บทที่ 52 เด็กคนนั้นเรียกเขาว่าพ่อ?

ห้างสรรพสินค้ายามบ่ายมีแสงไฟอบอุ่นสะท้อนลงพื้นหินอ่อน ผู้คนเดินขวักไขว่ แต่ณิชาและขวัญรู้สึกมีความสุขที่ได้มาปลดปล่อยคลายเครียดที่นี่

“ณิชา… นานแล้วนะที่เราไม่ได้เดินเล่นช้อปปิ้งกันสองคนแบบนี้”

ของขวัญหันมายิ้ม ก่อนจะจับมือณิชาแล้ว โผกอดแขน เพื่อนแน่นราวกับคิดถึงเต็มหัวใจ

ณิชาหัวเราะเบา ๆ

“ก็ตั้งแต่มีคู่หมั้น พี่คีย์ก็แทบไม่ปล่อยให้ไปไหนเลย ติดหนึบยิ่งกว่าแม่เหล็กอีก ดีนะวันนี้พี่คีย์ไม่ว่าง เลยได้มาเดินกับขวัญซะที”

ของขวัญพยักหน้าหงึก ๆ

“แล้วพี่เตล่ะ วันนี้ทำไมปล่อยให้ขวัญมาได้เหมือนกัน?”

ณิชายิ้มและพยักหน้าถามกลับ

“พี่เตพาแม่ไปบ้านพี่สะใภ้ เขาชวนนะแต่ขวัญไม่อยากไป… คนเยอะ ยังไม่ค่อยอยากเจอใครด้วย เลยมาหาณิชาดีกว่า นาน ๆ ทีจะได้เดินช้อปปิ้งกันแบบนี้”

ของขวัญจูงมือณิชาเดินผ่านโซนเสื้อผ้าด้วยรอยยิ้มสดใส เหมือนกลับไปเป็นวัยรุ่นอีกครั้ง

ทั้งสองเดินเล่นไปเรื่อย ๆ ซื้อของใช้บ้าง แวะดูเครื่องประดับบ้าง จนกระทั่งขวัญมองเห็นภาพหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ

ภาพที่ทำเอาหัวใจเธอเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ

ที่หน้าโซนของเล่นเด็ก…

เตชทัตยืนอยู่ตรงนั้น เขาไม่ได้เห็นเธอ แต่ เขากำลังจับมือเด็กผู้หญิงตัวน้อยวัยราวส