ชายหมายปอง

บุรุษ" แม่หญิง เจ้าทำแผลเก่งยิ่งนัก แถมยังจิตใจดี"

" ท่านก็ชมเกินไป ข้าก็แค่หญิงธรรมดา เหมือนสตรีทั่วไป"

การกระทำเช่นนี้ทำให้เหมียวเหรินเฟิ่งยืนแอบดูอยู่ไกลๆ ว่านางผู้นี้คือคนที่ตนช่วยไว้คืนนั้นเอง... จึงแต่งตัวโทรมๆ ใช้มีดกรีดแผลที่มือเพื่อเดินมาต่อคิวให้นางรักษา..ร้ายไม่เบาเลยนะ เหมียวเหรินเฟิ่ง!

" แผลท่านลึกพอสมควร ท่านนั่งลงก่อน รอยแผลลึกนี้ต้องรักษาอย่างละเอียด"

เหมียวเหรินเฟิงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง "โอ๊ย"

หลิวเชียหนิง" เจ็บมากรึ งันข้าจะทำเบาๆ

" นิดหน่อย ทำต่อไปเถอะท่านหญิง ข้าทนได้"

มือนุ่มๆของนางนั้นชั่งหน้าสัมผัส แค่ถูกเนื้อต้องตัวส่วนหนึ่งของสตรีก็เสียอาการจะแย่ ยิ่งเป็นครั้งแรกของเหมียวเหรินเฟิ่ง ทำให้อาการยิ่งฮึกเฮิบในวัยหนุ่ม!

เหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านหญิง อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านใดรึ

หลิวเชียหนิง" ข้าอาศัยอยู่หมู่บ้าน จั๋วมู่ลาง "

เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" ข้าได้ยินมาว่าที่นั้นการปลูกพืชผักชักได้ผล ดีนัก "

หลิวเชียหนิง" ก็พอได้ขายทำให้ชาวบ้านไม่อดยาก "

เหมียวเหริ่นเฟิ่ง" แล้วท่านปลูกพืชผลชนิดใดกัน

หลิวเชียหนิง" ข้าปลูกผักสวนครัวทั่วไป นอกนั้นข้าก็ต้องดูแล เรื่องภายในหมู่บ้านแทนท่านพ่อ"

เหมียวเหรินเฟิ่ง" พ่อเจ้าเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ใช่หรือไม่"

หลิวเชียหนิง" ใช่แล้ว แผลเจ้าเสร็จพอดี ระหว่างนี้อย่าให้แผลโดนน้ำละ

เหมียวเหรินเฟิ่ง" ขอบใจแม่หญิง"

หลิวเชียหนิง " ข้าเต็มใจช่วย ไม่เป็นไรหรอก"

เหมียวเหรินเฟิ่ง" แล้วแม่หญิงท่านกลับยังไงมายังไง"

หลิวเชียหนิง" ข้าขี่ม้ามาเอง...โนนม้าข้า....เอ๊ะม้าข้าหายไปแล้ว"

เหมียวเหรินเฟิ่ง" หายเช่นนี้คงตามหายากแล้วละ แม่หญิง

หลิวเชียหนิง" สงสัยข้าต้องเดินกลับแล้ว"

เหมียวเหรินเฟิ่ง" ให้ข้าไปส่งท่านได้หรือไม่"

หลิวเชียหนิง" เออ ข้า มันจะดีหรือท่าน ข้าว่ามันไม่เหมาะ "

เหมียวเหรินเฟิ่ง" งันท่านหญิง ขึ่นม้าข้าวิ่งไปก่อน ข้าจะเดินกลับไปทางหมู่บ้านท่านเอง "

หลิวเชียหนิง" เดินกลับเลยรึ ไม่ต้องๆ ข้าจะนั่งไปกับท่านนั้นแหละ"

เหมียวเหรอินเฟิ่งได้ยินเช่นนั้นแอบยิ้มกรุ้มกริ้มอยู่ในใจที่ได้ จีบสาวอายุ20 แม้ตนนั้นจะอายุ 33 ปีแล้ว แต่ยังไม่เคยแตะต้องหญิงใดในราชวังฮั่น

เหมียวเหรินเฟิ่ง" ท่านเกาะชายเสื้อข้าไว้แน่นๆ ข้ากลัวว่าแม่หญิงจะตกม้า"

หลิวเชียหนิงพยัก ทั้งๆที่ในใจก็หวั่นไหวไม่น้อยได้นั่งม้ากับชายรูปงามผู้นี้ แต่ต้องเก็บอาการของสตรี ไม่งันบุรุษ จะหนีแหกกระเจิงในเพลิงกองไฟ😁

หมู่บ้านจั๋วมู่ลาง

บรรยากาศรอบๆทางเขาหมู่บ้านเป็นเนินชันทำให้มองเห็นข้างล่าง อย่างสวยงาม

เหมียวเหรินเฟิง" ที่นี้สวย จังแม่หญิง

หลิวเชียหนิง" ใช่สวยมาก

จู่ๆทั้งคู่ก็รู้สึกหัวใจเต้นแรงเพราะฉากที่ทั้งสองนั่งบนตัวม้า เหมือนเป็นฉันสามีภรรยากันเสียจริง " ขอบใจท่านที่มาส่ง ข้าต้องรีบไปแล้ว"

เหมียวเหรินเฟิง "อืม ข้าก็เช่นกัน"

หอนางโลมต้าอี้

เมื่อความเครียดได้ปลดปล่อยหม่าสิงคงถูกในนางผู้นี้ จึงทำตามสัญญาที่ให้ไว้ ว่าจะให้นางเป็นสนมเอก

หม่าสิงคงนอนกอดอาลี่พร้อมเอ๋ยถามนางไปพรางๆ พร้อมกับใช้นิ้วล่วงน้องสาวเข้าออกอย่างรัวๆ "ท่านชาย จะแตกแล้ว เพ่ค่ะ"

หม่าสิงคง" อ้าขาออก ข้าอยากกดูน้องสาวเจ้า...."

อาลี่" ท่านต้องการอีกหรือไม่ "

หม่าสิงคง" ต้องการสิ มาต่อเถอะ"

ในขณะนั้นองค์รักได้มาขัดจังหวะสะดื้อๆ เหตุมีเรื่องด่วนต้องรีบกลับวัง

องค์รักษ์" องค์ชาย ท่านพ่อ เรียกหา ขอรับ"

หม่าสิงคง" อาลี่เจ้าเตรียมตัวเก็บข้าวออก ข้าจะบอก ทางนี้เอง ว่าข้าชื่อตัวเจ้าแล้ว"

อาลี่" เพ่ค่ะ ท่านชาย"

ตำหนักเหยียนจี

"เวลาข้าจะใช้งานกลับไม่อยู่ให้เห็นหน้าเห็นตา หึ ยามข้าไม่ต้องการกลับเสนอหน้าเข้ามาช่วย นี่รึที่เรียก ว่าลูกตัวซวย"

หม่าคงสิง" ท่านพ่อ ท่านเรียกข้า มีเรื่องด่วนอันใด

เหยียนจี ตบหน้าหม่าสิงคงจนเลือดกลบปาก ทำให้อาลี่ที่ยื่นอยู่ข้างสดดุ้งตกใจ " เจ้าไปเก็บสตรี ชั้นต่ำเช่นนี้มาแต่ที่ใด"

หม่าสิงคง" ข้าจะเก็บมาที่ใด ท่านจะเดือดร้อนไปใย"

เหยียนจี " เจ้ากล้าเถียงข้ารึ"

หม่าสิงคง" ทีท่านยังทำกับท่านป้าเฟ่ยเออร์ มันไม่ดูแย่กว่ารึ"

เหยียนจี" เจ้า....เอาละ ข้าไม่อยากต่อปากต่อคำ ข้ามีงานให้เจ้าไปสืบ"

หม่าสิงคง" ข้าเกรงว่าข้าจะสืบไม่ได้ดังใจท่านพ่อ หรือว่าท่านแค่ใช้ข้าเป็นตัวล่อ "

เหยียนจี " หุบปาก ข้าสั่งอะไรเจ้าก็ไปทำสะ ส่วนนางสตรีผู้นี้ เข้ามาในฐานนะอะไร"

หม่าสิงคง" พระชายาเอก ขอรับ"

เหยียนจีมองหม่าสิงคงและหันไปมองสตรีที่มาด้วยกัน อย่างสะอิดสะเอียน...จากนั้นเหยียนจีเดินชนไหล่ลูกชายทำให้อาลี่ล้มไปด้วย

"ท่านชาย ข้าไม่เป็นไร"

หม่าสิงคง" มาเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปพัก"

ป่าบังบด

อะไรกันหนอเดินไปยิ้มไป อารมณ์ดีจนเดินชนต้นไม้ แต่ยังยิ้มได้ ในขณะที่พ่อเหมียวเหรินเฟิ่ง เรียกอยู่ ยังไม่ได้ยิน

" เหมียวเหรินเฟิ่ง

" โอ๊ะ ท่านพ่อ ข้าเจ็บ โยนหินใสข้าด้วยเหตุใด"

" ข้าเรียกเจ้าตั้งนาน เจ้าไม่ได้ยินรึ มัวแต่เดินยิ้มให้ต้นไม้อยู่ได้"

" ข้าเปล่านะ ข้าเดินปกติ"

"คนปกติที่ไหน เดินอย่างคนสติปัญญาไม่ดี"

"ท่านพ่อ ข้าแค่อารมณ์ดี "

" กลับเข้าหมู่บ้านได้แล้ว เย็นนี้พ่อล่าสัตว์มาได้เยอะเลย กะว่าจะเลี้ยงทุกๆคนในหมู่บ้าน"

"ขอรับ"