15

เดิมทีเป็นบรรณาการที่รับมาอย่างไม่เต็มใจ ยามนี้เขากลับชื่นชอบมันนัก พอได้รั้งตรึงร่างสตรีเทพผู้มีใบหน้างดงามอ่อนหวาน หากเติมเต็มด้วยราคะในแววตาสีมรกต เบิกกว้างมองเขาราวกับว่าเป็นผู้ร้าย

ฮุ่ยเฟินไม่ปล่อยให้นางได้ต่อว่าบริภาษสิ่งใด มอบจุมพิตให้นางลืมเลือนทุกสิ่ง จือจือไม่ได้คิดสิ่งใดนอกจากไล่ตามจุมพิตเสน่หา เร่าร้อนขึ้นตามลำดับ ปลายลิ้นช่ำชองเฝ้ากระหวัดเกี่ยว พัวพันลิ้นน้อย เขาทำให้นางลืมตนเมื่อขยับร่างกายเข้าระหว่างกลางกายสตรีแรกรักอย่างระมัดระวัง มือลูบไล้ต้นขาด้านใน จับหมับไม่ให้นางขยับหนีดิ้นรน

เรียวขาขวาของนางถูกยกขึ้นเล็กน้อยเพื่อลดแรงเสียดทาน เมื่อสามีรับปากว่าจะไม่ทำร้ายนาง เขาจึงพยายามทำให้นางเจ็บปวดน้อยที่สุด เท่าที่จะเป็นไปได้

แม้นั่นเป็นไปไม่ได้เลย ด้วยสรีระที่แตกต่างของบุรุษร่างสูงใหญ่กำยำ ขนาดใหญ่โอฬารเกินปีศาจสตรีจะรองรับ นับประสาอะไรกับสตรีเทพร่างเล็กบาง นางรับรู้ถึงช่องทางเล็กแคบที่ไม่เคยให้ผู้ใดได้แตะต้องชุ่มชโลมด้วยน้ำ ดังปทุมมาลย์ที่ลอยคลออยู่บนผืนนที ไม่มีส่วนใดของมันที่จะไม่เปียกฉ่ำ ง่ายต่อการรุกรานของสิ่งแปลกปลอม นางก็ไม่รู้ว่าคืออะไร หน้าตาเป็นอย่างไร กระทั่งมันทิ่มทะลวงเข้ามาในอึดใจเดียว

“อื้อ ๆ!”

ใต้พันธนาการที่ไม่สามารถดิ้นรถขัดขืน โซ่ทองรัดรึงนางไม่ให้ขยับตัวได้ ยิ่งขยับมันก็ยิ่งรัด หากไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บเมื่อพลังหยินรอบสีทองอร่ามกั้นกลางระหว่างผิวหนังของนางและโซ่ตรวนทั้งสี่ นางยังคงเจ็บปวดเพียงจุดเดียวที่ถูกแหวกแยกออกเป็นสองอย่างโหดเหี้ยมทารุณ

ฮุ่ยเฟินอยากทะนุถนอมนางอย่างถึงที่สุด ถึงแม้ว่าการดิ้นเล็ก ๆ ของนางอาจคร่าเขาให้ตายก็ตาม เมื่อที่ผ่านมาได้เพียงเฝ้ามองการสานสัมพันธ์ของปีศาจ ไม่เคยแตะต้องสตรีไหนเพราะพวกนางอาจทำให้เขาอยากอาเจียน

สตรีเทพผู้นี้กลับทำให้เขากลายเป็นจิ้งจอกคลุ้มคลั่งได้ไม่ยาก กระทั่งเขาผละจากริมฝีปากอิ่มงาม หลังจากที่นางเฝ้าจูบเขาเพื่อลบเลือนความเจ็บปวด สุดจะคณานับ

เขาอ่อนโยนต่อนาง อย่างไม่เคยปฏิบัติต่อใคร แต่ขนาดว่าอ่อนโยนจนถึงที่สุดแล้วราวกับว่าจะฉีกทึ้งร่างของนางให้แตกเป็นเสี่ยง ด้วยรสชาติแห่งราคะกามารมณ์แห่งปีศาจิ้งจอก ขนาดใหญ่โอฬารทิ่มทะลวงสตรีร่างผอมบางที่สั่นสะท้านไปทั้งร่าง กระทั่งริมฝีปากกระทบกันของนางแลดูน่าเวทนานัก

และเมื่อสะโพกสอบขยับเข้าหาเรือนร่างอันหอมหวาน ไออุ่นภายในถึงจะร้อนเท่าไร การไปอย่างเชื่องช้าในคราแรกก็อาจดี ติดเพียงว่าหางตาคู่สวยเจิ่งนองหยาดน้ำตา ทำให้ราชาจิ้งจอกหงุดหงิดหัวเสียอยู่ไม่น้อย

“หากเจ้าเจ็บมากกว่าที่เป็นอยู่ ขอให้เตือนข้า แต่ถ้าไม่มากแล้วขอให้อดทน ข้าเองก็จะอดทน ข้าจะอ่อนโยนกับเจ้า”

จือจือพยักหน้ารับคำรับปากนั้น อย่างไรเสียนางก็ไม่มีทางเลือกใด นอกเสียจากยอมรับอ้อมกอดปลอบประโลมและจุมพิตบนหน้าผาก นางเชื่อว่าเขายังมีเมตตาต่อนางเหมือนคราวที่คอยป้อนข้าวป้อนน้ำ รักษาเยียวยาร่างบอบช้ำของนางจนหายดี

สีหน้ารัญจวนบนใบหน้าคมคายยามนี้ราวถูกแซ่สวาทเฆี่ยนตี คิ้วเข้มหนาที่เรียบขนานไปกับดวงตาเรียวรีขมวดมุ่นมองใบหน้างดงามอ่อนหวานปรากฏอารมณ์มากมาย และนางทำให้เขาพึงใจ ขบกัดกรามกรอด ๆ จนมองเห็นเขี้ยวขาวคมของปีศาจ ส่งเสียงคำรามลั่น เมื่อไม่อาจฝืนรั้งตนได้นาน เขาขยับเคลื่อนกายเชื่องช้า เข้าและออกด้วยแรงแผ่วเบา ผิดจากความใจร้อน ใจปรารถนาจะทิ่มทะลวงช่องทางคับแคบนี้เสียให้ยับเยิน โดยไม่สนใจบาดแผลของนาง ทว่าเขาก็ไม่ได้ทำสิ่งนั้นต่อนาง

จือจือยังคงไม่คุ้นชินกับความเจ็บปวด เมื่อสามีถาโถมร่างกายเข้าหานางล้ำลึกในแต่ละคราว มังกรร้ายขยายตัวโอฬารแม้ว่ามันเพิ่งออกไป

ครั้งแรกของบุรุษและสตรีนั้นไม่อาจอดกลั้นได้นาน ท่วงทำนองที่เคลื่อนไหวภายในร่างกายสอดประสานเป็นหนึ่ง พาลพาให้ร่างกายเกิดความรู้สึกเหมือนถูกเหวี่ยงขึ้นภูผาสูงชัน ประดับด้วยบุปผางามหลากสีสัน

“สามี... อ๊ะ อ๊ายย!” เสียงหวานกรีดร้องลั่นก่อนได้ยินเสียงคำรามตามมากระชั้นชิด สะโพกสอบหนากระถดเกร็ง กดเข้าแนบชิดติดหน้าขาเรียวเปียกชุ่มฉ่ำ กลิ่นอวลอ่อนของธาราแห่งชีวิต พุ่งพวยจากปลายกลมกลึงเกิดความดื้อรั้นขึ้นมา

“จือจือ เจ้าปักษาของข้า...” เขาเรียกหานางด้วยแววตาที่หลงใหลยิ่งขึ้นกว่าเดิม ฟุบหน้าลงกดจูบบนไรขมับเปียกชื้นเหงื่อ เมื่อถ้ำทางคับแคบบีบรัดท่อนกายรุ่มร้อนอย่างบ้าคลั่ง ในจังหวะรัวแรงและละวางลง

สะบัดใบหน้าพร่างพราวเม็ดเหงื่อด้วยความรุ่มร้อนทรมาน เมื่อช่องทางเล็กแคบยังคงรัดรึงสิ่งแปลกปลอม ดูดกลืนการปลดปล่อย เพื่อเติมเต็ม