันทีที่ปลายลิ้นชุ่มฉ่ำประทับบนยอดเกสรงามสีชมพูหวาน ครอบครองเมล็ดพันธุ์ที่แข็งตึงซึ่งหยุดสายตาของเขาไปชั่วขณะ น้ำลายในปากกระทำการงานของมัน พร้อมสัญชาตญาณของการดูดกลืน

“ท่านฮุ่ยเฟิน! อ๊ะ... สามี ข้า... อื้อ!”

นางส่งเสียงร้องขอเรียกหาสามี ราวกับว่าเป็นเสียงพิณไพเราะอ่อนหวาน ริมฝีปากหนาหยักได้รูปยิ่งเคลื่อนขยับ ดูดเลียไม่ว่างเว้นรอบบริเวณที่แข็งตึงขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ใจ

ราชาจิ้งจอกไม่คิดว่าสตรีเทพ จะเรียนรู้กามารมณ์ปีศาจได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ เขาดูดดึงนางรุนแรงมากขึ้นเท่าไร บั้นท้ายงามงอนแอ่นรับขึ้นสู้ตามปลายลิ้น ในอีกครู่นั้นเขาก็มอบอิสรภาพให้นาง กระถดกายขึ้นมอบอ้อมกอดให้อีกครา

ภายใต้ลมหายใจหอบสั่น สีหน้ารัญจวนครวญทุกข์ ประหนึ่งว่านางถูกทำร้ายร่างกายสาหัสสากรรจ์ ในความเป็นจริงแล้วฮุ่ยเฟินเพียงกอดนาง สอดแขนลอดเข้าใต้แผ่นหลังบาง

นัยน์ตาฉ่ำปรือสีมรกตมองเห็นหางทั้งเก้าพลิ้วไหว ด้วยอารมณ์ที่ยากสกัดกั้น

“ได้โปรด... อย่าทรมานข้าอีกเลย สามี”

“ในที่สุดเจ้าก็ยอมเรียกข้าสามี จือจือ เชื่อเถิดว่าข้าและเจ้าควรจดจำค่ำคืนนี้ไปตลอดกาล”

ได้ยินเท่านั้น ร่างสั่นเทาในพันธนาการรุ่มร้อนอ่อนหวาน รับรู้ได้ว่าผู้ร้ายกาจอย่างฮุ่ยเฟินคงไม่ปลดปล่อยนางด้วยความปรานีเป็นแน่แท้ เมื่อนั่นไม่ใช่วิสัยของปีศาจจิ้งจอก ทว่าเขาจะทำอะไรนาง ทำอย่างไร?

-----------

ราชาจิ้งจอกไม่รีรอเวลาให้ภรรยาใคร่สงสัยในตัวสามี โซ่สีทองปรากฏขึ้นผูกตรึงข้อเท้าและข้อมือทั้งสอง ยืดติดกับตั่งเตียงลวดลายพฤกษชาติ ร่องลึกของงานไม้แกะสลักด้วยฝีมือมนุษย์นั้นสอดเข้าพอดีกับโซ่แน่นหนา