ละลายหัวใจรุ่นพี่วิศวะมาดนิ่ง Ep.44

เซอร์เวย์ Part

ตึก...ตึก...ตึก

"อ้าว! สวัสดีครับคุณเซอร์เวย์"

"อืม"

"เอ่อ...วันนี้มา..."

"เชิญครับ!"

ร่างสูงไม่ได้สนใจผู้จัดการผับของเพื่อนสนิทเขาเลย เพียงแต่เดินผ่านหน้าไปเพื่อไปจัดการใครบางคนที่ชั้นใต้ดิน

แกร๊ก!

เพล้ง!

"กรี๊ดดดด!"

"ฮือออ...ฉันกลัว..."

พรึ่บ!

"เพราะเธอคนเดียว! ยัยบ้าเอ๊ย!"

"เอามือแกออกจากฉันเลยนะ!"

"หุบปาก!"

"ฮึก! ฮึก!"

เสียงกรีดร้องจากด้านในดังลั่นพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ตามมา

ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องที่มืดสนิท ก่อนที่ลูกน้องที่อยู่ในห้องใต้ดินเมื่อเห็นเขาจึงรีบเดินออกไปทันที

ปัง!

"คะ...ใคร!"

พรึ่บ! พรึ่บ!

จากที่มืดสนิทไฟก็เปิดสว่างจ้า ปรากฏพร้อมกับร่างสูงที่เดินมาหยุดตรงหน้าผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ในมุม

"......!!" เธอมองเขาด้วยความตกใจ

พรึ่บๆๆ

"ปล่อยผมไปเถอะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ"

ผมมองไอ้คนที่มันพยายามขืนใจน้ำหนาวนิ่ง ก่อนที่จะมองคนตรงหน้าที่ยังคงเงียบอยู่ จากนั้นจึงเหลือบไปมองผู้หญิงอีกคนที่นั่งร้องไห้อยู่อีกฝั่งหนึ่ง เธอมองผมอย่างหวาดกลัว

"ฮือออ...ไม่น่าเลย...เพราะเธอคนเดียว!"

"พี่เซอร์เวย์...."

"......"

"ทะ...ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ พะ...พี่จับโรสมาทำไม"

"หึ :-)"

ร่างสูงแสยะยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าเธอกลัวเขาจนตัวสั่นไปหมดแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาสงสารหรือใจอ่อนให้กับเธอเลยแม้แต่น้อย

"ยัยนี่จ้างพวกผมมาครับ ปล่อยผมไปเถอะครับ!"

"นี่แก!"

"ใช่ค่ะ ปล่อยฉันไปเถอะค่ะรุ่นพี่ ฮึก! เพราะโรสคนเดียว"

"ยัยน้ำว้า!"

"โรสเป็นคนสั่งให้ฉันทำค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งน้ำหนาวจริงๆนะคะ"

"นี่!"

"หุบปาก!"

"......"

"กูยังไม่ได้พูดอะไรเลย พวกมึงก็พูดเองซะแล้ว!"

".....!!"

"ฮึก! ฮือออ..."

"รุ่นพี่ทำไมรุ่นพี่ถึง...."

"......?"

"หรือเป็นเพราะยัยน้ำหนาว! รุ่นพี่ถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะยัยนั่นแน่เลยที่ทำให้ เฮือกกก!!"

หมับ!

"อ๊ะ!"

"กรี๊ดดดด!" น้ำว้าร้องเสียงดังด้วยความกลัว จนต้องขยับออกห่างจากตรงนั้นทันที ส่วนอีกสองคนที่เหลือกลับหน้าซีดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าตอนนี้ร่างสูงบีบคอของโรสอย่างไม่รู้สึกอะไร

"ฉันบอกให้หุบปากไงวะ!"

"อ๊ะ! ระ...โรส...หะ...หายใจ...."

หมับ!

แรงบีบเริ่มแรงขึ้น สายตาที่มองเธออยากจะฆ่าให้ตายในทันที เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผู้หญิงตรงหน้าทำกับคนรักของเขา

"อ๊ะ! ฮึก! ฮือออ" น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมา

พรึ่บ!

ตุบ!

"อั่ก!"

"ฮืออออ...ฮืออออ"

"โรสจะฟ้อง ฮึก! คุณแม่!"

"หึหึหึ คิดว่ากูกลัว?"

"ฮึก! ฮือออ โรสจะฟ้องคุณน้าด้วยว่ายัยนั่นทำให้พี่เป็นแบบนี้!"

"อย่ามาเรียกเมียฉันแบบนั้น!"

".....!!"

"ผู้หญิงอย่างเธอฉันไม่เอาทำเมียหรอกนะ!"

"ฮึก! ผู้หญิงแบบโรสมันทำไมคะ!"

"......."

"โรสรวยกว่า! สวยกว่า! เก่งกว่า! ยัยนั่นน่ะทั้งจน! เป็นเด็กทุน! เป็นคนที่ไม่มีอะไร..."

เพี๊ยะ!

"โอ๊ยย!"

"กรี๊ดดดดดด!"

"เธอต่างหากล่ะที่ไม่มีอะไรดีเลย!"

"ระ...รุ่นพี่...."

"พวกมึงสองคน!"

"ครับๆๆ"

"ถ้าอยากออกไปจากที่นี่!"

"......"

"ก็ทำตามที่กูบอก!"

"แล้วว้าล่ะค่ะ ว้าไม่ได้ตั้งใจนะคะ ทุกอย่างมันเป็นคำสั่งของยัยโรสคนเดียวนะคะรุ่นพี่ ฮือออ..."

"ได้ครับๆๆ พวกผมจะทำตามคุณ ขอแค่คุณปล่อยพวกเราไป"

"หึหึหึ"

___________________

ตุบๆๆ

"กรี๊ดดูดดด! ช่วยด้วย! รุ่นพี่!"

"พวกมึงเสร็จกูแน่!"

"ม่ายยยย! กรี๊ดดดด! กลัวแล้วว ฮือออ..."

"กรี๊ดดดดด...อร๊ายยยย!"

"อ๊าาา...อ๊าาาาส์"

แกร๊ก!

ตึก...ตึก...ตึก

"มึงทำอะไรวะไอ้เวย์!"

"......."

"เฮ้ยย! นั่นมันน้องโรสนี่หว่า"

"......."

"หึ! มึงนี่มันจริงๆเลยว่ะ"

"อย่าบอกนะว่ามึงไม่เคยใช้ที่นี่?"

"หึ! รู้ดีสัส! กูไปล่ะ กูล่ะสงสารคนที่มีเรื่องกับมึงจริงๆ"

"หึ :-)"

เขามองกลุ่มคนตรงหน้าด้วยใบหน้าที่นิ่งมาก แต่วายตาเต็มไปด้วยความน่ากลัวที่ใครมองแล้วก็ถึงกับต้องหลบสายตาทันทีที่เมื่อมองมัน

ตึก...ตึก...ตึก

"หึ:-)"

"คุณจะปล่อยผมแล้วใช่มั้ย อ๊าาาส์ ซี๊ดดด!"

"ฮือออ ฮือออ อ๊ะ!"

แกร๊ก!

"เฮือกกก!!"

"พวกผมทำตามที่คุณบอกแล้ว ทะ...ทำไมถึง"

"เพราะคนอย่างมึง! ไม่ควรให้อภัยไงล่ะ :-)"

"อย่านะ...อย่ายิงนะเว้ย!"

"ม้ายยยย!"

ปัง!

ปัง!

"กรี๊ดดดดด!/กรี๊ดดดด!"

"หึ!"

ตึก...ตึก...ตึก

ปัง!

"จัดการที่เหลือซะ!"

"ครับ!"

เซอร์เวย์ Part End

_____________________

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งดูทีวีอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นมาก่อน เบอร์ที่โชว์เป็นเบอร์ของซีอาร์นั้นเอง

"ฮัลโหล"

(แกอยู่คอนโดพี่เวย์ใช่มั้ย)

"เอ่อ..."

(ไม่ต้องปิดบัง วันนี้ฉันไปที่บ้านแกแล้วเจอกับพวกลูกร้องป๊าฉันอยู่ที่นั่น)

"อืม"

(ฉันจะบ้าตาย! ใครกันที่ทำแบบนั้นนะ!)

"ฉันว่าฉันพอจะรู้นะว่าเป็นฝีมือใคร"

(เดี๋ยวๆ หยุดเลย เดี๋ยวเจอกันที่ห้องพี่เวย์)

"แกจะมาที่นี่?"

(ก็ใช่น่ะสิ ถ้าฉันไปถึงแกต้องเล่าทุกอย่างมาเข้าใจมั้ย)

"เฮ้อออ...ก็ได้"

(แล้วเจอกัน)

ฉันวางสายจากเพื่อนตัวเอง ก่อนที่จะนึกถึงพี่เซอร์เวย์ที่ออกไปข้างนอกตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่กลับมาเลย ฉันหวังว่ารุ่นพี่คงไม่ได้ทำอะไรรุนแรงหรอกนะ

ฉันเลื่อนมองไปที่ข้อความที่คอยส่งมาหาฉันตลอดที่ฉันรู้จักกับรุ่นพี่ และมันไม่ใช่คำพูดที่ดี แต่เป็นคำพูดขมขู่มากกว่า

ติ๊งต่อง....ติ๊งต่อง....

พอได้ยินเสียงกริ่งจากด้านนอก ฉันจึงรีบเดินไปเปิดประตูทันที เพราะคนที่มาหาตอนนี้ก็คือซีอาร์

แกร๊ก!

"......!!"

"หนูน้ำหนาว?"

"เอ่อ....."

ตึกตัก...ตึกตัก...

ตอนนี้หัวใจฉันเต้นเร็วและแรงมาก เพราะเมื่อเปิดประตูออกมากลับพบว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ซีอาร์ แต่เป็นคุณแม่ของพี่เซอร์เวย์

"สะ...สวัสดีค่ะคุณ...."

"แม่จ๊ะ ^_^"

คุณแม่ของรุ่นพี่มองฉันตั้งแต่เท้าจรดหัวเลย แล้วฉันก็เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย ฮือออ...แย่แน่ๆ ไม่รู้ท่านจะคิดยังไงนะที่ฉันมาอยู่ที่ห้องลูกชายเขาน่ะ

"ม๊า!"

ฉันมองไปด้านหลังก็พบว่าเป็นเพื่อนสนิทตัวเองที่เดินเข้ามา ก่อนที่ซีอาร์จะมองมาที่ฉันกับแม่ของเธอแล้วอมยิ้มขึ้นมาทันที

"เอ่อ...ชะ...เชิญด้านในก่อนค่ะ" ฮืออออ....ฉันอยากหายไปจากตรงนี้

ใครก็ได้ช่วยน้ำหนาวด้วย.....

พรึ่บๆๆ

"......."

"......."

หลังจากที่ฉันเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ซึ่งก็ได้รับความช่วยเหลือจากซีอาร์ที่ฉันได้ส่งข้อความให้เพื่อนตัวเองซื้อชุดมาให้ เพราะเมื่อเช้าฉันเอาเสื้อของพี่เวย์มาใส่เท่านั้นเอง

ฉันได้เล่าเรื่องราวของฉันกับรุ่นพี่ให้คุณแม่ฟังรวมถึงซีอาร์ด้วยที่มองมาทางฉันยิ้มๆ ก่อนที่ทั้งสองคนจะมีใบหน้าที่ตกใจเมื่อรู้ว่าเมื่อคืนฉันเจออะไรมาบ้าง ถึงแม้ว่าฉันไม่อยากจะรื้อฟื้นมันขึ้นมา แต่เพราะไม่อยากให้ท่านมองไม่ดีที่ฉันมาอยู่ที่นี่กับรุ่นพี่

"เอ่อ...ขอโทษคุณแมาด้วยนะคะที่น้ำ..."

"โธ่...หนูน้ำหนาว มานี่มาลูก"

"......"

ถึงแม้ว่าฉันจะงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า แต่พอมองไปที่ซีอาร์ ยัยนั่นก็ได้แต่ส่งยิ้มมาให้ฉันเหมือนกัน ฉันจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆคุณแม่ของเธอ ก่อนที่ท่านจะเอามือมากุมมือฉัน

"หนูคงตกใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้มากสินะจ๊ะ ดีนะที่พี่เขามาช่วยเราไว้ทันน่ะ"

"......"

"ไม่เป็นไรแล้วนะจ๊ะ ^_^"

"คุณแม่ไม่ว่าอะไรเหรอคะที่น้ำมาอยู่ที่นี่...."

"แม่ไม่ได้ว่าอะไรหนูน้ำสักหน่อย เราอย่าคิดมาก แล้วที่แม่มาที่นี่ก็เพราะอยากมีเรื่องจะคุยกับตาเวย์เท่านั้นเองจ๊ะ"

"เรื่องอะไรเหรอคะม๊า"

"ก็เรื่องที่จะให้ตาเวย์ดูแลจีเนียสไงล่ะลูก"

"อ่อ..."

"แต่ว่าเรื่องนี้คงไม่สำคัญแล้วล่ะ เพราะยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าก็คือเรื่องของพวกลูกๆ"

"เอ๋? ม๊าหมายความว่าไงคะ?"

ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกับซีอาร์ว่าท่านพูดถึงเรื่องอะไร ฉันจึงนั่งฟังท่านพูดต่อแล้วก็ต้องตกใจทันทีเมื่อท่านพูดถึงฉันกับรุ่นพี่

แกร๊ก!

ตึก....ตึก....ตึก

เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับฝีเท้าของใครบางคนที่เดินเข้ามาและก็คงไม่ใช่ใครที่ไหนถ้าไม่ใช่เจ้าของห้อง

"ม๊า?"

"ตาเวย์ลูก ^_^"

💢💢💢💢💢💢

🤔เอาแล้วไงล่ะ.....จะมีอะไรต่อไป??

🤘ฝากติดตามกันต่อไปด้วยน๊าาา

✨✨