Se connecterShare
บทที่ 12 เลขาประธานคีย์
Dernière mise à jour:
2025-11-06 19:16:38บริษัท อภิพัฒน์วัฒนากุล กรุ๊ป
“คุณทรงพล ทำไมไม่บอกผมล่ะ ว่าผู้หญิงที่อยู่กับผมในโรงแรมคืนนั้นกับคุณณิชา...คือคนเดียวกัน?”
คีรติเอ่ยเสียงเรียบแต่แววตาคมกริบ
“ผมกำลังจะบอกแล้วครับ แต่เกิดเรื่องกับคุณครีมเสียก่อน...”
“ช่างเถอะ” เขาตัดบททันที
“ยังไงณิชาก็คือคู่หมั้นผม จะรู้ช้าหรือรู้ไว...ก็ไม่ต่างกัน”
“ครับ คุณคีย์..ตั้งแต่คุณคีย์เจอคุณณิชานี่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นนะครับ”
“แหมแซวผมนะคุณทรงพล”
คีรติเอ่ยด้วยรอบยิ้มบาง ๆ
“ฝากเรียกคุณณิชาเอากาแฟมาให้ผมหน่อยสิ”
“รับทราบครับ”
ห้องชงกาแฟ
“นี่! ใช้เครื่องไม่เป็นก็ถามสิ ทำเละเทะหมดแล้ว ดูสิ!”
เสียงของ ข้าวฟ่าง จากฝ่ายการตลาดดังขึ้น พร้อมสีหน้าไม่พอใจ
ณิชาหันมามองเล็กน้อย ก่อนเอ่ยอย่างสุภาพ
“ขอโทษค่ะ พอดียังไม่คุ้นกับเครื่องแบบนี้ค่ะ ”
“ขาก็มีไม่เดินไปถามคนอื่นล่ะ? หรือเรียนจบจากไหนเนี่ยถึงไม่รู้จักใช้เครื่องชงกาแฟ!”
น้ำเสียงข้าวฟ่างเต็มไปด้วยการเหยียด
ณิชาสูดหายใจยาว พยายามรักษาความใจเย็น
“คุณพูดดี ๆ ก็ได้นี่คะ ไม่เห็นต้องพูดแรงขนาดนั้น”
“พูดดีแล้วจะฉลาดขึ้นมาไหม! อย่าคิดว่าเป็นเด็กใหม่หน้าสวยแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ”
“คุณค่ะฉันเป็นเด็กใหม่ อะไรที่ฉันไม่รู้คุณก็ช่วยสอนได้ค่ะ ไม่เห็นต้องต่อว่ากันรุนแรงเหมือนพวกอันธพานไม่มีการศึกษาเลยนะคะ”
“นี่แกว่าฉันอันธพานหรือ นังเด็กเมื่อวานซือ”
“ว่าแล้วจะทำไมถ้าแก่แล้วไม่มีความคิดก็ต้องโดนว่าสะบ้าง”
ยังไม่ทันที่ณิชาจะพูดต่อ แก้วกาแฟร้อน ๆ ก็ถูกข้าวฟ่างสาดใส่แขนเข้าอย่างจัง
“โอ๊ย!”
เธอร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะหยิบแก้วน้ำเย็นราดที่แขนทันที
“มันจะมากไปแล้วนะ คิดว่าทำกับคนอื่นได้ฝ่ายเดียวรึไง ...นี่แหนะ”
ณิชาหยิบแก้วการแฟร้อนในมือสาดเข้ากลางลำตัวของข้าวฟ่างเช่นกัน
“กรี๊ดดด...อีบ้านี้แกกล้าสาดใส่ฉันหรอ”
ข้าวฟ่างเอ่ยด้วยความโกรธ
“แล้วทำไมฉันต้องไม่กล้าในเมื่อเธอทำกับฉันก่อน”
ณิชาเอ่ยขึ้นอย่างสะใสที่เห็นข้าวฟ่างดิ้นพล่าน
เสียงปังดังขึ้นเมื่อประตูห้องถูกเปิดออก
น้ำหวาน พนักงานฝ่ายประชาสัมพันธ์รีบเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้นค่ะ ทำไมเสียงดังขนาดนี้!”
“อย่ายุ่งเลยยายน้ำหวาน! นี่มันเรื่องของฉันกับนังนี่!”
ข้าวฟ่างชี้หน้า ณิชาอย่างไม่เกรงใจ
“แต่ว่าคุณณิชาเป็น...คนของท่านประธานนะคะ พี่ข้าวฟ่าง”
คำพูดนั้นทำเอาห้องชงกาแฟเงียบกริบ
“คนของท่านประธานแล้วไงยะ!” ข้าวฟ่างเชิดหน้า
“ฉันนี่แหละที่ท่านประธานโปรด เรียกใช้แทบทุกวัน!
เด็กใหม่อย่างมัน ท่านประธานไม่มีวันสนใจหรอก!”
ณิชาหัวเราะเบา ๆ
“อ๋อ... ที่แท้ก็หวงก้างสินะคะ น่าสงสารจังเลยค่ะ ต้องคอยเฝ้าของที่ไม่ใช่ของตัวเอง”
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! ประธานคือของฉัน แกอย่ามาเสนอตัวให้มาก!”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่บรรยากาศจะร้อนแรงไปกว่านี้
“คุณณิชาครับ ท่านประธานขอกาแฟหนึ่งแก้วครับ”
พนักงานหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ
ณิชาปัดกาแฟที่เปื้อนเสื้อ สูดหายใจลึกก่อนตอบเสียงเรียบ
“บอกท่านประธานไปเลยค่ะ ว่าวันนี้ไม่ต้องกินกาแฟแล้ว! ฉันจะไปหาหมอก่อน... แล้วจะกลับมาจัดการกับ นังผีบ้าคนนี้ ทีหลัง!”
ทันทีที่ณิชาเปิดประตูออกจากห้องชงกาแฟด้วยท่าทีรีบร้อน
ร่างบางก็ชนเข้ากับแผงอกแข็งแรงของใครบางคนเข้าเต็มแรง
“โอ๊ย! เดินไม่ดูทางหรือคะ!”
เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความหงุดหงิด แต่พอเห็นเจ้าของร่างนั้น
หัวใจกลับสะดุด — ดวงตาคมเข้มของคีรติกำลังจ้องเธออยู่ตรงหน้า
“ผมว่าแล้วเชียว... ถึงว่าทำไมคุณหายไปนาน ต้องมีเรื่องแน่ ๆ”
น้ำเสียงของเขาเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยความห่วงใยจนเธอเผลอสะอึก
สายตาคมตวัดมองแขนของเธอ ก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดแน่น
“แขนคุณ... ทำไมแดงขนาดนี้ เจ็บไหม?”
มือใหญ่จับลงตรงรอยแดงอย่างแผ่วเบา
ณิชาสูดหายใจ แผลแสบ แต่หัวใจกลับเต้นแรงกว่า
“เจ็บสิคะ... ร้อนแสบไปหมด ยัยข้าวฟ่างพนักงานของคุณนั่นแหละ สาดกาแฟใส่ฉัน!”
เสียงเธอสั่น ทั้งเจ็บ ทั้งโกรธ
คีรติไม่พูดอะไรต่อ เขาก้าวเข้ามาใกล้จนเธอต้องถอย
มือแกร่งคว้าข้อมือเธอไว้แน่น ก่อนจะออกคำสั่งเสียงต่ำ
“ไปโรงพยาบาลก่อน ค่อยพูดกันทีหลัง”
“เดี๋ยว ฉะ.. ฉัน”
ยังไม่ทันพูดจบ ร่างของเธอก็ลอยขึ้นกลางอากาศ
คีรติอุ้มเธอแนบอกแน่นโดยไม่ลังเล
“คุณคีย์! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!”
เธอร้องเสียงหลง มือขยุ้มเสื้อสูทเขาแน่นด้วยความตกใจ
“เงียบซะ คุณเจ็บอยู่” เสียงทุ้มเข้มพูดชิดข้างหู
แววตาเขาอ่อนโยนจนเธอใจสั่นอย่างห้ามไม่อยู่
“ทรงพล! ให้คนเอารถออก ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”
เสียงสั่งการของเขาดังชัดจนทั้งแผนกเงียบสนิท
ทุกสายตาหันมองภาพตรงหน้า ประธานหนุ่มในชุดสูทหรูอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งแนบอกอย่างทะนุถนอม
และหญิงคนนั้น... คือ “ณิชา”
เสียงซุบซิบดังระงม
“นั่นคุณณิชาเหรอ?”
“ใช่สิ! ประธานถึงกับอุ้มเลยนะ!”
“ข้าวฟ่างล่ะ? หน้าซีดเลย...”
ข้าวฟ่างยืนนิ่งเหมือนถูกแช่แข็ง
สีหน้าเสียจนแทบกลืนไม่ลง มือที่เคยมั่นใจว่าครอบครองหัวใจของประธานได้
กลับสั่นเทา เมื่อเห็นเขาเดินอุ้มหญิงอื่นออกไปต่อหน้าทุกคน
ไม่มีใครเหลียวมองเธออีก มีเพียงภาพชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทเข้ม
ที่อุ้มหญิงสาวไว้แนบอกอย่างกลัวว่า หากปล่อยมือแม้เพียงนิดเดียว
เธอจะหลุดหายไปจากอ้อมแขนของเขา
Latest chapter
ร้อนรักเมียร้าย บทที่ 13 ตามใจทุกอย่าง....คลั่งรัก
โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งกลิ่นยาฆ่าเชื้อจาง ๆ ลอยอบอวลอยู่ในห้องตรวจณิชานั่งอยู่บนเตียงคนไข้ ผิวรอบ ๆ แขนยังแดงจากรอยน้ำร้อนลวก โชคยังดีที่เป็นบริเวณไม่มากนักคีรติยืนอยู่ข้างเตียง แขนเสื้อเชิ้ตพับขึ้นถึงศอก ดวงตาคมที่มักนิ่งสงบกลับเต็มไปด้วยความกังวล“เป็นอย่างไรบ้างครับคุณหมอ”คีรติถามขึ้น“เป็นแค่แผลลวกระดับหนึ่ง โชคดีที่ไม่โดนเต็ม ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงครับทายาทุกวันเดียวก็หายครับ เดี๋ยวหมอปิดผ้าก๊อซหลวมไว้ให้นะครับ ”หมอเอ่ยเบา ๆ“ขอบคุณมาก ๆ ครับคุณหมอ...”“ยินดีครับเดี๋ยวหมอขอตัวก่อน”งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งณิชากลับบ้านนะ”น้ำเสียงเขาแผ่วเบา แต่ในแววตานั้นกลับสะท้อนความรู้สึกผิดลึก ๆ“ณิชาไม่กลับบ้านณิชาจะกลับคอนโด”“มือณิชาใช้งานไม่สะดวกเดี๋ยวไปพักบ้านพี่ดีกว่านะ พี่จะได้ช่วยดูแลคุณ”“แต่ณิชากับพี่เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน ไปอยู่กับพี่คงไม่ดีมังค่ะ”“ณิชาแน่ใจหรือว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน หรือจะให้พี่ย้ำเหตุการณ์ในคืนนั้น”“หยุดพูดเลยนะคนบ้า”เขายิ้มที่ริมฝีปากเบา ๆ“พี่จะจัดการคนที่ทำณิชาเอง กล้าดียังไงมาทำให้คู่หมั้นพี่เจ็บแบบนี้…ไล่มันออกเลยดีกว่า ณิชาจะได้ไม่ต้องเห็นหน้ามันให้เสียอารมณ์
ร้อนรักเมียร้าย บทที่ 12 เลขาประธานคีย์
บริษัท อภิพัฒน์วัฒนากุล กรุ๊ป“คุณทรงพล ทำไมไม่บอกผมล่ะ ว่าผู้หญิงที่อยู่กับผมในโรงแรมคืนนั้นกับคุณณิชา...คือคนเดียวกัน?”คีรติเอ่ยเสียงเรียบแต่แววตาคมกริบ“ผมกำลังจะบอกแล้วครับ แต่เกิดเรื่องกับคุณครีมเสียก่อน...”“ช่างเถอะ” เขาตัดบททันที“ยังไงณิชาก็คือคู่หมั้นผม จะรู้ช้าหรือรู้ไว...ก็ไม่ต่างกัน”“ครับ คุณคีย์..ตั้งแต่คุณคีย์เจอคุณณิชานี่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นนะครับ”“แหมแซวผมนะคุณทรงพล”คีรติเอ่ยด้วยรอบยิ้มบาง ๆ“ฝากเรียกคุณณิชาเอากาแฟมาให้ผมหน่อยสิ” “รับทราบครับ”ห้องชงกาแฟ“นี่! ใช้เครื่องไม่เป็นก็ถามสิ ทำเละเทะหมดแล้ว ดูสิ!”เสียงของ ข้าวฟ่าง จากฝ่ายการตลาดดังขึ้น พร้อมสีหน้าไม่พอใจณิชาหันมามองเล็กน้อย ก่อนเอ่ยอย่างสุภาพ“ขอโทษค่ะ พอดียังไม่คุ้นกับเครื่องแบบนี้ค่ะ ”“ขาก็มีไม่เดินไปถามคนอื่นล่ะ? หรือเรียนจบจากไหนเนี่ยถึงไม่รู้จักใช้เครื่องชงกาแฟ!”น้ำเสียงข้าวฟ่างเต็มไปด้วยการเหยียดณิชาสูดหายใจยาว พยายามรักษาความใจเย็น“คุณพูดดี ๆ ก็ได้นี่คะ ไม่เห็นต้องพูดแรงขนาดนั้น”“พูดดีแล้วจะฉลาดขึ้นมาไหม! อย่าคิดว่าเป็นเด็กใหม่หน้าสวยแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ”“คุณค่ะฉันเป็นเด็กใหม่ อะไรที่ฉันไม่รู
ร้อนรักเมียร้าย บทที่ 11 คนเจ้าเลห์
บ้านณิชา..เสียงเครื่องยนต์รถสปอร์ตหรูดังแผ่วก่อนดับลงตรงหน้าบ้านของณิชา คีรติเปิดประตูลงจากรถในชุดสูทเรียบหรู สายตาคมกริบกวาดมองตัวบ้านด้วยท่าทีสงบ แต่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจเฉพาะตัวภารดีที่กำลังจัดแจกันดอกไม้ตรงห้องรับแขกหันมาเห็นเข้าพอดี“อ้าว...ตาคีย์ มารับน้องเองเลยหรือลูก?”เสียงเธอแฝงรอยยิ้มปลื้มชัดเจนคีรติยกมือไหว้อย่างนอบน้อม“ครับคุณแม่ วันแรกของการทำงาน มารับเลขาส่วนตัวสะหน่อยครับ”ภารดียิ้มกว้าง“น่ารักจังลูกเขยของแม่”ทันใดนั้น เสียงเครื่องดนตรีเบา ๆ ดังจากในบ้าน ก่อนชายหนุ่มอีกคนจะเดินออกมาพร้อมกระเป๋าเป้สะพายข้าง“อ้อ นี่พอร์ช ลูกชายคนเล็กของแม่”ภารดีแนะนำพอร์ชยิ้มกว้าง“สวัสดีครับพี่เขย”เขาแกล้งเอ่ยคำเรียกอย่างซุกซน“เดี๋ยวผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ”คีรติหัวเราะเบา ๆ“สวัสดีพอร์ช ขับรถดี ๆ นะ”ไม่นาน เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังลงมาจากชั้นบน ก่อนจะตามด้วยเสียงใสที่คุ้นหู“แม่ค่ะ มีอะไรทานบ้างคะเช้านี้?”ณิชาในชุดสูทกระโปรงสีครีมอ่อนก้าวลงมาจากบันได ผมยาวสลวยถูกรวบเรียบ เธอดูเรียบร้อยแต่น่ามองอย่างเหลือเชื่อ...จนคีรติอดยิ้มไม่ได้“อรุณสวัสดิ์ครับ...น้องณิชา”เขาเอ่ยเสียงทุ้มต
ร้อนรักเมียร้าย บทที่ 10 ว่าที่คู่หมั้น
“คุณ!”เสียงทั้งสองซ้อนทับกันกลางห้องอาหารรอยยิ้มของอรสาและภารดีแข็งค้างไปชั่วขณะ ก่อนต่างฝ่ายต่างหันมามองหน้ากันด้วยแววตาฉงน“อ้าว...รู้จักกันอยู่แล้วเหรอลูก?”ภารดีถามด้วยน้ำเสียงแฝงความยินดีณิชารีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยกยิ้มบาง“เอ่อ...บังเอิญเคยเจอกันค่ะ”“อย่างนี้ก็ดีเลย จะได้ไม่ต้องเริ่มทำความรู้จักใหม่ให้เสียเวลา”อรสากล่าวอย่างมีความหวัง มือประคองถ้วยชาเบา ๆ พลางมองเด็กทั้งสองด้วยแววตาอ่อนโยนคีรติทรุดตัวนั่งลงข้างๆ กับณิชา ท่าทีสงบนิ่งแต่ดวงตากลับไม่ยอมละไปจากใบหน้าของเธอหญิงสาวพยายามหลบสายตานั้น แต่ยิ่งหนี...เขากลับยิ่งมองบรรยากาศบนโต๊ะเริ่มเปลี่ยนจากความอบอุ่น เป็นแรงกดดันที่มองไม่เห็น“หนูณิชาชอบอาหารญี่ปุ่นไหมลูก ร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องปลาดิบเลยนะ”ดำรงเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบที่เริ่มหนาแน่น“ชอบค่ะคุณลุง”ณิชาตอบอย่างเรียบสุภาพ แต่ปลายนิ้วยังคงสั่นเล็กน้อยใต้โต๊ะคีรติปรายตามองอย่างพิจารณา รอยยิ้มบางแฝงอยู่บนริมฝีปาก รอยยิ้มที่มีทั้งเย็นชาและความหมายบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก“โลกกลมมากเลยนะครับผมพึ่งเจอเธอไม่นาน ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคู่หมายที่ผู้ใหญ่จัดหาไว้ให้...”เขาพู
ร้อนรักเมียร้าย บทที่ 9 วันดูตัว
บ้านตระกูลอภิพัฒน์วัฒนากุล (บ้านคีรติ)เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าบ้านหรูเมื่อ คีรติ พาน้องสาว ครีม กลับมาถึงบ้านทันทีที่ อรสา แม่ของทั้งคู่ได้ยินเรื่องรถชน ใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันที“ครีม! ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”หญิงสาวรีบเดินเข้ามาดูบุตรสาวด้วยความร้อนใจ“ไม่เจ็บเลยค่ะแม่ แต่พี่ที่หนูชน...เขาหัวแตกค่ะ”ครีมตอบเสียงแผ่วแต่ยังยิ้มบาง ๆ“ตายจริง! แล้วพี่เขาเอาเรื่องหรือเปล่าลูก?”“ไม่ค่ะ แม่...พี่คนสวยเขาน่ารักมากเลย ยังลงมาดูหนูด้วยนะคะ”คีรติยิ้มจาง ๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น ภาพเธอยังวนอยู่ในหัว ดวงตาคมสวย แววตาแข็งแกร่งแต่เศร้าลึก ๆ “งั้นครีมไปพักก่อนนะลูก เดี๋ยวค่อยลงมาทานมื้อเย็นกัน”“ค่ะแม่ แล้วคุณพ่อกลับมาหรือยังคะ?”“ยังเลยลูก วันนี้บริษัทคุณพ่อมีประชุม คงกลับมามืดหน่อย”“งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ”“ไปสิลูก รีบอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวนะ”อรสามองตามลูกสาวขึ้นบันได ก่อนจะหันกลับมาทางลูกชายที่ยังยืนอยู่ตรงโถงบ้าน“ตาคีย์...แม่มีเรื่องจะคุยด้วย มานั่งก่อนสิลูก”คีรติพยักหน้าเบา ๆ“ครับแม่”น้ำเสียงราบเรียบ แต่ในใจกลับรู้ดีว่าเรื่องที่แม่จะพูดคืออะไร“พรุ่งนี้ว
ร้อนรักเมียร้าย บทที่ 8 แม่เจ้าแผนการ
บ้านตระกูลวัฒนวานิชเจริญ (บ้านณิชา)เสียงส้นรองเท้าดังแผ่วเบาไปตามพื้นหินอ่อน เมื่อ ณิชา เดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทีอิดโรย ดวงตาคู่สวยดูพร่ามัวราวกับคนไม่ได้หลับทั้งคืน“ณิชา เป็นยังไงบ้างลูก…ทำไมมีเลือด!”เสียงของ ภารดี แม่ของเธอเอ่ยขึ้นทันทีด้วยความตกใจ“รถชนนิดหน่อยค่ะคุณแม่ หนูให้เลขาของคุณพ่อจัดการแล้วค่ะ”หญิงสาวตอบเบาๆ พยายามกลบความอ่อนแรงในน้ำเสียง“ตายแล้ว! มาทำแผลก่อนเถอะลูก”ภารดีรีบพาเธอไปนั่งที่โซฟา มือสั่นเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วง“ขอบคุณค่ะ...”ณิชาตอบเสียงเรียบ พลางขยับผ้าพันคอให้แน่นขึ้นอีกนิด เพื่อปกปิดรอยช้ำที่ซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้า รอยที่ไม่ควรมีใครเห็น โดยเฉพาะแม่ภารดีนั่งลงข้างๆ พลางหยิบกล่องยามาจัดการแผลให้ลูกสาวด้วยความอาทร“พรุ่งนี้แม่มีนัดกับป้าอรสา ลูกไปกับแม่นะลูก”“แม่ค่ะ…จะให้หนูไปดูตัวอีกแล้วใช่ไหม?”น้ำเสียงของณิชาปนความเหนื่อยใจ“แม่เชื่อว่าลูกกับตาคีย์เหมาะสมกันมาก”ภารดีพูดเสียงหนักแน่นราวกับตัดสินใจแทนลูกสาวไปแล้ว“แต่แม่ค่ะ…”“เพื่อครอบครัวนะณิชา”หญิงสาวชะงัก เธอเม้มปากแน่น ก่อนถามออกมาด้วยความคับข้อง“ครอบครัวเราลำบากขนาดนั้นเลยหรือคะ ทำไมบัตรของหนูเ
Vous vous intéresseriez aussi à
มาเฟียจองรัก
ฮายอนนี่3.2K Vuesมาเฟียคลั่งรัก (Love as first sex)
จินต์พิชา3.5K Vuesกลสวาท คุณชายมาเฟีย Black Love
MaNIE-STORY3.2K Vuesลิขิตรักนายสุดหื่น
รินธารา4.4K Vuesรักสุดท้ายของอาชา
ิิิิดอกบุหงา-2537439 Vuesหลงกลรัก มาเฟียเถื่อน
MaRich_5.4K Vuesมาเฟียคลั่งรัก
ยัยแม่มดแสนน่ารัก91.5K Vuesล่ามรักมาเฟีย
โนเนจัง4.5K Vues
