เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 38 สมใจเธอรึยัง
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-03 15:38:53เสียงของผู้สูงวัยดังแทรกขึ้นมาอย่างเดือดดาล สะท้อนความไม่พอใจอย่างชัดเจน
“แม่นี่เป็นใคร!? แล้วดูแต่งตัวสิ! ชุดดำสนิทมางานแต่งหลานชั้นแบบนี้มันไม่ต่างจากการมาหยามหน้ากันชัด ๆ! การ์ดไปไหนหมด!? ปล่อยให้นางเข้ามาได้ยังไงกัน!” มาเดลิน ผู้เป็นย่าของเจสสิก้า ถึงกับลุกพรวดขึ้นด้วยความโกรธจัด นี่คืองานแต่งงานที่เธอทุ่มเทจัดอย่างยิ่งใหญ่ เพื่อเชิดหน้าชูตาทั้งตระกูล แต่แล้วกลับมีหญิงสาวปริศนาโผล่มากลางงานในสภาพที่ไม่มีใครคาดคิด แขกเหรื่อต่างพากันแตกตื่น โดยเฉพาะเหล่านักข่าวที่รอเพียงข่าวฉาวเพียงนิดเพื่อให้กลายเป็นข่าวพาดหัว กลับได้ของขวัญก้อนโตที่ยิ่งกว่าความคาดหมาย พวกเขาพากันแห่ไปทางหญิงสาวผมบลอนด์ในชุดเดรสสีดำสนิท พร้อมยกกล้องและไมค์จ่อรอคำตอบ บนเวที อเล็กซ์ยืนนิ่ง สีหน้าของเขาซีดเผือดลงทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าที่เขาคุ้นเคย ใบหน้าที่ไม่ควรปรากฏที่นี่ในวันนี้ “อเล็กซ์! เรามีเรื่องต้องคุยกัน!” เสียงของเธอดังขึ้นท่ามกลางความเงียบกริบของทั้งงาน ดวงตาคู่นั้นจ้องตรงไปยังเขาโดยไม่หลบเลี่ยงแม้แต่น้อย เสียงซุบซิบดังขึ้นทันทีราวกับเสียงคลื่นกระแทกฝั่ง “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” “แม่หญิงคนนั้นเป็นใครน่ะ?” “หรือว่า…เรื่องฉาว?!” เสียงลือเสียงเล่าอ้างยิ่งเติมเชื้อไฟให้บรรยากาศในงานกลายเป็นพายุพัดโหมกระหน่ำทางอารมณ์ อเล็กซ์เดินลงจากเวทีด้วยท่าทางลังเล ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขาเดินตรงไปยังหญิงสาวชุดดำ และเมื่อยืนตรงหน้าเธอ เขาเอ่ยชื่อที่ฝังอยู่ในความทรงจำด้วยเสียงแผ่วเบา “เธอมานี่ได้ยังไง…รีน่า!” เขาพูดพลางคว้ามือของเธอแน่น ตั้งใจจะลากออกไปจากงานให้พ้นสายตาผู้คน แต่รีน่ากลับสะบัดออกทันควัน เธอไม่ยอม เธอยืนหยัดกลางเวทีแห่งความเสแสร้งนี้ด้วยท่าทางสง่างาม แม้จะสั่นไหวภายในก็ตาม “ทุกคนฟังทางนี้นะคะ… ฉันชื่อ รีน่า เป็น ‘เมีย’ ของผู้ชายคนนี้! คนที่วันนี้เกือบจะไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น…โดยทิ้งฉันไว้กับลูกของเรา! เขาไม่เคยสนใจ ไม่เคยใยดีฉันหรือลูกแท้ๆของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว!” เสียงเธอสั่นเครือ แต่น้ำเสียงกลับดังชัดเจนพอที่จะให้ทุกคนได้ยิน ทุกคำพูดแทงทะลุใจอเล็กซ์อย่างแม่นยำ ราวกับเข็มพันเล่มที่ทิ่มแทงไม่หยุด เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วห้อง กล้องทุกตัวจับจ้องไปยังอเล็กซ์และรีน่าไม่ละสายตา ฝ่ายครอบครัวเจ้าสาวถึงกับอึ้ง โดยเฉพาะเจสสิก้า เจ้าสาวในวันนี้ สีหน้าของเธอแปรเปลี่ยนไปทันทีจากตกใจเป็นสั่นไหว “รีน่า! เธออย่าพูดอะไรไร้สาระแบบนี้ที่นี่!” อเล็กซ์แผดเสียงตะคอกขึ้น แต่รีน่าไม่แม้แต่จะหันไปมองเขา เธอจ้องเจสสิก้าที่มองเธอด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม “ทุกคนสงสัยไหมคะ ว่าทำไมวันนี้ถึงไม่เห็นญาติฝั่งเจ้าบ่าวเลย? ก็เพราะว่าเขาแอบมาแต่งงาน…โดยที่พ่อแม่ตัวเองไม่ยินยอม! และคุณเจส…คุณไม่รู้เลยใช่ไหมคะ ว่าตอนที่เขาหายตัวไปพร้อมข่าวลือว่าเขาตายไปแล้ว…ทั้งหมดนั่นเป็นเรื่องที่เขาจัดฉากขึ้นเองทั้งสิ้น!” คนในชุดเจ้าสาวถึงกับชะงัก ร่างกายสั่นไหว ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหารีน่า ใบหน้าที่เคยมั่นใจกลับเต็มไปด้วยคำถาม “คุณหมายความว่ายังไง?” รีน่าหันมามองเธออย่างนิ่งงัน เตรียมจะอธิบายทุกอย่าง ทว่า “ต้องขอกราบขอโทษแขกทุกท่านด้วยนะคะ…” เสียงของมาเดลินแทรกขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เธอเดินขึ้นไปบนเวทีอย่างสง่างามก่อนจะคว้าไมค์ประกาศเสียงดัง “วันนี้มีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น… งานแต่งงานในวันนี้ขอถือเป็น โมฆะค่ะ ต้องขออภัยแขกทุกท่านที่สละเวลามา แต่ในตอนนี้เราขอเรียนเชิญให้ทุกท่านเดินทางกลับก่อนนะคะ ขอบพระคุณมากค่ะ” เสียงเงียบงันปกคลุมห้องอีกครั้ง ก่อนที่แขกบางคนจะเริ่มขยับตัว บ้างพยักหน้า บ้างเบิกตากว้าง แต่สุดท้ายก็ต้องยอมล่าถอยตามคำ เชิญ ที่แท้จริงคือ คำสั่ง ของตระกูลใหญ่ รีน่าหันกลับมามองเพนน่าด้วยสายตาเหนื่อยล้า “ฉันว่าคุณลองถามเขาเองจะดีกว่านะคะ” เจสสิก้าหันมามองอเล็กซ์ทันที สีหน้าของเขาไม่ต่างจากตอนที่เธอเคยเห็นครั้งแรก เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ความอ่อนแอ ความสับสน และคำขอโทษที่ไม่เคยเอ่ยจริงจัง เธอไม่อยากเห็นหน้านั้นอีกแล้ว… หญิงสาวหันหลังกลับทันทีโดยไม่พูดอะไร แต่ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นประตู มือของอเล็กซ์ก็คว้าข้อมือเธอไว้แน่น “พี่!! ฮึก…ผมขอโทษ…ที่ผมทำทุกอย่างก็เพื่อพี่…ฮึก…” เขาพูดทั้งน้ำตา ร่างกายสั่นสะท้าน เสียงสะอื้นหลุดรอดออกมาพร้อมถ้อยคำสารภาพ แต่เจสกลับไม่แม้แต่จะหันมามองเขา “ฉันยังไม่อยากได้ยินอะไรตอนนี้ทั้งนั้น…” น้ำเสียงของเธอเย็นชาราวกับสายลมในฤดูหนาว ก่อนจะสะบัดมือออกจากอเล็กซ์แล้วเดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลังกลับมา อเล็กซ์ยืนนิ่ง น้ำตาไหลริน มองเธอเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย “สมใจเธอรึยัง!!!” เขาหันกลับมาตะคอกใส่รีน่าอย่างเดือดดาล ดวงตาแดงก่ำ ร่างกายสั่นเทิ้มเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ รีน่ามองเขานิ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาพอให้ได้ยินกันสองคน “ใช่…สะใจฉันมากเลยล่ะ” เธอพูดทั้งที่น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ เธอไม่สามารถตะโกนโต้กลับได้อีก เพราะแค่พูดประโยคนี้ น้ำตาก็เริ่มไหลอาบแก้มลงมาเงียบๆ “เธอมันเป็นตัวถ่วงในชีวิตฉัน! ถ้าไม่มีเธอ! ฉันกับพี่เจสก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้! เมื่อไหร่เธอจะหายไปจากชีวิตฉันสักที!” คำพูดของเขาราวกับคมมีดกรีดกลางหัวใจของเธอลึกจนทะลุไปถึงด้านหลัง “ฮึก…ที่ฉันทำทุกอย่าง…ก็เพื่อนายไม่ใช่เหรอ!!!” น้ำตาเธอไหลราวสายน้ำ ไม่อาจหยุดยั้งได้ ดวงตาสดใสในวันวานตอนนี้กลับแดงก่ำ ความเสียใจปะทุขึ้นในใจจนแทบระเบิด “แล้วเธอเคยถามฉันมั้ย ว่าฉันต้องการมันรึเปล่า!?” อเล็กซ์แผดเสียงกลับด้วยความเกลียดชัง รีน่าเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเบา สั่นเทา “ฮึก…แต่ฉันรักนายนะ…อเล็กซ์…” เธอพูดอย่างหมดแรง หวังเพียงแค่เขาจะเห็นหัวใจเธอบ้าง… แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือคำตอบที่ทำลายเธอจนแทบพังทั้งเป็น “แต่ฉันรักพี่เจสคนเดียวเท่านั้น เธอไม่เคยแม้แต่จะอยู่ในสายตาฉัน…” รีน่าเงียบงัน น้ำตาหยดสุดท้ายร่วงเงียบลงบนพื้น เธอไม่พูดอะไรอีกแล้ว ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นคุณค่าของเธอ เธอจะร้องไห้ไปทำไมอีก ชายหนุ่มหันหลังเดินจากไป ทิ้งเธอไว้กับความทรงจำที่ไม่มีค่า และหัวใจที่แตกสลายไม่มีชิ้นดี
บทล่าสุด
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 44 The End
“คุณเจสครับ…” เสียงของชายหนุ่มร่างสูงในชุดบอดี้การ์ดดังขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังกอดร่างไร้วิญญาณที่ถูกคลุมด้วยผ้าห่มผืนใหญ่แน่นจนตัวสั่นสะท้าน น้ำตาไหลพรากไม่หยุดราวกับจะขาดใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งน้ำตา เมื่อได้ยินเสียงเรียกนั้น “ใจเย็นก่อนเถอะครับ…คุณเจส” “ฮึก…จะให้ใจเย็นได้ยังไง!” เธอตะโกนเสียงสั่น “คนที่เป็นเหมือนทั้งชีวิตของฉันจากไปแล้ว…พวกนายยังมีหน้ามายืนอยู่เฉยๆ อีกเหรอ!” บอดี้การ์ดหนุ่มถอนหายใจแผ่ว ดวงตาเศร้าหมองไม่แพ้กัน “พวกเราก็เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าคุณหรอกครับ แต่ก่อนที่นายจะจากไป เขาฝากคำขอไว้ข้อหนึ่ง…คำขอสุดท้ายที่สำคัญมาก” หญิงสาวเงียบกริบ ก่อนถามทั้งน้ำตา “เขาขออะไรไว้…รีบไปทำสิ!” “ไม่มีใครทำได้หรอกครับ…นอกจากคุณเจสคนเดียว” “ทำอะไรล่ะ ก็รีบพูดมาสิ!” ชายลูกน้องสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ “นาย…อยากให้คุณเจสให้อภัยเขาครับ” เธอสะอื้นหนักกว่าเดิม หัวใจดวงน้อยบีบรัดจนหายใจแทบไม่ออก “ฮึก…ฉันให้อภัยเขาไปตั้งนานแล้ว เรากำลังจะกลับมาเริ่มต้นกันใหม่อยู่แล้วแท้ๆ…ฮึก…ทำไมเขาต้องมาทิ้งฉันไปแบบนี้ด้วย…” เธอหันกลับไปมองร่างที่นิ่งสงบ ดวงตาแดงช้ำเต็มไปด้วยควา
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 43 ฟื้นขึ้นมาสิ
หญิงสาวกลับมาถึงคอนโดหรูของตัวเอง ร่างเล็กไม่อาจอยู่นิ่งได้ เดินวนไปมารอบห้องอย่างกระวนกระวาย ใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ตีรวนอยู่ข้างใน มือที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นถูกยกขึ้นมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนที่เธอจะตัดสินใจจะโทรออกไปยังหมายเลขที่ห่างหายจากการติดต่อมานาน ทว่าปลายนิ้วที่เตรียมจะกดโทรกลับต้องชะงัก เมื่อเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นเบาๆ ตริ้ง! เธอแตะเข้าไปดูข้อความนั้น และถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาคล้ายคนที่ยังถูกความรู้สึกเก่าทำร้ายไม่เลิก “พี่ครับ ออกมาเจอผมที่ร้าน XXX หน่อยได้มั้ยครับ ผมอยากเล่าความจริงทั้งหมดให้พี่ฟัง ผมขอร้องนะครับ” เอาเถอะ ในเมื่อปัญหาอย่างหนึ่งเพิ่งจะถูกคลี่คลาย เหลือเพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่ยังค้างคาอยู่ในใจ ก็คงถึงเวลาต้องจัดการให้มันจบสิ้นเสียที ส่วนเรื่องที่เธอกำลังจะทำเมื่อครู่ ก็คงต้องเลื่อนออกไปก่อน ⸻ “พี่ครับ ทางนี้” เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาในร้านอาหารหรูตามนัด เธอก็พบกับเด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของข้อความนั่งรออยู่ที่โต๊ะด้านใน เขาโบกมือเรียกเธอด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ หญิงสาวเดินเข้าไปหาด้วยใบหน้าเรียบเฉยและไร้อารมณ์ “เข้าประเด็นเลยดีกว่า” เพิ่งจะนั่งลง เธอก็พ
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 42 จากลาด้วยนํ้าตาแห่งความสุข
“อีเจส มึงรู้ป่ะ กูโคตรเกลียดมึงเลย” “แต่ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ” “มึงโลกสวยไปป่ะ มึงมันอีตัวขัดขวาง… อีตัวทำลายชีวิตกู ถ้าไม่มีมึงเข้ามาในชีวิตกูตั้งแต่แรก กูคงจะมีแต่ความสุข!” “กูผิดขนาดนั้นเลยเหรอ…” “มึงยังไม่รู้ตัวอีกเหรอวะ? ไร้ยางอายสิ้นดี! จำใส่หัวมึงไว้ด้วยว่ากูเกลียดมึงเข้าไส้เลย มึงมันอีเพื่อนทรยศ!!!” “ไม่จริง…” อีเพื่อนทรยศ “ไม่จริง!!!!” เฮือก!… แฮก… แฮก… หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ทั้งร่างชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเย็นๆ ความฝันอันเจ็บปวดนั้นเหมือนจริงยิ่งกว่าความจริง เธอกวาดตามองไปรอบห้อง ก่อนพบว่าตนเองกำลังสวมชุดผู้ป่วย และอยู่ภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล “เจส!! เป็นอะไรรึเปล่า?” เสียงทุ้มด้วยความตระหนกทำให้เธอหันไปมองต้นเสียงทันที แล้วก็พบกับสีหน้าอันเต็มไปด้วยความกังวลของชายหนุ่มที่แม้เธอจะหลบซ่อนจากเขายังไง ก็ไม่มีวันรอดพ้นสายตาเขาได้… และครั้งนี้ก็เช่นกัน “เปล่า… แค่ฝันร้าย” “ดูสิ เหงื่อเต็มเลย” ปอร์เช่รีบยื่นมือมาแตะใบหน้าจิ้มลิ้มเพื่อเช็ดเหงื่อให้เธอ เจสไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด เพียงแต่นิ่งเฉย ปล่อยให้เขาทำไป “กอบัวล่ะ… กอบัวเป็นยังไงบ้าง?”
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 41 ถอนหายใจ
“เฮ้ย! จัดการดิ รออะไรอยู่ล่ะ? เหยื่อสวยๆ ขาวๆ อึ๋มๆ แบบที่พวกแกชอบเลยไม่ใช่เหรอ เอาให้เต็มที่เท่าที่พวกแกต้องการเลย ฮ่าฮ่าฮ่า!” เสียงหัวเราะสะใจดังลั่นจากริมฝีปากของ วิว เธอยืนกอดอกด้วยท่าทีพึงพอใจ มองเหตุการณ์ตรงหน้าราวกับเป็นฉากละครที่เธอรอคอยมานานแสนนาน “หึ ได้เลย แบบนี้แหละ…ของชอบ~” หนึ่งในชายร่างใหญ่กล่าวขึ้น พลางยักคิ้วให้พรรคพวกอย่างพออกพอใจ ก่อนที่ชายฉกรรจ์ทั้งห้าคนจะก้าวเท้าเข้าหาเหยื่อสาวสองคนอย่างไม่ลังเล “เดี๋ยวก่อน!!” เสียงหวานแฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวของ กอบัว ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เรียกความสนใจของพวกมันได้ทันที “อะไรวะ?” “ถ้าจะทำอะไร ก็แก้มัดฉันก่อนสิ! มัดไว้กับเก้าอี้แบบนี้ จะทำอะไรก็ลำบากมั้ยล่ะวะ!” “เออว่ะ จริงของมึง” หนึ่งในชายห้าคนเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวร่างเล็กด้วยเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์ แต่หารู้ไม่ว่านั่นคือกับดัก เจส ที่อยู่ข้างกอบัวค่อยๆ ชักมีดพับขนาดเล็กซึ่งเธอซ่อนไว้บริเวณเอวอย่างแนบเนียน เธอเตรียมไว้ตั้งแต่สัมผัสได้ถึงความผิดปกติของสถานที่นี่ “เฮ้ย! มันมีมีด!!” ชายที่กำลังจะเข้ามาแก้มัดรีบถอยกรูดด้วยความตกใจ เมื่อเห็นมีดแหลมคมวาววับสะท้อนแสงในมือหญิงสาว
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 40 โง่
“เฮือก!” หญิงสาวสะดุ้งลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ พร้อมหอบหายใจแรงเหมือนคนเพิ่งเผชิญกับอะไรบางอย่างที่น่ากลัวสุดขีด เธออยู่ในสภาพเหมือนช็อก ความรู้สึกเหมือนจิตหลุดออกจากร่าง “นี่ฉันฝันไปเหรอเนี่ย…ฝันบ้าอะไรวะ” เธอยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ ราวกับจะเรียกสติกลับคืนมา หัวใจยังเต้นระรัวขณะที่เธอครุ่นคิดถึงภาพในฝันเมื่อครู่ มันทั้งน่าอาย น่าเวทนา และเหมือนจริงเสียจนเธอแทบแยกไม่ออก “พึมพำอะไรแต่เช้าครับ…ที่รัก” “เฮือก!!” เสียงทุ้มข้างๆเรียกคนตัวเล็กให้รีบหันควับไปมอง แล้วต้องตกใจยิ่งกว่าเดิม ภาพตรงหน้าแทบจะทำให้เธอหยุดหายใจ ชายหนุ่มรูปร่างเซ็กซี่ หุ่นกำยำ นอนเปลือยท่อนบนอยู่ข้างๆ ร่างกายเขาถูกคลุมไว้เพียงท่อนล่างด้วยผ้าห่ม บนใบหน้าประกบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มือขาวข้างหนึ่งยังโอบเธอไว้แน่นราวกับเธอเป็นของเขา “อร๊าย!!” เจสสิก้ากรี๊ดเสียงดังลั่นห้อง พร้อมดีดตัวลุกขึ้นทั้งที่ยังเอาผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าของตัวเองไว้แน่น ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้ชายหนุ่มนอนยิ้มพอใจอยู่บนเตียงกับปฏิกิริยานั้นของเธอ “หึ…เด็กน้อย…” แกร๊ก! ไม่นานนัก ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก ร่างเล็กเดินออ
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 39 ตื่นมาแล้วอย่าโวยวายหล่ะ 18+
“มันเรื่องบ้าอะไรอีกวะ ทำไมเรื่องบ้าพวกนี้ถึงต้องเกิดกับฉันด้วย ทำไมมันไม่จบไม่สิ้นสักที” ในที่ที่ดังไปด้วยเสียงเพลง เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แสงสีกระจัดกระจาย หญิงสาวในชุดราตรียาวสีขาวนั่งกระดกเหล้าอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ไม่สนว่าคนรอบๆ จะมีใครมองหรือพูดจานินทา ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่นั่งดื่มมาตั้งแต่ช่วงเย็น หญิงสาวดื่มพลางถามคำถามตัวเองที่ตอบไม่ได้ “ชอบของขวัญสำหรับงานแต่งวันนี้มั้ยครับ ที่รัก…” ก่อนที่เธอจะกระดกเข้าปากอีกแก้วนั้น ได้มีเสียงชายรูปหล่อกระซิบเข้ามาในหูเธอเสียก่อน หญิงสาวหันไปมองก็พบกับชายหนุ่มคนนั้นอีกแล้ว… คนที่เธอแอบรอเขาอยู่ลึกๆ แต่ก็ไม่โผล่มา แต่มาตอนนี้กลับมาถามว่าชอบของขวัญที่เขาให้หรือเปล่า คนตัวเล็กหรี่ตามองใบหน้าหล่อเหลานั้น ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเธอ “หึ… เมื่อกี้คงเป็นแผนของนายสินะ” “เป็นไงครับ ชอบมั้ย” “ชอบหรอ… อืม… คงจะชอบมากกว่านี้ถ้าหากนาย—” ฟึบ! “อ้าว… ทำไมไม่พูดให้จบล่ะ” เมื่อเธอพูดยังไม่ทันจบก็ฟุบหลับไปกับโต๊ะ ทั้งในมือยังคงถือแก้วเหล้าเอาไว้แน่น “พี่เธอมานั่งตั้งแต่ร้านเปิดเลยครับ เหล้าหมดไปเป็นเจ็ดขวดแล้วครับ” ชาย
บางทีคุณอาจจะชอบ
เกิดใหม่ทั้งที งั้นขอหย่าเลยแล้วกัน
แมลงผลไม้236.6K viewsน้องเมีย (Secret)
ลำเจียก21.3K viewsบอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน
ถานฉี49.7K viewsคุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
ทะเลใต้199.6K viewsหมอหมอก (18+)
หนึ่งมิถุนา956 viewsเลขาสถานะเมียบำเรอ
Lovedee141 viewsรักสวมรอย
เตชิตา138 viewsแผนร้ายพ่ายบ่วงรัก
ปังจัง87 views
