ตอนที่ 6 องครักษ์หานอี้

เสียงสัญญาณถอยทัพของกองทัพสวรรค์ดังสนั่นไปทั่ว หุบเขาอวิ๋นหมิง ทันทีที่ หลิงซินเอ๋อร์ เอาตัวเองเข้าขวางการโจมตีอันรุนแรง อวิ๋นเทียนหาน ก็หยุดชะงักด้วยความตกตะลึง ในชั่วพริบตาแห่งความสับสนนั้น ไป๋หานอี้ อาศัยจังหวะที่รัชทายาทปีศาจเสียสมาธิ พุ่งเข้าชิงตัวองค์หญิงจากอ้อมแขนของปีศาจอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเปิดเส้นทางและนำกองทัพเซียนถอยกลับไปยังแดนสวรรค์อย่างฉุกละหุก

เมื่อมาถึงวังสวรรค์ องค์หญิงหลิงซินเอ๋อร์ก็ถูกนำตัวไปยังตำหนักรักษาทันที บาดแผลทางกายของนางได้รับการเยียวยาด้วยพลังเซียนชั้นสูง แต่บาดแผลทางใจและผลจากการกระทำของนางนั้นรุนแรงกว่ามาก

ทันทีที่นางฟื้นคืนสติ นางก็ถูกเรียกตัวเข้าเฝ้า เง็กเซียนฮ่องเต้ ในโถงหลิงเซียวที่เต็มไปด้วยความกดดัน เง็กเซียนฮ่องเต้ประทับนั่งอยู่บนบัลลังก์ด้วยสีหน้าเย็นชาและผิดหวัง เหล่าเทพเซียนมองมาที่นางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วย ความสงสัย และ ความรังเกียจ

“หลิงซินเอ๋อร์!” เง็กเซียนฮ่องเต้ตรัสด้วยเสียงที่ดังก้อง “เจ้ากล้าทำเช่นนั้นได้อย่างไร? กล้าปกป้องปีศาจ! บุตรชายของมารานตี้! ต่อหน้าทัพสวรรค์ทั้งหมด!”

“เสด็จพ่อ… ท่านต้องรับฟังข้า” หลิงซินเอ๋อร์พยายามจะอธิบาย

“รับฟังอะไรอีก?” เทพสงครามองค์หนึ่งเอ่ยแทรกด้วยความโกรธ “องค์หญิงกำลังตกอยู่ภายใต้อำนาจของปีศาจแล้ว นางถูก มนต์ปีศาจ เข้าครอบงำอย่างแน่นอน! นี่คือสิ่งที่คำพยากรณ์กล่าวไว้! หายนะ ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!”

เสียงซุบซิบนินทาของเหล่าเทพเซียนดังขึ้นทันที หลิงซินเอ๋อร์รู้สึกได้ว่าทุกคนกำลังถอยห่างจากนาง การกระทำของนางได้ทำลายภาพลักษณ์ของ บุตรแห่งจันทร์ ผู้บริสุทธิ์ลงอย่างสิ้นเชิง นางกลายเป็นผู้ต้องสงสัย กลายเป็นภัยคุกคามที่ถูกกีดกันมากขึ้น

เง็กเซียนฮ่องเต้ทรงโบกพระหัตถ์เพื่อทำให้ทุกคนเงียบ ก่อนจะออกพระบัญชาอย่างเด็ดขาด “นับจากนี้ไป หลิงซินเอ๋อร์ ถูกกักบริเวณอย่างไม่มีกำหนดในตำหนักกวงหมิง ห้ามผู้ใดเข้าออกโดยไม่ได้รับอนุญาต เว้นแต่ ไป๋หานอี้ องครักษ์ผู้เดียวที่จะอยู่ดูแล”

ไป๋หานอี้ ค้อมกายรับพระบัญชาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขายอมรับชะตากรรมของตนเองที่จะต้องถูกกักบริเวณไปพร้อมกับองค์หญิงที่ถูกสังคมเซียนประณาม แต่ในใจของเขากลับรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด เพราะอย่างน้อย เขาก็ยังอยู่ข้างนางได้

เมื่อมาถึงตำหนักกวงหมิง ไป๋หานอี้ก็เริ่มจัดการสิ่งต่างๆ อย่างรวดเร็ว เขาเสริมกำลังป้องกันด้วยม่านพลังเซียนหลายชั้นเพื่อไม่ให้ใครสามารถเข้ามาทำร้ายองค์หญิงได้ และป้องกันไม่ให้นางสามารถหลบหนีออกไปได้อีก

หลิงซินเอ๋อร์นั่งอยู่ริมระเบียงหยก มองไปยังดวงจันทร์ที่มีรอยร้าวอย่างเงียบงัน ไป๋หานอี้ยืนอยู่ด้านหลังนางในระยะห่างที่เหมาะสม ร่างกายของเขายังคงมีบาดแผลจากการปะทะกับอวิ๋นเทียนหาน แต่เขาก็ไม่แสดงความอ่อนแอออกมาแม้แต่น้อย

“ท่านหานอี้” หลิงซินเอ๋อร์เอ่ยเรียก “ท่านบาดเจ็บสาหัสจากการปกป้องข้า ทำไมท่านถึงไม่พักผ่อน? ท่านควรพักรักษาตัว”

ไป๋หานอี้ตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและหนักแน่น “หน้าที่ของข้าคือปกป้ององค์หญิง ไม่ว่าองค์หญิงจะอยู่ที่ใด และไม่ว่าจะเลือกทางเดินใดก็ตาม”

“แม้ว่าข้าจะเลือกปกป้องปีศาจอย่างนั้นหรือ?” นางถามกลับอย่างตรงไปตรงมา

ไป๋หานอี้เงียบไปครู่หนึ่ง เขากำหมัดแน่น ก่อนจะตอบ “ข้าไม่ได้ปกป้องทางเลือกขององค์หญิง แต่ข้าปกป้อง องค์หญิง” น้ำเสียงของเขานั้นภักดีและเด็ดขาด ไม่มีสิ่งใดในสามภพจะสามารถสั่นคลอนความซื่อสัตย์ของเขาได้

ความภักดีนี้เองที่ เกินกว่าหน้าที่ องค์หญิงรู้ดีว่าเขายินดีจะ เสี่ยงชีวิต เพื่อปกป้องนาง และเขาก็ได้พิสูจน์แล้วในการเผชิญหน้ากับรัชทายาทปีศาจ แต่สิ่งที่เขาซ่อนไว้ลึกๆ ในใจคือ ความรู้สึกที่ไม่อาจเอื้อม ความรักที่ถูกผนึกไว้ใต้ความรับผิดชอบ

‘หากข้าไม่ใช่องครักษ์… หากข้าเป็นเพียงเซียนธรรมดา… ข้าจะสามารถปกป้องนางโดยที่ไม่ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกเช่นนี้ได้หรือไม่?’ คำถามนี้กัดกินหัวใจของเขาอยู่เสมอ

หลิงซินเอ๋อร์รับรู้ได้ถึงความตึงเครียดที่แผ่ออกมาจากไป๋หานอี้ นางรู้ว่าเขาเจ็บปวดจากการถูกตำหนิ และเจ็บปวดจากทางเลือกของนาง นางจึงตัดสินใจหันไปเผชิญหน้ากับเขา

“ท่านหานอี้ ท่านคิดว่าข้าถูกปีศาจควบคุมจริงๆ หรือ?”

ไป๋หานอี้ยืนนิ่ง “ข้าไม่ทราบเรื่องเวทมนตร์ปีศาจ แต่ข้าเห็นกับตา ว่าองค์หญิงยอมแลกชีวิตเพื่อปกป้องศัตรูของสวรรค์”

“แล้วท่านคิดว่าทำไมข้าถึงทำเช่นนั้น?”

ไป๋หานอี้สบตานางชั่วครู่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ถูกซ่อนไว้ “ข้าคิดว่า… ท่านอ่อนโยนเกินไป องค์หญิงเห็นความอ่อนแอของศัตรู และถูกหลอกให้เชื่อว่าปีศาจก็มีจิตสำนึก”

หลิงซินเอ๋อร์เดินเข้าไปใกล้เขาอีกก้าว “แล้วถ้ามันไม่ใช่การหลอกล่ะ? เจ้ามิเคยคิดหรือว่าปีศาจก็อาจมีหัวใจ? หัวใจที่เหน็ดเหนื่อยจากสงคราม หัวใจที่โหยหาความสงบสุข?”

คำถามนี้เหมือนมีดที่แทงทะลุความเชื่อที่ไป๋หานอี้ยึดถือมาตลอดชีวิต ปีศาจมีหัวใจ? เป็นความคิดที่สวรรค์ไม่เคยยอมรับ

ไป๋หานอี้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ราวกับต้องการรักษาระยะห่างจากความคิดที่อันตรายนี้ เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ แข็งกร้าว แต่มีรอยร้าวของความเจ็บปวดปรากฏในดวงตาของเขา

“ความมืดคือความมืด องค์หญิง” เขาตอบอย่างแข็งกร้าว แต่สายตาเจ็บปวด “ความดีความชั่วไม่อาจอยู่ร่วมกันได้ เซียนกับปีศาจ… ไม่มีวันอยู่ร่วมกันได้ ไม่ว่าจะในสงคราม หรือในความรู้สึกใดๆ ก็ตาม”

เขาพูดราวกับกำลังเตือนตัวเองมากกว่าเตือนนาง หลิงซินเอ๋อร์สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดนั้น นางรู้ว่าเขาไม่ได้เกลียดชังปีศาจเพียงผิวเผิน แต่เขากลัวที่จะเห็นนางตกอยู่ภายใต้อำนาจของปีศาจอย่างแท้จริง

“ท่านหานอี้…” หลิงซินเอ๋อร์พึมพำ “ท่านรู้ไหมว่าการที่ข้าอยู่ข้างเขามันทำให้พลังของข้าสงบลงได้อย่างไร? เขาไม่ใช่เพียงความมืด แต่เป็น สมดุล ที่ข้าตามหา”

ไป๋หานอี้สั่นศีรษะอย่างเด็ดขาด “นั่นคือภาพลวงตา องค์หญิง พลังจันทราของท่านถูกสร้างมาเพื่อ สะกด ปีศาจ ไม่ใช่เพื่อ รวม เป็นหนึ่งกับมัน การอยู่ใกล้เขามีแต่จะทำลายจิตวิญญาณของท่าน”

หลังจากบทสนทนาที่ตึงเครียด หลิงซินเอ๋อร์ก็กลับไปเงียบงันอีกครั้ง นางนั่งมองดวงจันทร์ที่ร้าวรานอย่างครุ่นคิด นางรู้ว่า ไป๋หานอี้ พูดด้วยความหวังดีและด้วยความภักดี แต่ในใจของนางก็ยังคงเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นและใจรู้สึก

ไป๋หานอี้ยืนเป็นเงาอยู่มุมห้อง เขาจับจ้องมององค์หญิงอย่างไม่ละสายตา เขามองเห็นความบริสุทธิ์ของนาง แต่ในขณะเดียวกันก็เห็น ความเอนเอียง ที่เริ่มก่อตัวขึ้นในดวงตาของนาง

เขาไม่เคยกลัวการสละชีวิตเพื่อองค์หญิง แต่สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือการที่องค์หญิงจะ เลือก ศัตรูของเขาเอง

‘นางเลือกที่จะปกป้องรัชทายาทปีศาจต่อหน้าข้า ต่อหน้ากองทัพของเรา นางเลือกที่จะกอดเขาไว้แน่นแทนที่จะวิ่งมาหาข้า…’

ภาพในสมรภูมิยังคงฉายซ้ำในหัวของเขาอย่างเจ็บปวด พันธะต้องห้าม นี้กำลังเติบโตอย่างรวดเร็วและรุนแรง การปกป้องทางกายภาพอาจไม่เพียงพออีกต่อไป

ไป๋หานอี้เริ่มระแวงว่า ความรู้สึกของหลิงซินเอ๋อร์เริ่มเอนเอียงไปทางอวิ๋นเทียนหาน อย่างแท้จริง ไม่ใช่แค่เพราะความอ่อนโยนตามธรรมชาติของนาง แต่เพราะความผูกพันทางชะตาที่คำพยากรณ์ได้เตือนไว้

เขารู้สึกถึงความคับแค้นที่ไม่อาจเปิดเผยได้: ความรักที่ต้องปิดบัง การต้องต่อสู้กับศัตรูที่องค์หญิงเลือกที่จะปกป้อง และความหวาดกลัวว่าสักวันหนึ่ง บุตรแห่งจันทร์ ที่เขาภักดีจะกลายเป็น มารดาแห่งหายนะ ที่ทำลายล้างสามภพ และนางจะทำมันในอ้อมแขนของ โอรสปีศาจ

ไป๋หานอี้กระชับดาบเซียนในมือแน่น เขาเป็นองครักษ์ เป็นเซียนผู้ภักดี และเป็นผู้ปกป้องที่ต้องทำตามหน้าที่… แต่ในหัวใจที่เต้นรัวของเขา เขาสาบานว่า: หากพันธะต้องห้ามนั้นจะทำลายองค์หญิง เขาจะทำลายพันธะนั้นด้วยมือของเขาเอง แม้จะต้องทรยศต่อกฎฟ้าทั้งหมดก็ตาม