ละลายหัวใจรุ่นพี่วิศวะมาดนิ่ง Ep.43 NC++

"จัดการให้เรียบร้อย"

"ครับ"

"ไอ้สองคนนั่น กูจัดการเอง"

"ครับ"

ปัง!

เขาเดินเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะเดินไปหาร่างบางที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงของเขา

หลังจากที่เขาให้เลขามาจัดการเรื่องของไอ้สองคนนั้น เขาก็พาร่างบางออกมาจากบ้านของเธอแล้วพามาที่คอนโดของเขาทันที ส่วนเรื่องบ้านของเธอ เขาก็ให้เลขาจัดการแทน

เขามองไปที่ร่างบาง พลางเช็ดคราบน้ำตาของเธอออก สายตาเหลือบมองไปที่รอยแดงตามแขนของเธออย่างนึกโกรธแค้น และเขาจะไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆแน่ หึ!

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาจึงเดินออกมาข้างนอกเพื่อรับสาย

(ใครทำ!)

"กูจัดการเอง!"

(แต่นั่นน้องกูนะเว้ยไอ้เวย์!)

ดูเหมือนว่าปลายสายจะเสียงดังขึ้นกว่าเดิม และเขาคิดว่าไอ้นทีมันต้องอยากฆ่าคนที่ทำกับน้องมันแน่นอน แต่เขาอยากจะเป็นคนจัดการมันเองมากกว่า เพราะมันไม่ได้มีแค่ไอ้สองคนนั่น!

(แม่งเอ๊ย! แล้วตอนนี้น้องกู.....)

"อยู่กับกู แค่นี้!"

(จัดการให้กู!)

"อืม"

ติ๊ด!

ผมรู้ว่าไอ้นทีตอนนี้มันคงหัวเสียอยู่แน่นอน ที่จริงผมไม่อยากบอกมันหรอกนะ แต่เพราะเรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่และผมจะต้องทำอะไรจริงจังแล้วล่ะ

พรึ่บ!

"กรี๊ดดดด!"

"น้ำหนาว!"

แกร๊ก!

ผมรีบเข้าไปหาน้ำหนาวที่ตื่นขึ้นมาในห้อง เมื่อเธอเห้นเขาจึงรีบถอยห่างออกไปทันที

พรึ่บๆๆ

"อย่าเข้ามานะ ไม่นะ! กรี๊ดดดด!"

"น้ำหนาว นี่พี่เอง"

"ฮึก!"

"หมับ!"

"อย่ามาจับฉันนะ! ฮือออ ไม่เอานะ ฮือออ"

ตอนนี้เธอเริ่มร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงรีบคว้าตัวเธอเข้ามากอดทันที ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามผลักไสเขาออกก็ตาม

หมับ!

ตุบๆๆ

"ฮือออ ปล่อยนะ! ฮือออ"

"นี่พี่เอง ชู่~~"

เป็นครั้งแรกเลยนะที่เขาปลอบใครแบบนี้ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยสนใจใครเลย

พรึ่บ!

"พี่เวย์ ฮือออ"

หมับ!

"ชู่~~ ไม่ร้อง พี่อยู่นี่แล้ว ไม่มีใครทำอะไรเราได้"

"แต่ ฮึก! แต่พวกมัน ฮือออ..."

"......"

"ฮือออ พวกมันข่ม...."

พรึ่บ!

"มันไม่ได้ทำอะไรเรา ไม่ร้องนะครับ"

ร่างสูงพยายามปลอบใจเธอ เพราะตอนนี้เหมือนว่าน้ำหนาวจะยังคงกลัวอยู่

"จริงเหรอ พี่พูดจริงใช่มั้ย ฮึก!"

"ครับ"

เซอร์เวย์ Part End

_____________________

"น้ำกลัวมากเลยค่ะ กลัวมากๆ ฮือออ"

"ไม่ร้องแล้วนะ"

"ฮึก! น้ำคิดว่าจะไม่มีใครมาช่วยน้ำแล้ว ไม่งั้น้ำคง...ฮึก!"

"เรายังมีพี่ ต่อไปนี้พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเราได้อีก!"

"ค่ะพี่เวย์"

ฉันรู้สึกซึ้งใจมากเมื่อได้ยินที่พี่เขาพูด อ้อมกอดของพี่เซอร์เวย์ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจมากในเวลานี้ ในตอนนั้นฉันกลัวมาก กลัวว่าจะไม่มีใครมาช่วย ฉันกลัวมากจริงๆ

ในตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาในห้องของใครสักคนฉันกลัวมาก ในหัวของฉันพยายามจะลบภาพจากผู้ชายคนนั้นออกไป แต่มันกลับเป็นภาพจำที่พยายามลบออกไปเท่าไหร่ก็ไม่ได้สักที

พรึ่บ!

ร่างสูงเช็ดน้ำตาออกให้ฉัน เราสองคนมองหน้ากัน ก่อนที่เขาจะโน้มหน้าลงมาใกล้ฉันมากขึ้น

"พี่เวย์..." ร่างบางพูดเสียงแผ่วเบา

"พี่จะลบรอยให้เอง"

"แต่ว่า...."

จุ๊บ!

"อื้อออ"

จ๊วบ! จ๊วบ!

"อื้มมม"

ริมฝีปากทั้งสองประกบเข้าหากัน ก่อนที่ลิ้นร้อนของร่างสูงสอดแทรกควานหาความหวานจากริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน โดยได้รับความร่วมมือจากร่างบางเป็นอย่างดี

จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!

"อืมมม"

"อืมมม"

เธอยอมให้เขาทำตามใจตัวเอง เพราะตอนนี้เธอเชื่อใจพี่เซอร์เวย์อย่างสนิทใจ.......

__________________

สวบ!

"อึก!"

"ซี๊ดดดด! แน่นเหมือนเดิม!"

"อ๊ะ!"

"อยากให้พี่หยุดมั้ย" เขาถามเธอ

ฉันมองหน้าร่างสูงนิ่ง ก่อนที่จะส่ายหน้าแล้วยิ้มบางๆให้เขา

จุ๊บ!

ร่างสูงจูบหน้าผากเธออย่างอ่อนโยน

"พี่จะทำเบาๆ"

"น้ำเชื่อใจพี่ค่ะ พี่เวย์"

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เขาค่อยๆขยับแก่นกายอย่างช้าๆ เพื่อให้เธอผ่อนคลายมากขึ้น

"อ๊ะ! อ๊าาา"

"อ๊าาา ซี๊ดดด!"

"อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊าาา"

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

"อ๊ะ! อ๊าาา อ๊าาา"

"อ๊าาา อ๊าาา"

จุ๊บ!

"อืมมม"

จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!

"อืมมม พี่เวย์...อ๊าาา"

"อ๊าาา อ๊าาา"

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

พั่บ! พั่บ!

"อ๊าาา อ๊าาา พี่เวย์ อ๊าาา"

แก่นกายเริ่มขยับเร็วขึ้น มือหนาบีบเคล้นเต้าทั้งสองข้างของเธอ ริมฝีปากขบเม้มตามกกหู ซอกคอเนียนไล้ลงมาตามหน้าอกของเธอ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ เพราะทุกส่วนของร่างกายเธอ เป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

"อ๊าาา ซี๊ดดดด! อ๊าาา"

พั่บๆๆๆๆ

"อ๊าาา ซี๊ดดด! เสียววว" เสียงหวานครวญคราง

พรึ่บ!

ร่างสูงลูบใบหน้าสวยอย่างอ่อนโยน

"หึ! อ๊าาา"

"อ๊าาา อ๊าาา ชอบมั้ย!"

"อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊าาา"

"ชอบมั้ยครับ"

"อ๊าาา อ๊าาา ซี๊ดดด!" ฉันไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเอง ทำได้เพียงปล่อยมันไปตามแต่ใจตัวเอง เพราะยังไงพี่เวย์ก็เป็นคนที่เธอรัก

ปั่ก!

"อ๊ะ! ซี๊ดดดด!" ร่างบางผวาจิกเล็บบนไหล่เขาอย่างแรง

"อ๊าาา ไม่ตอบพี่!"

ปั่ก! ปั่ก!

"อ๊ะ! พี่เวย์!" ฉันรู้นะว่าเขาอยากแกล้งฉันน่ะ แต่ฉันก็อยากแกล้งเขาเหมือนกันนี่นา "อ๊ะ! อ๊าาา อ๊าาา"

ปั่กๆๆๆ

"อ๊าาา ซี๊ดดด! damn!" ร่างสูงสบถออกมาด้วยความเสียว

แก่นกายขยับเร็วและแรงมากขึ้น แต่ฉันไม่ได้หวาดกลัวและเจ็บเลย แต่ความรู้สึกในตอนนี้มันเสียวมากกว่า >.<

"น้ำชอบ อ๊าาา"

"หึ!"

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เขาผ่อนแรงลง แต่ถึงยังไงฉันก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนจากผู้ชายตรงหน้าของฉัน ฉันรับรู้ความรู้สึกของเขาได้จากแววตาของเขาที่ส่งมาให้ฉัน

"น้ำรักพี่เวย์นะคะ"

"หึ! สงสัยคืนนี้คงไม่ต้องนอนแล้วมั้ง :-)"

"บ้า! กรี๊ดดดด!"

________________

ติ่งต่องๆๆ

"damn!!"

พรึ่บ!

ร่างบางที่นอนอยู่ถึงกับต้องลืมตาตื่นขึ้นมาถึงแม้จะรู้สึกง่วงมากแค่ไหน แต่เพราะเสียงที่ดังมากถึงแรงขยับจากเตียงทำให้เธอต้องตื่นขึ้นมา

"อื้อออ!"

พอเธอลืมตาตื่นขึ้นมาก็ไม่พบร่างสูงแล้ว แต่คิดว่าน่าจะออกไปข้างนอก ก่อนที่ตัวเองจะลุกขึ้นมาเพื่อที่จะออกไปข้างนอก

ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดของพี่เวย์ที่มีแค่เสื้อเชิ๊ตตัวเองเท่านั้น แต่พอฉันใส่มันก็ยาวจนถึงขาเลย

"กว่าจะเปิดได้นะมึง!"

แกร๊ก!

ตึก...ตึก...ตึก

ฉันเดินออกมาข้างนอกก็ไม่เจอพี่เวย์ หรือว่าเขาจะอยู่ในห้องครัวกันนะ.....

"เฮ้ย!"

"......!!"

พอเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงกับต้องหยุดชะงักตื่นตกใจทันทีกับด้านหน้าของตัวเองที่มีเพื่อนของเขายืนอยู่แล้วเขาก็มองมาที่ฉันเหมือนจะตกใจเหมือนกัน

พรึ่บ!

"กลับเข้าไป!"

"ค่ะๆๆ"

ปัง!

ฉันที่ได้สติทันทีที่พี่เวย์เดินเข้ามาขวางไว้ ทำให้ต้องรีบกลับเข้าไปในห้องนอนด้วยใจที่สั่นอย่างแรง

"ฮือออ แบบนี้พี่คลีนก็รู้หมดน่ะสิ"

ใช่แล้วล่ะ! คนที่อยู่ในห้องของพี่เวย์ก็คือพี่คลีน เพื่อนของเขานั่นเอง...

แกร๊ก!

"ออกไปทำไม!"

"ทำไมต้องทำเสียงเข้มด้วยคะ" ฉันหน้าบึ้งทันทีที่โดนร่างสูงดุใส่ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้ามา

"ฟู่~~"

พี่เซอร์เวย์พ่นลมหายใจออกมา ก่อนที่เขาจะจับใบหน้าของฉันไว้แล้วโน้มหน้ามาจูบฉัน

จุ๊บ!

"หวง!"

ฉ่าาาา

">.<"

ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนมากรวมถึงเสียงหัวใจของฉันที่มันเต้นแรงมาก ฉันกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินมันจริงๆ

"หึ ทำหน้าแบบนี้สงสัยคงไม่ต้องออกไปไหนแล้วมั้ง?"

พรึ่บ!

"หยุดเลยนะคะ เมื่อคืนพี่ก็...."

"ก็...."

"ไม่พูดด้วยแล้ว >.<"

"หึหึหึ"

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่ไม่ใช่ของฉัน แต่เป็นของพี่เซอร์เวย์

"อืม" ใบหน้าของเขานิ่งขึ้น

หลังจากที่เขาวางสายเสร็จ ร่างสูงก็มองมาที่ฉันก่อนที่จะส่งยิ้มให้

เดี๋ยวนะ! นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า พี่เวย์ยิ้มให้ฉันเหรอ.....

"อยู่แต่ในห้องล่ะ พี่สั่งอาหารมาให้เราแล้ว"

"พี่จะไปไหนเหรอคะ?"

"พี่จะออกไปข้างนอก"

"แต่ว่า...."

หมับ!

มือหนาวางไว้บนศีรษะเธออย่างอ่อนโยน

"พี่จะรีบกลับมา"

"แล้วบ้านน้ำ...."

"อย่ากังวลแล้วก็อย่าคิดมาก เรื่องนี้พี่จัดการเอง"

"พี่เวย์คะ"

"......."

"แล้วผู้ชายสองคนนั้น...."

"พี่รู้ว่าจะทำยังไงกับมัน เราแค่อยู่ในห้องพี่เท่านั้น เข้าใจมั้ย?"

"ค่ะ"

หมับ!

ฉันโผกอดร่างสูงทันทีที่เขากำลังจะลุกออกไป ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากให้เขาอยู่ใกล้ๆ อยากกอดเขา

"ถ้าทำแบบนี้พี่คงไม่ได้ออกไปแน่ๆ"

"......" ฉันไม่พูดอะไร

"งั้นเรามาทำ...."

พรึ่บ!

"พี่ออกไปเถอะค่ะ"

"หึ ยัยเด็กบื้อ :-)"

"ชิ!"

ถึงแม้ว่าฉันจะรู้อยู่แล้วว่าที่รุ่นพี่ไปนั้นคงเป็นเรื่องของฉันแน่นอน แต่ฉันก็คงไม่ห้ามเขาหรอกนะ ถึงแม้ว่าจะอยากรู้ก็ตามว่าทำไมสองคนนั้นถึงมาทำแบบนี้กับฉัน แต่ฉันคิดว่าไม่รํ้จะดีกว่า เพราะถ้ารู้ไปฉันอาจจะคิดมากกว่าเดิมก็ได้

หมับ!

"พี่คะ" ฉันจับแขนร่างสูงไว้

"......?"

กุกกัก!

ฉันเห็นว่ารุ่นพี่หยิบกระเป๋าสะพายของฉันมาด้วย จึงหันไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองแล้วเปิดข้อความที่ส่งมาให้ฉันประจำให้เขาดู

"damn!!"

"......"

"ทำไมไม่บอกพี่!"

"น้ำไม่กล้า..." เธอพูดเสียงแผ่วเบา

ฉันกลัวมากเลยที่เห็นท่าทางเขาแบบนี้ เพราะต้องเป็นเรื่องที่ทำให้เขาโกรธมากพี่เวย์ถึงนิ่งได้แบบนี้

"เฮ้อออ..."

"ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะคะ"

จุ๊บ!

"พี่ไปก่อนนะ อย่าลืมกินข้าวล่ะ"

"ค่ะ"

ปัง!