ละลายหัวใจรุ่นพี่วิศวะมาดนิ่ง Ep.42

กุกกัก!

กุกกัก!

วันนี้เป็นวันหยุดของเธอ ทำให้มีเวลาที่จะทบทวนหนังสือและตอนนี้เธอก็ต้องอยู่ดูร้านด้วยเหมือนกัน

แกร๊ก!

"ในที่สุดก็เปิดร้านสักทีพี่น้ำหนาว ผมอดเล่นมาหลายวันแล้วนะครับ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า เอานี่จ๊ะ" ลูกค้าประจำของฉันก็เริ่มทะยอยกันเข้ามาแล้ว

"สวัสดีครับพี่น้ำหนาว"

"จ้า"

เมื่อคืนหลังจากที่รุ่นพี่มาส่งฉัน เขาก็กลับไปเลยและก็บอกอีกว่าวันนี้จะมารับฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะมาจริงๆหรอกนะ เพราะนี่ก็เกือบจะเที่ยงแล้วยังไม่เห็นเขาเลย

เราจะมาคิดถึงเขาทำไมเนี่ย......

"เฮ้อออ...หยุดคิดได้แล้วยัยน้ำหนาว!"

แกร๊ก!

พรึ่บ!

"หืม ไตตั้น?"

"ไม่เจอพี่น้ำหนาวนานมากเลยครับ คิดถึงจังเลย"

"อะไรกัน ไม่เจอกันแค่วันเดียว?"

"ฮ่าฮ่าฮ่า ก็ผมคิดถึงพี่สาวคนสวยของผมไม่ได้เหรอครับ"

"เฮ้ออ...แล้ววันนี้เรามาหาพี่มีอะไรหรือเปล่าหืม?"

"เล่นเกมครับ"

"หือ?"

"นะครับ ผมอยากเล่นจริงๆ"

"ไม่ได้ เดี๋ยวจะเสียสายตานะ"

"แต่ผมอยากเล่น ผมเอาเงินมาแล้วครับ"

ฉันมองเงินที่ไตตั้นวางบนโต๊ะของฉัน ก่อนจะอมยิ้มให้กับความน่ารักของเด็กคนนี้

"งั้นเอางี้ พี่จะให้เราเล่นแค่ 1 ชั่วโมงเท่านั้น โอเคมั้ย?"

"แต่ว่า...."

"งั้นพี่ไม่ให้เล่น"

"ก็ได้ครับ"

ฉันไม่ได้ให้ไตตั้นเล่นที่คอมหรอกนะ แต่เป็นในไอแพดของฉันเอง และเกมที่ฉันให้ไตตั้นเล่นก็เป็นเกมฝึกสมอง เพราะเด็กนี่น่ะชอบเล่นเกมแบบนี้มาก ฉันยังคิดเลยว่าเด็กตัวเท่านี้จะชอบเล่นเกมแบบนี้ได้ยังไง.....

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันจึงหยิบมาดูก็พบว่ามันเป็นเบอร์ของพี่น้ำว้านั่นเอง

"ฮัลโหลค่ะพี่น้ำว้า"

(พี่ขอโทษเราด้วยนะน้ำหนาว เมื่อวานพี่ติดธุระกระทันหันแล้วพี่ลืมโทรบอกเราน่ะ)

"ไม่เป็นไรค่ะ" เฮ้อออ....น่าเบื่อจริงๆ

(พี่อยากจะขอโทษเราน่ะ คืนนี้เราว่างมั้ย)

"ไม่ว่างค่ะ" ฉันรีบตอบไปในทันที เพราะฉันรู้สึกว่าเหมือนพี่เขายากจะแกล้งฉันมากกว่านะ

(แต่พี่อยากจะเลี้ยงเราเป็นการขอโทษจริงๆนะน้ำหนาว)

"เออ...น้ำวางก่อนนะคะ พอดีน้ำมีธุระน่ะค่ะ"

(อ่อ จ๊ะ ขอโทษด้วยจริงๆนะ)

ติ๊ด!

ฉันรีบวางสายทันที เพราะไม่รู้ว่าเขาต้องการที่จะเลี้ยงฉันเป็นการขอโทษจริงหรือเปล่า

กุกกัก!

"อะแฮ่ม!"

"......"

"ไตตั้นครับ" ฉันมองไปที่ไตตั้นที่นิ่งไปในทันที ก่อนที่เด็กชายจะค่อยๆหันมามองหน้าฉันแล้วยิ้มแห้งมาให้

"ครบแล้วเหรอครับ"

"ใช่แล้วจ๊ะ ขอคืนด้วยจ๊ะ"

"พี่น้ำหนาววว"

"ไม่ต้องมาอ้อนเลยเรา"

"ขออีกแค่..."

"ไม่ได้จ๊ะ ^_^"

"เฮ้อออ"

"อะไรกันเรา พี่ไม่ให้เล่นแล้วถอยหายใจเลยหรือไง ฮ่าฮ่าฮ่า"

"......"

"แล้วนี่หิวมั้ยเนี่ย?" ฉันไม่ได้เอาอะไรมาให้ไตตั้นกินเลยกลัวว่าน้องจะหิว

"เดี๋ยวคุณแม่มารับออกไปทานข้างนอกครับ"

"อ๋อ"

ปิ๊ปๆๆ

"ตั้นลูก!"

"สงสัยแม่เราจะมาแล้วล่ะ ป่ะ ออกไปข้างนอกกัน"

"ครับ เอาไว้ถ้าผมว่างจะมาเล่นเป็นเพื่อนพี่น้ำหนาวนะครับ"

"จ้า"

ฉันไปส่งไตตั้นขึ้นรถ ก่อนที่จะกลับเข้ามาเพื่อจะต้มมาม่ากิน เพราะมันง่ายสุดแล้วและฉันก็ขี้เกียจออกไปข้างนอกด้วย

___________________

ตึก...ตึก...ตึก

"กลับก่อนนะครับ พี่น้ำหนาว"

"จ้า กลับบ้านดีๆล่ะ"

ตอนนี้คนก็ออกไปกันหมดแล้ว ก็ถึงเวลาที่ฉันต้องปิดบ้านแล้ว เพราะนี่มันก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว

เพล้ง!

"กรี๊ดดดด!"

เสียงกระจกแตก ทำให้ฉันกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

แกร๊ก!

".......!!"

ตุบ!

ฉันหันไปมองตรงประตู ก็ต้องนิ่งไปพร้อมกับของที่กำลังถืออยู่นั้นตกลงพื้นทันที ก่อนที่ตัวเองจะได้สติแล้วรีบเดินถอยหลังไปที่ครัวทันที

"พะ...พวกนายเป็นใคร!"

"ว้า เห็นซะแล้ว :-)"

"อะ...อกไปเลยนะ! ฉันไม่รู้จักพวกนาย!"

"เธอไม่รู้จัก แต่พวกเรารู้จัก :-)"

ตึก...ตึก...ตึก

ฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาเรื่อยๆชองชายสองคนที่เดินมาทางฉันพร้อมกับรอยยิ้มและสายตาที่ทำให้ฉันต้องถอยหลังแล้วรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว

แกร๊ก!

ปัง!

เฮือกกก!

ฉันพ่นลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อย ก่อนที่จะยืนตัวสั่นอยู่ในห้องด้วยความกลัว

เพล้ง! เพล้ง!

"กรี๊ดดด!" ฉันรีบเอามือปิดหูด้วยความกลัว

เพล้ง!

กุกกัก! กุกกัก!

ฉันได้ยินเสียงของตกแตกด้านนอกดังมากและไม่รู้เหมือนกันว่าสองคนนั้นเป็นใครแล้วทำไมถึงมาทำแลบนี้กับฉัน

ตุบๆๆๆ

เฮือกกก!

"เปิดประตู!"

"ทำอะไรวะ ออกไปกันได้แล้ว!"

"ยัยนั่นกูอยากได้ มึงไม่คิดว่าจะหาของแถมหน่อยเหรอวะ!"

"แต่ยัยนั่นสั่งให้เราทำ..."

"หุบปากมึงซะ มึงไปเฝ้าหน้าประตูบ้านมัน...."

"ฮึก!"

ตอนนี้น้ำตาของฉันก็เริ่มไหลออกมาแล้วและไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี เพราะโทรศัพท์ตัวเองก็อยู่ด้านล่างแล้วถ้าจะให้ออกไปตอนนี้คงไม่ได้แน่นอน

ตุบๆๆๆ

"ไม่เปิดสินะ!"

"อย่าเข้ามานะ! ฮึก!"

"หึหึหึ"

เพล้งๆๆ

กึกๆ

"ฮือออ ฮือออ"

จะทำยังไงดี....

ฉันรีบวิ่งไปที่หน้าต่างแต่ก็ไม่กล้ากระโดด เพราะมันสูงมากเหมือนกัน

แกร๊ก!

"กรี๊ดดดด! พวกแกเป็นใครออกไปเลยนะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฮือออ"

"ในที่สุดก็เข้ามาได้แล้วนะ หึหึหึ"

"ฮือออ ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ"

ตึก...ตึก...ตึก

"ที่จริงกูก็ว่าจะไม่ทำหรอกนะ แต่มึงมันสวยดีว่ะ ของพวกกูขาดอยู่พอดีจริงว่ะ!"

"เออ! มึงรีบๆทำดิวะ! กูต่อนะเว้ย!"

พรึ่บ!

ฉันคว้าขวดแก้วที่อยู่ใกล้มือซ่อนไว้ที่หลังอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มันจะหันกลับมามองฉันด้วยสายตาน่ารังเกียจ

"ฮึก!"

"มามะ...พี่พร้อมแล้วว่ะ :-)"

หมับ!

"กรี๊ดดดด!"

เพล้ง!

ฉันทุ่มขวดแก้วใส่หัวมันอย่างแรงก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้อง แต่ก็ไม่ทันแล้ว

"โอ้ยย! มึง!"

ตึก...ตึก...ตึก

พรึ่บ!

"จะรีบไปไหน :-)"

"อ๊ะ! ฮึก! เจ็บนะ!"

"ชอบความรุนแรงสินะ :-)"

"มึงกล้ามากนะที่ทำกู! อีบ้าเอ๊ย!"

พรึ่บ!

"กรี๊ดดดด!"

"มานี่เลยมึง!"

"กรี๊ดดดด! ฮือออ ปล่อยฉันนะ!" ผมยาวถูกกระชากโดยชายร่างใหญ่ตรงหน้า

เพี๊ยะ!

ตุบ!

ฝ่ามือหน้าตบเข้าที่ใบหน้าของเธออย่างแรงจนเธอรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดตรงมุมปาก ก่อนที่จะถูกผลักลงบนเตียงอย่างแรง

"ฮึก! ฮือออ ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะนะ ฮือออ" ฉันร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วย

"กล้ามากนะมึง!"

ตุบ!

"อ๊ะ!"

ร่างบางนอนกุมท้องด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

แควก! แควก!

"กรี๊ดดดด! ไม่นะ! ไม่เอานะ! ฮือออ" เธอพยายามใช้มือปัดมือที่น่ารังเกียจที่มาแตะต้องตัวเธออกไป แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงตรงหน้าได้ เธอปล่อยให้มันฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธออย่างนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา.....

___________________

เซอร์เวย์ Part

บรื้นนนน.....

ร่างสูงที่รีบออกมาจากมหาลัยของเขาเพื่อมุ่งหน้าไปยังบ้านของใครบางคนที่เขาคิดถึง เพราะเมื่อคืนเขานัดไว้กับเธอว่าจะมารับตอนเที่ยง แต่เพราะงานที่เร่งด่วนทำให้ไม่สามารถไปรับเธอได้

เขากดโทรหาเธอหลายรอบมากแต่ก็ไม่ติด ไม่รู้ว่าเด็กนั่นจะปิดบ้านหรือยัง เพราะตอนนี้มันก็สี่ทุ่มแล้ว

ตู๊ดดด...ตู๊ดดด...ตู๊ดดด

"ทำไมไม่รับสาย"

เอี๊ยดดด!

รถหรูขับมาจอดอยู่หน้าบ้านของเธอแล้ว เขามองเข้าไปด้านในก็พบว่าไฟในบ้านของเธอยังสว่างและประตูหน้าบ้านก็ยังไม่ปิด

ยัยเด็กบื้อนี่ทำไมไม่ล๊อกประตูวะ!

เขาจึงเดินเข้าไปในบ้านทันที แต่ก่อนที่จะได้ก้าวเข้าไปกลับพบเศษกระจกที่แตกตรงหน้าบ้าน ทำให้เขารีบเข้าไปข้างในทันที ก่อนจะได้ยินเสียงกรีดร้องด้านบน

"กรี๊ดดดด! ฮือออ!

"ปล่อยนะ!"

"น้ำหนาว!"

ตึก...ตึก...ตึก

"มึงเป็นใครวะ!"

"damn!" ผมทนไม่ไหว ก่อนจะคว้าไปที่คอเสื้อมันแล้วรัวมัดใส่อย่างไม่ยั้ง ก่อนที่จะผลักมันล้มลงแล้วชกมันอย่างต่อเนื่อง

หมับ!

"เฮ้ย! มึง!"

พลั่ก!

"อั่ก!"

ผัวะ! ผัวะ!

"โอ๊ย! บ้าเอ๊ย! มึง!"

โครมม!

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

"เสียงอะไรวะ!"

"โอ๊ยยยย!"

ตุบ!

ผัวะ!

มัดสุดท้ายชกเข้าที่หน้ามันอย่างแรง ก่อนที่มันจะสลบไป

แกร๊ก!

เขาโกรธมาก ก่อนที่จะดึงสติกลับมาแล้วเปิดประตูเข้าไปก็พบว่ามีใครอีกคนคร่อมอยู่บนตัวผู้หญิงของเขา

"กรี๊ดดดด!"

เสียงกรีดร้องของเธอทำให้ตัวของเขาสั่นเทาด้วยความโกรธ

"เมื่อกี้เสียงอะไรวะ!"

พรึ่บ!

"เฮ้ย!"

"มึงกล้ามาก!" น้ำเสียงและสายตาที่นิ่งของเขา ทำให้คนตรงหน้ารู้สึกกลัวขึ้นมาเมื่อได้สบตาเขา

"ฮืออออ"

พลั่ก!

โครมมม!

"อ๊ากกก!"

เขาผลักมันลงไปกองกับพื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้ว เสียงร้องโหยหวนของมันไม่ได้ทำให้เขาหยุดหรอกนะ เขามองไปที่หญิงสาวที่เสื้อผ้าตอนนี้หลุดรุ่ย เสื้อในที่โผล่ออกมาทำให้เลือดกายของเขาขึ้นหน้าทันที

"damn!!"

ตุบๆๆๆ

"อั่กๆ อ๊ากกก!"

ร่างสูงเตะเข้าที่ท้องของมันอย่างแรงซ้ำไปซ้ำมา จนมันไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นมาท้าทายเขาได้

พรึ่บ!

"ปะ...ปล่อยกูไปเถอะนะ"

พรึ่บ!

ร่างสูงก้มลงไปกระชากคอเสื้อมันขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะมองหน้ามันแล้วแสยะยิ้มออกมาอย่างหน้ากลัว

"มึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงงั้นเหรอ?"

"มะ...มีคนสั่งกูมา กูไม่ได้...."

"หุบปาก!"

"จริงๆนะ!"

ผัวะ!

"อ๊าก!"

"กูไม่ปล่อยพวกมึงไปแน่ รวมถึงคนที่สั่งมึง!"

พลั่ก!

"อ๊ากกกกก!"