ตอนที่ 11แผนร้ายแดนสวรรค์

หลังจากศึกใหญ่ในหุบเขาอวิ๋นหมิงยุติลงชั่วคราวด้วยความสูญเสียอย่างหนักทั้งสองฝ่าย วังสวรรค์ ก็เข้าสู่สภาวะตึงเครียดสูงสุด

ในโถงลับของตำหนักเซียน เง็กเซียนฮ่องเต้ ทรงเรียกประชุมเหล่าเทพเซียนผู้มีอำนาจสูงสุด รวมถึง ไป๋หานอี้ และ ซูเม่ยหลาน เพื่อตัดสินชะตากรรมของ หลิงซินเอ๋อร์

“ความสูญเสียครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก” เง็กเซียนฮ่องเต้ตรัสด้วยพระสุรเสียงที่หนักอึ้ง “และชัดเจนแล้วว่า สาเหตุของจันทราร้าว และการปั่นป่วนของพลังเซียนในวังสวรรค์… มาจากความสัมพันธ์ต้องห้ามขององค์หญิงหลิงซินเอ๋อร์กับรัชทายาทปีศาจ!”

เหล่าเทพเซียนต่างเห็นพ้องต้องกัน พวกเขาเห็นการกระทำขององค์หญิงในสนามรบที่ใช้พลังรักษาปีศาจ และการที่รัชทายาทปีศาจปกป้องนาง การผูกพันทางชะตาของทั้งคู่กำลังคุกคามรากฐานของสวรรค์

“เราไม่สามารถฆ่านางได้” เทพสงครามเสนอ “นางคือ บุตรแห่งจันทร์ พลังของนางเชื่อมโยงกับดวงดาว หากนางดับสลาย สวรรค์จะพังทลายตามไปด้วย”

“ถ้าเช่นนั้น เราต้อง ทำลายนางในความทรงจำ” เง็กเซียนฮ่องเต้สรุป “ต้องตัดขาด พันธะต้องห้าม นี้อย่างถาวร เพื่อให้นางกลับสู่ความบริสุทธิ์ของเซียน และไม่ถูกชักนำไปสู่ความมืดอีก”

เง็กเซียนฮ่องเต้หันไปมอง ซูเม่ยหลาน “ซูเม่ยหลาน เจ้าคือสหายสนิทของนาง และพลังพิณของเจ้าสามารถเจาะลึกเข้าไปในจิตวิญญาณได้ เจ้าจงใช้ พิณผนึกใจ ทำให้นางลืมความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับ อวิ๋นเทียนหาน เสีย!"

ซูเม่ยหลาน รู้สึกเหมือนหัวใจของนางถูกบีบรัดแน่น น้ำตาคลอเบ้า นางไม่ต้องการทำร้ายเพื่อนสนิท แต่ในฐานะเซียนผู้ภักดี นางก็ไม่สามารถขัดขืนพระบัญชาได้

“ฝ่าบาท… การผนึกความทรงจำนั้นรุนแรงนัก” เม่ยหลานพยายามวิงวอน “มันอาจทำลายจิตวิญญาณขององค์หญิงได้…”

“นี่คือทางเดียวที่จะช่วยนาง และช่วยสามภพไว้ได้!” เง็กเซียนฮ่องเต้ตรัสอย่างเด็ดขาด “ถ้าเจ้าไม่ทำ... ข้าจะส่งผู้ที่โหดเหี้ยมกว่าเจ้าไปทำ และนางอาจจะต้องสูญเสียมากกว่าความทรงจำ”

ไป๋หานอี้ ซึ่งยืนนิ่งอยู่เงียบๆ ตลอดเวลาก็ก้าวออกมา เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดของเม่ยหลาน และความเจ็บปวดของตนเอง

“ข้าจะควบคุมพิธีเอง” ไป๋หานอี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่าและเคร่งเครียด “ข้าจะคอยควบคุมพลังเซียนขององค์หญิงไว้… เพื่อไม่ให้เกิดอันตรายต่อจิตวิญญาณของนาง”

เม่ยหลานมองไปที่ไป๋หานอี้ สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความขัดแย้งและความทรมานอย่างแสนสาหัส นางรู้ว่าเขาไม่ได้ทำเพื่อความภักดีต่อสวรรค์เพียงอย่างเดียว แต่เพราะเขาเชื่ออย่างจริงใจว่า การลืมจะช่วยให้นางปลอดภัย จากชะตากรรมที่ต้องทำลายตัวเอง

‘หากนางจำเขาไม่ได้... นางก็จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับการเลือกที่ผิดอีกต่อไป นางจะไม่ต้องเป็นศัตรูของสวรรค์... นางจะกลับมาเป็นองค์หญิงที่บริสุทธิ์อีกครั้ง’ นี่คือความเชื่อเดียวที่ ไป๋หานอี้ ยึดถือไว้เพื่อไม่ให้เขาล้มลง

การตัดสินใจของไป๋หานอี้ทำให้เม่ยหลานยอมจำนนในที่สุด พวกเขาทั้งสองตระหนักว่า นี่คือ ความเสียสละ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่พวกเขาจะมอบให้กับคนที่พวกเขารักได้

พิธีผนึกใจถูกจัดขึ้นอย่างลับๆ ภายในตำหนักกวงหมิง หลิงซินเอ๋อร์ ถูกตรึงไว้บนแท่นหยกศักดิ์สิทธิ์ พลังเซียนที่ถูกผนึกไว้ก่อนหน้านี้ ทำให้เธออ่อนแอและไม่มีทางต่อต้านได้

ไป๋หานอี้ ยืนอยู่เคียงข้างแท่น เขาใช้พลังเซียนทั้งหมดของตนเองควบคุมจิตวิญญาณขององค์หญิงไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้การโจมตีทางจิตนี้รุนแรงเกินไปจนทำลายจิตสำนึกของนาง แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นสิ่งที่ซินเอ๋อร์กำลังเผชิญ แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของนางที่ถูกส่งผ่านมายังพลังเซียนที่เชื่อมถึงกัน

ซูเม่ยหลาน นั่งลงตรงหน้า พิณผนึกใจ หยกโบราณ นางเริ่มบรรเลงทำนองที่บริสุทธิ์และเศร้าสร้อยที่สุดเท่าที่นางเคยเล่นมา คลื่นเสียงพิณนั้นไม่ใช้การโจมตีทางกายภาพ แต่มันคือ พลังเซียน ที่เจาะลึกเข้าไปในจิตสำนึกของหลิงซินเอ๋อร์ ค่อยๆ สลายและลบเลือนความทรงจำที่เชื่อมโยงกับ อวิ๋นเทียนหาน

หลิงซินเอ๋อร์ร้องไห้ น้ำตาไหลอาบแก้ม นางไม่ได้ร้องออกมาเป็นเสียง แต่เป็นการร้องไห้จากจิตวิญญาณที่กำลังถูกฉีกกระชาก นางรู้สึกว่า ส่วนสำคัญที่สุด ของหัวใจกำลังถูกดึงออกไปอย่างรุนแรง

นางพยายามดิ้นรน พยายามยึดเหนี่ยว ใบหน้าของชายผู้หนึ่ง ที่เคยสัญญาว่าจะไม่หันคมดาบใส่กัน พยายามจำ คำสาบานใต้เงาจันทร์

“ไม่… อย่าไป… อวิ๋น…” นางพึมพำในใจ

แต่พลังพิณของเม่ยหลานนั้นมาจากคำสั่งของสวรรค์ มันทรงพลังและไม่ปรานี คลื่นเสียงสลายภาพใบหน้าของอวิ๋นเทียนหานจนพร่าเลือน ความอบอุ่นที่นางเคยได้รับจากเขาค่อยๆ กลายเป็นความว่างเปล่า

เม่ยหลานเล่นพิณไป น้ำตาไหลอาบแก้ม นางเห็นความทรมานของเพื่อน แต่มือนางไม่สามารถหยุดได้ ไป๋หานอี้ ปิดตาลงด้วยความเจ็บปวดในใจ เขาทำได้เพียงกระชับพลังเซียนเพื่อปกป้องลมหายใจสุดท้ายของนางไว้เท่านั้น

ในที่สุด พิณผนึกใจ ก็สิ้นสุดลง หลิงซินเอ๋อร์ หมดสติไปอย่างอ่อนแรง เมื่อนางฟื้นขึ้นมา… นางจะจำได้เพียงแค่ว่าตัวเองเป็น องค์หญิงสวรรค์ ที่บริสุทธิ์ และศัตรูของนางคือ รัชทายาทปีศาจ โดยไม่มีความรู้สึกผูกพันหรือความรักที่ต้องห้ามใดๆ หลงเหลืออยู่

ในเวลาเดียวกัน ที่ ปราสาทโหมวอวิ๋น ในแดนปีศาจ อวิ๋นเทียนหาน กำลังนั่งทำสมาธิอย่างเงียบๆ เพื่อเตรียมรับสงครามครั้งต่อไป

ทันใดนั้น พลังเงา ที่อยู่ในตัวเขาก็ปั่นป่วนอย่างรุนแรง พลังที่เคย สมดุล กับพลังจันทราของหลิงซินเอ๋อร์พลันขาดสะบั้นไปอย่างไม่ทันตั้งตัว

เขาสัมผัสได้ว่า พันธะสาบาน ที่ผูกมัดเขากับเซียนน้อยผู้นั้นได้ ขาดหายไป อย่างสิ้นเชิง ราวกับว่ามีพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่กว่าพลังมารของเขา ได้บีบทำลายพันธะนั้นจนไม่เหลือร่องรอย

หัวใจเขาปวดร้าวอย่างไม่รู้สาเหตุ มันไม่ใช่ความเจ็บปวดทางกาย แต่เป็นความเจ็บปวดที่เกิดจาก ความว่างเปล่า ที่เข้ามาแทนที่ความรู้สึกที่เคยเติมเต็มเขา

อวิ๋นเทียนหานลืมตาขึ้นมา ใบหน้าของเขาเย็นชา แต่ดวงตาของเขาสะท้อนความสับสนและความทรมานที่ไม่เคยมีปีศาจตนใดเคยเห็น

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไม… ข้าถึงรู้สึกเหมือนสูญเสียบางสิ่งที่สำคัญกว่าชีวิตไป?”

เขายังจำ หลิงซินเอ๋อร์ ได้ในฐานะตัวประกันและเป้าหมายของสงคราม แต่ความรู้สึกรัก ความผูกพัน และคำสาบานที่เคยหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของเขาได้มลายหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความทรงจำทางเหตุผลเท่านั้น

พันธะต้องห้ามถูกทำลายแล้ว แต่ผลลัพธ์ที่ตามมาคือความว่างเปล่าในใจของรัชทายาทปีศาจ และการเปลี่ยนแปลงโชคชะตาที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้

สวรรค์คิดว่าแผนนี้จะช่วยให้โลกรอดพ้นจากหายนะ... แต่แท้จริงแล้ว สวรรค์ได้เพาะเมล็ดพันธุ์แห่งความเคียดแค้นและความมืดมิดที่บริสุทธิ์ขึ้นในใจของโอรสปีศาจแล้ว