บทที่ 35 บุรุษผู้เห็นแก่ตัว

ฟางหลินเฉินความคิดคำนึงสับสนวิ่งวนไปมาในหัว เขารู้จักแต่ตัวเอง รู้จักแต่ความสำเร็จ ความภาคภูมิใจที่ได้มาเพราะความพยายามของเขา ไม่มีอะไรเกินกว่านั้น ไม่ว่าชาติภพก่อนที่เขาเป็นไอดอลชื่อเสียงโด่งดัง หรือบัณฑิตจอมลวงโลกในชีวิตนี้

ตั้งแต่เด็ก เขาใช้พลังชีวิตทั้งหมดไปกับความพยายามและไขว่คว้าความสำเร็จ ทุกคืนวันเขาจำได้แต่การฝึกซ้อม ฝึกซ้อมและฝึกซ้อม ไม่มีเวลาเที่ยวเล่น ไม่มีเวลามีความสุข ไม่มีแม้กระทั่งเวลาได้นอนดีๆ ไม่เคยยิ้มอย่างสุดใจ เขาเพิ่งตายและได้รับโอกาสใช้ชีวิต เขายังไม่ต้องการถูกพรากชีวิตแสนสุขนี้ไป

 “ผม..ข้าจะเป็นพ่อเด็ก” เขาเอ่ยอย่างยากลำบาก จนแม้แต่ตัวเองยังรู้สึกแปลกกับคำพูดนั้น เขามองหลิวลี่อิน และครั้งนี้นางดูต่างออกไป..ห่างไกลเกินเอื้อมในความรู้สึกเปราะบางของเขา ไม่ใช่นางฟ้าสุดเซ็กซี่และน่ารักของเขาอีกแล้ว นางกำลังจะเป็นแม่..

และเขากำลังจะเป็นพ่อคน ความหมายของมันช่างยิ่งใหญ่และหนักหนาเกินกว่าที่เขาเคยจินตนาการ แม้เขาจะภาคภูมิใจในความสามารถของตัวเอง แต่ก