ตอนที่ 10 หัวใจสั่นไหว

สงครามสามภพ เปิดฉากขึ้นแล้วที่ หุบเขาอวิ๋นหมิง สมรภูมิเต็มไปด้วยพลังทำลายล้างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน พลังเซียน สีขาวบริสุทธิ์ปะทะกับ พลังปีศาจ สีดำทะมึน สายฟ้าสีทองฟาดฟันเข้าใส่กำแพงเงามืด เปลวไฟปีศาจสีครามลุกโชนเผาผลาญทัพสวรรค์

ไป๋หานอี้ องครักษ์ผู้ภักดี นำทัพหน้าเข้าโจมตีอย่างดุดันที่สุดเท่าที่เขาเคยทำ เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะทำลายแนวป้องกันของปีศาจ เพื่อยุติสงครามนี้ให้เร็วที่สุด และเพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับ อวิ๋นเทียนหาน และ หลิงซินเอ๋อร์

อวิ๋นเทียนหาน รัชทายาทปีศาจ สวมชุดเกราะสีนิลและดาบปีศาจเงาของเขาฟาดฟันอย่างรวดเร็วและโหดเหี้ยม เขาคือขุนศึกผู้ไร้เทียมทานในสนามรบ ร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วย เงามืด ที่กลืนกินพลังเซียนที่เข้ามาใกล้

ท่ามกลางความโกลาหลของสงคราม หลิงซินเอ๋อร์ ยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าแม่ทัพสวรรค์ด้วยความเจ็บปวด นางถูกบังคับให้เข้าร่วม แต่จิตวิญญาณของนางปฏิเสธการนองเลือดนี้ พลังเซียนที่ถูกผนึกไว้บางส่วนทำให้นางไม่สามารถต่อสู้ได้อย่างเต็มที่ แต่นางก็ค้นพบวิธีที่จะไม่ทรยศต่อ คำสาบาน ของตนเอง

แทนที่จะเข้าร่วมการต่อสู้ หลิงซินเอ๋อร์ กลับตัดสินใจใช้ พลังแห่งจันทรา ที่ถูกกำหนดให้เป็นพลังรักษา นางวิ่งเข้าไปยังแนวหลังของสนามรบ ซึ่งเป็นที่ที่เซียนและปีศาจที่บาดเจ็บล้มตายอยู่รวมกัน

นางไม่แบ่งแยกฝ่าย นางใช้พลังเซียนสีเงินบริสุทธิ์ของตนเอง รักษา บาดแผลของเซียนที่ถูกเผาด้วยไฟปีศาจ และในขณะเดียวกันก็ใช้พลังนั้น เยียวยา ปีศาจที่ถูกดาบเซียนฟาดฟัน

“ปีศาจก็มีสิทธิ์ที่จะมีชีวิต เซียนก็ไม่ควรจะต้องตาย” นางคิดในใจ

พลังรักษาของ บุตรแห่งจันทร์ ทรงพลังยิ่งนัก บาดแผลฉกรรจ์ถูกเยียวยาอย่างรวดเร็ว แสงจันทร์อ่อนโยนของนางทำให้ผู้บาดเจ็บทั้งสองฝ่ายรู้สึกสงบลงชั่วขณะ

การกระทำนี้สร้าง ความไม่พอใจ อย่างรุนแรงให้กับเหล่าแม่ทัพสวรรค์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ซูเม่ยหลาน ที่ได้รับคำสั่งให้คอยสอดส่อง นางเห็นการกระทำของเพื่อนสนิทด้วยความเจ็บปวดและผิดหวัง

“องค์หญิงหลิงซินเอ๋อร์!” เทพสงครามผู้หนึ่งตะโกนด้วยความโกรธ “ท่านกำลังทำอะไร! ท่านรักษาศัตรูของเรา! นี่เป็นการ ทรยศ ต่อสวรรค์!”

“ข้าไม่ได้รักษาศัตรู ข้ากำลังรักษา ชีวิต” หลิงซินเอ๋อร์ตอบกลับอย่างเด็ดเดี่ยว “ความเมตตาคือวิถีของเซียน! การนองเลือดที่ไม่จำเป็นไม่ใช่ทางออกของสงคราม!”

อวิ๋นเทียนหาน ต่อสู้ด้วยความดุดัน แต่สายตาของเขาไม่เคยละไปจาก หลิงซินเอ๋อร์ แม้แต่วินาทีเดียว เขาสังเกตเห็นการกระทำของนาง และรู้สึกถึงความรู้สึกที่ซับซ้อน: ความภาคภูมิใจ ในความบริสุทธิ์ของนาง และ ความกลัว ว่านางจะถูกทำร้าย

ในสนามรบ มีหลายครั้งที่การปะทะนำพาให้ อวิ๋นเทียนหาน เข้าใกล้ตำแหน่งของนาง

ในจังหวะหนึ่ง แม่ทัพสวรรค์ตนหนึ่งพุ่งเข้าโจมตีหลิงซินเอ๋อร์ด้วยความโกรธ อวิ๋นเทียนหานเห็นเหตุการณ์นั้น เขารีบใช้ พลังเงามืด แทรกแซงและดึงร่างของแม่ทัพสวรรค์ตนนั้นออกไปอย่างรุนแรง ราวกับเขาไม่ต้องการให้ใครมาสัมผัสร่างของนาง

และอีกครั้งหนึ่ง ปีศาจตนหนึ่งที่ถูกครอบงำด้วยความกระหายเลือดพยายามจะใช้เวทมนตร์โจมตีเซียนที่กำลังอ่อนแอ แต่กลับเป็น หลิงซินเอ๋อร์ ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ อวิ๋นเทียนหานตวาดเสียงดัง คำราม ใส่ปีศาจตนนั้นด้วยความโกรธเกรี้ยว ปีศาจตนนั้นถึงกับหยุดชะงักด้วยความหวาดกลัวต่อรัชทายาทปีศาจ ก่อนจะถูกลงโทษด้วยพลังเงาที่รุนแรง

ทุกครั้งที่คมดาบเกือบจะถึงตัวซินเอ๋อร์ ไม่ว่าจะเป็นดาบของเซียนหรือปีศาจ อวิ๋นเทียนหานกลับเบี่ยงเบนและเข้าปกป้องนางเสมอ ไม่ใช่ด้วยความอ่อนโยน แต่ด้วยสัญชาตญาณของการ ปกป้องพันธะต้องห้าม

การกระทำของรัชทายาทปีศาจนี้ไม่มีใครเข้าใจ และมันยิ่งยืนยันความสงสัยของเหล่าเทพเซียนว่า อวิ๋นเทียนหาน กำลังหลงใหลในตัว บุตรแห่งจันทร์

ไป๋หานอี้ เป็นคนเดียวที่สังเกตเห็นการกระทำของอวิ๋นเทียนหาน และเขาก็เข้าใจความหมายของมันได้อย่างชัดเจน

เขาเห็น หลิงซินเอ๋อร์ วิ่งเข้าช่วยปีศาจที่บาดเจ็บ และเห็น อวิ๋นเทียนหาน ปกป้ององค์หญิงจากอันตรายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

‘องค์หญิงยอมเอาชีวิตปกป้องเขา... และเขาก็ยอมเสี่ยงทำลายแผนการของตนเองเพื่อปกป้องนาง’

ความจริงที่โหดร้ายนี้ได้ตอกย้ำในใจของ ไป๋หานอี้ ว่า หัวใจของนางไม่ใช่ของเขาอีกแล้ว ไม่ใช่ของสวรรค์ ไม่ใช่ของความภักดีที่เขามอบให้... แต่มันได้เอนเอียงไปสู่ พันธะต้องห้าม อย่างสมบูรณ์

ความเจ็บปวดและความผิดหวังได้ก่อตัวเป็นความคับแค้นที่รุนแรง ความเจ็บปวดผลักดันให้เขากลายเป็นคนเข้มงวดและแข็งกระด้างขึ้น กว่าเดิมหลายเท่า

ไป๋หานอี้ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาอีกต่อไป ใบหน้าของเขาเย็นชาดุจน้ำแข็ง แต่พลังเซียนที่เขาใช้ในการต่อสู้กลับรุนแรงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เขารวบรวมพลังทั้งหมดเพื่อเข้าโจมตีจุดศูนย์กลางของกองทัพปีศาจ ราวกับพยายามระบายความรู้สึกที่ไม่อาจยอมรับได้

‘ถ้าข้าไม่สามารถปกป้องหัวใจขององค์หญิงไว้ได้ ข้าก็จะปกป้องเกียรติของสวรรค์! และทำตามคำสั่งที่ข้าได้รับ!’

เขาสาบานในใจว่า จะต้องทำลาย อวิ๋นเทียนหาน ให้ได้ เพื่อตัดขาดพันธะนี้ และเพื่อปลดปล่อยองค์หญิงให้พ้นจากหายนะที่นางเลือกเอง

การปะทะดำเนินไปอย่างดุเดือดจนถึงยามใกล้รุ่ง ท้องฟ้าเต็มไปด้วยควันไฟและฝุ่นควัน ปีศาจและเซียนต่างล้มตายเป็นจำนวนมาก

หลิงซินเอ๋อร์ ยืนอยู่กลางสนามรบ ร่างกายอ่อนล้าแต่ดวงตาของนางยังคงมุ่งมั่น นางมองเห็นร่างสูงใหญ่ของ อวิ๋นเทียนหาน ที่ยืนอยู่บนเนินหิน นำทัพปีศาจต่อสู้กับไป๋หานอี้อย่างดุเดือด

อวิ๋นเทียนหานปัดป้องการโจมตีอันรุนแรงของไป๋หานอี้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปยังตำแหน่งขององค์หญิง

ซินเอ๋อร์สบตาเทียนหานท่ามกลางไฟสงคราม แสงจันทร์ที่ร้าวรานสาดส่องลงมา ทำให้ดวงตาของทั้งคู่เปล่งประกาย

ในแววตาของ หลิงซินเอ๋อร์ เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยและความรักที่ไม่อาจเปิดเผย: ‘เราถูกบังคับให้เป็นศัตรู แต่ข้าไม่สามารถยกดาบใส่ท่านได้’

ในแววตาของ อวิ๋นเทียนหาน เต็มไปด้วยความเย็นชาที่ถูกเจือจางด้วยความอ่อนโยน: ‘จงปลอดภัยไว้เถิดเซียนน้อย... ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเจ้า แม้จะต้องกลายเป็นปีศาจที่ชั่วร้ายกว่านี้ก็ตาม’

หัวใจทั้งสองสั่นไหว แม้จะอยู่ในฐานะศัตรูที่ถูกลิขิตให้ทำลายกัน แต่ความผูกพันที่ก่อตัวขึ้นใต้เงาจันทร์นั้นแข็งแกร่งกว่ากฎฟ้าและกฎมารทั้งหมด พวกเขารู้ว่า สงครามนี้ไม่ใช่สงครามระหว่างสองภพ แต่เป็นสงครามที่พวกเขาต้องต่อสู้กับชะตากรรมของตนเอง

และนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดที่จะตามมา