ละลายหัวใจรุ่นพี่วิศวะมาดนิ่ง Ep.27

แกร๊ก!

พรึ่บ!

"พี่น้ำหนาวคร๊าบบบ"

"อื้อออ!"

"พี่น้ำครับตื่นครับ"

พรึ่บ!

ร่างบางที่กำลังนอนอยู่ก็ถึงกับต้องลืมตาขึ้นมา เพราะเสียงปลุกรวมถึงใครบางคนที่ขึ้นมาบนเตียงของฉัน

"อ้าว! ไตตั้น"

"ตั้นคิดถึงพี่น้ำหนาวจังเลยครับ"

พรึ่บ!

ฉันรีบลุกขึ้น แต่ก็ยังไม่หายง่วงเลย เพราะข้อความเมื่อคืนน่ะสิทำให้ฉันคิดมากจนนอนไม่หลับน่ะ เฮ้อออ...

"เรามาหาพี่มีอะไรหรือเปล่าหืม" ฉันมองเด็กชายตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

"เราไปเที่ยวกันเถอะครับ"

"เที่ยว?"

"ครับ :-)"

"แล้วที่บ้านเรารู้หรือเปล่าว่ามาหาพี่?" ฉันถามไตตั้น

"รู้ครับ ตั้นบอกคุณแม่แล้ว"

"งั้นเดี๋ยวเราออกไปรอพี่ด้านล่างก่อนนะ เดี๋ยวพี่แต่งตัวก่อน"

"ครับผม"

"พี่นทีอยู่ด้านล่างใช่มั้ย"

"ครับ"

"จ๊ะ"

ปัง!

หลังจากที่ให้ไตตั้นไปรอด้านล่าง ฉันก็จัดการอาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะออกไปข้างนอกกับไตตั้น ที่จริงฉันก็คิดว่าจะไปซื้อหน้งสือมาอ่านเหมือนกัน ก็เลยตกปากรับคำไตตั้นไป

ตึก....ตึก...ตึก

"ฮ่าฮ่าฮ่า"

"พี่ยิงผมทำมั้ยครับพี่นที"

"เราเล่นไม่เก่งเองต่างหากล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า"

ฉันเดินลงมาด้านล่างก็เห็นว่าพี่ชายตัวเองกับไตตั้นนั่งเล่นเกมกันอย่างสนุกสนาน แต่พอไตตั้นเห็นฉันลงมาเท่านั้นแหละรีบวิ่งเข้ามาหาฉันเลย

"พี่น้ำหนาวครับ พี่นทีแกล้งตั้น"

"ไตตั้น!"

"จริงๆนะครับ"

"หึ!"

"^_^" ฉันยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเด็กคนนี้

"แล้วเราจะไปไหนกับเด็กนี่ล่ะน้ำ" พี่นทีถามฉัน

"ผมไม่เด็กแล้วนะ!"

"ไตตั้นครับ" ฉันเอ็ดไตตั้น

"หึ หงอยเลย"

"พี่นทีคะ" พี่ชายฉันนี่ก็ชอบแกล้งน้องจริงๆ

หมับ!

"เราไปกันเถอะครับ"

"เดี๋ยวน้ำกลับมานะคะ จะไปซื้อหนังสืิอที่ห้างน่ะค่ะ"

"เดีี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ไม่ต้องค่ะ พี่ดูแลร้านไปเถอะ"

"ใช่ครับ ผมอยากไปกับพี่น้ำหนาวแค่สองคน"

"ไปกันเถอะครับไตตั้น"

ฉันกับไตตั้นจูงมือกันออกไปรอรถด้านนอก เพราะห้างกับบ้านฉันก็ไม่ได้ไกลมากขนาดนั้นจึงไม่จำเป็นต้องให้พี่ชายไปส่ง แล้ววันนี้ร้านฉันก็เปิดแล้วด้วย

____________________

@ห้างสรรพสินค้า

ตึก...ตึก...ตึก

ฉันกับไตตั้นพากันเดินเล่นกันในห้างและฉันก็มาที่ร้านหนังสือแล้ว

"ผมอยากได้เล่มนี้ครับ"

"เอาหนังสือเรียนดีกว่ามั้ย หืม"

"เฮ้อ ก็ได้ครับ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า เรานี่นะ"

ฉันเดินเลือกหนังสืออยู่นานจนกระทั่งได้แล้วและกำลังจะพาไตตั้นไปกินของหวานกันต่อ

"พี่น้ำหนาวครับ"

"......."

"พี่น้ำหนาวครับ!"

"หาาา พี่ขอโทษที"

"พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

"เปล่านี่จ๊ะ"

"ตั้งแต่ที่เข้ามาในร้านตั้นเห็นพี่น้ำหนาวเหม่อตลอดเลยนะครับ"

"ไม่มีอะไรจ๊ะ เป็นไงบ้างอร่อยมั้ยหืม" ฉันเปลี่ยนเรื่องทันที

"ครับ"

ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองเหม่อนานขนาดไหน เฮ้อออ....ทำไมถึงกลับมาคิดเรื่องพวกนี้อีกนะ

หลังจากทานของหวานกันเสร็จ ก็ได้เวลาที่จะพาไตตั้นไปส่งที่บ้านแล้ว เพราะเราก็ออกมานานกันแล้วด้วย ฉันเกรงว่าพ่อกับแม่ของเด็กน้อยคนนี้จะเป็นห่วง

ตุบ!

หมับ!

"โอ๊ย!"

"อะไรกันเนี่ย!"

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับไตตั้น" ฉันรีบพยุงไตตั้นให้ลุกขึ้น ก่อนจะหันไปมองคนที่ชน

"พี่โรส! คุณน้า!"

"น้ำหนาว?"

"เธอนี่เอง"

"สวัสดีค่ะ"

"บังเอิญจริงๆนะจ๊ะ แล้วนี่ใคร ลูกหนูเหรอจ๊ะ ^_^"

"เปล่าค่ะ!" ฉันปฏิเสธไป ทำไมถึงคิดว่าเป็นลูกฉันล่ะ เฮ้อออ...แล้วดูสายตาแม่พี่โรสที่มองฉันกับไตนั้นสิ มันคืออะไร

"อ่อ น้าก็นึกว่าลูกของเราซะอีก วันหลังก็หัดดูทางบ้างนะจ๊ะหนู ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่ใจดีเหมือนน้าก็ได้นะ ^_^"

"ป้าชนผมเองนะครับ?"

"ไตตั้น" ฉันดูไตตั้นเบาๆ

"เด็กนี่!"

"เอ่อ...ขอโทษแทนน้องด้วยนะคะ"

"เด็กอะไรไม่มีมารยาทเลยนะ ทำไมพูดกับผู้ใหญ่แบบนี้" พี่โรสพูดพร้อมกับมองไปที่ไตตั้น

"ก็ป้าเดินมาชนผมเอง ทำไม อุ๊ปส์!" ฉันรีบเอามือปิดปากไตตั้นทันที เพราะเกรงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่มากกว่านี้น่ะสิ

ตึก...ตึก...ตึก

"มีอะไรกันหรือเปล่าคะ"

"อ่อ คุณน้าคะไม่มีอะไรหรอกค่ะ"

"หืม แล้วนี่ใครเหรอจ๊ะ"

"ไปกันเถอะคุณน้อง ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"

ฉันมองคนที่มาใหม่พร้อมกับพี่โรสและแม่ของเธเดินผ่านหน้าฉันไป แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นหน้าท่านจังนะ

หมับ!

"พี่น้ำหนาวครับ"

"......?"

"ป้าคนนั้นชนผมก่อนนะครับ ทำไมถึงมาโทษผมแบบนี้ล่ะครับ"

"คุณป้าเขาอาจจะไม่เห็นก็ได้นะครับ เราไปกันเถอะ ^_^"

"ครับ"

___________________

ปิ๊ปปป!

"น้ำ! ซีอาร์มาหา!"

"ค่าาา" ฉันรีบลงไปหาเพื่อนตัวเอง เพราะเย็นนี้ฉันมีนัดกับซีอาร์แล้วยัยนั่นก็มารับฉันด้วย "น้ำไปก่อนนะคะ" ฉันรีบเดินออกไปข้างนอกแล้วก็รีบขึ้นรถไปทันที

บรื้นนน.....

ระหว่างทางฉันก็มองออกไปข้างทาง เพราะยังคงคิดถึงเรื่องข้อความที่ส่งมาอยู่ ไหนจะตื่นเต้นมากๆที่ตะไปบ้านซีอาร์ เพราะเป็นครั้งแรกที่ฉันมาบ้านยัยนี่

เอี๊ยดดด!

"ถึงแล้ว ^_^"

"นี่บ้านแกเหรอ!"

ฉันมองรอบๆบ้านของเพื่อนตัวเอง ก็ต้องตกตะลึงไปในทันที เพราะมันทั้งใหญ่และกว้างมาก ไหนจะมีสวนด้านหน้าที่กว้างมากอีกด้วย

"แกจะตะลึงเกินไปแล้วมั้ยน้ำ?"

"แหะๆๆ"

"ไปได้แล้ว"

"แต่ว่าฉัน...."

"เรานัดกันมาทำงานนะจ๊ะคุณเพื่อน ^_^"

"ชิ!"

"คิคิคิ"

ตึก...ตึก...ตึก

ฉันเดินตามซีอาร์เข้ามาในบ้านของเธอ ก่อนที่จะมองภายในบ้านของเธอมันดูสวยมากจริงๆ ตอนแรกฉันคิดง่าที่นี่จะต้องมีพวกแม่บ้านเลยอะแน่เลย แต่พอเข้ามากลับเงียบมากและที่เห็นก็มีแค่สองสามคนเท่านั้นที่ดูเหมือนจะเป็นแม่บ้านที่นี่

"ทำไมเงียบจัง"

"ป๊ากับม๊าฉันออกไปข้างนอกน่ะ เดี๋ยวก็กลับมา"

"อ่อ แล้วเอ่อ..."

"พี่ชายฉันเหรอ?"

"มะ...ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่จะถามว่าแกจะพาฉันไปไหนต่างหากล่ะ"

"ยอมรับดีๆก็ไม่ได้นะ"

">.<"

"ตอนแรกฉันคิดว่าจะให้แกอยู่กับพี่ชายฉันสองต่อสองนะ แต่วันนี้พี่ฉันมีงานด่วนเข้ามาน่ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้วล่ะและถ้าถึงเวลาฉันจะส่งสัญญาณให้แก โอเค้?"

"ไม่อ่ะ"

"ยัยน้ำ!"

"ก็มันตื่นเต้นนี่นา แกจะให้ฉันสารภาพรักรุ่นพี่ที่นี่เนี่ยนะ?"

"อื้ม!"

"เฮ้อออ..."

"มีอะไรหรือเปล่า?"

"เปล่า"

"น้ำหนาว"

"......."

"นี่แกมีอะไรในใจหรือเปล่า บอกฉันมาเลยนะ"

"เฮ้อออ...."

"......?"

"ไม่มีอะไรจริงๆ แล้วแกจะให้ฉันติวอะไรให้ล่ะ?" ฉันเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะไม่อยากเอาเรื่องพวกนี้มาคิดมาก

"ก็ยอกแล้วไงว่าเรื่องนั้นน่ะข้ออ้าง แต่...."

บรื้นนน....

"เอ๊ะ!"

ตึก...ตึก...ตึก

"ใครมาเหรอ?" ฉันถามซีอาร์"

"พี่ชายฉันมาแล้ว ^_^"

"......!!"

"ไปหาพี่ชายฉันกันเถอะ"

"ไม่ต้องก็ได้มั้ง" ฉันรีบคว้าแขนยัยซีไว้ แต่ไม่ทันแล้วยัยนั่นเดินออกไปข้างนอกแล้ว

"พี่เวย์ ^_^"

"......."

"ทายสิคะว่าซีชวนใครมาที่บ้าน ^_^"

"ใคร?"

"นั่นไงคะ"

"เอ่อ...สวัสดีค่ะรุ่นพี่"

"อืม"

"อ่อ เดี๋ยวน้องมานะคะ ยัยน้ำเดี๋ยวฉันไปเอาของก่อนนะ"

"เดี๋ยว! ยัยซี!"

ตึก...ตึก...ตึก

ฉันเรียกซีอาร์ไม่ทัน ยัยนั่นเดินขึ้นไปบนห้องตัวเองแล้วปล่อยให้ฉันอยู่กับพี่ชายเธอเนี่ยนะ

"เอ่อ...."

พรึ่บ!

"นั่งสิ"

"ค่ะ >.<" อยู่ๆก็นึกถึงเรื่องที่ห้องสมุดขึ้นมาเลยยัยซีเอ๊ย!

"มาทำอะไรที่นี่?"

"อ่อ น้ำมาช่วยติวให้ซีอาร์ค่ะ" ขอโทษที่โกหกนะคะรุ่นพี่....

"ติว?"

"เอ่อ...ค่ะ"

ติ๊ง!

เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันจึงเหลือบไปมองก็พบว่าเป็นข้อความของยัยซีที่ส่งมา

"ทางสะดวกแล้ว สารภาพไปเลย!"

".....!!"

จะบ้าหรือไงกัน ใครจะกล้าล่ะ ฮือออ....

พรึ่บ!

"......!!"

"......?"

"ระ...รุ่นพี่ถอยออกห่างน้ำหน่อยก็ได้นะคะ >.<"

"......."

พรึ่บ!

ในเมื่อเขาไม่ถอย ฉันก็ต้องเป็นฝ่ายถอยเองก็ได้

ติ๊ง!

"ยัยบ้า! แกจะขยับออกห่างพี่ขายฉันทำไมฮะ!"

พรึ่บ!

ฉันหันไปมองชั้นบนบ้านแล้วก็ไล้มองหาซีอาร์ เพราะคิดว่ายัยนี่ต้องยังไม่ได้เข้าห้องแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่เห็นฉันกับพี่เซอร์เวย์นั่งใกล้กันหรอกนะ

"^_^"

นั่นไงล่ะ ยิ้มหวานเชียว....

พรึ่บ!

"มีอะไร?"

"รุ่นพี่!"

พรึ่บ!

">.<" ฉันรีบหลับตาลงทันที

โป๊ก!

"อ๊ะ!" ฉันลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ

"คิดลึกนะเรา :-)"

".....!!"

"หึ :-)"

ตึก...ตึก...ตึก

พรึ่บ!

ฉันได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา ทำให้รีบขยับไปนั่งอีกทางหนึ่งอย่างรวดเร็วแล้วฉันก็คิดว่าตัวเองคงหน้าแดงมากแน่ๆ >.<

"อ้าวตาเวย์ลูก"

"ครับ"

"สวัสดีค่ะพี่เซอร์เวย์ ^_^"

"วันนี้แม่พาหนูโรสมาด้วยนะจ๊ะ เดี๋ยววันนี้ป๊าลูกจะคุยธุรกิจกับครอบครัวหนูโรสน่ะ แล้วนั่น...."

"เอ่อ....สวัสดีค่ะ ^_^"

"แม่หนูคนนี้....."

หมับ!

"น้ำหนาว เพื่อนซีเองค่ะม๊า ^_^"

"คนที่น้าเจอที่ห้างใช่มั้ยจ๊ะ ^_^"

"เอ่อ...ใช่ค่ะ" ฉันก็ถึงว่าล่ะทำไมท่านหน้าคุ้นๆที่แท้ก็แม่ของยัยซีนี่เอง

"ไปๆไปนั่งกันก่อนจ๊ะ"

"เห็นมั้ยล่ะติดม๊าฉันจริงๆ"

"เบาๆหน่อยสิ" ฉันหันไปพูดกับซีอาร์ที่กระซิบฉันเรื่องของพี่โรส ทั้งๆที่พี่เขาก็อยู่ใกล้ๆนี่เอง เฮ้อออ....

พรึ่บ! พรึ่บ!

"หนูเรียนที่เดียวกับซีอาร์เหรอจ๊ะ ^_^"

"ใช่ค่ะ น้ำเรียนด้วยกันกับซีอาร์"

"พวกเราเป็นรุ่นน้องของพี่เวย์ค่ะม๊า ^_^"

"อ้าว! งั้นหนูโรสกับหนูก็ต้องรู้จักกันสินะ"

"ใช่ค่ะคุณน้า โรสรู้จักกับน้ำหนาวอยู่แล้วค่ะ"

"เดี๋ยวซีพาน้ำหนาวไปที่ห้องก่อนนะคะ พอดีว่าจะให้เพื่อนรักติวให้น่ะค่ะ ^_^"

"ตามสบายจ๊ะ เดี๋ยวม๊าให้ป้าดาขึ้นไปเรียกเราเอง"

"ค่ะ"

หลังจากนั้นฉันก็ขอตัวขึ้นไปที่ห้องของซีอาร์ แต่ทว่า...เพื่อนตัวดีของฉันดันหันไปพูดกับพี่เซอร์เวย์ ซึ่งทำให้ฉันอึ้งไปเลยล่ะ

"พี่คะ ซีอยากให้พี่ช่วยอธิบายให้หน่อยได้มั้ยคะพี่เวย์?"

"อืม"

"งั้นเราไปกันเถอะค่ะพี่"

หมับ!

ฉันมองยัยซีที่เดินไปควงแขนพี่ชายตัวเองแล้วก็เดินขึ้นไปชั้นบนเลย ฉันจึงแอบเหลือบไปมองทางพี่โรสที่ยังคงมองมาที่พวกเราอยู่รวมถึงคุณน้าด้วยที่ส่งยิ้มมาให้ฉัน

"หนูโรสไปคุยกับซีอาร์ก็ได้นะจ๊ะ เดี๋ยวน้าทำอาหารให้พวกเรา"

"แต่ว่าคุณน้า...."

"ไปเถอะจ๊ะ ^_^"

"ค่ะ!"

หลังจากที่เด็กๆทั้งหมดขึ้นไปห้องหนังสือ เธอจึงนึกขึ้นได้ว่าเด็กคนนั้นที่เป็นเพื่อนของซีอาร์ ตอนที่เจอที่ห้างทำไมหนูโรสถึงไม่บอกเธอว่ารู้จักกันล่ะ.....

"เฮ้ออ...คงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดหรอกนะ"