LOGINShare
บทที่ 37 โล่งใจ
Last Updated:
2025-07-03 15:38:48คริก!
แชะ! แชะ! แชะ! แสงแฟลชจากกล้องถ่ายภาพสาดส่องวูบวาบราวกับแสงฟ้าแลบที่ไม่มีวันจบสิ้น ทุกมุมของสถานที่จัดงานแน่นขนัดไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เสียงเครื่องดื่มกระทบแก้ว และเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อน ทุกองค์ประกอบในคืนนี้ถูกจัดเตรียมไว้อย่างพิถีพิถัน และเต็มไปด้วยความหรูหราอลังการที่ใครเห็นต่างต้องตะลึง ผู้คนแต่งกายด้วยชุดราตรีแบรนด์เนมที่สะท้อนแสงไฟระยิบระยับ แขกแต่ละคนล้วนเป็นบุคคลระดับวีไอพีทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจมหาเศรษฐี ดารา ไฮโซ หรือแม้แต่บุคคลในวงการการเมืองที่ถูกเชิญมาอย่างลับๆ ภายใต้เสียงดนตรีคลอเบาๆ ที่เปรียบเหมือนสายลมปลอบประโลมใจ ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความยินดีและรอยยิ้มของแขกในงาน ยังมีใครบางคนที่รู้สึกไม่เข้ากับภาพเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย… “ฉันจะต้องพึ่งนายนั่นจริงๆ…งั้นเหรอ?” เสียงพึมพำแผ่วเบาดังขึ้นภายในห้องแต่งตัวสุดหรูที่ตกแต่งด้วยผ้าม่านกำมะหยี่สีครีมทอง ตรงกลางห้องมีโต๊ะแต่งหน้าขนาดใหญ่ตั้งอยู่ หน้ากระจกบานสูงสะท้อนเงาหญิงสาวผู้หนึ่งในชุดราตรีเกาะอกสีขาวบริสุทธิ์ที่พลิ้วไหวดั่งสายหมอกยามรุ่งสาง คอของเธอประดับด้วยสร้อยเพชรบริสุทธิ์ราวหยดน้ำแข็ง ต่างหูและกำไลข้อมือที่ใส่คู่กันล้วนเป็นเครื่องประดับระดับสูงราคาแพงลิบที่ถูกเลือกมาอย่างดีจากดีไซเนอร์ชื่อดังระดับโลก เจส หญิงสาวเจ้าของงานแต่งในค่ำคืนนี้ กำลังจ้องมองตนเองในกระจกด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยคำถาม สายตานั้นไม่ได้สะท้อนความสุขของเจ้าสาวที่กำลังจะแต่งงาน แต่กลับเป็นความสับสน ปนเปด้วยบางสิ่งที่อธิบายไม่ได้ แกร๊ก! เสียงเปิดประตูดังก้องทำลายความเงียบสงบภายในห้องก่อนที่เพื่อนสนิทจะปรากฏตัวขึ้น “ไกล้เริ่มงานแล้วจ้าอีชะนี เรียบร้อยรึยัง?” จีโน่ในชุดราตรีสีน้ำเงินครามเดินเข้ามาด้วยท่าทางมั่นใจ เสียงของเธอที่แม้จะดูหยาบคายแต่แฝงไว้ด้วยความเป็นห่วงทำให้เจสสิก้ายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอเป็นเพื่อนสนิทของเจสตั้งแต่สมัยมัธยม หรือจะเรียกว่า ‘เพื่อนสาว’ ก็คงไม่ผิดนัก เพราะตอนนี้เธอได้กลายเป็นผู้หญิงเต็มตัว ไม่เหลือเค้าโครงของเด็กหนุ่มคนเดิมอีกต่อไป สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนเลยแม้เวลาจะผ่านไปคือ ‘ความรัก’ และ ‘ความจริงใจ’ ที่เธอมีต่อเพื่อน “เสร็จแล้วย่ะ!” เจสสิก้าตอบพร้อมเหยียดยิ้มอย่างฝืนๆ จีโน่นั่งลงข้างๆ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังทันที “เอาจริงนะเจส… มึงไม่ได้อยากแต่งงานใช่ป่ะ กูดูออก มึงไม่ได้รักอเล็กซ์แล้ว” “อืม…” เสียงตอบรับเบาๆ ที่แทบไม่ได้เอื้อนเอ่ย “แล้วทำไมถึงยอมล่ะวะ ชีวิตมึงทั้งทีนะ แต่งงานมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ” เจสสิก้าถอนหายใจแล้วหันมามองเพื่อน “เออน่า… เอาเป็นว่ากูจะไม่ยอมใช้ชีวิตอยู่แบบที่กูไม่ได้ต้องการหรอก” “มึงหมายความว่าไง?” “เดี๋ยวมึงก็รู้…” คำตอบของเจสดูคลุมเครือ แต่รอยยิ้มบางที่ผุดขึ้นบนใบหน้ากลับสั่นประสาทเกินคาด มันไม่ใช่รอยยิ้มของคนที่ยอมจำนน แต่มันคือรอยยิ้มของคนที่กำลังวางหมากบางอย่าง… จีโน่ได้แต่มองเพื่อนอย่างสับสนและห่วงใยสุดหัวใจ “ป่ะ งานไกล้เริ่มแล้ว ไปกันเถอะ” ⸻ เสียงปรบมือดังกึกก้องทั่วทั้งฮอลล์หรูที่ถูกประดับตกแต่งอย่างหรูหราราวฉากในเทพนิยาย เจ้าสาวในชุดราตรีสีขาวบริสุทธิ์เดินเคียงคู่กับเจ้าบ่าวหนุ่มรูปหล่อราวเทพบุตร ทั้งสองยืนอยู่บนเวทีที่ประดับด้วยดอกไม้สดนับพันดอก กล้องจากทุกมุมหันเล็งจับภาพพวกเขา รอยยิ้มของแขกเต็มไปด้วยความยินดี เสียงกระซิบแสดงความชื่นชมดังกระซิบไปทั่ว “วันนี้พี่สวยมากเลยครับ…” เสียงของอเล็กซ์ เจ้าบ่าวหนุ่มกล่าวอย่างอ่อนโยน สายตาเขามองผู้เป็นเจ้าสาวด้วยความหลงใหล และอาจจะมากไปกว่านั้นคือความมั่นใจว่า ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่เขาได้ครอบครองเธอแล้ว พิธีการดำเนินไปอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งถึงช่วงสุดท้าย… “เจ้าบ่าวสามารถสวมแหวนให้เจ้าสาวได้เลยครับ” เสียงของพิธีกรดังก้องในความเงียบ เจสสิก้ารู้สึกเหมือนหัวใจเธอกำลังจะระเบิดออก ความกังวล ความสับสน ความเจ็บปวดและความลังเลปะปนกันวุ่นวายอยู่ภายใน หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นทุกวินาที มือของอเล็กซ์ค่อยๆ หยิบแหวนเพชรเม็ดงามขึ้นมาและจับมือเธอไว้แน่น ในตอนที่แหวนกำลังจะสวมลงบนนิ้วนาง… ในวินาทีที่ทุกอย่างในหัวใจเธอกำลังอัดอั้นไปหมด.. “อเล็กซ์!!!” เสียงแหลมสูงปานฟ้าผ่าดังขึ้นกลางงานเงียบงัน ทุกสายตาหันไปตามเสียงนั้นอย่างพร้อมเพรียง สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าทำให้แขกในงานแทบกลั้นหายใจ ผู้หญิงรูปร่างเพรียวระหง ผมบลอนทองเป็นลอนยาวสลวย สวมชุดเดรสสีดำสนิทที่แนบไปกับเรือนร่าง เธอสวยสง่าและแววตาเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว ราวกับพายุที่เพิ่งก่อตัวขึ้นบนท้องฟ้า แหวนเพชรในมืออเล็กซ์หลุดจากปลายนิ้วทันที เสียงมันตกกระทบพื้นดังกังวานเหมือนเวลาหยุดเดิน เจสมองแหวนที่กลิ้งไปบนพื้นพรมหรูด้วยหัวใจที่เหมือนถูกปลดปล่อยจากพันธนาการ เธอถอนหายใจออกเบาๆอย่างโล่งอก แต่ในขณะเดียวกัน ในเมื่อโอกาสมาถึง เธอก็คงต้องสวมบทบาทเจ้าสาวผู้บริสุทธิ์ ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่าง ‘ตกใจ’ พร้อมส่งเสียงเรียกออกมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่น่าจะได้รับรางวัลนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมแห่งปี “นั่น… ใครกันคะ?” และนั่นเอง คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด…
Latest chapter
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 44 The End
“คุณเจสครับ…” เสียงของชายหนุ่มร่างสูงในชุดบอดี้การ์ดดังขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังกอดร่างไร้วิญญาณที่ถูกคลุมด้วยผ้าห่มผืนใหญ่แน่นจนตัวสั่นสะท้าน น้ำตาไหลพรากไม่หยุดราวกับจะขาดใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งน้ำตา เมื่อได้ยินเสียงเรียกนั้น “ใจเย็นก่อนเถอะครับ…คุณเจส” “ฮึก…จะให้ใจเย็นได้ยังไง!” เธอตะโกนเสียงสั่น “คนที่เป็นเหมือนทั้งชีวิตของฉันจากไปแล้ว…พวกนายยังมีหน้ามายืนอยู่เฉยๆ อีกเหรอ!” บอดี้การ์ดหนุ่มถอนหายใจแผ่ว ดวงตาเศร้าหมองไม่แพ้กัน “พวกเราก็เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าคุณหรอกครับ แต่ก่อนที่นายจะจากไป เขาฝากคำขอไว้ข้อหนึ่ง…คำขอสุดท้ายที่สำคัญมาก” หญิงสาวเงียบกริบ ก่อนถามทั้งน้ำตา “เขาขออะไรไว้…รีบไปทำสิ!” “ไม่มีใครทำได้หรอกครับ…นอกจากคุณเจสคนเดียว” “ทำอะไรล่ะ ก็รีบพูดมาสิ!” ชายลูกน้องสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ “นาย…อยากให้คุณเจสให้อภัยเขาครับ” เธอสะอื้นหนักกว่าเดิม หัวใจดวงน้อยบีบรัดจนหายใจแทบไม่ออก “ฮึก…ฉันให้อภัยเขาไปตั้งนานแล้ว เรากำลังจะกลับมาเริ่มต้นกันใหม่อยู่แล้วแท้ๆ…ฮึก…ทำไมเขาต้องมาทิ้งฉันไปแบบนี้ด้วย…” เธอหันกลับไปมองร่างที่นิ่งสงบ ดวงตาแดงช้ำเต็มไปด้วยควา
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 43 ฟื้นขึ้นมาสิ
หญิงสาวกลับมาถึงคอนโดหรูของตัวเอง ร่างเล็กไม่อาจอยู่นิ่งได้ เดินวนไปมารอบห้องอย่างกระวนกระวาย ใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ตีรวนอยู่ข้างใน มือที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นถูกยกขึ้นมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนที่เธอจะตัดสินใจจะโทรออกไปยังหมายเลขที่ห่างหายจากการติดต่อมานาน ทว่าปลายนิ้วที่เตรียมจะกดโทรกลับต้องชะงัก เมื่อเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นเบาๆ ตริ้ง! เธอแตะเข้าไปดูข้อความนั้น และถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาคล้ายคนที่ยังถูกความรู้สึกเก่าทำร้ายไม่เลิก “พี่ครับ ออกมาเจอผมที่ร้าน XXX หน่อยได้มั้ยครับ ผมอยากเล่าความจริงทั้งหมดให้พี่ฟัง ผมขอร้องนะครับ” เอาเถอะ ในเมื่อปัญหาอย่างหนึ่งเพิ่งจะถูกคลี่คลาย เหลือเพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่ยังค้างคาอยู่ในใจ ก็คงถึงเวลาต้องจัดการให้มันจบสิ้นเสียที ส่วนเรื่องที่เธอกำลังจะทำเมื่อครู่ ก็คงต้องเลื่อนออกไปก่อน ⸻ “พี่ครับ ทางนี้” เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาในร้านอาหารหรูตามนัด เธอก็พบกับเด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของข้อความนั่งรออยู่ที่โต๊ะด้านใน เขาโบกมือเรียกเธอด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ หญิงสาวเดินเข้าไปหาด้วยใบหน้าเรียบเฉยและไร้อารมณ์ “เข้าประเด็นเลยดีกว่า” เพิ่งจะนั่งลง เธอก็พ
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 42 จากลาด้วยนํ้าตาแห่งความสุข
“อีเจส มึงรู้ป่ะ กูโคตรเกลียดมึงเลย” “แต่ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ” “มึงโลกสวยไปป่ะ มึงมันอีตัวขัดขวาง… อีตัวทำลายชีวิตกู ถ้าไม่มีมึงเข้ามาในชีวิตกูตั้งแต่แรก กูคงจะมีแต่ความสุข!” “กูผิดขนาดนั้นเลยเหรอ…” “มึงยังไม่รู้ตัวอีกเหรอวะ? ไร้ยางอายสิ้นดี! จำใส่หัวมึงไว้ด้วยว่ากูเกลียดมึงเข้าไส้เลย มึงมันอีเพื่อนทรยศ!!!” “ไม่จริง…” อีเพื่อนทรยศ “ไม่จริง!!!!” เฮือก!… แฮก… แฮก… หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ทั้งร่างชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเย็นๆ ความฝันอันเจ็บปวดนั้นเหมือนจริงยิ่งกว่าความจริง เธอกวาดตามองไปรอบห้อง ก่อนพบว่าตนเองกำลังสวมชุดผู้ป่วย และอยู่ภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล “เจส!! เป็นอะไรรึเปล่า?” เสียงทุ้มด้วยความตระหนกทำให้เธอหันไปมองต้นเสียงทันที แล้วก็พบกับสีหน้าอันเต็มไปด้วยความกังวลของชายหนุ่มที่แม้เธอจะหลบซ่อนจากเขายังไง ก็ไม่มีวันรอดพ้นสายตาเขาได้… และครั้งนี้ก็เช่นกัน “เปล่า… แค่ฝันร้าย” “ดูสิ เหงื่อเต็มเลย” ปอร์เช่รีบยื่นมือมาแตะใบหน้าจิ้มลิ้มเพื่อเช็ดเหงื่อให้เธอ เจสไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด เพียงแต่นิ่งเฉย ปล่อยให้เขาทำไป “กอบัวล่ะ… กอบัวเป็นยังไงบ้าง?”
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 41 ถอนหายใจ
“เฮ้ย! จัดการดิ รออะไรอยู่ล่ะ? เหยื่อสวยๆ ขาวๆ อึ๋มๆ แบบที่พวกแกชอบเลยไม่ใช่เหรอ เอาให้เต็มที่เท่าที่พวกแกต้องการเลย ฮ่าฮ่าฮ่า!” เสียงหัวเราะสะใจดังลั่นจากริมฝีปากของ วิว เธอยืนกอดอกด้วยท่าทีพึงพอใจ มองเหตุการณ์ตรงหน้าราวกับเป็นฉากละครที่เธอรอคอยมานานแสนนาน “หึ ได้เลย แบบนี้แหละ…ของชอบ~” หนึ่งในชายร่างใหญ่กล่าวขึ้น พลางยักคิ้วให้พรรคพวกอย่างพออกพอใจ ก่อนที่ชายฉกรรจ์ทั้งห้าคนจะก้าวเท้าเข้าหาเหยื่อสาวสองคนอย่างไม่ลังเล “เดี๋ยวก่อน!!” เสียงหวานแฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวของ กอบัว ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เรียกความสนใจของพวกมันได้ทันที “อะไรวะ?” “ถ้าจะทำอะไร ก็แก้มัดฉันก่อนสิ! มัดไว้กับเก้าอี้แบบนี้ จะทำอะไรก็ลำบากมั้ยล่ะวะ!” “เออว่ะ จริงของมึง” หนึ่งในชายห้าคนเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวร่างเล็กด้วยเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์ แต่หารู้ไม่ว่านั่นคือกับดัก เจส ที่อยู่ข้างกอบัวค่อยๆ ชักมีดพับขนาดเล็กซึ่งเธอซ่อนไว้บริเวณเอวอย่างแนบเนียน เธอเตรียมไว้ตั้งแต่สัมผัสได้ถึงความผิดปกติของสถานที่นี่ “เฮ้ย! มันมีมีด!!” ชายที่กำลังจะเข้ามาแก้มัดรีบถอยกรูดด้วยความตกใจ เมื่อเห็นมีดแหลมคมวาววับสะท้อนแสงในมือหญิงสาว
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 40 โง่
“เฮือก!” หญิงสาวสะดุ้งลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ พร้อมหอบหายใจแรงเหมือนคนเพิ่งเผชิญกับอะไรบางอย่างที่น่ากลัวสุดขีด เธออยู่ในสภาพเหมือนช็อก ความรู้สึกเหมือนจิตหลุดออกจากร่าง “นี่ฉันฝันไปเหรอเนี่ย…ฝันบ้าอะไรวะ” เธอยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ ราวกับจะเรียกสติกลับคืนมา หัวใจยังเต้นระรัวขณะที่เธอครุ่นคิดถึงภาพในฝันเมื่อครู่ มันทั้งน่าอาย น่าเวทนา และเหมือนจริงเสียจนเธอแทบแยกไม่ออก “พึมพำอะไรแต่เช้าครับ…ที่รัก” “เฮือก!!” เสียงทุ้มข้างๆเรียกคนตัวเล็กให้รีบหันควับไปมอง แล้วต้องตกใจยิ่งกว่าเดิม ภาพตรงหน้าแทบจะทำให้เธอหยุดหายใจ ชายหนุ่มรูปร่างเซ็กซี่ หุ่นกำยำ นอนเปลือยท่อนบนอยู่ข้างๆ ร่างกายเขาถูกคลุมไว้เพียงท่อนล่างด้วยผ้าห่ม บนใบหน้าประกบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มือขาวข้างหนึ่งยังโอบเธอไว้แน่นราวกับเธอเป็นของเขา “อร๊าย!!” เจสสิก้ากรี๊ดเสียงดังลั่นห้อง พร้อมดีดตัวลุกขึ้นทั้งที่ยังเอาผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าของตัวเองไว้แน่น ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้ชายหนุ่มนอนยิ้มพอใจอยู่บนเตียงกับปฏิกิริยานั้นของเธอ “หึ…เด็กน้อย…” แกร๊ก! ไม่นานนัก ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก ร่างเล็กเดินออ
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 39 ตื่นมาแล้วอย่าโวยวายหล่ะ 18+
“มันเรื่องบ้าอะไรอีกวะ ทำไมเรื่องบ้าพวกนี้ถึงต้องเกิดกับฉันด้วย ทำไมมันไม่จบไม่สิ้นสักที” ในที่ที่ดังไปด้วยเสียงเพลง เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แสงสีกระจัดกระจาย หญิงสาวในชุดราตรียาวสีขาวนั่งกระดกเหล้าอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ไม่สนว่าคนรอบๆ จะมีใครมองหรือพูดจานินทา ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่นั่งดื่มมาตั้งแต่ช่วงเย็น หญิงสาวดื่มพลางถามคำถามตัวเองที่ตอบไม่ได้ “ชอบของขวัญสำหรับงานแต่งวันนี้มั้ยครับ ที่รัก…” ก่อนที่เธอจะกระดกเข้าปากอีกแก้วนั้น ได้มีเสียงชายรูปหล่อกระซิบเข้ามาในหูเธอเสียก่อน หญิงสาวหันไปมองก็พบกับชายหนุ่มคนนั้นอีกแล้ว… คนที่เธอแอบรอเขาอยู่ลึกๆ แต่ก็ไม่โผล่มา แต่มาตอนนี้กลับมาถามว่าชอบของขวัญที่เขาให้หรือเปล่า คนตัวเล็กหรี่ตามองใบหน้าหล่อเหลานั้น ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเธอ “หึ… เมื่อกี้คงเป็นแผนของนายสินะ” “เป็นไงครับ ชอบมั้ย” “ชอบหรอ… อืม… คงจะชอบมากกว่านี้ถ้าหากนาย—” ฟึบ! “อ้าว… ทำไมไม่พูดให้จบล่ะ” เมื่อเธอพูดยังไม่ทันจบก็ฟุบหลับไปกับโต๊ะ ทั้งในมือยังคงถือแก้วเหล้าเอาไว้แน่น “พี่เธอมานั่งตั้งแต่ร้านเปิดเลยครับ เหล้าหมดไปเป็นเจ็ดขวดแล้วครับ” ชาย
You may also like
หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี
กู่หลิงเฟย295.5K viewsจะหยุดเสือเหยื่อต้องเด็ด
ชะนีติดมันส์22.3K viewsคลั่งรักอันธพาล NC20+
ฅนบนดอย25.2K viewsพิษรักคุณหมอ
เพียงเม็ดทราย21.7K viewsทาสบำเรอราชนิกุล
สาริศา89 viewsสอนรักพี่เลี้ยงสาว
จันทราทิพย์198 viewsนลินดา แค้นรักสองวิญญาณ
เดซี่น้อย245 viewsเด็กก็รักเป็นไหมพี่
Plearn92.0K views
