บทที่ 9

 ลลิตมองบรรดาคนแปลกหน้าย้ายของออกจากห้องพัก ตั้งแต่เช้าที่เขารู้สึกตัวก็ถูกครามอุ้มไว้ในอ้อมแขนแล้ว ชายหนุ่มมาคุมการย้ายสัมภาระแม่ลูกด้วยตนเองถึงแม้ว่าลออจันทร์จะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ

“เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” เตวิชเดินเข้ามารายงานเจ้านายหนุ่มที่นั่งอยู่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่

“อืม”พยักหน้าตอบรับก่อนจะหันไปมองลออจันทร์ที่ยังบอกลาสองตายายไม่เสร็จ

“ขอบคุณยายแจ่มกับตาทดอีกครั้งนะครับที่คอยช่วยเหลือผมมาโดยตลอด”ลออจันทร์ไหว้ขอบคุณทั้งสองคนอย่างซาบซึ้ง

“ตอนนี้ลออมีความสุขก็ดีแล้วล่ะ ยายเห็นหลานมีความสุขยายก็ดีใจ”ยายแจ่มมองดูลลิตในอ้อมกอดของครามอย่างเอ็นดู

“ยา ยา” ยายแจ่มจ๋า อุ้มลลิตหน่อยจ๊ะ

มือเล็กชูมือไปทางยายแจ่มตากลมโตออดอ้อนให้หญิงชราอุ้มตน ครามประคองร่างลูกชายเข้าสู่อ้อมกอดของยายแจ่ม

ฟอด ฟัดหอมแก้มจนแก้มนุ่มนิ่มกระเพื่อมทารกน้อยหัวเราะคิกคักชอบใจ ยายแจ่มเอ่ยลาคู่สามีภรรยาตรงหน้า

“ไว้คราวหน้าพาหลานมาเยี่ยมบ่อย ๆ นะ” กล่าวลาเสร็จก็ส่งลลิตคืนสู่อ้อมออกลออ

เด็กน้อยมองตาแป๋วยังคงไม่เข้าใจในการกระทำของทุกคน ตากลมโตกวาดสายตาใคร่รู้อย่างสงสัย

“แม่ะ อา อูวว” หม่าม้าเราจะไปที่ไหนกันเหรอ

“ลลิต วันนี้เราจะย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่กันนะครับ”

“อูวววว” บ้านใหม่เหรอ

เด็กน้อยลลิตที่ตอนนี้นั่งอยู่ในคาร์ซีทสำหรับเด็ก มือป้อมจับมือแม่ตัวเองไว้แน่น ตอนนี้ครามได้เปลี่ยนจากรถหรูเป็นรถครอบครัวมารับสองแม่ลูกโดยเฉพาะเนื่องจากได้รับคำแนะนำจากหมอกันต์ว่าเด็กเล็กควรจะนั่งคาร์ซีทที่มีความปลอดภัยมากกว่าตักของผู้ใหญ่

รถครอบครัวคันหรูแล่นมาทางเข้าหมู่บ้านขนาดใหญ่ไปหยุดที่บ้านขนาดสองชั้นมีสนามหน้าบ้านและยังมีสวนดอกไม้เล็ก ๆ อีกด้วย

“เดิมทีหมู่บ้านนี้เป็นหนึ่งในธุรกิจครอบครัวอยู่แล้ว บ้านหลังนี้เป็นชื่อพี่แต่พี่ไม่เคยคิดมาอยู่จนกระทั่งพี่อยากสร้างครอบครัวของตัวเองขึ้น” ครามอธิบายให้ลออจันทร์พร้อมส่งสายตาอ่อนโยนให้โอเมก้าของตน

เอ๊ะ ชาติที่แล้วโรสรินกับอัยวาไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่นี่นา

ลลิตหวนนึกเรื่องราวในนิยายฉากงานวันเกิดที่ครามกับลลิตพบกันครั้งแรก ครามเหมือนรู้ว่าทารกน้อยคิดอะไรอยู่จึงอธิบายให้ลออจันทร์เพิ่ม

“โรสรินกับอัยวาไม่เคยอาศัยที่นี่หรอกนะ เมื่อก่อนแกอยู่ที่บ้านของพ่อแม่พี่ที่อยู่ถัดไปไม่กี่หลัง เดี๋ยววันหลังพี่จะพาทั้งสองคนไปแนะนำตัวกับพวกท่านนะครับ” แม้ครามจะพยายามปกปิดแค่ไหนแต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของลออจันทร์ไปได้

ลออจันทร์นึกถึงเจ้านายเก่าก็ละอายใจ เขาก็คงไม่กล้าสู้หน้าคุณแม่ของครามเหมือนกัน ก่อนจะรู้ถึงฝ่ามือน้อยน้อยที่ลูบไล้ใบหน้าเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมผู้เป็นแม่ให้รู้สึกดีขึ้น

ถ้าคุณปู่กับคุณย่าไม่ชอบลลิตก็ไม่เห็นต้องสนใจเลย ฮึ

“เข้าไปดูในบ้านกันเถอะ” ครามโอบร่างสองแม่ลูกเข้าไปด้านใน ลออจันทร์ที่เห็นของตกแต่งภายในบ้านก็ตกตะลึงการตกแต่งในบ้านเน้นสีโทนอุ่นเป็นหลัก บริเวณมุมหนึ่งของพื้นที่มีคอกเด็กเล่นขนาดใหญ่ตั้งอยู่เป็นสง่าประกอบไปด้วยสไลเดอร์ขนาดย่อม ลูกบอลหลากสีและของเล่นอื่น ๆ อีกมากมาย

“คุณครามครับ ลลิตเพิ่งจะเจ็ดเดือนเองนะครับ” ของเล่นเยอะไปแล้ว แต่ลลิตกลับตื่นเต้นจนสะบัดหางไดโนเสาร์ไปมา

“อูววว อา อา” หม่าม้าลลิตอยากเล่นแล้ว

มือชี้มือไปมาไปยังสไลเดอร์ที่ตั้งสง่าอยู่ในคอกบ่งบอกว่าตนตื่นเต้นแค่ไหน ครามได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ เมื่อนึกถึงอายุของลูก

“เด็กน่ะโตเร็วจะตาย เดี๋ยวก็ได้ใช้เองนั่นแหละ” ครามพยายามบ่ายเบี่ยงประเด็นก่อนจะชักชวนขึ้นไปดูห้องนอนของลูกบนชั้นสอง

“ไปดูห้องของลลิตกันเถอะ”

“ครับ” ลออจันทร์รับคำก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งมีทั้งหมดสี่ห้องใหญ่แบ่งฟากละสองห้อง

“ห้องนี้เป็นห้องทำงานและห้องนอนรับแขก ส่วนอีกฝั่งเป็นห้องนอนของลลิต”ครามแนะนำห้องของลูกอย่างตื่นเต้นเนื่องจากตนตั้งใจดูแลกำกับทุกอย่างในห้องแก้แล้วแก้อีกจนออกมาเป็นที่พอใจ

ลออจันทร์เปิดประตูเข้าไปก็พบกับเตียงนอนที่มีรั้วกั้นเด็กตรงกลางห้องมีโมบายขนาดยักษ์อยู่กลางห้อง บริเวณมุมหนึ่งประดับประดาด้วยตุ๊กตาหลายขนาดทั้งห้องตกแต่งโทนสีเอิร์ธโทน บริเวณพื้นถูกปูด้วยพรมหนานุ่ม

ลออจันทร์วางลูกน้อยไว้บนพรมให้เล่นกับบรรดากองทัพตุ๊กตาก่อนจะสำรวจไปทั่วห้องนอนแล้วหันมาตั้งคำถามกับชายหนุ่ม

“แล้วเตียงของผมละครับ” ครามหน้านิ่งเดินไปยังประตูที่เชื่อมต่อกับอีกห้อง

“ลออไม่ต้องห่วงนะ ห้องของเรากับลูกเชื่อมต่อกันสามารถทะลุเข้ามาหาลลิตได้ทุกเมื่อ” ลออจันทร์ที่ฟังคำพูดของครามก็หน้าแดงก่ำ

“เราต้องนอนด้วยกันเหรอครับ”

“ใช่สิ ก็เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนี่”ครามตอบหน้าตาย ตั้งแต่ที่ลออจันทร์รับปากจะสร้างครอบครัวกับเขา วันต่อมาครามก็เชิญนายทะเบียนมาจดทะเบียนสมรสทันที

ลออจันทร์ที่หน้าแดงอุ้มลูกน้อยเดินสำรวจห้องนอนที่ทาสีโทนสบายตา กลางห้องมีเตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ อีกทั้งยังมีห้องแต่งตัวแยกออกมาอีกโซนหนึ่งในห้องน้ำมีอ่างขนาดใหญ่พอที่ผู้ชายสองคนแช่ด้วยกันได้

“บูววว แม่ะ บูวว” หม่าม้าห้ามนอนกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาดนะ

เสียงอ้อแอ้พยายามห้ามปรามหม่าม้าของตนแต่จนใจที่ตัวเองยังฟังไม่ออกแล้วลออจันทร์จะรู้เรื่องได้อย่างไร ลลิตโมโหที่ตัวเองไม่ทันเกมของพ่อตัวเองอาละวาดดังลั่น

“แอ้ แอ้” ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ ไอ้พ่อโง่

“ลงไปข้างล่างกันเถอะ ลูกคงหิวแล้ว” เมื่อเห็นท่าทางอาละวาดของลูกชายจึงนึกขึ้นได้ว่าถึงเวลาอาหารกลางวันของลูกน้อย

“ครับ ไปกันเถอะ”

“แม่ะมา แม่ะมา” หม่าม้าไม่ฟังลลิตเลย

หนูน้อยนั่งหน้าบึ้งบนเก้าอี้ทานอาหารสำหรับเด็กเบี่ยงใบหน้าหนีช้อนที่ผู้เป็นพ่อพยายามป้อน เม้มปากแน่นสะบัดหน้าหนีไม่ยอมอยู่นิ่ง

“ลลิตหนูหิวไม่ใช่เหรอลูก อ้าาา” ครามพยายามหลอกล่อเจ้าหนูน้อยแต่ก็ไม่ได้ผล

ฮึ กล้ามาหลอกให้หม่าม้าไปนอนด้วยเหรอ อย่างนี้ต้องสั่งสอน

ปากเล็กที่เคยเม้มแน่นอ้าออกกินอาหารที่ไร้รสชาติเข้าไปเตรียมจะพ่นใส่หน้าคนเป็นพ่อแต่ก็มีเสียงขัดจังหวะซะก่อน

“เด็กคนนี้น่ะเหรอ หลานชายของฉัน”

“คุณแม่/คุณหญิง” เสียงเรียก

“แอ้?” ใครอ่ะ ลลิตเอียงคอมองคนแปลกหน้าก่อนจะนึกว่าคือคุณหญิงไพลินย่าของลลิต ในชาติที่แล้วคุณหญิงไพลินเป็นย่าที่รักหลานเป็นอย่างมากทั้งยังเคยเผื่อแผ่มาให้ลลิตเพื่อนของหลานชายเป็นบางครั้ง

“ใจคอจะไม่บอกแม่หน่อยเหรอ ว่าย้ายบ้านแล้วน่ะ” พูดพลางเดินมาเบียดร่างลูกชายให้ลุกขึ้นไปนั่งเก้าอี้อีกตัวยึดถ้วยลายหมีน้อยเอาไว้ก่อนจะเริ่มป้อนข้าวหลานชายคนใหม่ต่อ

“อ้าม อ้าปากหน่อยเร็ว”

“อาาาา” ลลิตน้อยอ้าปากรับอาหารที่ป้อนอย่างเต็มใจ ลืมเรื่องขุ่นข้องใจก่อนหน้าไปเสียสนิท

“เด็กดี เก่งจังเลย หลานใครน่าาาา”คุณไพลินรู้สึกรักหลานชายที่พึ่งรู้ว่ามีคนนี้ ถึงแม้อัยวาที่เกิดจากโรสรินจะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แบเบาะแต่โรสรินกลับไม่ชอบให้คุณหญิงมาวุ่นวายกับลูกชายของตนเท่าไหร่ชอบโยนให้พี่เลี้ยงดูแลมากกว่า คงกลัวว่าคุณหญิงจะจับผิดเรื่องหน้าตาของอัยวาที่ไม่ค่อยเหมือนครามเท่าไหร่

คุณหญิงย่อมคิดถึงอัยวาอยู่บ้าง หากแต่นึกถึงทีไรใบหน้าโรสรินก็โผล่มาพร้อมกันตลอดทำให้ท่านรู้สึกหงุดหงิด จนกระทั่งพิศาลผู้เป็นสามีมีท่าทีแปลก ๆ จนเค้นถามถึงได้รู้ว่าลูกชายพาลออจันทร์และลูกชายย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านแล้ว

บ้านหลังนี้ลูกชายของท่านหวงนักไม่ยอมให้ใครเข้ามาอยู่ กระทั่งก่อนแต่งงานคุณหญิงยังเคยเปรยให้โรสรินมาอยู่บ้านหลังนี้ เจ้าลูกชายตัวดีกลับลุกหนีจากโต๊ะอาหารกลางคันทิ้งให้โรสรินหน้าเสียท่ามกลางครอบครัวของทั้งสองฝ่าย

“อาาาาา” คุณย่าเร็วหน่อยลลิตหิวแล้ว

เห็นท่าทางน่ารักของหลานชายก็ทำให้คุณหญิงไพลินใจละลายรีบป้อนข้าวให้อย่างอารมณ์ดี

ช่างสองแม่ลูกนั่นเถอะ อย่างน้อยอัยวาก็มีครอบครัวทางโน้นคอยดูแลอยู่

“พวกเธอสองคนก็กินข้าวเถอะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”คุณหญิงไพลินพูดลอย ๆ เมื่อเห็นผู้ใหญ่อีกสองคนไม่ยอมขยับ ครามพยักหน้าให้ลออจันทร์ก่อนจะตักอาหารให้ ท่ามกลางบรรยากาศที่อึดอัดระหว่างผู้ใหญ่มีเพียงหนูน้อยลลิตที่มีความสุขเพียงคนเดียว

อ้าม เอาอีกฮะคุณย่า ลลิตยังไม่อิ่มเลย