ตอนที่ 7 ไม่อยากเชื่อ

“เป็นอะไรหรือเปล่า ผมเห็นคุณเข้ามาตั้งนานแล้ว”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยจนฉันถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยไม่คิดว่าเจ้าของน้ำเสียงนั้นจะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว

“อ่ะ ท่านประธานเข้ามาได้ยังไงคะ” (O.O) ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เมื่อได้เห็นคนที่ทำให้ฉันเจ็บแสบตรงกึ่งกลางกายสาวปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าแบบนี้

“มนต์จำได้ว่ามนต์...” ฉันที่ยังไม่ทันพูดจบประโยค เสียงทุ้มก็เอ่ยแทรกขึ้นมา

“ล็อกประตู...!!”

และด้วยคำตอบของฉันก็ทำให้ฉันได้แต่พยักหน้างึก ๆ

“ก็นี่มันห้องส่วนตัวของผมนะ” ก่อนที่เขาจะเฉลยออกมาถึงเหตุผลที่ทำให้เขาเข้ามาในห้องนี้ได้แม้ว่าฉันจะล็อกประตูไว้ก่อนหน้านี้แล้วก็ตาม

“อ่ะ...แต่ว่ามนต์กำลังทำธุระส่วนตัวอยู่นะคะ” ฉันแย้งออกไปหลังจากเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่ถูกต้อง

และในจังหวะที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว...

พรึ่บ!!

“ว๊ายยยยย ~~”

ร่างทั้งร่างของฉันถูกฉุดลอยขึ้นจากชักโครก ก่อนที่จะถูกยกตัวขึ้นไปนั่งยังอ่างล้างหน้าขนาดใหญ่

“นะ...นี่...ท่านประธานจะทำอะไรคะ ปล่อยมนต์ลงเดี๋ยวนี้เลยนะคะ” ฉันละล่ำละลักบอกด้วยกลัวเหลือเกินว่าเขาจะรังแกฉันเหมือนกับตอนที่อยู่บนโต๊ะทำงานอีก

“อยู่เฉย ๆ เถอะน่า” คนตัวโตพูดก่อนจะจับเรียวขาทั้งสองข้างแหวกออกอย่างถือวิสาสะ และด้วยการกระทำอันบุ่มบ่ามของเขาก็ทำให้ฉันเบิกตากว้างขึ้นอีกครั้งด้วยความตกใจ

“ท่านประธาน...!!” ฉันถึงกับอุทานลั่น

“ตอนแรกไม่เห็นแดงขนาดนี้เลยนิ” เสียงเข้มเอ่ย โดยที่สายตายังจับจ้องมายังดอกไม้ช้ำไม่วางตา

ส่วนฉันที่ถึงกับหน้าชาทำอะไรไม่ถูกหลังจากที่ถูกเขาแสดงพฤติกรรมใส่แบบนั้น

จากนั้น...

ติ๊ดๆๆๆ

เขาที่จู่ ๆ ก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครสักคน โดยที่ร่างกายยังคงแทรกอยู่ตรงกลางหว่างขาของฉันเหมือนกลัวว่าฉันจะเผลอหุบขาแล้วทำให้เขาไม่เห็นร่องรอยของความบอบช้ำที่เกิดขึ้น

“ช่วยซื้อยาทาแก้บวมช้ำตรงนั้นของผู้หญิงให้หน่อย แล้วก็ยาคุมฉุกเฉินด้วย ถ้าเข้ามาไม่เจอก็เอาวางไว้ที่โต๊ะทำงานแล้วออกไปซะ”

สิ้นเสียงคำสั่งแสนเย็นชาพร้อมมือที่กดตัดสายทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ฉันที่ได้ยินชัดถอดทุกคำก็ยิ่งเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก

“ท่านประธาน ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลยก็ได้นี่คะ ทำแบบนี้ก็เท่ากับว่า...” ฉันพูดตะกุกตะกักเอ่ยปฏิเสธออกไปทั้งที่ใบหน้าร้อนผ่าวไปจนถึงกกหู ด้วยความรู้สึกอย่างเดียวที่เกิดขึ้นคืออายลูกน้องเขาที่ต้องไปซื้อสิ่งเหล่านั้นมาให้เหลือเกิน

แต่ทว่า...คนตัวโตกลับไม่ได้คิดแบบนั้น...

“ทำไมอยากมีลูกกับผมงั้นเหรอ” เขาเลิกคิ้วถาม

“ปะ...เปล่า มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ เพียงแต่เรื่องพวกนี้ มนต์จัดการตัวเองได้ค่ะ” ฉันก้มหน้าลงเล็กน้อยหนีสายตาคมที่ยังจ้องมองมาไม่หยุด ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วในท้ายประโยค

“แค่ไม่คิดว่าสิ่งที่คุณพูดจะคือเรื่องจริง” จู่ ๆ เขาก็พูดถึงเรื่องที่หญิงสาวบอกก่อนหน้านี้

“ค่ะ...??” แต่ทว่า...หญิงสาวกลับเต็มไปด้วยความสงสัย

“ก็ที่บอกว่านี่คือครั้งแรกของคุณไง” เขายังคงตอบเสียงเรียบเหมือนเรื่องที่กำลังพูดเป็นเรื่องธรรมดา และด้วยประโยคของเขาเหล่านั้นก็ทำให้ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“ทำไมเสียใจที่ผมเป็นคนแรกของคุณงั้นเหรอ” ทันทีที่คนตัวโตได้ยินเสียงถอนหายใจพร้อมกับเห็นอากัปกิริยาของหญิงสาวที่ส่งออกมาก็เอ่ยถามด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก เพราะทั้งที่เธอเองเป็นคนเอาเขาไปจินตนาการจนสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเองตั้งแต่แรกแท้ ๆ ด้วยซ้ำ แต่กลับมาทำหน้าซังกะตายใส่เขาแบบนี้เนี่ยนะ

ส่วนฉันที่ไม่รู้จะตอบเขาอย่างไรดี ไม่ใช่ว่าฉันเสียใจที่มอบครั้งแรกให้กับเขา เพียงแต่ฉันแค่รู้สึกเสียใจที่ครั้งแรกของฉันมันควรจะเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความรักมากกว่านี้ ไม่ใช่...เกิดขึ้นเพราะเรื่องอะไรบ้า ๆ แบบนี้ และด้วยความเงียบที่มีของฉันจึงทำให้เขาเลือกที่จะพูดคำบางคำออกมาโดยที่ฉันไม่คาดคิดมาก่อนว่าไอ้คำเหล่านี้มันจะออกมาจากปากคนตรงหน้าได้...

“เท่าไร...!!”

“ค่ะ...??” เขาที่จู่ ๆ โพล่งออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จนทำให้ฉันจำต้องเงยหน้ามองไปยังต้นเสียงอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม

“ก็ค่าครั้งแรกของคุณไง บอกมาว่าซิว่าอยากได้เท่าไร” คนตัวโตพูดด้วยใบหน้านิ่งเฉยเหมือนกับมองดูเหตุการณ์เดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างที่ตนเคยเจอมานับครั้งไม่ถ้วน

(หึ...คงไม่พ้นเรื่องเงินซินะ ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด ตอนแรกก็ยั่วยวน พอสนองให้ก็คร่ำครวญทำเป็นร้องไห้ สุดท้ายแล้วก็คงไม่พ้นเรียกร้องเงินทองอยู่ดี) ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้านิ่งอย่างนึกรังเกียจในใจ พร้อมกับคิดไปถึงเหตุการณ์ที่ตนเคยประสบพบเจอมา

“คุณวาคิม...!!”

ส่วนฉันที่ทั้งตกใจ ทั้งเสียใจในคำพูดของเขา ถึงกับเผลอตะคอกเขาออกไปด้วยความไม่พอใจ อีกทั้งยังจ้องไปยังดวงตาคมเข้มดุดันดุจราชสีห์ที่จ้องจะเขมือบเหยื่อตรงหน้าอย่างลืมกลัว

“ฮึ่ม...ในเมื่อมันเป็นความผิดของมนต์เองที่ทำเรื่องน่าเกลียดไม่เหมาะสมแบบนั้นในห้องทำงานของท่านประธาน เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ก็ถือซะว่ามนต์ชดใช้ให้แล้วกันนะคะ ส่วนสิ่งที่มนต์ต้องการเพียงอย่างเดียวก็คือสิ่งที่อยู่ในกางเกงของท่านประธานเท่านั้นแหละค่ะ...!!” ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะพรั่งพรูคำพูดออกไปด้วยความรู้สึกไม่พอใจอย่างเต็มท่วมท้น แต่ทว่า...คำตอบที่เขาตอบกลับมากับทำให้ฉันรู้สึกไม่เข้าใจ

“แต่ตรงนั้นของคุณมันยังบวมอยู่เลยนะ คุณยังต้องการมันอีกเหรอ” ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย

และด้วยท่าทางของคนตรงหน้าที่ตอบกลับมา ก็ได้ทำให้ฉันเข้าใจว่าสิ่งที่ฉันพูดออกไปนั้น มันกำลังทำให้เขาเข้าใจผิดกันไปใหญ่ จนฉันได้แต่รีบลนลานปฏิเสธออกไปทันที

“มะ...มนต์หมายถึงกางเกงชั้นในของมนต์ที่อยู่ในกระเป๋าท่านประธานต่างหากค่ะ มะ...ไม่ใช่...” (O///O) ใบหน้าสาวแดงแปร๊ดจนถึงกกหูอย่างคนเสียอาการ หลังจากจับคำพูดและอากัปกิริยาของคนตัวโตได้ว่าเขาหมายถึงอะไรและความอายก็ทำให้ฉันพลันลืมความโกรธที่มีต่อเขาเมื่อครู่จนหมดสิ้น

“ก็นึกว่าต้องการ เพราะผมเองพร้อมเสมอ...หึหึหึ” คนตัวโตถึงกับยกยิ้มขึ้นมุมปากเล็กน้อยด้วยความพอใจ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูฉันเบา ๆ

การกระทำของเขาทำให้ฉันได้แต่หน้าร้อนผ่าวตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกก่อนจะก้มหน้าหนีความอายและหนีสายตาคมกริบที่จับจ้องมองมาที่ฉันไม่หยุด จากนั้นไม่นานเสียงด้านนอกก็ดังเขามาเป็นสัญญาณว่าของที่คุณวาคิมสั่งลูกน้องไปซื้อมาก่อนหน้านี้ ลูกน้องคนสนิทของเขาได้นำมาส่งให้แล้ว

“รออยู่นี่แหละ” เขาพูดห้ามหลังจากที่เห็นว่าฉันพยายามหยัดตัวเพื่อลงจากอ่างล้างหน้า ก่อนที่เขาจะเดินออกไปเอง...

เพียงแค่อึดใจเดียว คนตัวโตที่ยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยก็ได้เดินล้วงกระเป๋าข้างหนึ่งเข้ามาด้วยท่าทางสบาย ๆ ต่างกับฉันที่ตอนนี้นั่งกระสับกระส่ายทำตัวไม่ถูก ก่อนที่เขาจะยื่นถุงกระดาษที่ด้านหน้ามีโลโก้ร้านขายยาตรงมายังตรงหน้าของฉัน

“ทาซะ แล้วนี่สิ่งที่คุณต้องการที่อยู่ในกางเกงของผม” เขาเอ่ยปากสั่ง โดยไม่ลืมที่จะล้วงเอากางเกงชั้นในของฉันที่เขาใช้เป็นตัวประกันก่อนหน้านี้ส่งคืนมาให้

และเมื่อคำตัวโตสั่งการเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินออกไปเพื่อปล่อยให้หญิงสาวได้จัดการตัวเองอีกครั้ง...