LL.6 เป็นอันรู้กัน

พอวันที่จูนและเจตสุวีย์ไปเชียงใหม่และพักที่บ้านของไอรดา เขาติดสินบนลูกชายป้ารินไม่ให้บอกไอรดาและทุกคนว่าเขามาที่นี่ 

“บอกแค่ว่าจูนมาคนเดียวก็พอ ผมไม่อยากให้น้องอายมีปัญหากับสามี เราไม่ค่อยถูกกันน่ะ”

“อ้อ ครับๆ”

ลูกชายป้ารินรับคำอย่างว่าง่าย 

“จูนนอนห้องนอนรับรองแขกไปเถอะ พี่แค่จะเข้าไปอาบน้ำก็พอ จะนอนที่ห้องรับแขกเอา”

“เอ้า ห้องนอนมีตั้งเยอะ”

“ทุกห้องที่นี่ ไอ้พ่อม่ายนั่นคงใช้ไปหมดแล้ว นอนไม่ลง”

“เฮ่อออ…แล้วแต่ละกัน เอาโทรศัพท์พี่มาหน่อย จะส่งข้อความบอกอาย ขี้เกียจเปิดโน้ตบุ๊ค”  

เจตสุวีย์ไม่ได้มาที่นี่นานมาก เขาย้อนนึกถึงวันแรกที่ได้เจอเธอ เพราะเธอสนิทกับจูนจนพาพ่อแม่มาสนิทกัน ร่วมทำกิจการด้วยกัน ในตอนนั้นที่เขาอยู่มหาวิทยาลัยปีสี่และมีแฟนแล้ว แต่ยังไม่เคยเจอเพื่อนสนิทของน้องสาว แค่ได้ยินผ่านๆเพราะจูนชอบเชียร์เพื่อนคนนี้ให้เขาจีบเสมอ จนวันที่ครอบครัวของเขาต้องการไปพักผ่อนที่เชียงใหม่โดยเขาได้มาด้วยและพักที่บ้านนี้

ตอนที่เขาลงจากรถและเจอเธอยืนข้างๆคุณแม่ เด็กสาวอายุเพียง 19 เธอสวยถอดแบบแม่มาแทบจะเหมือนพี่สาวและน้องสาว ตอนที่เขาก้าวเข้ามาสวัสดีครอบครัวของไอรดา ดวงตาที่กลมโต ผิวหน้าและผิวกายที่ใสกิ๊งกลาสสกินเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ รอยยิ้มที่สวยน่ารักนั้น ทำเขาหัวใจหยุดเต้นไปเลย แต่เพราะเขามีป้อปปี้เลิฟที่คบมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว ทั้งสองจึงทำได้เพียงแอบมองกันและกันเท่านั้น

เจตสุวีย์แอบเห็นแก่ตัวที่ภาวนาให้เธอโสดไปนานๆ ในขณะที่เขาเองไม่สามารถบอกเลิกแฟนที่คบมาหลายปีได้เพราะเธอไม่ได้ผิดอะไร แต่พอวันที่ต้องบินไปบินมาจนไม่มีเวลาให้แฟนสาวจึงโดนบอกเลิก ซึ่งเขาก็ไม่เสียใจอะไร แต่พอจะกลับมาหาเธอ ก็ได้ยินว่ามีพ่อม่ายหนุ่มลูกครึ่งมาตื้อเอาชนะใจเธอได้ก่อนเขาจะกลับมาแค่เดือนสองเดือน

จูนที่โทรคุยกับไอรดาเสร็จแล้วก็เอาโทรศัพท์มาคืนให้เขา 

“อายเหมือนสงสัยแล้วนะ ระวังหน่อยแล้วกัน จูนใช้ไอจีทักไป อายรีบโทรเข้าไลน์จูนเลย ดีนะที่มาด้วย เมื่อกี้ลูกชายป้ารินบอกว่าอายโทรมาถามว่า จูนมากับใคร ดีที่ตอบว่ามาคนเดียว”

เขาก้มหน้าหลับตาและพยักหน้าเงียบๆ จูนลูบหลังพี่ชายเบาๆเชิงปลอบใจ

“พี่โจจะกลับบ้านเราตอนไหน? ป๊ากับม๊าเริ่มถามหาแล้ว”

“พี่ทำทุกคนผิดหวัง ไม่มีหน้าจะกลับไปตอนนี้หรอก”

เขาสูดลมหายใจลึกๆแล้วบอกน้องสาวด้วยสายตาที่เธอสงสารพี่ชายมาก

“พี่จะไม่ทักแชทน้องอายไปสักระยะ ถ้าคิดถึงมากๆ อาจจะนานๆครั้งก็พอ ขอบใจจูนมากนะ”

เจตสุวีย์ไปที่ห้องพระ ได้เห็นอัลบั้มรูปของครอบครัววิเชียรวรกุล รูปของคนที่เขารักเมื่อยังเยาว์วัยนั้นทำให้เผลอยิ้มออกมา เขาถือโอกาสแอบหยิบออกมาใบหนึ่ง เธอดูน่ารักมากๆ ด้านหลังภาพมีเขียนไว้ด้วยลายมือพ่อของเธอว่าอายุ 12 ปี 

คงเป็นเวรกรรมของพี่เอง..ที่หลงรักหนูไม่จบไม่สิ้น 

ไม่ใช่เพราะตัดใจไม่ได้..แต่เป็นเขาเองที่จะไม่เลิกรักเธอ..

คืนนั้นเจตสุวีย์นอนในความมืดสลัวในห้องรับแขกโดยกอดกล่องเครื่องประดับเอาไว้ เขารอจนแน่ใจว่าทุกคนในบ้านหลับแล้ว จึงขึ้นไปบนห้องนอนใหญ่ที่น่าจะเป็นห้องของพ่อแม่เธอ 

เขาเปิดไฟและดูพอจะรู้ว่าเธอใช้ห้องนี้เพราะเปิดตู้เสื้อผ้า มีเสื้อผ้าและกระเป๋าแบรนด์เนมหลายใบที่เขาเคยเห็นเธอใช้มาบ้าง เขาเลือกกระเป๋าแบรนด์เนมใบหนึ่งขึ้นมาแล้วใส่กล่องเครื่องประดับลงไป

โอกาสที่จะได้ให้หนูคงไม่มีอีกแล้ว พี่จะเอาไว้ที่นี่ เผื่อวันนึงที่หนูเกลียดพี่น้อยลง เมื่อเห็นมันในวันใดวันหนึ่งอาจจะนึกถึงพี่บ้าง…

เขาทรุดตัวนั่งก้มหน้าลงบนเตียงในห้องนอนใหญ่แห่งนี้ พลันจินตนาการไปว่าแมทธิวและไอรดาทำอะไรกันบ้างในห้องนี้ นั่นทำให้เขาเกิดความริษยาและแค้นเคืองขึ้นมา…

ถ้าแมทธิวอ้อนวอนขอพระเจ้าให้ได้รักเธอ งั้นเขาจะอ้อนวอนขอซาตานให้นำเธอมาคืนให้เขาบ้าง…เขายินดีแลกกับการสูญเสียความดีที่หลงเหลืออยู่ในจิตวิญญาณ ขอแค่ได้รักกับเธออีกครั้ง…

เจตสุวีย์กลับลงไปนอนก่ายหน้าผากที่โซฟาในห้องรับแขก เขานอนไม่หลับเพราะไม่ได้แชทคุยกับเธอแบบทุกวัน ทำได้แค่เลื่อนดูบทสนทนาเก่าๆ 

ส่วนไอรดาก็รู้สึกแปลกๆที่ไม่มีแชทจากจูน..หรือใครคนนั้น..

หลายๆวันเข้า เธอเริ่มเหม่อลอยเหมือนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บ่อยๆ จนแมทธิวเริ่มแปลกใจ 

“ไม่ค่อยแชทกับเพื่อนสนิทแล้วเหรอ ปกติเห็นคุยกันทุกวัน ถ้าเป็นเพื่อนผู้ชายนี่ผมคงหึงไปแล้ว”

เธอได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกร้อนตัวขึ้นมา แต่สักพักก็คิดได้ว่า เธอบริสุทธิ์ใจเพราะนั่นคือไอจีของเพื่อนเธอ ไม่ใช่เขาคนนั้นสักหน่อย

“จูนก็แบบนี้ บทจะว่างก็คุยเยอะ พอไม่ว่างก็จะหายๆบ้าง คุยกับแม่ลูกอ่อนทุกวันก็คงเบื่อบ้างละมั้ง”

ไอรดาไม่โพสต์อะไรอีกเหมือนกัน เงียบไม่ทักแชทจูนก่อน ทางเพื่อนสนิทของเธอก็รู้สึกได้ว่าไม่ควรทักไปให้ถูกสงสัยและรอเวลาให้ผ่านไปอีกสักพักค่อยทักไปคุย 

ธนัชชาไม่ได้เจอเจตสุวีย์หลายวันตั้งแต่เขากลับจากเชียงใหม่ บางครั้งดักรอเพื่อเจอก็แค่แป็บเดียวเท่านั้นแล้วก็ออกไปอีก เธอคิดถึงเขามากเลยรวบรวมความกล้าโทรหาในคืนหนึ่งที่รอจนดึกเขาก็ยังไม่กลับบ้าน

“มีอะไรนัชชา?”

เสียงเพลงเบาๆและมีเสียงคนคุยกันหลายคน ธนัชชายังไม่ทันได้พูดต่อ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่เรียกชื่อเขาพอดี

“พี่โจอยู่กับผู้หญิงเหรอคะ?”

“ผมมาปาร์ตี้กับลูกค้า ไว้คุยกันทีหลังนะ”

เขาตัดสายทันที นั่นทำให้เธอหึงจนตัวสั่น ใจเต้นแรงและทำตัวไม่ถูก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จึงชวนเพื่อนออกไปเที่ยวบ้างเพื่อประชดเขา

เจตสุวีย์อยู่ที่คลับหรูแบบส่วนตัวของกลุ่มนักบริหารระดับสูงอย่าง The Bangkok Club หรือ Privete  Business Club ซึ่งคนที่จะเข้ามาได้ต้องเป็นเมมเบอร์เท่านั้น 

เขากลับบ้านในตอนเที่ยงคืนและมองไปฝั่งตรงกันข้ามที่บ้านของธนัชชาแล้วไม่เห็นรถของเธอ เขาแค่ยักไหล่แล้วเข้าบ้านไป 

พอไปถึงที่ห้องนอน เขารีบอาบน้ำแล้วมานอนดูสารคดีทั่วไป แต่พอตาเหลือบไปเห็นรูปของไอรดา ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเข้าไอจีของน้องสาวไปส่องก็เจอว่า มีเพลงหนึ่งในแชทที่ไอรดาส่งทิ้งไว้เมื่อสองวันก่อนเป็นเพลงของโบกี้ไลอ้อน ทำให้เขาถึงกับลุกนั่งอย่างเร็ว แล้วคลิกลิงก์ฟังทันที 

ส่วนต่าง (do it without me)….

เพลงเศร้ามาก แต่ความหมายนั้นส่งตรงถึงเขาแน่นอนถ้าไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป เจตสุวีย์ร้อนใจถึงกับต้องโทรหาจูนกลางดึก

“มีอะไรพี่โจ..โคตรง่วงง่าาา”

เสียงจูนที่หาวยาวๆ ด้วยความง่วงสุดๆ

“จูนเห็นใช่มั้ยที่น้องอายส่งเพลงมาในแชท?”

“ห๊ะ?..จริงดิ? ไม่ได้ดูไอจีมาสักพักเลยไม่รู้ แป็บนะ เปิดคอมก่อน”

จูนเปิดคอมเพื่อดูแชทไอจีของตัวเอง แล้วเห็นว่ามีข้อความที่พี่ชายของเธอลบแล้วบอกส่งผิด จากบทสนทนาน่าจะหมายถึงเพลงที่พี่โจส่งไปก่อนหน้านี้โดยที่สวมรอยเป็นเธอ

“แบบนี้นี่เอง ถึงว่าอายสงสัยว่าไม่ใช่จูนแต่ก็ไม่กล้าพูดว่าเป็นพี่”

“พี่อยากไปหาน้องอายตอนนี้”

“อย่ามั่นพี่โจ! อายส่งเพลงนี้มา ความหมายก็รู้กันอยู่ว่าคืออะไร”

ทางฝั่งไอรดาที่เป็นเวลาสิบเอ็ดโมง เธอเห็นว่าแชทของจูนขึ้นว่า “เห็นแล้ว” เธอจึงลบลิงก์เพลงออกเช่นกัน โดยไม่พิมพ์อะไรไปอีก

“พี่โจๆ อายลบลิงก์เพลง น่าจะรู้แล้วว่าเราเห็นแล้ว”

“จูนช่วยทักถามให้พี่ได้ไหม?” 

เสียงพี่ชายของเธอที่ร้อนรนนั้นทำให้จูนสงสัย

“พี่กับอายมีซัมติงไรกันป่ะเนี่ยะ ทำไมต้องส่งเพลงให้กันไปมา”

“ก็ไม่รู้ไง พี่แค่คิดอะไรไม่รู้ตอนเมาส่งไปก่อน แต่ก็บอกไปแล้วว่าส่งผิด แต่ที่น้องอายส่งมา…ถ้าน้องอายเกลียดพี่จริงทำไม..”

“โธ่เอ้ย จะให้ถามยังไงล่ะทีนี้?”

จูนใช้ความคิดก่อนจะลองพิมพ์ถามไป

“เพลงเพราะดีนะ ส่งมาสองวันก่อนเหรออาย โทษทีพึ่งเห็นอ่ะ นี่พึ่งถึงบ้านไปเที่ยวมา”

ไอรดารู้ทันทีว่านี่คือจูน เพราะเพื่อนเธอจะมีเอกลักษณ์เวลาพิมพ์คุยชอบใช้คำว่า “อ่ะ”

“ไม่มีอะไร แค่ส่งผิด”

สิ่งที่ไอรดาตอบมาในแชท เจตสุวีย์ที่อ่านจากมือถือของเขาถึงกับมือสั่น 

เธอรู้ว่าเป็นเขาแน่นอน…แต่ยังเลือกที่จะคุยด้วย

“อ่อ โอเค แล้วสบายดีนะอาย ฉันไม่ค่อยได้ทักไปคุยช่วงนี้เพราะงานยุ่ง กลัวรบกวนเธอด้วย เดี๋ยวแมทธิวจะไม่ชอบใจเอา”

“ฉันเข้าใจ การคุยกับแม่ลูกอ่อนมันอาจจะน่าเบื่ออยู่สักหน่อย”

เจตสุวีย์อดไม่ได้ เขาพิมพ์ตอบไปทันที

“ไม่เคยเบื่อเลยสักครั้ง อย่าคิดแบบนั้นเลยนะ”

ทำเอาจูนที่ยังอยู่ในสายกับพี่ชายถึงกับโวยขึ้นมา

“พี่โจอย่าพิมพ์แทรกแบบนี้สิ โอ้ยย อายก็รู้หมด”

“ก็จูนตอบช้าไง ให้ทำยังไงล่ะ”

“พี่โจ นี่มันเข้าข่ายจะเป็นชู้ชาวบ้านนะ พอเถอะ”

“พี่ยอมรักฝ่ายเดียว ไม่ให้น้องอายต้องเสียเพราะพี่หรอก”

“เฮ่ออ…”

มีข้อความจากไอรดาเข้ามา ที่ทำให้สองพี่น้องพากันหยุดพูดชั่วครู่

“อีกสองเดือนน้องมาร์ตินจะครบขวบ พ่อแม่ของแมทธิวจะจัดปาร์ตี้ให้ แล้วฉันจะไปเชียงใหม่พาหลานไปหาคุณปู่คุณย่า อาจจะเข้าไปหาป๊ากับม๊าด้วยนะ ก่อนจะไปฮันนีมูนกับแมทธิวต่อหลายประเทศ พวกเราอยากมีลูกอีกคนน่ะ”

เจตสุวีย์ได้แต่เม้มปาก คำบอกเล่าจากเธอ คือการตอกตะปูปิดฝาโลงใส่หน้าเขาอย่างแรง

“ไว้เจอกันนะอาย มาแล้วโทรบอกด้วย งั้นฉันไปนอนก่อนนะ ดึกแล้ว ฝากจุ๊บหลานด้วยล่ะ”

จูนรีบพิมพ์ตัดบทเพราะรู้แล้วว่าพี่ชายเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เจตสุวีย์ออกจากไอจีของน้องสาวแล้ว เอามือบีบขมับตัวเองแรงๆ

“พี่โจ..ไหวมั้ย? กลับบ้านเถอะพี่  ม๊าร้องไห้หาพี่หลายรอบแล้วนะ”

“พรุ่งนี้พี่จะโทรหาม๊าเอง ขอบใจจูนมากนะ”

เมื่อวางสายจากจูน เขาเดินไปมองรูปของไอรดาที่ผนัง นิ้วมือเรียวสวยนั้นสัมผัสที่ภาพอย่างทะนุถนอม

ทำไมโลกนี้มีเขาแล้วต้องมีแมทธิวด้วย…

เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงวันปาร์ตี้ครบรอบหนึ่งขวบของน้องมาร์ติน เธอลงรูปในไอจีโดยที่เจตสุวีย์มากดไลค์เหมือนเคย แต่คราวนี้แมทธิวเห็นเพราะเขาเกิดอยากรู้ว่าใครกดไลค์เธอบ้าง และพอลองไปเช็กดูทุกรูปของไอรดา มีเจตสุวีย์กดไลค์เงียบๆมาตลอด นั่นทำให้เขาเกิดนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา ที่ช่วงก่อนนี้ภรรยาของเขาแชทคุยกับเพื่อนสนิทที่เป็นน้องสาวของเจตสุวีย์ทุกวันร่วมเดือน แต่เขาเลือกที่จะเก็บความสงสัยนี้เอาไว้ก่อน 

แมทธิวพาเธอและลูกชายบินไปเมืองไทยเพื่อเยี่ยมปู่กับย่าแล้ว เขาและภรรยาตกลงที่จะมีลูกอีกคนทันที แต่ก่อนจะไปฮันนีมูนนั้น ไอรดาขอพาลูกไปเที่ยวหาพ่อแม่ของเจตสุวีย์และจูน ซึ่งเขาไปด้วยท่าทีที่นิ่งเฉยและอุ้มลูกนั่งอยู่เงียบๆมากกว่าพูดคุยกับใคร

จูนถ่ายคลิปสั้นๆไว้ในตอนที่พวกเขามาที่บ้าน แล้วส่งต่อคลิปนี้ให้พี่ชายของเธอทันที

เจตสุวีย์เปิดดูคลิปพลางยิ้มกับตัวเอง นี่คือครั้งแรกที่เขาเห็นน้องมาร์ตินเต็มๆ เด็กชายช่างน่ารักน่าชัง เขาถูกชะตาตั้งแต่เห็นในคลิปทันที ธนัชชาที่นั่งเล่นอยู่ที่โซฟาห้องทำงานของเขาถึงกับพยายามยืดคอดูด้วยความสงสัย

“สนใจเหรอ? มาดูสิ”

ธนัชชาเดินมาก้มดูคลิปที่เขายื่นให้ดูโดยไม่ลุกจากเก้าอี้ทำงาน

คนนี้คือไอรดางั้นสิ แต่สวยมากจริงๆ ขนาดถ่ายคลิปแบบไม่มีเซทติ้งอะไรเลย ยังสวยทุกมุม…

เธอยิ้มอ่อนให้เจตสุวีย์ แล้วพูดสั้นๆว่าเด็กน่ารักดี ก่อนจะไปนั่งที่เดิม

“พี่โจคะ แม่หนูอยากขอบคุณพี่ แบบ..อยากเจอ เพราะเห็นพี่จ่ายให้พวกเราทุกอย่าง”

“ก็บอกไปสิว่าผมอยู่บ้านตรงกันข้ามนี่เอง”

ธนัชชาถึงกับดีใจลุกมากอดคอเขาที่นั่งทำงานอยู่ แต่เจตสุวีย์จับแขนเธอออก

“ผมทำงานอยู่นะ”

“ขอโทษค่ะ หนูดีใจมากไปหน่อย”

“ช่วงนี้น้องทำตัวดีไม่ค่อยงี่เง่าอะไร ผมชอบแบบนี้ น้องพาแม่ไปเที่ยวทะเลเอามั้ยล่ะ ผมจะจ่ายให้ ภูเก็ต หัวหิน หรือพังงา เลือกมาแล้วกัน”

“แล้วแต่พี่โจเลยค่ะ แต่ต้องถามแม่ว่าขอลาพักร้อนได้ไหม แต่น่าจะได้เพราะแม่ไม่ได้ไปไหนเลย ว่าแต่..พี่โจไปด้วยมั้ยคะ?”

“ผมทำงานหาเงินให้น้องไปเที่ยวไงครับ ไม่ดีเหรอ?”

จริงๆแล้วเขาแค่อยากให้เธอไม่ต้องมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆสักระยะ เพราะอยากพักอยู่คนเดียวอย่างสงบ